Habang mahimbing na natutulog si Baby Amara sa kanyang kuna, marahang lumapit si Mia kay Apple. Halata sa kanyang mukha ang pag-aalala habang nakatingin sa bata. Huminga siya nang malalim bago nagsalita.“Alam mo, Apple, parang baliw itong si Monica,” simula niya, mahina pero puno ng inis. “Kasal na nga sila ni Lance, pati anak niyo pinapatulan pa. Ang kinakatakot ko sa inaanak ko, baka kung wala si Lance sa tabi ni Amara, sasaktan siya ni Monica.”Nagpanting ang tenga ni Apple sa narinig. Mabilis siyang napatingin kay Mia, ang kanyang mga mata’y nag-aapoy sa galit at determinasyon. “Subukan lang saktan ni Monica ang anak ko,” madiin niyang sagot. “Makakatikim siya sa akin.”Alam ni Mia na seryoso si Apple. Kilala niya ito mula pa noong college sila, at kailanman ay hindi ito umatras sa laban, lalo na kung tungkol sa mga mahal niya sa buhay.“Pero Apple, paano kung hindi lang verbal ang pang-aapi ni Monica kay Amara? Paano kung isang araw, may makita kang pasa o sugat sa bata?” may ha
Napalunok si Monica sa lalim ng galit sa boses ni Lance. Mabilis niyang tinapunan ng tingin ang kanyang asawa. Ramdam niya ang distansya sa pagitan nila, hindi lang pisikal kundi emosyonal.Hindi niya maintindihan—noong una, akala niya kapag nagpakasal sila ni Lance, magiging masaya na siya. Pero hindi. Lalong naging komplikado ang lahat.“Huwag mong gawing masama ang nararamdaman ko, Lance,” mahina niyang sabi. “Mahal kita. Mahal kita kaya nasasaktan ako. Gusto ko lang maramdaman na importante pa rin ako sa’yo.”Nagbuntong-hininga si Lance. Alam niyang mahal siya ni Monica, pero ang problema, hindi niya ito kayang suklian ng parehas na pagmamahal. Napahawak siya sa kanyang buhok, naiipit sa sitwasyong siya mismo ang nagdala sa kanila.Hindi niya gustong saktan si Monica, pero hindi rin niya kayang iwanan si Amara. At ang mas masakit, hindi niya kayang itanggi sa sarili na hanggang ngayon, si Apple pa rin ang mahal niya.“Monica, gusto ko lang maintindihan mo na bilang ama, responsibi
Hindi agad nakasagot si Lance. Imbes, tinitigan lang niya si Apple. Para bang gusto niyang sabihin ang isang bagay ngunit hindi niya magawa.Napansin ito ni Mia at agad siyang sumingit. “Of course, Monica. We would love to help. Meron kaming iba't ibang wedding packages, depende sa budget at theme na gusto niyo.”Napangiti si Monica. “That’s perfect! Gusto ko kasi elegant, royal-inspired wedding—‘yung tipong wedding of the year!”Ngumiti si Apple, pero sa loob-loob niya, gusto na lang niyang matapos ang pag-uusap na ito. Alam niyang trabaho niya ito—pero masakit.Lance, bakit mo pa ako kailangang harapin sa ganitong paraan?Habang pinag-uusapan nila ang wedding details, napansin ni Mia na panay ang tingin ni Lance kay Apple. Hindi niya maiwasang mapailing. Alam niyang kahit kasal na si Lance kay Monica, may nararamdaman pa rin ito para kay Apple.Pagkaalis nina Monica at Lance, agad na napabuntong-hininga si Apple. “Mia…” mahina niyang sabi.“Huwag mo nang sabihin, Apple,” putol ni Mi
KinabukasanMaagang nagising si Apple upang ihanda si Amara. Kahit na pagod sa trabaho at sa pag-aalaga sa anak, hindi niya pwedeng ipagsawalang-bahala ang kanilang negosyo. Malaking oportunidad ang wedding convention na gaganapin sa SMX Convention Hall, kaya’t kailangang maayos ang lahat.Habang inihahanda ang anak, dumating si Mia dala ang ilang papeles at mga design samples para sa kanilang booth sa convention.“Apple, sure ka bang okay ka lang?” tanong ni Mia habang inaayos ang mga papel sa mesa. “Baka mapagod ka masyado. Saka si Amara, saan mo iiwan?”Napangiti si Apple habang pinapaliguan si Amara. “Iiwan ko siya kay Yaya Minda. Alam mo namang wala akong choice, Mia. Malaking event ito para sa Wedding Imperial.”Napangiti rin si Mia, ngunit halata sa mukha niya ang pag-aalala. “Alam ko naman ‘yun, pero baka masyado kang mapagod. Tatlong araw na event ‘yun.”Tumayo si Apple at binalot ng tuwalya ang kanyang anak. “Sanay na ako. Matagal ko nang ginagawa ito, Mia. Wala namang ibang
Inilapag niya ang mga sample designs ng wedding stage, reception setup, at wedding gowns na available sa mga supplier nila. Pero bago pa niya masimulang ipaliwanag ang plano, tumaas ang isang kilay ni Monica at sinadyang kunin ang isang papel.“Hmm… ito na ba ‘yon?” Pinagmasdan ni Monica ang mga sketches. “Hindi ko alam, Apple, pero parang… medyo boring?”Halos magdilim ang paningin ni Mia. “Monica, kung may gusto kang baguhin, sabihin mo nang maayos. Hindi ‘yung parang nang-iinsulto ka.”“Ay, bakit ka ba affected, Mia?” Tumawa si Monica. “Hindi ka naman ikakasal, di ba? Ako at si Lance ang kliyente rito. Kaya kung hindi ako satisfied, may karapatan akong sabihin ‘yon.”Napansin ni Apple ang pag-irap ni Lance. Halatang naiirita rin ito sa ugali ni Monica, pero tulad ng dati, wala siyang ginawa para pigilan ito.“Sige,” sagot ni Apple, pilit na pinapanatili ang pagiging professional. “Ano ang gusto mong baguhin?”Nagkunwaring nag-isip si Monica, saka ngumiti. “Hmm… gusto ko ng mas gran
Napangiti si Monica at umiling. "Ano ba, Lance? Ang OA mo naman. Excited lang akong makita ang plano para sa kasal natin! Gusto ko lang makita kung maganda ang ideya ni Apple. Hindi ko kasalanan kung nainis siya.""Monica, hindi ito tungkol kay Apple. Tungkol ito sa'yo at kung paano ka umasta! Hindi mo kailangang gawing laro ang kasal natin!" madiin na sabi ni Lance.Napangiwi si Monica at nagpatong ng kamay sa tiyan niya. "Laro? Lance, ako ang pakakasalan mo! Ako ang magiging ina ng anak mo! Bakit parang mas iniisip mo pa rin si Apple kaysa sa akin?"Napailing si Lance. "Hindi kita iniisip, Monica. Ang iniisip ko ay kung paano mo sinasadya ang mga bagay na makakasakit sa ibang tao. Hindi mo kailangang ipagyabang sa harap ni Apple na buntis ka—alam mo kung anong pinagdaanan niya!""At ano naman kung alam ko?" Naglakad si Monica papalapit kay Lance, saka inilapit ang mukha sa kanya. "Si Apple lang ba ang may karapatang masaktan? Paano naman ako, Lance? Paano naman ako na araw-araw mong
"Hindi mo pinabayaan?! Pero bakit muntik nang mapahamak ang apo ko? Ha?! Dahil ba ‘yan sa Apple na ‘yan?!" sigaw ni Rene, sabay turo sa mukha ni Lance.Napapikit ng mariin si Lance. Hindi niya gustong madamay si Apple sa usapan, pero alam niyang hindi niya matatakasan ito."Pa, tama na…" mahinang sabi ni Monica, pinipilit na pakalmahin ang kanyang ama.Pero lalo lang nag-apoy ang galit ni Rene. "Huwag mo akong pigilan, Monica! Alam kong nasasaktan ka! Kahit anong pilit mong itago, alam kong nahihirapan ka sa sitwasyong ito!"Napayuko si Monica. Alam niyang tama ang ama niya."Tito Rene," seryosong sabi ni Lance. "Mahalaga sa akin si Monica. Hindi ko gustong masaktan siya, pero sana naman huwag niyo akong husgahan nang ganito.""Kung talagang mahalaga sa'yo ang anak ko, Lance," madiing sagot ni Rene, "putulin mo na ang koneksyon mo kay Apple. Isang beses ko pang marinig na nasaktan si Monica dahil sa kanya, mananagot ka sa akin!"Nagtagpo ang kanilang mga titig. Punong-puno ng tensyon
Habang pinapatulog muli si Amara, biglang nag-ring ang cellphone ni Apple.Lance calling...Napakunot ang noo niya. Bakit kaya siya tumatawag? Dapat ay on the way na ito ngayon para sunduin si Amara."Hello?" sagot niya habang maingat na hinihele ang anak.Sa kabilang linya, agad niyang narinig ang seryosong boses ni Lance. "Apple, may problema.""Ano na naman, Lance?" medyo inis niyang sagot. "Nasa labas ka na ba? Natulog lang ulit si Amara, ayokong magising siya bigla."Huminga nang malalim si Lance bago sumagot. "Hindi muna ako makakapunta diyan. Nasa ospital si Monica."Natigilan si Apple. "Ano? Bakit?""Bigla siyang nahilo kanina tapos sumakit ‘yung tiyan niya. Dinala namin siya agad sa ospital." May halong pag-aalala sa boses ni Lance. "Kailangan kong bantayan siya, kaya hindi ko muna makukuha si Amara ngayon. Pasensya na."Natahimik si Apple. May bahagi ng puso niya ang nagsasabing dapat lang kay Lance na unahin ang asawa nito, pero hindi niya rin maiwasang madismaya."Okay, na
Napahagulgol si Monica. "Lance… kung hindi mo kaya, sabihin mo. Kung si Apple pa rin ang pipiliin mo, sabihin mo."Tiningnan siya ni Lance—isang titig na puno ng pagsisisi, panghihinayang, at pagkalito. "Monica… ikaw ang kasama ko ngayon. Ikaw ang pinili ko. Pero hindi ko kayang itanggi na isang parte ng puso ko… hindi pa rin kayang bitiwan si Apple."At sa mga salitang iyon, tuluyang bumagsak ang luha ni Monica. Alam niyang ito na ang sagot na pinaka-ayaw niyang marinig.Patuloy parin ang pag-uusap nila nathan tungkol sa posibleng collaboration abroad, lalo na sa Europe, at ngayon ay tila lumalalim ang kanilang negosasyon.“So, Apple,” seryosong sabi ni Nathan habang nakatitig sa kanya, “we’ve talked about expanding your business beyond Asia. You have talent, creativity, and vision. This is the perfect opportunity to take your brand to the next level.”Nag-isip si Apple. Totoo naman. Mula nang itayo nila ni Mia ang kanilang event planning business, mabilis itong sumikat sa Pilipinas.
"You make it sound so easy," sagot niya, bahagyang pinisil ang tulay ng ilong dahil sa pagod. "Pero hindi gano’n kasimple, Nathan."Uminom si Nathan ng kape, hindi inaalis ang tingin sa kanya. "Nothing worth having ever comes easy, Apple."Napabuntong-hininga siya. Alam niyang tama ito, pero hindi niya maiwasang magduda."Kung natatakot ka dahil sa mga responsibilidad mo sa Pilipinas, Apple, tandaan mo—hindi kita hinihikayat na iwanan ang lahat. Gusto ko lang malaman mo na may mas malaki pang mundo sa labas ng nakasanayan mo. A world where you can grow, where you can thrive.""At ano sa tingin mo ang ginagawa ko ngayon?" masungit niyang tugon.Napangiti si Nathan. "You're surviving. But I want to see you thriving."Napatitig si Apple sa kanya. Alam niyang may saysay ang sinasabi nito, pero may isang bahagi sa kanya ang natatakot. Natatakot siyang lumayo, natatakot sa ideyang baka may isang araw na magising siya at marealize na hindi niya na kayang bumalik.Bago pa siya muling makapags
SINGAPORE – World Summit for Wedding EntourageSa loob ng napakalaking convention hall, nagkikislapan ang mga chandelier, at bumabaha ng engrandeng dekorasyon mula sa iba’t ibang bahagi ng mundo. Lahat ng naroon ay may isang layunin—ang ipakita ang ganda ng kasal sa pinakamataas na antas.Nakatayo si Apple sa gilid ng main stage, suot ang isang eleganteng cream-colored dress na bumagay sa kanyang pagiging accomplished entrepreneur. Katabi niya si Mia, hawak si Amara, na nakasuot ng pink na dress.“Ito na ‘yun, Apple. Hindi lang tayo basta dumalo—isa tayo sa mga speakers.” bulong ni Mia habang pinapanood ang current presenter.Napangiti si Apple. “Dati, nangangarap lang tayo ng ganito.”“Ngayon, tinutupad na natin.” sagot ni Mia, may bahid ng pagmamalaki sa boses.“Apple, ito na ‘yung moment natin.” bulong ni Mia habang tinitingnan ang stage kung saan magsasalita si Apple bilang isa sa mga guest speakers.Ngumiti si Apple, pero alam niyang hindi lang excitement ang nararamdaman niya. M
Dahan-dahang kumalas si Amara sa kanyang yakap at tumakbo pabalik kay Apple. Agad siyang binuhat ng ina nito at hinagkan sa pisngi. Sa sandaling iyon, hindi maiwasan ni Lance na mapansin ang kakaibang liwanag sa mukha ni Apple—isang liwanag na dati’y siya ang dahilan.Pero ngayon, iba na.Si Apple ang babaeng minsang minahal niya nang lubusan, pero siya rin ang babaeng iniwan niya sa gitna ng kawalan.Nagtagpo ang kanilang mga mata. Wala nang galit sa mukha ni Apple, pero ramdam pa rin ni Lance ang distansiya sa pagitan nila."Salamat sa pagpunta, Lance," mahinang sabi ni Apple.Bahagyang nagulat si Lance. Hindi niya inasahan ang pasasalamat mula rito. "Dapat lang. Birthday ng anak natin."Tumango si Apple, saka hinaplos ang buhok ni Amara. "Alam kong gusto niyang makasama ka. At bilang ina, hindi ko kayang ipagkait sa kanya ang karapatang makilala ang ama niya."Napalunok si Lance. "Apple…"Umiling si Apple. "Hindi ko hinihingi na bumalik ka sa buhay ko, Lance. Hindi ko rin hinihingi
Nakita ni Apple ang eksenang iyon at hindi niya napigilan ang pagtulo ng luha. Hindi niya alam kung dahil ba sa lungkot, sa saya, o sa halo-halong emosyon na bumabalot sa kanya. Mahal ni Lance ang anak nila—hindi niya iyon maipagkakaila. Pero sapat na ba ang pagmamahal na iyon para bumawi sa lahat ng pagkukulang?"Ang drama n’yo," bulong ni Mia, pero ramdam sa tono nito ang pagpipigil sa sariling emosyon.Napangiti nang bahagya si Apple. "Ganyan talaga kapag may batang naiipit sa sitwasyon."Unti-unting kumalas si Amara mula sa yakap ng kanyang ama at tiningnan ang mukha nito. "Daddy, kakain ka ng cake?"Napangiti si Lance. "Oo naman, baby. Anong flavor ng cake mo?""Chocolate! Favorite ko!" sagot ng bata, sabay tawa."Talaga? Aba, favorite ko rin ‘yon!" ngumiti si Lance, sabay tingin kay Apple. "Pwede ba akong sumali sa birthday party ni Amara?"Nagtagpo ang kanilang mga mata.Sa loob ng ilang segundo, walang nagsalita. Naghintay lang.At sa bandang huli, si Apple ang bumasag ng kata
Pero ngayon, hindi na siya pwedeng umatras."Kakayanin ko." Mahina ngunit buo ang boses ni Lance. "Kahit anong sabihin ni Apple, hindi na ako lalayo ulit."Sa pag-alis ni Lance mula sa kanilang bahay, ramdam ni Monica ang kaba sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung dapat ba niyang pigilan ito o hayaan na lang. Apat na buwan nang hindi nagpapakita si Lance kay Amara, at ngayong kaarawan ng bata, bigla itong gustong bumawi.Napaawang ang kanyang labi, ngunit wala siyang masabi. Dahil kahit anong gawin niya, hindi niya kayang alisin ang katotohanang si Amara ay anak ni Lance.Samantala, si Lance naman ay mahigpit na nakahawak sa manibela ng kanyang sasakyan. Ang kahon ng regalong para kay Amara ay nakalagay sa passenger seat. Pinigil niya ang buntong-hininga na gustong kumawala sa kanyang bibig. Handa na ba siyang harapin si Apple?Nang dumating siya sa bahay nina Apple, saglit siyang nanatili sa loob ng sasakyan, pinagmamasdan ang simpleng tahanan kung saan lumalaki si Amara. Sa loob n
Huminga nang malalim si Apple at tiningnan ang anak niya. Sa kabila ng sakit at pangungulila, napangiti siya nang makita kung paano nagliliwanag ang mukha ni Amara sa bawat regalong natatanggap.“Napapagod, Mia,” sagot niya nang matapat. “Pero kahit kailan, hindi ako susuko para sa anak ko.”Tahimik silang dalawa habang pinagmamasdan si Amara.Biglang tumayo si Mia at lumapit sa bata. “Halika, inaanak! Buksan natin ‘tong regalo ko!”Masiglang tumakbo si Amara papunta sa kanya, habang si Apple ay nanatiling nakaupo, nakamasid sa anak niyang walang kamalay-malay sa mga iniinda ng puso niya.Sa isip ni Apple, isa lang ang alam niya—darating ang araw na maiintindihan ni Amara ang lahat. Pero hanggang maaari, pipilitin niyang protektahan ang anak niya mula sa sakit ng mundong hindi niya kayang kontrolin.At sa araw na iyon, sa unang kaarawan ng anak niya, nagdesisyon si Apple.Tama na ang paghihintay. Panahon na para buuin ang buhay nila—kahit wala na si Lance.Habang abala si Apple sa pag
Ngunit sa kabila ng engrandeng selebrasyon na inihanda ni Apple, may puwang pa rin sa puso ng anak niya—isang puwang na hindi niya kayang punan.Nasa event hall sila ng isang magarang restaurant. Pinalibutan ng makukulay na lobo at stuffed toys ang buong lugar. May malaking cake sa gitna ng mesa, at ang tema ng party ay pastel pink at white—eksaktong kulay na gusto ni Apple para sa anak niya.Nakatayo siya sa isang tabi, pinagmamasdan ang mga bisitang nagsasaya. Naroon si Mia, ang business partner niya, na abala sa pag-aasikaso ng pagkain. Naroon din ang ilan nilang kaibigan at pamilya, lahat nagagalak sa unang kaarawan ni Amara.Ngunit kahit anong gawin niyang pagpapanggap, hindi niya maiwasang mapansin ang isang bakanteng espasyo sa kanilang paligid.Si Lance.Hindi ito dumating.Alam naman niya na hindi ito makakarating, pero sa kabila ng lahat, may munting bahagi pa rin ng puso niya ang umasa.Naramdaman niyang may humawak sa kamay niya. Si Amara, suot ang isang maliit na pink na
Hindi agad nakasagot si Lance.Tumingin lang sa kanya si Monica, naghihintay. Nang hindi siya sumagot, tumawa ito nang mahina—isang halakhak na puno ng hinanakit."Alam mo, mas gugustuhin ko pang hindi mo ako pinakasalan kaysa sa maramdaman ko na kailanman, hindi ako naging sapat sa’yo."Napalunok si Lance. "Monica... hindi mo naiintindihan.""Oo nga, hindi ko naiintindihan!" Napahawak si Monica sa dibdib niya, tila may kirot siyang nadarama doon. "Hindi ko maintindihan kung bakit kahit anong gawin ko, hindi ako nagiging sapat sa’yo! Hindi ko maintindihan kung bakit kahit ako ang asawa mo, pakiramdam ko ako ang pangalawa!"Tumayo siya mula sa kama, kahit hirap, kahit umiiyak. Tinitigan niya si Lance, puno ng sakit ang kanyang mga mata."Dahil kahit anong pilit mo, kahit anong paliwanag mo, Lance… nasa puso mo pa rin siya."Napapikit si Lance. Ramdam niya ang bawat salitang binitiwan ni Monica, pero hindi niya alam kung paano ito itatanggi.Kailangan niyang sabihin ang totoo."Hindi ko