Miro POVHawak ko ang cellphone habang ka-video call si Tito Zuko. Sa screen, kita niya kung paano isa-isang inilulubog ng mga tauhan ko ang wala nang buhay na katawan nina Amira at ng mahal niyang ina sa malalim na hukay na pinahukay ko mismo sa gitna ng kagubatan. Isang libing na walang kahit anong seremonya. Isang libing para sa mga traydor. Hindi nila deserve na bigyan pa ng magandang libing.“It’s done, Tito. Wala nang sagabal. Wala nang spy,” masaya kong sabi habang iniikot ang camera para makita niya ang paligid. Walang ibang marinig dito kundi ang tunog ng pala na humahagip sa lupa, ang mabigat na buntong-hininga ng mga tauhan ko, at ang tunog ng dapithapon na unti-unting bumabalot sa buong lugar.\Sumama ako sa paglilibing kasi gusto kong makita mismo ng mga mata ko na wala na talagang pag-asang mabuhay ang Amira na ito.Tumango si Tito Zuko mula sa kabilang linya. “Good. Now, let’s move forward. Don Vito is still out there. Trabahuhin na nating maayos ang pagpapabagsak sa ka
Samira POVHabang nakatingin ako sa malayo, inalala ko ang sinabi ni Miro tungkol sa kaniyang half-sister na si Ahva. Mahal na mahal niya ito at hindi ko maiwasang maisip kung ano ang lagay niya ngayon. Hindi ko naman talaga plano na puntahan siya, pero may isang bahagi sa puso ko ang gustong makita ang babaeng mahalaga kay Miro. Nagpaalam ako sa mga manang na may lalakarin lang ako saglit, ganoon din ang sinabi ko sa mga soldiers ni Miro na malamang ay pinagbabantay din sa akin ni Miro.Bahala na, basta, gusto kong makita si Ahva, gusto ko siyang kilalanin.“Walang makakaalam nito kay Miro, klaro?” matigas kong sabi sa mga soldiers na nagbabantay sa akin. Hindi na kailangan ng paliwanag, dahil sa relasyon namin ni Miro, alam nilang mas makakabuti para sa kanila kung susundin nila ako.Hinayaan nila akong umalis ng bahay gamit ang isang motor para mas mabilis ang lakad ko.Nang makarating ako sa school ni Ahva, napansin kong maluwag naman ang seguridad doon. Kahit sino pala ay puweden
Third Person POVSa loob ng isang madilim at malaking office, nakaupo si Don Vito sa kaniyang malaking upuan habang ang mga kamay niya ay nakahawak nang mahigpit sa armrest nito. Nanginginig sa galit ang kaniyang katawan at kitang-kita sa kanyang mga mata ang nag-aalab na poot na nararamdaman niya.“Those bastards dared to ruin everything I built?!” sigaw niya habang hinampas nang malakas ang mesa. Ang tunog ng salamin at mga papel na nagkalat ay namuo sa buong paligid, pero wala siyang pakialam. Gusto niya lang magwala dahil sa galit na nararamdaman niya.Nawala na si Amira. Ang kanyang mata sa loob ng emperyo ni Miro, ang babaeng pinagkatiwalaan niya upang sumira mula sa loob. At ngayon? Wala na rin ang kanyang mga pinagkukunan ng armas, droga, at pera. Ang kaniyang mga smuggling routes ay nawasak, ang mga storage facility niyaa y nilusob at sinunog, at ang kanyang mga supplier ay biglang naglahong parang bula.Hindi niya matanggap na nagawang sirain ni Miro ang lahat ng ito sa loob
Samira POVPagkarinig ko pa lang ng tunog ng makina ng sasakyan sa labas ng mansiyon, agad akong napalingon sa bintana. Hindi ako maaaring magkamali. Iyon ang isa sa mga sasakyan ni Miro. Ilang segundo pa, bumukas ang pinto at nakita ko siyang bumaba, kaswal na naka-itim na polo at trousers habang may dalang ilang supot ng pagkain.Hindi ko napigilan ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko inaasahan ang biglaan niyang pagdalaw. Siguradong gusto niya akong makita kaya siya naririto.“Miro?” Napalunok ako ng laway habang papalapit siya.Ngumiti siya nang makita ako, isang bihirang ngiti ang binigay niya na tila nagsasabing maganda ang mood niya ngayon. “Did you miss me?”Hindi ko alam kung sasagot ako, pero naunahan na ako ng mga manang.“Miro,anak!” Halos sabay-sabay nilang sigaw, at isa-isa silang lumapit para yakapin siya.“Ay, ang laki-laki na lalo ng katawan mo!” natatawang sabi ni Manang Cora habang pinapalo nang mahina ang braso niya. Kung alam niyo lang, malaki rin ‘yung nasa
Samira POVTinitignan ko si Miro habang nasa harap ko, nakadapa at halos hinihimạs ang pagkalalạke. Kung titignan, kapag may suot siyang damit, para siyang lalaking kakabinata palang kasi tago ang laki ng katawan niya sa mga jacket na suot niya, pero kapag pala ganitong wala na siyang suot na damit, litaw ang mala-batong katawan niya at tayong-tayong pa ang burạt niya, hindi siya mukhang lalaking kakabinata lang. Mukha na siyang hot daddy na parang sisibaking mabuti ang makipot kong pagkababạe.“Miro, please, dahan-dahanin mo, una ko ‘to,” paalala ko sa kaniya habang nakabukaka at ready na akong magpasakop sa kaniya.“Huwag kang mag-alala, hindi kita hahayaang mahirapan, saka, saglit lang ang sakit na ‘yan, sa ngayon, ang masasabi ko lang ay magtiis ka lang, sarap din ang mararamdaman mo nito sa dulo,” sagot niya.Doon na niya dinikot ang ulong pink niya na tila ipapasok na talaga sa akin. Nang maramdaman kong pumasok na sa butas ko ang ulo niya, medyo kinakabahan na ako.Pumikit pa a
Miro POVSiguro, nakatulog kaming dalawa ng halos isa o dalawang oras pagkatapos ng masarap na bakbakan namin sa kama. Nagising kami na halos hapon na.“Miro, naisip ko, ang saya sana kung wala ng problema kaya it’s time to finish this,” bulong niya sa akin habang iniabot ang isang maliit na gold USB na kinuha niya sa bulsa ng damit niya. “This is everything. The executions, the tortures—lahat ng krimen ni Don Vito. If we release this, his empire will crumble.”Kinuha ko ang USB mula sa kanya at tinitigan ito. Napangisi tuloy ako. “This is perfect, Samira. This will break him. Once this goes viral, there’s no coming back for Don Vito.”Nagkangitian kami. Ramdam naming dalawa na malapit na naming makuha ang katarungan. Hindi lang para sa amin, kundi para sa lahat ng taong pinahirapan ni Don Vito Monteverde.**Kinabukasan, maagang nagising si Samira para asikasuhin ang pag-upload ng mga video. Gumamit siya ng iba’t ibang dummy accounts at VPNs para hindi ma-trace ang source ng pag-leak
Third Person POVSa isang madilim na warehouse sa gilid ng bundok, nakaupo si Don Vito Monteverde sa isang luma at kinakalawang na upuan. Sa harap niya, nakatali sa isa pang upuan si Ahva, ang nakababatang kapatid ni Miro. Nanginginig ito, basang-basa na ng luha ang pisngi habang paulit-ulit na nagmamakaawang pakawalan na siya.Bago pa pumutok sa social media ang lahat ng baho ni Don Vito, target na niya talagang kunin ang babaeng kapatid ni Miro kasi sa tingin niya ay ito ang kahinaan ni Miro. Pero tila huli na siya kasi nagawa na nitong masira siya, dapat ipapanakot lang niya si Ahva kay Miro, pero dahil naiba na ang sitwasyon, baka hindi na niya pakawalan pa si Ahva, gusto niyang patayin ito bilang kabayaran sa lahat ng ginawang kabuwisitan ni Miro sa imperyo niya.“Please... please let me go. I didn’t do anything…” pagmamakaawa ni Ahva habang nanginginig at halos hindi na maibuka ang bibig sa sobrang takot na nararamdaman niya.Tahimik si Don Vito sa loob ng ilang segundo. Pinagma
Miro POVMainit ang dugo ko. Mainit ang ulo ko. Pakiramdam ko sasabog na lang bigla ang ulo ko sa sobrang galit at pagkabalisa. Hindi ko na alam kung saan ko ibubuhos ang lahat ng poot na nararamdaman ko ngayon.“F*ck!” sigaw ko habang sinusuntok ang lamesa sa harapan ko.Halos hindi makahinga si Mama Ada sa kakaiyak, pero hindi ko na siya matingnan. Wala akong lakas ng loob.Katatanggap lang namin ng video mula kay Don Vito.Ang kapatid ko. Si Ahva. Nakita ko sa video na nakatali siya sa upuan, umiiyak, nanginginig at duguan ang gilid ng labi. Hindi siya makatingin nang diretso sa camera, pero rinig ang boses niya habang namamalimos ng awa.“Kuya Miro... tulungan mo ako... please…”Paulit-ulit na puro ganoon lang ang naririnig sa video, na halos kinabiyak ng puso ko kasi sinasaktan pa ni Don Vito ang kapatid ko habang bini-video-han.Habang pinapanood ko ‘yon, parang may kutsilyong itinarak sa dibdib ko. Parang gusto kong bumalik sa nakaraan at pabagsakin agad si Don Vito bago pa siy
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para