Napapikit si Lance. “Si Monica… nagseselos kay Amara.”Natigilan si Apple, parang hindi makapaniwala sa narinig. “Ano?”“Nagseselos siya sa anak natin,” ulit ni Lance, mababa ang boses ngunit ramdam ang frustration. “Pakiramdam niya… mas iniintindi ko si Amara kaysa sa kanya.”Muling umiling si Apple, nangingilid na ang luha. “Lance, paano mo hinahayaan na ganito ang nangyayari? Buntis siya, oo, pero hindi ibig sabihin nun na wala nang halaga si Amara sa’yo!”“Huwag mong sabihin ‘yan,” madiing sagot ni Lance. “Hindi ko pinapabayaan si Amara.”“Pero hindi mo rin siya ipinaglalaban,” sumbat ni Apple. “Kung mahalaga siya sa’yo, hindi mo hahayaan na may ibang tao—kahit pa ang asawa mo—ang ituring siyang hadlang.”Natahimik si Lance.“Lance, bata lang si Amara,” mahina ngunit matalim ang boses ni Apple. “Pero darating ang araw, mararamdaman niya ang lahat. Malalaman niya kung mahal siya ng ama niya o hindi.”Isang mahinang katok ang gumising sa katahimikan ng bahay ni Apple. Mabilis itong
Hindi siya agad nakasagot.“Lance,” singit ni Mia, na halatang pigil na ang emosyon. “Ayusin mo ‘to. Hindi lang ikaw ang naaapektuhan, pati si Amara.”Napailing si Apple. “Ang tanong, paano niya aayusin? Kapag umuwi siya sa bahay nila, may Monica siyang haharapin. Kapag nandito siya, may responsibilidad siyang iniwan.”“Hindi ko naman gusto ‘to, Apple,” sagot ni Lance, mas mahina na ngayon. “Hindi ko ginusto na magulo ang lahat.”“Pero ikaw ang gumawa ng desisyon, Lance,” madiin na sabi ni Apple, habang marahang hinihimas ang likod ni Amara. “Ikaw ang pumili na pakasalan si Monica.”“Wala akong choice—”“Laging may choice!” putol ni Apple, puno ng hinanakit ang tinig. “At pinili mong ipagsawalang-bahala ang nararamdaman mo! Pinili mong ipikit ang mata mo sa katotohanang hindi mo kayang mahalin si Monica.”Napayuko si Lance. Alam niyang tama si Apple. Alam niyang siya ang may kasalanan kung bakit siya nasasakal ngayon.Mia crossed her arms, shaking her head. “Lance, hindi mo lang iniis
Habang mahimbing na natutulog si Baby Amara sa kanyang kuna, marahang lumapit si Mia kay Apple. Halata sa kanyang mukha ang pag-aalala habang nakatingin sa bata. Huminga siya nang malalim bago nagsalita.“Alam mo, Apple, parang baliw itong si Monica,” simula niya, mahina pero puno ng inis. “Kasal na nga sila ni Lance, pati anak niyo pinapatulan pa. Ang kinakatakot ko sa inaanak ko, baka kung wala si Lance sa tabi ni Amara, sasaktan siya ni Monica.”Nagpanting ang tenga ni Apple sa narinig. Mabilis siyang napatingin kay Mia, ang kanyang mga mata’y nag-aapoy sa galit at determinasyon. “Subukan lang saktan ni Monica ang anak ko,” madiin niyang sagot. “Makakatikim siya sa akin.”Alam ni Mia na seryoso si Apple. Kilala niya ito mula pa noong college sila, at kailanman ay hindi ito umatras sa laban, lalo na kung tungkol sa mga mahal niya sa buhay.“Pero Apple, paano kung hindi lang verbal ang pang-aapi ni Monica kay Amara? Paano kung isang araw, may makita kang pasa o sugat sa bata?” may ha
Napalunok si Monica sa lalim ng galit sa boses ni Lance. Mabilis niyang tinapunan ng tingin ang kanyang asawa. Ramdam niya ang distansya sa pagitan nila, hindi lang pisikal kundi emosyonal.Hindi niya maintindihan—noong una, akala niya kapag nagpakasal sila ni Lance, magiging masaya na siya. Pero hindi. Lalong naging komplikado ang lahat.“Huwag mong gawing masama ang nararamdaman ko, Lance,” mahina niyang sabi. “Mahal kita. Mahal kita kaya nasasaktan ako. Gusto ko lang maramdaman na importante pa rin ako sa’yo.”Nagbuntong-hininga si Lance. Alam niyang mahal siya ni Monica, pero ang problema, hindi niya ito kayang suklian ng parehas na pagmamahal. Napahawak siya sa kanyang buhok, naiipit sa sitwasyong siya mismo ang nagdala sa kanila.Hindi niya gustong saktan si Monica, pero hindi rin niya kayang iwanan si Amara. At ang mas masakit, hindi niya kayang itanggi sa sarili na hanggang ngayon, si Apple pa rin ang mahal niya.“Monica, gusto ko lang maintindihan mo na bilang ama, responsibi
Hindi agad nakasagot si Lance. Imbes, tinitigan lang niya si Apple. Para bang gusto niyang sabihin ang isang bagay ngunit hindi niya magawa.Napansin ito ni Mia at agad siyang sumingit. “Of course, Monica. We would love to help. Meron kaming iba't ibang wedding packages, depende sa budget at theme na gusto niyo.”Napangiti si Monica. “That’s perfect! Gusto ko kasi elegant, royal-inspired wedding—‘yung tipong wedding of the year!”Ngumiti si Apple, pero sa loob-loob niya, gusto na lang niyang matapos ang pag-uusap na ito. Alam niyang trabaho niya ito—pero masakit.Lance, bakit mo pa ako kailangang harapin sa ganitong paraan?Habang pinag-uusapan nila ang wedding details, napansin ni Mia na panay ang tingin ni Lance kay Apple. Hindi niya maiwasang mapailing. Alam niyang kahit kasal na si Lance kay Monica, may nararamdaman pa rin ito para kay Apple.Pagkaalis nina Monica at Lance, agad na napabuntong-hininga si Apple. “Mia…” mahina niyang sabi.“Huwag mo nang sabihin, Apple,” putol ni Mi
KinabukasanMaagang nagising si Apple upang ihanda si Amara. Kahit na pagod sa trabaho at sa pag-aalaga sa anak, hindi niya pwedeng ipagsawalang-bahala ang kanilang negosyo. Malaking oportunidad ang wedding convention na gaganapin sa SMX Convention Hall, kaya’t kailangang maayos ang lahat.Habang inihahanda ang anak, dumating si Mia dala ang ilang papeles at mga design samples para sa kanilang booth sa convention.“Apple, sure ka bang okay ka lang?” tanong ni Mia habang inaayos ang mga papel sa mesa. “Baka mapagod ka masyado. Saka si Amara, saan mo iiwan?”Napangiti si Apple habang pinapaliguan si Amara. “Iiwan ko siya kay Yaya Minda. Alam mo namang wala akong choice, Mia. Malaking event ito para sa Wedding Imperial.”Napangiti rin si Mia, ngunit halata sa mukha niya ang pag-aalala. “Alam ko naman ‘yun, pero baka masyado kang mapagod. Tatlong araw na event ‘yun.”Tumayo si Apple at binalot ng tuwalya ang kanyang anak. “Sanay na ako. Matagal ko nang ginagawa ito, Mia. Wala namang ibang
Inilapag niya ang mga sample designs ng wedding stage, reception setup, at wedding gowns na available sa mga supplier nila. Pero bago pa niya masimulang ipaliwanag ang plano, tumaas ang isang kilay ni Monica at sinadyang kunin ang isang papel.“Hmm… ito na ba ‘yon?” Pinagmasdan ni Monica ang mga sketches. “Hindi ko alam, Apple, pero parang… medyo boring?”Halos magdilim ang paningin ni Mia. “Monica, kung may gusto kang baguhin, sabihin mo nang maayos. Hindi ‘yung parang nang-iinsulto ka.”“Ay, bakit ka ba affected, Mia?” Tumawa si Monica. “Hindi ka naman ikakasal, di ba? Ako at si Lance ang kliyente rito. Kaya kung hindi ako satisfied, may karapatan akong sabihin ‘yon.”Napansin ni Apple ang pag-irap ni Lance. Halatang naiirita rin ito sa ugali ni Monica, pero tulad ng dati, wala siyang ginawa para pigilan ito.“Sige,” sagot ni Apple, pilit na pinapanatili ang pagiging professional. “Ano ang gusto mong baguhin?”Nagkunwaring nag-isip si Monica, saka ngumiti. “Hmm… gusto ko ng mas gran
Napangiti si Monica at umiling. "Ano ba, Lance? Ang OA mo naman. Excited lang akong makita ang plano para sa kasal natin! Gusto ko lang makita kung maganda ang ideya ni Apple. Hindi ko kasalanan kung nainis siya.""Monica, hindi ito tungkol kay Apple. Tungkol ito sa'yo at kung paano ka umasta! Hindi mo kailangang gawing laro ang kasal natin!" madiin na sabi ni Lance.Napangiwi si Monica at nagpatong ng kamay sa tiyan niya. "Laro? Lance, ako ang pakakasalan mo! Ako ang magiging ina ng anak mo! Bakit parang mas iniisip mo pa rin si Apple kaysa sa akin?"Napailing si Lance. "Hindi kita iniisip, Monica. Ang iniisip ko ay kung paano mo sinasadya ang mga bagay na makakasakit sa ibang tao. Hindi mo kailangang ipagyabang sa harap ni Apple na buntis ka—alam mo kung anong pinagdaanan niya!""At ano naman kung alam ko?" Naglakad si Monica papalapit kay Lance, saka inilapit ang mukha sa kanya. "Si Apple lang ba ang may karapatang masaktan? Paano naman ako, Lance? Paano naman ako na araw-araw mong
Lumapit si Rene, hawak pa rin ang teddy bear ni Lucien. “Anak… lumaban siya. Lumalaban siya, alam ko. Monica is a fighter.”“Pero paano kung hindi na siya magising, Tita? Paano kung... kung hindi ko na masabi sa kanya lahat ng hindi ko nasabi? Hindi ko pa siya napapangakuan ng kasal, hindi ko pa siya nadadala sa paborito niyang lugar sa Bohol, hindi ko pa siya nalalakad ng mahaba sa ulan—lahat ng gusto niyang gawin, hindi pa namin nagagawa.”pag-alalang saad ni Lance“May oras pa. Hindi mo ba naririnig sarili mong boses? Mahal mo siya, anak. At alam kong nararamdaman niya ‘yon. Hindi siya bibitaw. Hindi kayo bibitaw.”naiiyak na sabi ni Rene.Biglang bumukas ang pinto. Lumabas ang isang nurse, may bahid ng tensyon sa mukha."Family of Mrs. Monica Martin?"Tumayo agad si Lance. Nanlalaki ang mga mata niya at nanginginig ang kamay habang lumapit sa nurse."Ako! Ako po! Ano pong nangyayari? Buhay pa siya?"Tumango ang nurse, pero halata sa kanyang mukha ang lungkot at pag-aalala."Buhay pa
Tumango si Rene, sabay tayo. Lumapit siya sa crib at dahan-dahang kinuha si Lucien. Una niyang pagkakataon itong buhatin ang kanyang unang apo."Kamukha mo, Monica," bulong niya, habang hinahaplos ang pisngi ng sanggol. "Pero ‘yung mata… mana sa tatay. Matapang."Sa gilid ng silid, pumasok ang isang nurse na may dalang camera."Sir Lance, Sir Rene, gusto niyo po ba ng first family photo habang mahimbing pa si baby?"Nagkatinginan ang dalawa, sabay ngiti.At doon, sa simpleng kuha ng litrato, naiselyo ang panibagong simula—isang pamilya, puno ng pangakong hindi na muli magkakahiwalay.ROOM 407 – RECOVERY ROOMTahimik ang paligid. Marahang umuugong ang aircon, at ang tunog ng monitor ay tila kampanang dahan-dahang tumutugtog. Si Lance ay nakaupo sa tabi ni Monica, hawak ang kamay nito habang pinagmamasdan si Lucien na mahimbing pa rin sa crib. Katabi nila si Rene, na may ngiting abot-langit habang kinukunan ng larawan ang kanyang apo.Bigla—isang kakaibang tunog ang nagmula sa monitor.
Ligtas na nailipat si Monica sa recovery room. Si Lance naman ay hindi pa rin mapakali—abala sa pag-aasikaso ng birth certificate, sa pagkuha ng gamit, at paminsan-minsan ay sinisilip ang nursery kung nasaan ang kanilang baby boy.Pagbalik niya sa kwarto, nakita niyang gising na si Monica. Nakatingin ito sa kisame, tila malalim ang iniisip.“Moni?”“Lance, napag-isipan ko na ang pangalan niya,” agad na sambit ni Monica.“Talaga? Ano?”“Gusto kong pangalanan siya ng “Lucien.” Ibig sabihin ‘light’… kasi kahit ang dami kong kinatatakutan, pagdating niya, parang may liwanag na. Parang nawala ang dilim.”Napangiti si Lance. “Lucien… Lucien Martin. Maganda. Matapang. Puno ng liwanag.”Tumango si Monica. “Kasi kahit dumaan ako sa pinakamadilim na yugto ng buhay ko, binigyan mo ‘ko ng liwanag. Kaya ikaw ang gusto kong huling makasama sa lahat ng dilim ng buhay ko.”Napatingin si Lance kay Monica, tila ba bawat salitang lumalabas sa kanyang labi ay siniselyuhan sa puso niya.“Moni…” mahina ngu
At sa gabing iyon, hindi lang panaginip ang pag-ibig. Totoo ito.Sa mga bituin sa ibabaw ng Paris, sa mga ilaw ng lungsod, at sa katahimikan ng pagyakap—nabuo ang pangako.Isang pangakong kahit may kapirasong sakit, may puwang pa rin para sa paghilom.Samantala, sa kabilang panig ng mundo, sa Pilipinas, si Lance ay tahimik na nakaupo sa gilid ng kama ni Monica. Hawak-hawak niya ang kamay nito habang natutulog, pagod sa regular na check-up at paghahanda para sa nalalapit na panganganak. May kapayapaan sa mukha ni Monica, habang si Lance naman ay may halong kaba at tuwa sa dibdib.Tila isang eksena ito mula sa ibang buhay—malayo sa dating gulo, sakit, at panghihinayang. Ang lalaki na minsang takot sa pananagutan, ngayon ay buong pusong nakatutok sa bagong yugto ng kanyang buhay.“Hindi ko man nabigyan ng maayos na simula si Apple at Amara… pero sisiguraduhin kong sa pagkakataong ito, magiging buo ang lahat,” bulong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang mukha ni Monica.Ilang buwan ang
Nathan, na ramdam na ramdam ang pag-aalala ni Apple, ay nag-abot ng kamay upang magpatuloy sa kanilang usapan. Pinisil niya iyon nang marahan—parang sinasabing, “hindi kita bibitawan.”“Apple, hindi mo kailangang kalimutan ang lahat,” aniya, marahan pero buo ang boses. “Basta’t tandaan mo, nandito ako. Kasama kita. Huwag mong bitawan ang pangarap mo. Huwag mong bitawan si Amara at ako.”Bumuntong-hininga si Apple. Pinilit niyang ngumiti, pero alam ni Nathan, may bigat pa rin sa puso ng babae.Hindi nagtagal, sumabad si Mia mula sa likuran habang karga si Amara. “Oo nga, Apple,” sabay ngiti, “ngayon tinutupad na natin ang mga pangarap natin. Nakapag-expand tayo dito sa Paris, sa tulong ng nobyo mong si Nathan. Dati, nangangarap lang tayo ng maliit na café. Ngayon may ‘Boulangerie de Amara’ na tayo. May brunch café pa tayong padating sa Montmartre. Look how far you’ve come.”Natawa si Apple, hindi dahil sa tuwa kundi sa tila hindi pa rin siya makapaniwala sa lahat ng nangyari.“Grabe, n
Habang si Monica at Lance ay nagsisimula ng bagong paglalakbay, ang kwento ni Apple ay patuloy na umuusad sa isang bagong kabanata. Sa kabila ng lahat ng naging pagsubok at sakit, siya at si Nathan ay nagpatuloy sa pagbuo ng kanilang buhay sa Paris, kasama ang kanilang anak na si Amara. Ang bawat araw sa bagong lungsod ay puno ng hamon, ngunit tila wala nang hadlang sa kanilang pagmamahalan.Sa isang tahimik na apartment sa Paris, ang araw ni Apple ay nagsimula tulad ng karaniwan—ang malambot na sikat ng araw na tumatama sa bintana, ang malamig na hangin na pumapasok sa mga siwang ng kurtina, at ang tunog ng mga kalderetang tumutunog mula sa kusina, kung saan si Nathan ay abala sa paghahanda ng almusal.“Apple, okay na ba ‘to?” tanong ni Nathan habang binabalanse ang isang mangkok ng itlog sa kanyang kamay at sinusubukang i-flip ang pancake.“Siguro nga,” sagot ni Apple, na kasalukuyang nakaupo sa sofa, naglalakad-lakad at tinatanggal ang mga laruan ni Amara mula sa sahig. Tinutulunga
“Pipilitin kong maniwala,” mahina niyang wika, sabay daplis ng palad sa sariling dibdib. “At sana… tulungan mo ‘kong buuing muli ‘yung babaeng minahal mo noon. Kasi ako, willing akong mahalin kang muli… pero sa paraang bago, sa paraang totoo. At sana tuluyan mo nang kalimutan si Apple. Andito na kami ng anak mo. Huwag mo sana akong bibiguin, Lance.”Tumigil si Lance sa gilid ng daan. Pinatay niya ang makina ng sasakyan, sabay harap kay Monica. Tinitigan niya ito ng mariin—hindi bilang babae lang ng kanyang anak, kundi bilang babaeng minsang minahal niya at ngayo'y muling nagpapaubaya, muli siyang tinatanggap sa kabila ng lahat.“Hindi kita bibiguin,” mahinang sagot ni Lance, halos pabulong. “Hindi na. Dahil kung babiguin pa kita ngayon, hindi ko na rin kayang mabuhay nang may ganung klase ng kasalanan. Ayoko na. Tapos na ako sa sakit. Gusto ko nang maging mabuting ama. At mabuting asawa… sa’yo.”Hindi na muling nagsalita si Monica. Bagkus, pumikit siya sandali, pinipigilan ang pag-ago
At habang binabaybay ng sasakyan ang tahimik na lansangan pauwi ng bahay, kapwa tahimik sina Lance at Monica. Wala mang salitang namutawi sa kanilang mga labi, sapat na ang presensya ng isa’t isa para magkaunawaan. Sa pagitan ng musika mula sa radyo at ingay ng kalsada, tumitibok ang tahimik na pag-asa—isa na namang simula, isa na namang pagkakataong ayusin ang mga nawasak na bahagi ng kanilang mga puso.Napalingon si Lance kay Monica na noo’y nakasandal sa bintana, banayad ang pagkakahawak sa kanyang tiyan habang nilalaro ang singsing sa kanyang daliri.“Monica,” mahinang tawag ni Lance.Lumingon si Monica, mabagal, may tamis at pangamba sa mga mata.“Hmm?” tugon niya, mahinang boses, tila pinipigilang masaktan muli.“Salamat,” bulong ni Lance. “Hindi mo alam kung gaano ako nagpapasalamat na kasama kita ngayon. Na kahit ang dami kong pagkukulang, nandito ka pa rin.”Napangiti si Monica, bagaman may bakas pa rin ng luhang naiwan sa gilid ng kanyang mata. “Hindi madaling magpatawad, La
Habang hawak ni Lance ang kamay ni Monica, naramdaman niya ang tensyon na bumangon sa pagitan nilang dalawa. Alam niyang maraming bagay ang kailangang linawin, at isa na rito ang patuloy na koneksyon niya kay Apple at ang anak nilang si Amara. Hindi niya alam kung paano niya dapat ipahayag ito, ngunit kailangan niyang gawin ito para maging tapat at upang maiwasan ang pagkakaroon ng hindi pagkakaintindihan."Bigyan mo ako ng chance na makapagmove on kay Apple," nagpatuloy si Lance, ang boses ay may kabuntot na kalungkutan ngunit puno ng determinasyon. "Sana huwag mo na itong pagselosan. Ina parin ng anak ko si Apple at anak namin si Amara. Sana matanggap mo si Amara at ituring mo ng anak. Lagi mong tandaan na ang koneksyon namin ay si Amara, at co-parenting kami."Si Monica ay nanatiling tahimik sa mga sinabi ni Lance. Ngunit ang mga mata ni Monica ay naglalaman ng mga magkahalong damdamin—pag-aalala, takot, at higit sa lahat, pagmamahal. Hindi madali para sa kanya na tanggapin ang mga