Ikaanim na Kabanata

Held

Nagtungo muna kami ni Leticia sa classroom. Hindi maalis alis ang sinabi ni Yves sa akin kanina. It's like I'm enchanted with his words. Pero naiisip ko na natural naman talaga iyong sabihin kapag may nagawa kang art. And the audience will be the one to appreciate and will act as spectators.

Ilang minuto pa ay namalayan ko na lamang na nakarating na kami sa classroom. Bumungad sa amin ang mga kaklase namin na may kaniya-kaniyang ginawa. Somehow, I'm expecting for their support on that competition even in a last minute. But I know I can't please them to do it.

"Oh, kumusta ang contest?" bungad ni Filomena.

"Okay naman. Nakaraos." I smiled.

"Mabuti naman. I heard angganda raw ng gawa mo." bakas ang panunukso sa tono niya. It's like she's doubtful with my work. Hindi naman ako nag-eexpect ng malaki sa gawa ko. As long as napasa ko on time at kontento ako magaan kung tatanggapin ang resulta mamaya.

"Teka nga! Bakit wala man lang sumuporta kay Pastel kanina." naiinis na sabi ni Leticia. Binalingan ko siya at sinenyasan na tumigil na. Pero sinuklian niya ako ng halukip at pinagpatuloy ang pagsasalita.

"Ganiyan ba kayo sumuporta sa representative natin? Ang umupo lang rito at ni kahit goodluck hindi niyo magawa." buwelta niya. Tinaasan siya ng kilay ni Filomena. Napabuntong hininga ako sa maaring puntahan nito.

"Excuse me? I'm doing my best to encourage our classmate. Pero hindi ko makumbinse sila na pumunta doon dahil hindi nila hilig ang mga ganoong patimpalak." she defended.

"Whatever you say. You keep on pressuring her to win the contest. But please have that sensitivity in your supposed supporting method." ani ni Leticia na nagpasinghap ako.

"You--" turo ni Filomena sa kaniya na nagpakaba sa akin. Kaya naman umaksiyon na ako.

"Let's go." hinila ko kaagad si Leticia palayo doon. I know she's just worried and pity with me. But I don't want to demand their willingness over me.

Nagpatianod siya sa hila ko. Tahimik lamang siya. Nadaanan namin ang mga naghahandang mga estudyante para sa panghapon na aktibidad. Mayroong sabayang pagbigkas, sayawit at iba pa. Kaya siguro inanunsiyo na lang na walang pasok buong araw.

Tumigil kami sa isang kiosk malapit sa footwalk na ang alam ko'y paborito niyang binibilhan. Nakahilera rin dito ang mga tindahan ng mga finger foods ng entrepreneurship department at mga local food sellers. At higit sa lahat may mga T-shirt Printing business.

Parang pipi lamang siyang sumusunod sa hila ako habang nakikipagsiksikan sa dagat ng mga tao.

"My treat." nakangising sabi ko. Nawala bigla ang ngisi ko nang makita ang seryoso niyang mukha.

"Wala ka ba talagang pakielam sa pambabastos nila? You have the talent. Even a simple support is enough. You're really dumb Pastel." hindi makapaniwalang sabi niya. Naestatwa ako sa sinabi niya. Wala akong maramdaman kundi awa sa sarili ko.

Napatunghay lamang siya sa kiosk.

"O-okay lang naman sakin." I lowered my gaze.

"Puwes hindi lahat ng okay ay okay talaga."

Natamaan ako. Siguro manhid na ako sa mga ganiyan. Hindi ko kasi minsan tinatanggap ang katotohanan ng mga bagay.

"Hayaan muna." she just chuckled at me.

"Sometimes try to modify your numbness Pastel." napantango na lamang ako sa sinabi niya.

I ordered two orders of Lasagna. Pansamantalang nawaglit ang topiko kanina at nasentro sa kaninang nangyari. She keeps on praising my work. And at the same time, she keeps criticizing other's work. Natawa na lamang ako sa mga theories niya na wala raw sa theme ang mga gawa nila.

"Tama na iyan." I laughed at her rants. Hindi talaga siya natigil sa pagsalita. Pinagtitinginan narin siya ng nga tao dahil sa walang tigil na mga salita niya.

We walked towards our department headquarters. Habang naglalakad ay panay ang usap namin ni Leticia sa mga bagay bagay. Nadaanan din namin ang kabilang departamento na ngayo'y naghahanda na rin sa mga contest.

Tumigil muna kami at nanonood ng last practice ng Sabayang Pagbigkas. I can say that they are really good and on point with their emotions. Pati ako'y nadadala sa mga pinagsasabi nila at nawiwili sa mga facial expressions na pinapakita. Ngunit biglaang tumigil sila at napansin na nanonood kami.

"Hay nako! Nagkalat ang mga espiya." parinig na sabi ng isa sa kanila. May ilan pang mga suplada na sumegunda sa mga masasamang sinabi nila.

Pasimpleng napaiwas ako ng tingin at pinagdiskitahan ang kinakain ko. Si Leticia naman ay hindi mapigilang mairita sa kanila.

"Mga feeling. Akala mo naman mananalo." mahinang bulong niya at humalukipkip.

Binalingan ko siya at pinigilan na sa komento at opinyon niya.

"Threatened siguro. Bulok na kasi speaking and interpretation skills ng department nila." nagtawanan sila. Nanlaki ang mata ko sinabi nila. That was below the belt.

This is how unhealthy competition works in the campus. Some of them battle not for the competition but for the ego and pride they are holding on to. Minsan nakakasuka na ang ganitong pag-uugali dahil nababahiran ng panget na aura at nagbubunga ng rivalry.

Napabuntong hininga ako at niyaya na lamang si Leticia na umalis doon. Ilang minuto pa ay nakarating na kami headquarters. Naroon na ang mga contestants at mga professor. Halos lahat ata sila ay naghahanda na rin. Kitang-kita na pinondohan talaga ang mga costumes at props nila na nakabalandra ng maayos sa gilid.

May isang propesor ang tumigil at nilapitan kami sa entrance.

"Nako, hija. Your work is great." sabi ng may katandaang propesor namin. Napangiti lamang siya. Kaya sinuklian ko rin ng ngiti.

"Salamat po." magalang na sambit ko. Mayroon naring sumunod na propesor ang pumunta sa direksiyon namin at nakipag-usap.

"Your color shading is unique. Saan mo natutunan iyon?" tanong ng kakarating na mas batang propesor.

"Sariling style po prof. I did that on purpose."

Iyong ginamit kung color shading ay hinango ko sa mga nakikitang works ng ilang artist. Kapag wala akong ginagawa sa bahay ay nag-iimbento ako ng sariling style na hindi nakikita sa ibang artwork. Sometimes it's enjoying to create your own unique style as long as it's not cringy and dull to look at. Mayroon kasing obra na minsan nasobrahan na sa paglalagay ng elemento at lahat ng nakikita at naiisip ay nilalagay nang hindi iniisip ang kalalabasan nito.

"I'm impressed. May sumoporta ba sa iyo kanina? I always give plus points to the support system brigade as well as to you." hindi ako nakapagsalita. Mariin lamang ang tingin ng propesor at sinserong nakangiti sakin.

"Ako lang ata prof. Mga walang pakielam mga kaklase namin. Ni walang mga suporta kay Pastel." buwelta ni Leticia. Kaagad na pasimple ko siyang kinurot.

Nagulat ang propesor at bahagyang naawa.

"Is that so?" ani ng Professor habang nakatutok ang tingin sa akin.

Napakagat labi ako, nahihirapang magsinungaling.

"Sumoporta naman po sila kahit papaano."

Napatango siya kalaunan. Nakita ko ang pag-angal sa mukha ni Leticia pero hinayaan ko na lamang siya.

"Hija, you don't need to lie at me. I know what you are thinking. Sometimes don't save their ass from the clouded truth. If that's the truth then be it. Don't manipulate it. I know you are a good person but sometimes show what you what feel to them, disagree and be angry if that's the only thing that could not reciprocate what you truly feel." she said eloquently with no sign of fear. Bahagyang natigilan ako at may kung anong sumalpok sa dibdib ko. That was just so true. Ang mga salita niya ay nagdulot ng maraming mensahe na dapat kung tanggapin at huwag ipagsawalang bahala.

"Oh siya. May mga kailangan pa akong aasikasuhin. Congrats hija." ngumiti siya sa at tumango bago tumalikod.

I shifted my gaze directly at Leticia. She's just staring at me intently as if assessing me.

"Natamaan ka no?" napalunok ako. I just let out a heavy sigh.

"Totoo ang sinabi ni Prof." pag-aamin ko. Kaagad na nilapitan niya ako at inakbayan.

"Don't worry. Take it constructively." without further ado, I just nodded at her.

Umupo muna kami sa gilid na bench. Napatanaw ako sa mga naghahandang representatives namin para sa Sabayang Pagbigkas na ngayo'y nagmamake-up na. May kung sino silang hinahanap at panay ang pagtawag sa cellphone. Hula ko'y late ito.

I saw a subtle movement at the entrance. Kaya naman napabaling ako doon pati narin ang mga kalahok.

"Mabuti naman at dumating ka." frustrated na sabi ng ilan sa kanila. Nakapamaywang narin ang ilan sa kanila.

To my surprise, it was Winona and Yves. Napaawang ang bibig ko nang naalala ko naman ang sinabi ni Yves.

"I'm sorry I'm late. May pinag-usapan lang kami ni Kuya Yves. Family matters." her brows furrowed.

"Kuya pakilapag nalang diyan." Winona spoke and pointed our direction. Yves nodded.

Nakasunod si Yves sa kaniya na dala ang mga gamit ni Winona. Nilapag niya kaagad malapit sa amin ang mga gamit na dala niya. Kaagad na bumihis si Winona at inayusan.

Naupo malapit sa amin si Yves. He's just in his usual stoic facade, wearing a white polo shirt with ash gray accent and his famous charisma. Ang buhok niya ay magulo ang pagkaayos pero hindi iyon naging hadlang sa kakisigan. Hindi niya alam na pinagtitinginan na siya ng mga kababaihan at iilang gay stylist.

I mentally gasped when I consumed a lot of time looking and praising his charms. Tinikom ko ang bibig baka nasobrahan na ako sa tingin.

"W-what? Piettro naman nag-eenjoy pa ako dito." namombrolemang sabi ni Leticia. Bahagyang nailihis ko ang atensiyon kay Leticia. What is her problem?

"A-alright. I'm on my way." binaba niya ang phone niya. Sinalubong ko siya nang nagtatanong na tingin.

"I need to go. May business gathering kaming aattendan. Wrong timing! Sobrang lapit na ni Yves eh." she pouted and stomped her feet in annoyance.

I just chuckled. "Sige na. Pupunta rin naman ako mamaya sa gym para malaman ang resulta tapos uuwi." tumango siya.

"See you tommorow bes." tumayo at huling sumulyap kay Yves. She then waved her hands at me. I responded too. At umalis na siya.

Huli ko na namalayan na mag-isa na lang pala ako sa kinauupuan ako. Napasulyap ako kay Yves na ngayo'y nakatingin lamang sa kapatid niya. I didn't know he's very observant with his sister. I wish Kuya Achim was like him too. But I think it won't happen....

I stare at him more while my body was stretched a little while my body is stationary, avoiding my movements will not be noticed.

His eyes immediately darted at me. Iniwas ko ang tingin ko sa kaniya. Iyong pintig ng dibdib ko ay parang pinugpog ng sandamakmak na maso ng kaba.

Lumunok ako at di na muling bumaling.

Naging maingay dahil mabilis ang oras at malapit na ang kompetisyon. Hindi ko alam kung bakit nanatili parin ako sa upuan na iyon.

"Guys, sino ang magdadala ng mga bags at gadgets niyo? Mahirap na ilagay lang rito baka nakawin." narinig kung sabi ng parang lider nila.

"Dapat may magdadala. Maghahanap tayo."

Tatayo na sana ako para umalis ng tinawag ako ng isa sa kanila.

"Hello, is your contest done na ba?"

Mas lumapit pa ang babae sa'kin.

"Opo."

"Pupwedi bang patulong nito?" ipinakita niya ang plastic bag na naglalaman ng gadgets. Nahihiya naman akong tanggihan ito. Kaagad na kinuha ko ang plastic bag. May kabigatan ito dahil narin siguro puno ng iba't ibang gadgets.

"Diba? Maghihintay karin ng result ng poster making?" ngayon ay mas nahiya ako ng maraming mata ang napabaling sa'min. Nahagip ng tingin ko si Winona na mariing nakatitig sa akin.

"Pero itong mga sling bags nila?" segunda ng isa pang kasama nila.

"Ahmm.." they shifted their sight at Yves. Alam kung nahihiya rin silang utusan siya dahil sa seryosong itsura na pinapakita niya. Nangunot noo siya at may kung anong natanto.

Napabuntong hininga sila. "Hindi ko ata makakaya lahat iyan."

They nodded. "Kaya nga. Sana may anghel na tumulong no?" napantig ang tenga ko pagpaparinig nila kay Yves.

Yves immediately stood up in a matter of seconds. Bahagyang nagulat sila sa biglaang pagtayo nito at dumiretso sa aming posisyon. I was also in awe when he boldly stand beside me towering our confidence in just a split of time.

Ang pag-awang ng bibig nila ay sadyang bulgar.

"What can I help?" bored niyang sabi.

Nataranta sila kung uutusan ba nila o ano.

Napalunok ako nang natanaw ang matigas niyang dibdib na makikita sa posisyon ko. It was a tanned chest engraved with firm muscles. Kitang kita ito dahil sa nakabukas na dalawang butones ng polo shirt niya. His scent was also enticing to smell as it generates a manly scent. Idagdag pa rito ang anggulo niyang kahit saan tingnan ay napakakisig.

Nahimasmasan ako sa pagdedeliryo ko sa kaniya ng sumabat ang mga babae na kausap namin.

"N-nako baka may importate ka pang gagawin." one stammered and shyly lowered her, avoiding the intense stares of Yves.

"It's okay." simpleng sabi niya. Nagpasinghap sila. Pati ako rin.

"A-re you sure?" he just nodded.

Mahiya-mahiyang ipinakita nila iyong mga bags. Nakatanaw lamang ako sa pinag-uusapan nila.

"P-puwedi namang sa iba nalang Yves." ani ng isa. Yves immediately shook his head. He just smiled. Muntik na akong mabilaukan sa ganda ng ngiti niya.

"I insist. Naroon din naman ako mamaya para sa kapatid ko..." natigil siya sa pagsalita.

Umaliwalas ang mukha ng mga babae at malamyos na tintingnan si Yves.

"G-ganon ba? Sige sige. Salamat." inabot nila ang mga bags kay Yves. May kung ano sa kilos nila dahil kapag inaabot nila ito ay naiiwan ang daliri nila at napapahaplos sa kamay ni Yves.

They giggled secretly. Wala lamang pakielam si Yves.

Naapayos ako ng tayo ng unti-unting napapansin ni Yves ang presensiya ko.

"Sabay nalang kayo ni Pastel. Siya rin naman ang magdadala ng mga gadgets namin, Yves." nilagutok ni Yves ang leeg papunta sa'kin. Yumuko lamang ako.

"Okay." si Yves.

Pagkakuwan ay umalis ang babae. Narinig ki na nagpaalam si Yves kay Winona kung kaya dali-daling humakbang na ako palabas ng headquarters.

Bitbit ang plastic bag ay maingat akong naglalakad. Hindi ako lumingon sa likod ko. Nararamdaman ko kasi ang matutulis niyang tingin kahit nakatalikod ako o baka guni-guni ko lang.

May nakasabay akong sumali sa kompetisyon kanina at binati ako. I just replied a smile and thank you at her. At tuluyang umalis naman.

Nakaramdam ako ng pangangalay sa kamay dahil malayo pa ang venue. I am currently walking at the soccer field. Medyo mainit rin ang panahon kung kaya dumagdag pa ito sa bigat ng paper bag.

Gusto ko mang huminto para magpahinga ng kaunti ay hindi ko parin ginawa. Ewan ko ba nahihiya akong makasabay siya. Naalala ko kasi ang mga nakakahiyang pangyayaring nagawa ko.

I wiped my sweats. I curse my situation. Masyado na ata akong napapraning na bibigyan ako ng pansin ni Yves kapag tumigil ako.

"I can carry it if you want." a voice inserted at the back.

Napalingon ako ng kaunti. He's still on his good state, flawlessly carrying the bags. Mukhang wala lang sa kaniya ang mga bags na karga niya. Ngunit ako ay parang pinagsukluban na ng langit.

Ngumuso siya. "You're very stoop carrying it. You can rest. I'll just wait for you." he stopped at his position cooly. Nakapamaywang na siya ngayon. Umawang lamang ang labi ko. Sa huli ay napahinto narin ako at nakaramdam ng kaunting ginhawa.

May kung ano siyang kinuha sa isang bag. Nang makita kung bottled water ito ay natakam ako.

"You want..?" napataas ang kilay niya sabay wagayway ng bottled water.

Humakbang siya papunta sa akin.

Napatutok ang tingin ko sa kaniya, hindi makapaniwala sa mga ginagawa niya.

Inilahad niya sa akin iyon at ngumuso na parang natatawa.

Dala ng init ay parang nagbabaga ang pisngi ko.

"Take it. Wala iyang lason." he spoke.

"Salamat." ibinaba ko ang plastic bag at pinagtuunan ng pansin ang pag-inom. It's not that full though. But I think it's still clean and safe to drink.

Mukhang may uminom bago pa man ako pero wala na akong pakielam. Mamahalin din kasi ang brand nito at parang nakikita kung iniinom din ng mga athletes minsan.

Biglaang nabilaukan ako sa naiisip ko. Could it be? Siya ang uminom dito? Napaubo ako ng kaunti. At mas nag-iinit pa ang pisngi ko.

"Okay ka lang?" tanong niya habang mataman akong tinitingnan.

Napatango ako. "Oo. Kanino ba galing ang tubig na ito? Ang sarap kasi." pretentious at my thoughts, I just roamed my eyes.

"Sa akin." I mentally cursed. Napangisi siya sa reaksiyon ko pero hindi ko pinakita ang pag-ooverreact ko.

"Ah-h, ganoon ba? Salamat." I finally voiced out my unsaid thoughts. Is that an indirect kiss?

He just chuckled. Nanlaki ang mata ko nang kinuha niya ang plastic bag at mahigpit na hinawakan.

"Ako na nito." sabi niya at naunang naglakad. Patakbo kong hinabol siya at dahil sa bilis ng mga yapak niya. Kaya ko na naman eh.

"Kuya Yves sa akin na. Kaya ko na." I shyly said. Hindi siya huminto kung kaya problemado akong napapadyak. Baka sabihin niyang pabebe ako at lampa. At siguradong mabigat na sa pakiramdam ang sandamakmak na karga niya ngayon. I felt guilty with it!

"Kuya." gusto ko mang sumigaw ay nakarating na kami sa mataong lugar malapit na sa venue. Pinagtitinginan na rin siya ng mga tao sa dami ng dala niyang bag.

I slowed down my walk. I don't want to make a scene shouting his name just to give that plastic bag. Tuluyang nakapasok na siya sa venue. Malamya akong napasunod sa kaniya dahil naguiguilty na ako.

Sumalubong ang napakaraming tao sa loob. There are a lot banners and cheering system scattered around the mini-arena gym of the campus. The staged was also designed perfectly with so much national symbolisms and figures.

My gaze protracted at Yves. Naroon na siya upuan at ang mga dala namin ay nasa gilid. Dalawang bakanteng upuan nalang ang naroon at ang isa ay inakupa niya na. Not that I want to assume that it's for me but he motioned his hand at me. Nagdadalawang isip pa ako kung ako ba talaga ang pauupuin niya doon.

Ngumuso siya at napatango. Oh my god! I think I might faint at his gentleness. Dazed by my imagination, I almost radiate a kilig gestures. But luckily I concealed it.

Napahakbang ako papunta doon. May isang babaeng sumulpot sa unahan ko at kaagad na napatanong kay Yves.

"Is this chair available? Can I sit?" the girl was so sophisticated. Her dress is like those of Kpop fashion and with porcelain skin. Bahagyang napahinto ako sa likod dahil sa usapan nila.

"Someone will sit there." he said with finality.

"Uh-uh, would you trade me from that someone?" nakaramdam ako ng hiya. She has a point too. I can still find another chair somewhere here. But I disagree with the idea of physiques being the major edge in seating in a school property materials. No one owned it. Unless if she's the school itself!

"I don't have time for your compare and contrast bet. Tss.." singhal na sabi ni Yves. Kahit nakatalikod ang babae ramdam ko ang pagkagulat niya at pagkahiya sa sinabi ni Yves.

The girl immediately walked disgustedly. He again motioned his hands to the empty chair. Kaagad na umupo ako doon ng tahimik.

Umingay na nga ng tuluyan ng nag-umpisa na ang Sabayang Pagbigkas.

"Sana pinaupo mo nalang iyong babae." sabat ko.

"I though they said that the two of us will take care of their things?"

Nangapa ako ng salita. Tinikom ko kaagad ang bibig ko.

"I can still find a seat you know."

"Tss. Don't think of this as something special. I'm just following low-key orders." parang naupos ako sa hiya. Hindi ako lumingon sa direksiyon niya. Parang nadaganan ang dibdib ko ng mabigat na katotohan. Am I that really assuming?

I swallowed hard. Sinentro ko ang mata ko sa unahan at inaliw ang sarili ko sa panonood ng mga tumatanghal ng Sabayang Pagbigkas. They are really good. Pero may isang nagstand out dahil sa emosiyon na ipinapakita nila. Naroon din ang variation ng boses may mababa, malumi at maragsa. And that was the only chance I had to entertain myself.

"Anggaling." dala ng pagkaaliw ay napapalakpak ako ng kamay. Napabaling si Yves dahil sa malakas kung boses.

He stared at me. "Pasensya nadala lang." inayos ko ang sarili ko at tumahimik ulit. Bumuga ako ng hangin para pakalmahin ang sarili.

The other contests was a blast and frolic. Marami ang humanga sa talento at pagtatanghal nila. There were even huge props that had been utilized even if it's just a campus program.

Nagkaroon ng break time dahil tinatally na ang mga scores. Doon ako nakaramdam ng pressure at kaba para sa resulta.

Ulit na umingay ng mag-umpisa ng magsalita ang emcee. Namawis bigla ang kamay at noon ko.

"Goodluck." his baritone voice sent shivers to my spine. Hindi ako kumibo at baka kung ano naman ang iisipin ko.

"Goodafternoon. Here are the results of Buwan ng Wika competitions.." the sound of the music brought another thrill. I literally perform a sign of the cross.

Tumama lahat ng mga manok ko na mananalo. Our department was in bliss when it was a landslide result. Hindi naman maipinta ang mga mukha ng mga nakalaban nila.

Palapit ng palapit ang pag-aannounce sa poster making. Nagpipigil narin ako ng hininga dahil sa kaba. May katiting talaga sa akin na nag-aasam na manalo.

"And for the poster making contest...here are the winners." napahawak ako sa upuan at napipikit.

"Are you okay?" narinig kung tanong ni Yves sa gilid. Doon lamang ako napatingin sa kaniya na ngayo'y may pag-alala sa mukha.

"Okay lang." at nilihis ulit ang tingin ko.

Pabilis ng bilis ang pintig ng dibdib ko. Sumigaw ang department namin ng pangalan ko. Nahiya ako baka hindi ako matawag at madisappoint sila.

"And the winner for Poster Making Contest is...." parang nawala ng parang bula ang ingay nila at ang tanging naririnig ko lamang ay ang nagsasalita na emcee.

"Congratulations Celistina Lambada." parang gumuho ang pinag-iisip ko. At napalitan ng hiya. Bahagyang nagkaroon ng katahimikan sa mga sumisigaw ng pangalan ko. Disappointment were written on their faces.

May humalakhak sa paligid kung kaya dumagdag ang hiya ko.

"Akala nila sa kanila parin yung huling panalo." nagkaroon ng malaking bukol sa lalamunan ko. Ako lang ata ang talo sa lahat ng representative ng department namin.

Nakita ko ang pandidiri ng department namin sa di kalayuan. Ngunit nagkagulo sa entablado dahil sa pabalik-balik na lakad ng mga staffs sa taas nito. Naroon narin ang babaeng nanalo na nakatayo lamang. Parang naguguluhan ang mga staffs kung ibibigay nila iyong tropeyo o hindi sa nanalo.

Napayuko ako sa kahihiyan.

"Oh my god! I'm sorry...." the emcee broke the silence.

"My bad! The champion is really Pastel Noreignhae Syjuco. I'm sorry Ceslistina Lambada. This is my fault." napantig ang tenga ko at umawang labi. Did I heard it right? Naestatwa ako ng umingay ulit ang mga tao dahil sa panibagong anunsiyo.

"Again congratulations to Pastel Syjuco." napilitan akong tumayo. I'm still in the verge of shock. Hindi parin ako makapaniwala.

Napatigil ako sa paglalakad nang mahagip ng tingin ko si Yves.

"Congratss. You deserve it." inilahad niya ang kamay niya. Napatitig ako sa kamay niyang nakalahad sa harapan ako.

I just smiled at him and bowed. Baka kung ano na naman ang isipin ko. At natatakot ako na mahalina sa mga mumunting kilos niya. My attraction to him is really different from what he thinks of me. Pero may problema ata talaga sa akin dahil patuloy parin ako na napapalapit sa kaniya.

"Thank you." at biglang tumalikod. Nabitin sa ere ang kamay niya at bakas sa kaniyang mukha ang pagkagulat. Mayroon sa loob ko na nagsasabi na harsh yung ginawa ko pero iyon naman siguro ang kailangang dapat gawin.

I grace my way towards the stage. Sinalubong ako ng palakpakan ng lahat. Nakarinig pa ako ng pangalan ko sa dagat ng tao. I felt flattered with it. Gusto kung maiyak sa kasiyahan. Ngayon lang ako napuri ng ganito.

Nagpaumanhin din ang emcee sakin.

Habang hawak ko ang tropeyo ay napatingin ako sa dagat ng tao. I felt the tranquility amidst the noises of the crowd. Napangiti ako at may kumawalang luha sa akin. This is just new and foreign.