Palabas ako ng ward kung nasaan lahat ng na-rescue nang biglang may mangalabit sa akin mula sa likuran ko. Lumingon ako at nakita ko yung nurse na supposed to be ay tutulong sa akin.
“Kanina pa ako naghihintay sa lobby,” sabi niya habang may hawak itong papel. “I know where your wife is.”
Imbis na sagutin ko siya sa kanyang sinabi ay napa buntong hininga na lamang ako. Naalala ko kasi bigla ang pagkawala ng memorya ng asawa ko.
“I-I already saw her,” mahina ko na sagot sa kanya. "She's fine, but her memories fade." dagdag ko.
Napatakip siya ng bibig sa gulat nang marinig niya ang kondisyon ng asawa ko. Bahagya naman akong tumango upang kumpirmahin ko ang tungkol doon.
“I am really sor
“May pictures ba tayo na kasama ang anak natin?” tanong bigla ni Bianca.Napaisip ako kung mayroon nga ba kami, at ang unang pumasok sa utak ko ay noong birthday ni Miley“Meron naman, pero…–”“Patingin!” masigasig niya na sabi, at mukhang excited na excited siya na makita ito.Napahinto ako ng ilang segundo at kinamot ang aking batok.“Why? What’s wrong?” tanong nito sa akin.“Hindi ko pa na-recover ang phone ko dahil sa aksidente.” sagot ko sa kanya.“Wala ba tayong ibang photos? I mean, printed one.” aniya at napa make face pa.
Sa loob ng eroplano, nasa likod naman namin ni Bianca ay si Yngrid.Lumingon ako sa kanya upang maka usap ito. “Ok ka lang ba diyan?” tanong ko.Tumango naman si Yngrid at nag thumbs up pa.Nang mag umpisa nang umandar ang eroplano ay hinawakan ako ni Bianca sa braso nang napakahigpit. Ramdam ko ang takot niya dahil nanginginig ang kanyang kamay.Nang magawi naman ang aking tingin sa kanya ay sobra akong nag-alala."Are you ok, love?" tanong ko dito.Nang mag stable na ang eroplano sa pag andar, tumayo naman si Yngrid upang alamin kung ano ang nangyayari sa amin – lalo na kay Bianca.“What’s wrong, miss Bi
Nauna nang lumabas sa akin si Yngrid dahil hinakot ko pa ang aming mga kagamitan. Mabilis ang aking kilos at nag madali na akong bumaba ng eroplano. Nang makalabas na ako ay nakahinga ako ng maluwag nang matanaw ko si Yngrid na kasama na niya ang aking asawa. Kahit na napaka bigat ng mga dinadala namin ay tumakbo na ako papalapit sa kanilang dalawa. "Akala ko naman kung saan na kayo nagpunta." Sabi ko at kaagad na ibinaba ang mga gamit. "Tulog ka pa kasi kaya inasikaso ko na ang sasakyan natin pati na mga bagahe." sabi ni Bianca at saka pa pabaling-baling ang tingin. "at saka may hahanapin pa ako." dagdag nya. Sa itsura ni Bianca ngayon ay mukhang may hinahanap nga siya. Parang matatanggal na kasi ang leeg niya sa ginagawa niya e. Kaya, minabuti ko na itong tanungin. "Ano namang hinahanap mo?" tanong ko naman at humarap sa kanya. "Uhm, hinahanap ko 'yung asawa ko." sagot naman niya. “Biglang may nag flash sa isip ko, si AJ, but I can’t remember his face.” sabi niya sbay hilot pa
“Bianca, wait!” habol ko sa kanya hanggang sa makapasok na kami sa restaurant.Lahat ng mga customer ngayon ay iisa lang ang direksyon ng mga mata nila. They're all staring at Bianca, who slammed the door open.“Bianca?”Mas lalo akong nakaramdam ng malakas na sipa sa dibdib nang makita ko na kaharap na namin ngayon si Anton.Walang kahit na anong sinabi si Bianca at sinugod na niya ito ng isang mahigpit na yakap. Halata ngayon sa itsura ni Anton ang pagtataka dahil sa kinilos ni Bianca.Lumapit na ako sa kanila upang kalasin ang kanilang yakapan. I can’t stand seeing my wife like this with Anton.“What is happening?” takang-taka na tanong
Kinabukasan, nagising na lamang ako sa isang napaka lakas na sampal. Kaagad kong minulat ang aking mga mata at hindi ko napigilan na salubungin ang araw ko ng may kunot sa noo.“Ano ba ang problema mo?” irita kong sabi kahit na hindi ko pa maaninag kung sino ang sumampal sa akin."Bernard! Gumising ka nga dyan!” singhal niya sa akin.Kinusot ko ang aking mata at nasilayan ko ang imahe ni Jasmin. Nananaginip pa rin ba ako?“Gusto mo ba sampalin kita ulit ha? At saka, bakit di ka natutulog at hindi sa kwarto niyo ni ate ha? Tapos, kasama mo pa iyang babae na iyan?!" sigaw niya kaya naman mabilis kong tiningnan ang katabi ko sa sofa.Mabilis akong bumangon dahilan upang mahulog si Yngrid sa sahig.
Ilang araw na ang nakaraan, at kahit na pinakita ko na ang mga litrato namin sa kanyan ay hindi pa rin nawawala sa isip niya si Anton. Siya pa rin ang laging bukambibig ng asawa ko. Mabuti na lang at hindi niya alam puntahan ang dati nilang bahay kahit na gustong-gusto niyang puntahan din ito.“Ganun ba talaga kapag may amnesia?” bigla kong tanong kay Yngrid.“Na ano?” tanong niya rin.“Pati feelings ba ng tao nag iiba?” kinlaro ko ang aking tanong.Napansin ko kasi na dahil hindi niya ako maalala ay parang naiityapwera ako, samantalang si Anton, siya itong naaalala niya at siya itong hinahanap-hanap niya.“Well, memories have the power to affect our emotions, our beliefs, and our perspective of the things around us.” sagot ni Yngrid sa akin.So I assumed that was a yes. Anton is the man she believes to be her husband, and she is now developing affections for him.“In other words, yes po, may possibility na ganun nga ang nangyayari kay Miss Bianca. Kaya kailangan mo ng dobleng effort
“Nagpropose ka? Kaagad?” gulat na gulat niyang tanong sa akin.“Of course!” sagot ko naman kaagad. “But you declined it.” natatawa kong dagdag sa aking kwento.“Akala mo ba ganun ka kadali um-oo sa mga gusto ko? Hindi.” sabi ko at umiling-iling pa. “Sa paggawa lang ng bata.” biro ko.Mabilis naman dumapo ang kamay niya sa aking braso at saka pa nagtatawanan sina tiyo Noel at Yngrid, kaya muli na namang namula ang kanyang pisngi. Nang tumingin siya sa akin ay para bang nahiya pa ito kaya naman natawa na rin ako."B-bakit ka tumatawa? Tigilan mo na nga ang pagkukwento." inis niyang sabi sabay irap pa sa akin."Bakit naman?" tanong ko at saka ko na siya tinabihan sa kanyang upuan. “Nagbibiro lang naman ako, at sigurado ako na gets nila yun.” paglalambing ko sa kanya."Nahihiya na ako kay Yngrid sa mga pinagsasabi mo." sagot niya na nagkakamot pa ng batok. Hindi rin siya makatingin sa akin o kahit kanino sa aming tatlo nina Tiyo Noel at Yngrid.“Naku, Miss Bianca, huwag po kayong mahiya s
Sa gitna ng aming kwentuhan ay bigla naman may tumawag sa akin. Tiningnan ko kung sino ito at nakita ko ang pangalan ng aking kaibigan ni Ren. Napatayo ako sa taranta dahil maaaring may balita na hatid ang aking kaibigan tungkol sa aking anak na si Sam. “I’ll just answer this call,” sabi ko at sinagot na ang tawag. “Be right back.” dagdag ko sabay hawak sa balikat ni Bianca. “Hello, pare?” bungad ko nang tinutok ko na ang cellphone sa aking tenga. “Any update regarding Sam?” tanong ko kaagad. "I apologize for bothering you right now; I know it's already late at night there. I just called to see how you were since Tita Amalia was bugging me because she couldn't reach Jasmin." sabi ni Ren sa kabilang linya. “Iyon lang ang tinawag mo? Nothing about my son?” pag kukumpirma ko. Narinig ko ang pag buntong hininga niya bago sumagot. “Sorry pare, but we still have no lead about Sam.” Hindi ko na rin napigilan ang bumuntong hininga dahil sa aking narinig na balita. I was really expectin