Samira POVPagkarating namin sa private island, agad akong napanganga. Para itong maliit na Boracay, isang magandang paraiso sa gitna ng dagat. Puti at pino ang buhangin, malinaw ang tubig at napapalibutan ito ng matatayog na puno ng niyog. Hindi ako makapaniwala na si Miro ang may-ari nito. Talaga namang grabeng yaman ang iniwan sa kaniya ng mama niyang mafia boss din dati.Sa gitna ng ganda ng isla, nakita ko kung paano abala ang mga tauhan ni Miro rito. May ilang nagbubuhat ng crates ng armas, may nag-aassemble ng baril, at may nagta-test fire ng mga bagong gawa nilang bala. Hindi ito ilegal, dahil may lisensya ang kumpanyang ito. Ganito kalakas ang koneksyon ng yumaong ina ni Miro. Isang underground empire na legal sa papel, pero alam mong may bahid ng peligro.“Impressive,” bulong ko sa sarili habang pinagmamasdan ang isang lalaking nagkakabit ng scope sa isang sniper rifle.“You like what you see?” tanong ni Miro habang nakatayo sa tabi ko, nakapamulsa habang nakangisi na parang
Samira POVUmagang-umaga pa lang, ramdam ko na agad ang init ng araw sa balat ko. Nakatayo ako sa gilid ng villa, naka-cross arms habang pinapanood ang amo kong si Miro na nagtatampisaw sa dagat na parang walang ibang problema sa mundo.Samantalang ako, heto, tuloy ang pagiging alipin.“Samira, where’s my barbecue?”Napapikit ako ng mariin. Aba, ako pa talaga ang tinawag niyang human barbecue stand. Habang tumatagal ay parang enjoy na rin niya ang pag-uutos sa akin. Pero hindi bale, kumikita naman ako. Oo, may sahod ito kaya iyon nalang ang iisipin ko para hindi ako masyadong mapikon sa kaniya.“It’s coming, boss,” sagot ko na habang pilit na ngiti ang nilalabas ko sa mga labi ko, habang iniihaw ang manok at baboy sa isang makeshift grill na pinagawan niya sa akin. Kasabay ng usok ng iniihaw ko, unti-unting tumataas ang temperatura ng dugo ko sa kakautos niya.Ang sabi ko, hindi na ako mapipikon pero hindi mo pa rin pala talaga maiwasang mapikon, lalo na’t parang ayaw manlang niya ako
Samira POVSa wakas! Last day na ng pagiging alipin ko. Hindi ko akalain na makakaligtas ako nang buhay sa limang araw ng utos, utos, at utos ni Miro. Pero iba ang vibe niya ngayon. Wala ang usual niyang nakakatakot na aura na parang gusto akong gilingin at gawing sawdust. Medyo good mood siya. Kaya imbes na every five minutes siyang mag-utos, ngayon kada oras na lang. Aba, progress na rin ‘yon! At kahit pa paano rin ay nakakaupo at nakakapag-cellphone ako para kumustahin ang mga manang sa hacienda.“Samira, bring me some coffee.”“Samira, wipe the table.”“Samira, fix my hair.”“Samira, say Yes, boss after every command.”Napahinto ako. “Excuse me?!”Miro smirked. “You didn’t say Yes, boss.”Napairap na lang ako pero sumunod pa rin. Kasi hello? Huling araw ko na. Titiis-tiis na lang. “Yes, boss.”Pero nang matapos ang pang-anim na utos niya which was to make him a sandwich na hindi ko naman alam kung gusto niya ng peanut butter o tuna, bigla niya akong tinawag.“Let’s go.”“Saan?”“F
Miro POVNasa harap kami ng beach ngayon ni Samira, kumakain ng seafood lunch habang tanaw ang malawak na dagat. Ang hangin ay banayad at ang araw ay hindi gaanong mainit. Tahimik siyang kumakain, pero alam kong lagi siyang alerto kahit kailan.Kita ko ang aliwalas sa mukha niya kasi tapos na ang parusa niya. Sabi niya, hindi na raw niya uulitin ang kasalanan niyang ‘yun. Ayaw na raw niyang mainis, mapikon at maasar sa mga nakakabuwisit na utos ko.“You like the food?” tanong ko habang naglalagay ng hipon sa plato ko.Samira rolled her eyes. “You’re the one who ordered all of these. Of course, it’s good.”Ngumisi ako. Hindi niya alam na hindi lang ito isang simpleng tanghalian. Isang pagsubok ito. At sa loob ng ilang minuto, magsisimula na.Si Tito Zuko ang nag-suggest na gawin ko ito. At para sa akin, tama siya. Gusto ko rin kasing makita kung gaano ba talaga kagaling makipaglaban ang isang Samira.Palaging pinagmamalaki sa akin nila Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx na malupit maki
Samira POVMula nang dumating si Amara sa private island ni Miro, hindi ko na maiwasang mapansin kung paano siya tinutukan ng pansin nila Miro at ng mga tito namin. Hindi naman ako bulag. Alam kong maganda siya, may dugong Italiano, e, may matangkad at matipunong pangangatawan, at oo na, maganda rin ang postura niya kapag humawak ng baril. Pero kung sa pa-sexy-han lang din, hindi naman ako magpapatalo, ‘noh.Lalo akong naaasar kasi tuwing may meeting at may kinalaman sa laban, laging may suggestion si Amara. At ang nakakainis, palaging pinapakinggan nila Miro. Tipong lahat ng sinasabi niya ay parang ginto sa pandinig ng mga ito. Samantalang ako? Hindi naman sa nagmamayabang, pero ilang beses ko nang napatunayan ang sarili ko sa kanila. Ilang beses na akong nakipaglaban para kay Miro at sa organisasyon, pero parang biglang naging Amara show ang lahat.Kaya minsan, parang naaachupuwera na lang ako. Nawawala tuloy sa isip ko ang goal na dapat, focus lang kay Don Vito, sa paghihiganti, pe
Miro POVMula sa kinatatayuan ko sa loob ng opisina ko, pinagmamasdan ko ang tatlong tito ko na kasama ko sa kwarto—sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Mga haligi ng aking imperyo, mga lalaking pinagkakatiwalaan ko sa buhay ko. Ang desisyong ito ay hindi madaling gawin, pero alam kong kinakailangan namin ito.“I’m making Amira my second personal bodyguard,” diretsong sabi ko ng wala ng paliguy-ligoy pa.Nagpalitan ng tingin ang mga tito ko, pero sa huli, walang umalma sa sinabi ko. Alam ko na ito rin ang iniisip nila. Matagal na nilang napapansin ang galing ni Amira at ngayon, gagamitin ko ito sa ikakalakas at ikakabuti lalo imperyo ko.“It’s a good decision, Miro,” sagot ni Tito Sorin habang nakasandal sa upuan niya. “She’s sharp, quick and fearless. We need someone like that.”“Besides,” dagdag ni Tito Eryx, “she proved herself in the last mission. It’s only right to give her this position.Tumango si Tito Zuko. “Samira won’t be too pleased, though.”Napatingin ako kay Tito Zuk
Samira POVMadilim na ang gabi at halos tahimik na ang buong villa maliban sa bahagyang ugong ng hangin mula sa dagat. Nakahiga na ako sa kama habang pilit na ipinipikit ang mga mata para makatulog na, ngunit hindi ko magawa. Pakiramdam ko ay may kung anong gumugulo sa isip ko, pero hindi ko matukoy kung ano. Napabuntong-hininga ako, itinagilid ang katawan saka kama at saka inabot ang lamp sa tabi ng kama upang patayin ang ilaw.Sa gitna ng katahimikan, isang mahina ngunit malinaw na tunog ang kumuha sa atensyon ko. Hindi ako puwedeng magkamali.May umiiyak.Agad akong napadilat tuloy. Natakot pa ako kasi baka may multo dito. Ang tunog ay hindi naman malakas, ngunit sapat na para mahuli ng pandinig ko. Parang may kausap ang taong umiiyak na iyon, pero pabulong lang. Mula sa kuwartong ito, hindi ko matukoy kung sino iyon kaya tumayo ako.Hindi ako karaniwang usisera talaga, pero may kung anong humihila sa akin upang alamin kung sino ang umiiyak. Tahimik akong lumabas ng kuwarto ko, sin
Samira POVMasyado pang maaga nang magising ako. Ang malamig na hangin sa dagat ay masarap sa pakiramdam, kaya hindi ko pinalampas ang pagkakataong makapag-jogging sa dalampasigan. Simula nang mag-stay kami sa private island na ito ni Miro, naging parte na ng umaga ko ang pagtakbo sa buhanginan. Masarap sa pakiramdam, parang lumalaya ang isip ko sa tuwing naririnig ko ang mahinahong alon na humahalik sa dalampasigan.Pansin ko, ilan din sa mga staff ni Miro na gumagawa ng baril, nagja-jogging din, ang ilan ay binabati pa ako at naggo-goodmorning kaya tumatango naman ako bilang sagot sa kanila.Pagkatapos ng ilang ikot, nagdesisyon akong bumalik na sa villa kasi tagaktak na ang pawis ko. Sa akin, ayos na ang isang oras na pagtakbo, ang mahalaga ay pinagpawisan na ako.Pagbalik ko sa villa, natigilan ako sa nakita. Nakita ko si Amara na abala sa dining area. Lumapit ako sa kaniya at nakita ko sa harapan niya ang isang buong set ng almusal na tila siya lang ang mag-isang gumawa. May sina
Samira POVHindi ko alam kung paano ko pakakalmahin ang sarili ko matapos kong mabalitaan ang masamang balita na ‘yon.“Answer the phone... please, answer the phone…” paulit-ulit kong bulong habang nanginginig ang kamay ko sa pagpindot ng number ni Manang Cora. Ilang beses ko nang sinubukan, pero puro voicemail lang ang bumabalik sa akin.Wala na sila roon. Wala na silang lahat sa hacienda.Nagngitngit sa galit si Miro. “What the fuck is happening?!” Napahawak siya sa buhok niya na halatang hindi alam kung paano tatanggapin ang balita. “How the hell did they disappear just like that?!”Wala akong masagot. Nangangatog ang katawan ko habang pilit kong iniisip ang posibleng nangyari. Hindi puwedeng natunton na sila ni Don Vito. Hindi puwedeng... nawala na sila ng tuluyan.Mabilis akong lumingon kay Miro na tahimik na lang bigla habang nakatitig sa akin. Kitang-kita ko ang tensyon sa mga mata niya. Alam kong iniisip niya ang parehong bagay na posibleng nangyari—saan dinala ang mga Manang?
Third Person POVSa loob ng malaki at magandang office, napabuntong-hininga si Don Vito habang nakatitig sa maliit na sobre sa ibabaw ng mesa. Isang simpleng bagay, pero ang laman nito ay mahalaga, isang gantimpala, isang tanda ng tiwala para sa kanyang bagong spy.“You did well,” seryoso niyang sabi habang nakahilig siya sa kaniyang upuan at magkadikit ang mga daliri sa harap ng mukha. “Dahil sa ’yo, buhay pa ako. At dahil sa ’yo, alam ko na kung sino talaga ang mga kalaban ko.”Sa harapan niya, naroon ang isang taong nakayuko. Hindi ito nagsasalita, hindi gumagalaw, tahimik pero maganda ang ngiti habang nakatingin kay Don Vito. Alam ni Don Vito na may bago siyang galamay. Bagong spy na malaki ang magiging ambag sa kaniya.Iniabot niya ang sobre habang nakangiti. “Kunin mo. Hindi matutumbasan ng pera ang katapatan mo, pero para sa ngayon, ito na muna ang pasasalamat ko sa iyo.”Dahan-dahang lumapit ang spy at kinuha ang sobre. Alam niyang may malaking halaga sa loob nito, pero higit
Samira POVPagdating namin sa mansiyon ni Miro, inalalayan namin sina Miro at Amira na sugatan. Nakakangilo silang makita, lalo na nang makita ko ang duguang balikat ni Amira. Si Miro naman ay may mga gasgas at sugat sa braso, ngunit mas matindi ang galit na bumabalot sa paligid kaysa sa sakit na nararamdaman nila.“What the hell were you thinking, Miro?!” Sigaw ni Tito Zuko habang ang boses niya ay umaalingawngaw sa buong manisyon.“You went ahead with this plan without telling us?” Dugtong ni Tito Sorin habang nanlilisik ang mga mata.“You could’ve gotten yourself killed! And Amira too!” Halos sumabog sa galit si Tito Eryx habang nakaturo kay Amira, na hindi na halos makatayo sa sakit.Walang imik si Miro. Tahimik niyang pinapanood ang mga doktor at nurse na nagmamadaling lumapit upang gamutin si Amira. Halos hindi na niya alintana ang sarili niyang mga sugat. Ako man ay hindi makapaniwala sa ginawa niya. Hindi siya nag-iisip. Walang planong ganito ang dapat niyang isinagawa nang hi
Miro POVKailanman ay hindi ako naging tagahanga ng kamalian. Sa mundong ginagalawan ko, isang maling hakbang lang ay maaaring magdala ng kamatayan. Ngunit ngayong gabi, sa kabila ng masinsinang paghahanda at matinding pag-iingat, ang planong dapat sana ay magwawakas sa buhay ni Don Vito ay nauwi sa isang trahedya ng maling pagkakakilanlan.Sa loob ng isang linggo, inihanda namin ang lahat. Nakuha ko na ang loob ng kanyang mga tauhan, pinaglalaruan ang kaniyang tiwala hanggang sa umabot sa puntong hindi na siya nagdududa sa akin. Ang aking pagkatao bilang isang negosyanteng may dalang malaking investment deal ay naging perpekto. Bawat detalye, mula sa mga pekeng dokumento hanggang sa kasaysayan ng aking kumpanya, ay wala siyang nakitang kahina-hinala.Sa isang private room ng sa isang luxury hotel ang napili naming mag-meet. Ang lahat ay naka-ready na—ang mga sniper ay nakaposisyon sa labas, ang mga backup team ay nasa paligid at si Samira ay nasa control room na habang binabantayan a
Miro POVBumalik na kami sa siyudad matapos ang ilang linggo ng pagpapalakas at pagpaplano sa private islang ko. Ngunit ngayong narito na kami sa city, wala nang oras para sa pahinga. Ang paghihiganti ay dapat magpatuloy na kasi tumatakbo ang oras.Ang unang hakbang ng bagong plano namin ay isang pekeng business deal para mahulog sa patibong si Don Vito.Nakaupo ako sa isang mamahaling restaurant, suot ang isang custom-made na navy blue suit na sapat na para magmukhang isang lehitimong negosyante ako. Sa harapan ko, naroon si Amara, nakasuot ng sleek na black dress na mukhang businesswoman na may matatag na koneksyon sa mga malalaking investors. Siya ang aking magiging business partner sa palabas na ito. Si Samira naman ay nasa kabilang dulo ng restaurant, nagpapanggap bilang isang tagapagmanman na handa sa anumang hindi inaasahang sitwasyon.Nang dumating na ang contact ni Don Vito, isa itong middleman na nagngangalang Ricardo, tumayo na ako at kinamayan siya nang mahigpit. “Mr. Rica
Samira POVMasyado pang maaga nang magising ako. Ang malamig na hangin sa dagat ay masarap sa pakiramdam, kaya hindi ko pinalampas ang pagkakataong makapag-jogging sa dalampasigan. Simula nang mag-stay kami sa private island na ito ni Miro, naging parte na ng umaga ko ang pagtakbo sa buhanginan. Masarap sa pakiramdam, parang lumalaya ang isip ko sa tuwing naririnig ko ang mahinahong alon na humahalik sa dalampasigan.Pansin ko, ilan din sa mga staff ni Miro na gumagawa ng baril, nagja-jogging din, ang ilan ay binabati pa ako at naggo-goodmorning kaya tumatango naman ako bilang sagot sa kanila.Pagkatapos ng ilang ikot, nagdesisyon akong bumalik na sa villa kasi tagaktak na ang pawis ko. Sa akin, ayos na ang isang oras na pagtakbo, ang mahalaga ay pinagpawisan na ako.Pagbalik ko sa villa, natigilan ako sa nakita. Nakita ko si Amara na abala sa dining area. Lumapit ako sa kaniya at nakita ko sa harapan niya ang isang buong set ng almusal na tila siya lang ang mag-isang gumawa. May sina
Samira POVMadilim na ang gabi at halos tahimik na ang buong villa maliban sa bahagyang ugong ng hangin mula sa dagat. Nakahiga na ako sa kama habang pilit na ipinipikit ang mga mata para makatulog na, ngunit hindi ko magawa. Pakiramdam ko ay may kung anong gumugulo sa isip ko, pero hindi ko matukoy kung ano. Napabuntong-hininga ako, itinagilid ang katawan saka kama at saka inabot ang lamp sa tabi ng kama upang patayin ang ilaw.Sa gitna ng katahimikan, isang mahina ngunit malinaw na tunog ang kumuha sa atensyon ko. Hindi ako puwedeng magkamali.May umiiyak.Agad akong napadilat tuloy. Natakot pa ako kasi baka may multo dito. Ang tunog ay hindi naman malakas, ngunit sapat na para mahuli ng pandinig ko. Parang may kausap ang taong umiiyak na iyon, pero pabulong lang. Mula sa kuwartong ito, hindi ko matukoy kung sino iyon kaya tumayo ako.Hindi ako karaniwang usisera talaga, pero may kung anong humihila sa akin upang alamin kung sino ang umiiyak. Tahimik akong lumabas ng kuwarto ko, sin
Miro POVMula sa kinatatayuan ko sa loob ng opisina ko, pinagmamasdan ko ang tatlong tito ko na kasama ko sa kwarto—sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Mga haligi ng aking imperyo, mga lalaking pinagkakatiwalaan ko sa buhay ko. Ang desisyong ito ay hindi madaling gawin, pero alam kong kinakailangan namin ito.“I’m making Amira my second personal bodyguard,” diretsong sabi ko ng wala ng paliguy-ligoy pa.Nagpalitan ng tingin ang mga tito ko, pero sa huli, walang umalma sa sinabi ko. Alam ko na ito rin ang iniisip nila. Matagal na nilang napapansin ang galing ni Amira at ngayon, gagamitin ko ito sa ikakalakas at ikakabuti lalo imperyo ko.“It’s a good decision, Miro,” sagot ni Tito Sorin habang nakasandal sa upuan niya. “She’s sharp, quick and fearless. We need someone like that.”“Besides,” dagdag ni Tito Eryx, “she proved herself in the last mission. It’s only right to give her this position.Tumango si Tito Zuko. “Samira won’t be too pleased, though.”Napatingin ako kay Tito Zuk
Samira POVMula nang dumating si Amara sa private island ni Miro, hindi ko na maiwasang mapansin kung paano siya tinutukan ng pansin nila Miro at ng mga tito namin. Hindi naman ako bulag. Alam kong maganda siya, may dugong Italiano, e, may matangkad at matipunong pangangatawan, at oo na, maganda rin ang postura niya kapag humawak ng baril. Pero kung sa pa-sexy-han lang din, hindi naman ako magpapatalo, ‘noh.Lalo akong naaasar kasi tuwing may meeting at may kinalaman sa laban, laging may suggestion si Amara. At ang nakakainis, palaging pinapakinggan nila Miro. Tipong lahat ng sinasabi niya ay parang ginto sa pandinig ng mga ito. Samantalang ako? Hindi naman sa nagmamayabang, pero ilang beses ko nang napatunayan ang sarili ko sa kanila. Ilang beses na akong nakipaglaban para kay Miro at sa organisasyon, pero parang biglang naging Amara show ang lahat.Kaya minsan, parang naaachupuwera na lang ako. Nawawala tuloy sa isip ko ang goal na dapat, focus lang kay Don Vito, sa paghihiganti, pe