Samira POVUmagang-umaga pa lang, ramdam ko na agad ang init ng araw sa balat ko. Nakatayo ako sa gilid ng villa, naka-cross arms habang pinapanood ang amo kong si Miro na nagtatampisaw sa dagat na parang walang ibang problema sa mundo.Samantalang ako, heto, tuloy ang pagiging alipin.“Samira, where’s my barbecue?”Napapikit ako ng mariin. Aba, ako pa talaga ang tinawag niyang human barbecue stand. Habang tumatagal ay parang enjoy na rin niya ang pag-uutos sa akin. Pero hindi bale, kumikita naman ako. Oo, may sahod ito kaya iyon nalang ang iisipin ko para hindi ako masyadong mapikon sa kaniya.“It’s coming, boss,” sagot ko na habang pilit na ngiti ang nilalabas ko sa mga labi ko, habang iniihaw ang manok at baboy sa isang makeshift grill na pinagawan niya sa akin. Kasabay ng usok ng iniihaw ko, unti-unting tumataas ang temperatura ng dugo ko sa kakautos niya.Ang sabi ko, hindi na ako mapipikon pero hindi mo pa rin pala talaga maiwasang mapikon, lalo na’t parang ayaw manlang niya ako
Samira POVSa wakas! Last day na ng pagiging alipin ko. Hindi ko akalain na makakaligtas ako nang buhay sa limang araw ng utos, utos, at utos ni Miro. Pero iba ang vibe niya ngayon. Wala ang usual niyang nakakatakot na aura na parang gusto akong gilingin at gawing sawdust. Medyo good mood siya. Kaya imbes na every five minutes siyang mag-utos, ngayon kada oras na lang. Aba, progress na rin ‘yon! At kahit pa paano rin ay nakakaupo at nakakapag-cellphone ako para kumustahin ang mga manang sa hacienda.“Samira, bring me some coffee.”“Samira, wipe the table.”“Samira, fix my hair.”“Samira, say Yes, boss after every command.”Napahinto ako. “Excuse me?!”Miro smirked. “You didn’t say Yes, boss.”Napairap na lang ako pero sumunod pa rin. Kasi hello? Huling araw ko na. Titiis-tiis na lang. “Yes, boss.”Pero nang matapos ang pang-anim na utos niya which was to make him a sandwich na hindi ko naman alam kung gusto niya ng peanut butter o tuna, bigla niya akong tinawag.“Let’s go.”“Saan?”“F
Miro POVNasa harap kami ng beach ngayon ni Samira, kumakain ng seafood lunch habang tanaw ang malawak na dagat. Ang hangin ay banayad at ang araw ay hindi gaanong mainit. Tahimik siyang kumakain, pero alam kong lagi siyang alerto kahit kailan.Kita ko ang aliwalas sa mukha niya kasi tapos na ang parusa niya. Sabi niya, hindi na raw niya uulitin ang kasalanan niyang ‘yun. Ayaw na raw niyang mainis, mapikon at maasar sa mga nakakabuwisit na utos ko.“You like the food?” tanong ko habang naglalagay ng hipon sa plato ko.Samira rolled her eyes. “You’re the one who ordered all of these. Of course, it’s good.”Ngumisi ako. Hindi niya alam na hindi lang ito isang simpleng tanghalian. Isang pagsubok ito. At sa loob ng ilang minuto, magsisimula na.Si Tito Zuko ang nag-suggest na gawin ko ito. At para sa akin, tama siya. Gusto ko rin kasing makita kung gaano ba talaga kagaling makipaglaban ang isang Samira.Palaging pinagmamalaki sa akin nila Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx na malupit maki
Samira POVMula nang dumating si Amara sa private island ni Miro, hindi ko na maiwasang mapansin kung paano siya tinutukan ng pansin nila Miro at ng mga tito namin. Hindi naman ako bulag. Alam kong maganda siya, may dugong Italiano, e, may matangkad at matipunong pangangatawan, at oo na, maganda rin ang postura niya kapag humawak ng baril. Pero kung sa pa-sexy-han lang din, hindi naman ako magpapatalo, ‘noh.Lalo akong naaasar kasi tuwing may meeting at may kinalaman sa laban, laging may suggestion si Amara. At ang nakakainis, palaging pinapakinggan nila Miro. Tipong lahat ng sinasabi niya ay parang ginto sa pandinig ng mga ito. Samantalang ako? Hindi naman sa nagmamayabang, pero ilang beses ko nang napatunayan ang sarili ko sa kanila. Ilang beses na akong nakipaglaban para kay Miro at sa organisasyon, pero parang biglang naging Amara show ang lahat.Kaya minsan, parang naaachupuwera na lang ako. Nawawala tuloy sa isip ko ang goal na dapat, focus lang kay Don Vito, sa paghihiganti, pe
Miro POVMula sa kinatatayuan ko sa loob ng opisina ko, pinagmamasdan ko ang tatlong tito ko na kasama ko sa kwarto—sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Mga haligi ng aking imperyo, mga lalaking pinagkakatiwalaan ko sa buhay ko. Ang desisyong ito ay hindi madaling gawin, pero alam kong kinakailangan namin ito.“I’m making Amira my second personal bodyguard,” diretsong sabi ko ng wala ng paliguy-ligoy pa.Nagpalitan ng tingin ang mga tito ko, pero sa huli, walang umalma sa sinabi ko. Alam ko na ito rin ang iniisip nila. Matagal na nilang napapansin ang galing ni Amira at ngayon, gagamitin ko ito sa ikakalakas at ikakabuti lalo imperyo ko.“It’s a good decision, Miro,” sagot ni Tito Sorin habang nakasandal sa upuan niya. “She’s sharp, quick and fearless. We need someone like that.”“Besides,” dagdag ni Tito Eryx, “she proved herself in the last mission. It’s only right to give her this position.Tumango si Tito Zuko. “Samira won’t be too pleased, though.”Napatingin ako kay Tito Zuk
Samira POVMadilim na ang gabi at halos tahimik na ang buong villa maliban sa bahagyang ugong ng hangin mula sa dagat. Nakahiga na ako sa kama habang pilit na ipinipikit ang mga mata para makatulog na, ngunit hindi ko magawa. Pakiramdam ko ay may kung anong gumugulo sa isip ko, pero hindi ko matukoy kung ano. Napabuntong-hininga ako, itinagilid ang katawan saka kama at saka inabot ang lamp sa tabi ng kama upang patayin ang ilaw.Sa gitna ng katahimikan, isang mahina ngunit malinaw na tunog ang kumuha sa atensyon ko. Hindi ako puwedeng magkamali.May umiiyak.Agad akong napadilat tuloy. Natakot pa ako kasi baka may multo dito. Ang tunog ay hindi naman malakas, ngunit sapat na para mahuli ng pandinig ko. Parang may kausap ang taong umiiyak na iyon, pero pabulong lang. Mula sa kuwartong ito, hindi ko matukoy kung sino iyon kaya tumayo ako.Hindi ako karaniwang usisera talaga, pero may kung anong humihila sa akin upang alamin kung sino ang umiiyak. Tahimik akong lumabas ng kuwarto ko, sin
Samira POVMasyado pang maaga nang magising ako. Ang malamig na hangin sa dagat ay masarap sa pakiramdam, kaya hindi ko pinalampas ang pagkakataong makapag-jogging sa dalampasigan. Simula nang mag-stay kami sa private island na ito ni Miro, naging parte na ng umaga ko ang pagtakbo sa buhanginan. Masarap sa pakiramdam, parang lumalaya ang isip ko sa tuwing naririnig ko ang mahinahong alon na humahalik sa dalampasigan.Pansin ko, ilan din sa mga staff ni Miro na gumagawa ng baril, nagja-jogging din, ang ilan ay binabati pa ako at naggo-goodmorning kaya tumatango naman ako bilang sagot sa kanila.Pagkatapos ng ilang ikot, nagdesisyon akong bumalik na sa villa kasi tagaktak na ang pawis ko. Sa akin, ayos na ang isang oras na pagtakbo, ang mahalaga ay pinagpawisan na ako.Pagbalik ko sa villa, natigilan ako sa nakita. Nakita ko si Amara na abala sa dining area. Lumapit ako sa kaniya at nakita ko sa harapan niya ang isang buong set ng almusal na tila siya lang ang mag-isang gumawa. May sina
Miro POVBumalik na kami sa siyudad matapos ang ilang linggo ng pagpapalakas at pagpaplano sa private islang ko. Ngunit ngayong narito na kami sa city, wala nang oras para sa pahinga. Ang paghihiganti ay dapat magpatuloy na kasi tumatakbo ang oras.Ang unang hakbang ng bagong plano namin ay isang pekeng business deal para mahulog sa patibong si Don Vito.Nakaupo ako sa isang mamahaling restaurant, suot ang isang custom-made na navy blue suit na sapat na para magmukhang isang lehitimong negosyante ako. Sa harapan ko, naroon si Amara, nakasuot ng sleek na black dress na mukhang businesswoman na may matatag na koneksyon sa mga malalaking investors. Siya ang aking magiging business partner sa palabas na ito. Si Samira naman ay nasa kabilang dulo ng restaurant, nagpapanggap bilang isang tagapagmanman na handa sa anumang hindi inaasahang sitwasyon.Nang dumating na ang contact ni Don Vito, isa itong middleman na nagngangalang Ricardo, tumayo na ako at kinamayan siya nang mahigpit. “Mr. Rica
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para