"You make it sound so easy," sagot niya, bahagyang pinisil ang tulay ng ilong dahil sa pagod. "Pero hindi gano’n kasimple, Nathan."Uminom si Nathan ng kape, hindi inaalis ang tingin sa kanya. "Nothing worth having ever comes easy, Apple."Napabuntong-hininga siya. Alam niyang tama ito, pero hindi niya maiwasang magduda."Kung natatakot ka dahil sa mga responsibilidad mo sa Pilipinas, Apple, tandaan mo—hindi kita hinihikayat na iwanan ang lahat. Gusto ko lang malaman mo na may mas malaki pang mundo sa labas ng nakasanayan mo. A world where you can grow, where you can thrive.""At ano sa tingin mo ang ginagawa ko ngayon?" masungit niyang tugon.Napangiti si Nathan. "You're surviving. But I want to see you thriving."Napatitig si Apple sa kanya. Alam niyang may saysay ang sinasabi nito, pero may isang bahagi sa kanya ang natatakot. Natatakot siyang lumayo, natatakot sa ideyang baka may isang araw na magising siya at marealize na hindi niya na kayang bumalik.Bago pa siya muling makapags
Napahagulgol si Monica. "Lance… kung hindi mo kaya, sabihin mo. Kung si Apple pa rin ang pipiliin mo, sabihin mo."Tiningnan siya ni Lance—isang titig na puno ng pagsisisi, panghihinayang, at pagkalito. "Monica… ikaw ang kasama ko ngayon. Ikaw ang pinili ko. Pero hindi ko kayang itanggi na isang parte ng puso ko… hindi pa rin kayang bitiwan si Apple."At sa mga salitang iyon, tuluyang bumagsak ang luha ni Monica. Alam niyang ito na ang sagot na pinaka-ayaw niyang marinig.Patuloy parin ang pag-uusap nila nathan tungkol sa posibleng collaboration abroad, lalo na sa Europe, at ngayon ay tila lumalalim ang kanilang negosasyon.“So, Apple,” seryosong sabi ni Nathan habang nakatitig sa kanya, “we’ve talked about expanding your business beyond Asia. You have talent, creativity, and vision. This is the perfect opportunity to take your brand to the next level.”Nag-isip si Apple. Totoo naman. Mula nang itayo nila ni Mia ang kanilang event planning business, mabilis itong sumikat sa Pilipinas.
Nakatayo si Apple sa isang glass window ng marangyang opisina sa Sentosa, Singapore, tinitingnan ang tanawin ng syudad. Sa likod niya, naroon si Mia, abala sa pagbabasa ng kanilang schedule."Sis, may lunch meeting tayo mamaya with the European investors. Then may exclusive gala tayo sa gabi para sa mga premium designers," ani Mia habang sinusuri ang planner niya. "This is it, Apple. Isa ka na sa mga bigatin sa industry."Hindi agad sumagot si Apple. Nakatitig lang siya sa malawak na kalangitan, pilit pinapakalma ang sarili sa dami ng nangyayari sa buhay niya."Apple?" tawag ni Mia, nang mapansing tahimik siya.Huminga nang malalim si Apple bago bumaling sa kaibigan. "Alam mo ba yung pakiramdam na nasa harapan mo na ang matagal mo nang pangarap, pero may bahagi pa rin sa’yo na parang may kulang?"Napakunot-noo si Mia. "Sis, please lang. Huwag mong sabihing iniisip mo pa rin si Lance."Napayuko si Apple at napabuntong-hininga. "Hindi siya, Mia. Hindi lang siya. Kundi ang lahat ng iniwa
Sa loob ng isang marangyang jewelry shop, tahimik na pinagmamasdan ni Lance Martin ang mga naggagandahang singsing na naka-display sa salamin. Ang kanyang postura ay matikas, at ang kanyang presensya’y hindi maikakailang makapangyarihan. Siya ang CEO ng Emerald Malls, isa sa pinakamatagumpay na negosyante sa bansa, ngunit ngayon, isa lang siyang simpleng lalaki na may balak gawing perpekto ang araw para sa babaeng minahal niya nang higit sa kanyang buhay—si Apple Imperial."Sir, alin po sa mga ito ang napupusuan ninyo?" tanong ng saleslady, ang tono’y magalang pero puno ng excitement. Tumingin si Lance sa tray ng diamond rings. Ang bawat piraso’y kumikislap sa ilalim ng ilaw, ngunit isang singsing ang umagaw ng kanyang pansin—isang klasikong solitaire diamond na elegante ngunit puno ng kahulugan."’Yan ang gusto ko," aniya, ang tinig ay puno ng kumpiyansa. "Kasing kislap nito ang mga mata niya." Nakangiti ang saleslady habang inilalabas ang singsing mula sa tray."Sigurado pong matutu
Pagbalik sa kanyang opisina, pakiramdam ni Lance ay parang naiwan ang bigat sa kanyang puso. Ilang araw na ang lumipas mula nang makita niya ang eksena sa jewelry shop, ngunit ang sakit at pagkadurog ng kanyang damdamin ay parang sariwa pa rin. Sa kanyang isip ay paulit-ulit niyang tinatanong ang sarili: *Bakit? Bakit kailangang gawin ito ni Apple? Hindi ba sapat ang pagmamahal ko sa kanya?Sa loob ng tatlong araw, tahimik si Lance. Para siyang multong gumagala sa sarili niyang mundo. Sa kabila ng kanyang abalang iskedyul bilang CEO, ang mga naiisip niya ay umiikot lamang sa iisang bagay—si Apple, ang babaeng pinakamamahal niya, ang babaeng niloloko siya. Isang malalim na buntong-hininga ang kanyang pinakawalan habang nakaupo sa loob ng kanyang opisina. Naroon ang alahas na binili niya noong nakaraang linggo, naka-display sa ibabaw ng mesa. Kumikislap ito sa ilalim ng ilaw, pero para kay Lance, parang ito'y nagiging isang paalala ng kanyang pagkatalo. "Bakit hindi siya makuntent
Kinagabihan, nagpunta si Apple sa isang lugar na malapit sa puso niya—ang bar na madalas nilang puntahan ni Lance. Umaasa siyang baka naroon ito, nag-iisa at nag-iisip. Ngunit imbes na si Lance ang makita niya, naroon si Eric, ang isang lalaki na madalas niyang gamitin sa kanyang laro bilang gold digger. "Apple! Wow, it’s been a while," masayang bati ni Eric. Ngumiti si Apple, ngunit halatang alangan siya. "Hi, Eric. Kamusta?" "You look stressed. Problema ba?" tanong nito habang nag-order ng dalawang baso ng alak. Napailing si Apple. "Hindi naman. Medyo pagod lang." Habang umiinom sila, pilit na ikinukubli ni Apple ang kanyang takot at kaba. Pero hindi niya napansin na ang bar na iyon ay hindi lamang lugar para sa kanilang dalawa. Sa isang private corner ng bar, naroon si Lance, tahimik na pinapanood sila mula sa malayo. Hindi inaasahan ni Lance ang pagkikita nilang iyon, ngunit nang makita niya si Apple na masayang nakikipag-usap kay Eric, parang nagbalik lahat ng sakit s
Napailing si Apple, pilit na nagpapaliwanag. "Lance, hindi iyon ganoon. Hindi mo naiintindihan. Nagpunta ako roon dahil tinulungan ko lang siya para sa kapatid niyang ikakasal!""Talaga? Ganoon na ba kababaw ang paliwanag mo? Sa tingin mo, maniniwala pa ako sa’yo?" sagot ni Lance, bumibigat ang bawat salitang binibitawan niya.Nagsimulang tumulo ang mga luha ni Apple. "Lance, mahal kita. Bakit ko gagawin iyon? Bakit ako maghahanap ng iba kung ikaw lang ang gusto ko?"Tumahimik si Lance. Sa kabila ng lahat, ramdam niya ang katapatan sa boses ni Apple. Ngunit ang sakit ay masyadong sariwa pa."Hindi ko alam kung paano pa kita pagkakatiwalaan, Apple. Sobrang mahal kita, pero hindi ko kayang balewalain ang nakita ko," mahinang sabi ni Lance."Lance, please... Bigyan mo ako ng pagkakataong patunayan sa'yo na mali ang iniisip mo," pagsusumamo ni Apple.Ngunit umiling si Lance. "Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng espasyo para makapag-isip. Wala akong tiwala sa'yo ngayon."At sa pagkakatao
"At ikaw, William, huwag ka nang makialam!" sigaw ni Lance. "Alam kong pinagtatakpan mo lang siya. Lumabas ka na sa opisina ko bago pa ako tuluyang mawalan ng kontrol!"Napabuntong-hininga si William at tumayo. "Sana maisip mo kung gaano kahalaga si Apple sa'yo bago pa mahuli ang lahat," huling sabi nito bago tuluyang umalis.Paglabas ni William, ang tensyon sa loob ng opisina ay tila sumabog. Humarap si Lance kay Apple, ang malamig na ekspresyon sa mukha niya ay nagbigay ng lalong bigat sa sitwasyon."Sabihin mo sa'kin, Apple," mariing tanong ni Lance, "bakit mo ginawa ito? Ano ba ang kulang sa'kin?""Hindi ko ginawa ito, Lance!" sigaw ni Apple. "At kung kulang ka, bakit ako magtatagal sa'yo? Mahal kita, Lance, at kahit anong sakit ang idulot ng pagdududa mo, hindi kita kayang iwan!""Ang pagmamahal na walang tiwala ay walang halaga, Apple," malamig na sagot ni Lance. "At ngayong wala na akong tiwala sa'yo, anong halaga pa ang pagmamahal mo?"Tumulo ang luha ni Apple, ngunit hindi si
Nakatayo si Apple sa isang glass window ng marangyang opisina sa Sentosa, Singapore, tinitingnan ang tanawin ng syudad. Sa likod niya, naroon si Mia, abala sa pagbabasa ng kanilang schedule."Sis, may lunch meeting tayo mamaya with the European investors. Then may exclusive gala tayo sa gabi para sa mga premium designers," ani Mia habang sinusuri ang planner niya. "This is it, Apple. Isa ka na sa mga bigatin sa industry."Hindi agad sumagot si Apple. Nakatitig lang siya sa malawak na kalangitan, pilit pinapakalma ang sarili sa dami ng nangyayari sa buhay niya."Apple?" tawag ni Mia, nang mapansing tahimik siya.Huminga nang malalim si Apple bago bumaling sa kaibigan. "Alam mo ba yung pakiramdam na nasa harapan mo na ang matagal mo nang pangarap, pero may bahagi pa rin sa’yo na parang may kulang?"Napakunot-noo si Mia. "Sis, please lang. Huwag mong sabihing iniisip mo pa rin si Lance."Napayuko si Apple at napabuntong-hininga. "Hindi siya, Mia. Hindi lang siya. Kundi ang lahat ng iniwa
Napahagulgol si Monica. "Lance… kung hindi mo kaya, sabihin mo. Kung si Apple pa rin ang pipiliin mo, sabihin mo."Tiningnan siya ni Lance—isang titig na puno ng pagsisisi, panghihinayang, at pagkalito. "Monica… ikaw ang kasama ko ngayon. Ikaw ang pinili ko. Pero hindi ko kayang itanggi na isang parte ng puso ko… hindi pa rin kayang bitiwan si Apple."At sa mga salitang iyon, tuluyang bumagsak ang luha ni Monica. Alam niyang ito na ang sagot na pinaka-ayaw niyang marinig.Patuloy parin ang pag-uusap nila nathan tungkol sa posibleng collaboration abroad, lalo na sa Europe, at ngayon ay tila lumalalim ang kanilang negosasyon.“So, Apple,” seryosong sabi ni Nathan habang nakatitig sa kanya, “we’ve talked about expanding your business beyond Asia. You have talent, creativity, and vision. This is the perfect opportunity to take your brand to the next level.”Nag-isip si Apple. Totoo naman. Mula nang itayo nila ni Mia ang kanilang event planning business, mabilis itong sumikat sa Pilipinas.
"You make it sound so easy," sagot niya, bahagyang pinisil ang tulay ng ilong dahil sa pagod. "Pero hindi gano’n kasimple, Nathan."Uminom si Nathan ng kape, hindi inaalis ang tingin sa kanya. "Nothing worth having ever comes easy, Apple."Napabuntong-hininga siya. Alam niyang tama ito, pero hindi niya maiwasang magduda."Kung natatakot ka dahil sa mga responsibilidad mo sa Pilipinas, Apple, tandaan mo—hindi kita hinihikayat na iwanan ang lahat. Gusto ko lang malaman mo na may mas malaki pang mundo sa labas ng nakasanayan mo. A world where you can grow, where you can thrive.""At ano sa tingin mo ang ginagawa ko ngayon?" masungit niyang tugon.Napangiti si Nathan. "You're surviving. But I want to see you thriving."Napatitig si Apple sa kanya. Alam niyang may saysay ang sinasabi nito, pero may isang bahagi sa kanya ang natatakot. Natatakot siyang lumayo, natatakot sa ideyang baka may isang araw na magising siya at marealize na hindi niya na kayang bumalik.Bago pa siya muling makapags
SINGAPORE – World Summit for Wedding EntourageSa loob ng napakalaking convention hall, nagkikislapan ang mga chandelier, at bumabaha ng engrandeng dekorasyon mula sa iba’t ibang bahagi ng mundo. Lahat ng naroon ay may isang layunin—ang ipakita ang ganda ng kasal sa pinakamataas na antas.Nakatayo si Apple sa gilid ng main stage, suot ang isang eleganteng cream-colored dress na bumagay sa kanyang pagiging accomplished entrepreneur. Katabi niya si Mia, hawak si Amara, na nakasuot ng pink na dress.“Ito na ‘yun, Apple. Hindi lang tayo basta dumalo—isa tayo sa mga speakers.” bulong ni Mia habang pinapanood ang current presenter.Napangiti si Apple. “Dati, nangangarap lang tayo ng ganito.”“Ngayon, tinutupad na natin.” sagot ni Mia, may bahid ng pagmamalaki sa boses.“Apple, ito na ‘yung moment natin.” bulong ni Mia habang tinitingnan ang stage kung saan magsasalita si Apple bilang isa sa mga guest speakers.Ngumiti si Apple, pero alam niyang hindi lang excitement ang nararamdaman niya. M
Dahan-dahang kumalas si Amara sa kanyang yakap at tumakbo pabalik kay Apple. Agad siyang binuhat ng ina nito at hinagkan sa pisngi. Sa sandaling iyon, hindi maiwasan ni Lance na mapansin ang kakaibang liwanag sa mukha ni Apple—isang liwanag na dati’y siya ang dahilan.Pero ngayon, iba na.Si Apple ang babaeng minsang minahal niya nang lubusan, pero siya rin ang babaeng iniwan niya sa gitna ng kawalan.Nagtagpo ang kanilang mga mata. Wala nang galit sa mukha ni Apple, pero ramdam pa rin ni Lance ang distansiya sa pagitan nila."Salamat sa pagpunta, Lance," mahinang sabi ni Apple.Bahagyang nagulat si Lance. Hindi niya inasahan ang pasasalamat mula rito. "Dapat lang. Birthday ng anak natin."Tumango si Apple, saka hinaplos ang buhok ni Amara. "Alam kong gusto niyang makasama ka. At bilang ina, hindi ko kayang ipagkait sa kanya ang karapatang makilala ang ama niya."Napalunok si Lance. "Apple…"Umiling si Apple. "Hindi ko hinihingi na bumalik ka sa buhay ko, Lance. Hindi ko rin hinihingi
Nakita ni Apple ang eksenang iyon at hindi niya napigilan ang pagtulo ng luha. Hindi niya alam kung dahil ba sa lungkot, sa saya, o sa halo-halong emosyon na bumabalot sa kanya. Mahal ni Lance ang anak nila—hindi niya iyon maipagkakaila. Pero sapat na ba ang pagmamahal na iyon para bumawi sa lahat ng pagkukulang?"Ang drama n’yo," bulong ni Mia, pero ramdam sa tono nito ang pagpipigil sa sariling emosyon.Napangiti nang bahagya si Apple. "Ganyan talaga kapag may batang naiipit sa sitwasyon."Unti-unting kumalas si Amara mula sa yakap ng kanyang ama at tiningnan ang mukha nito. "Daddy, kakain ka ng cake?"Napangiti si Lance. "Oo naman, baby. Anong flavor ng cake mo?""Chocolate! Favorite ko!" sagot ng bata, sabay tawa."Talaga? Aba, favorite ko rin ‘yon!" ngumiti si Lance, sabay tingin kay Apple. "Pwede ba akong sumali sa birthday party ni Amara?"Nagtagpo ang kanilang mga mata.Sa loob ng ilang segundo, walang nagsalita. Naghintay lang.At sa bandang huli, si Apple ang bumasag ng kata
Pero ngayon, hindi na siya pwedeng umatras."Kakayanin ko." Mahina ngunit buo ang boses ni Lance. "Kahit anong sabihin ni Apple, hindi na ako lalayo ulit."Sa pag-alis ni Lance mula sa kanilang bahay, ramdam ni Monica ang kaba sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung dapat ba niyang pigilan ito o hayaan na lang. Apat na buwan nang hindi nagpapakita si Lance kay Amara, at ngayong kaarawan ng bata, bigla itong gustong bumawi.Napaawang ang kanyang labi, ngunit wala siyang masabi. Dahil kahit anong gawin niya, hindi niya kayang alisin ang katotohanang si Amara ay anak ni Lance.Samantala, si Lance naman ay mahigpit na nakahawak sa manibela ng kanyang sasakyan. Ang kahon ng regalong para kay Amara ay nakalagay sa passenger seat. Pinigil niya ang buntong-hininga na gustong kumawala sa kanyang bibig. Handa na ba siyang harapin si Apple?Nang dumating siya sa bahay nina Apple, saglit siyang nanatili sa loob ng sasakyan, pinagmamasdan ang simpleng tahanan kung saan lumalaki si Amara. Sa loob n
Huminga nang malalim si Apple at tiningnan ang anak niya. Sa kabila ng sakit at pangungulila, napangiti siya nang makita kung paano nagliliwanag ang mukha ni Amara sa bawat regalong natatanggap.“Napapagod, Mia,” sagot niya nang matapat. “Pero kahit kailan, hindi ako susuko para sa anak ko.”Tahimik silang dalawa habang pinagmamasdan si Amara.Biglang tumayo si Mia at lumapit sa bata. “Halika, inaanak! Buksan natin ‘tong regalo ko!”Masiglang tumakbo si Amara papunta sa kanya, habang si Apple ay nanatiling nakaupo, nakamasid sa anak niyang walang kamalay-malay sa mga iniinda ng puso niya.Sa isip ni Apple, isa lang ang alam niya—darating ang araw na maiintindihan ni Amara ang lahat. Pero hanggang maaari, pipilitin niyang protektahan ang anak niya mula sa sakit ng mundong hindi niya kayang kontrolin.At sa araw na iyon, sa unang kaarawan ng anak niya, nagdesisyon si Apple.Tama na ang paghihintay. Panahon na para buuin ang buhay nila—kahit wala na si Lance.Habang abala si Apple sa pag
Ngunit sa kabila ng engrandeng selebrasyon na inihanda ni Apple, may puwang pa rin sa puso ng anak niya—isang puwang na hindi niya kayang punan.Nasa event hall sila ng isang magarang restaurant. Pinalibutan ng makukulay na lobo at stuffed toys ang buong lugar. May malaking cake sa gitna ng mesa, at ang tema ng party ay pastel pink at white—eksaktong kulay na gusto ni Apple para sa anak niya.Nakatayo siya sa isang tabi, pinagmamasdan ang mga bisitang nagsasaya. Naroon si Mia, ang business partner niya, na abala sa pag-aasikaso ng pagkain. Naroon din ang ilan nilang kaibigan at pamilya, lahat nagagalak sa unang kaarawan ni Amara.Ngunit kahit anong gawin niyang pagpapanggap, hindi niya maiwasang mapansin ang isang bakanteng espasyo sa kanilang paligid.Si Lance.Hindi ito dumating.Alam naman niya na hindi ito makakarating, pero sa kabila ng lahat, may munting bahagi pa rin ng puso niya ang umasa.Naramdaman niyang may humawak sa kamay niya. Si Amara, suot ang isang maliit na pink na