Everisha’s POVAlas kuwatro palang ng madaling-araw na gising na ako. Kanina pa ako nakaabang sa labas ng mansiyon namin, hinahaplos ng malamig na hangin ang aking braso habang pinagmamasdan ang labas ng gate. Ilang beses ko nang sinilip ang oras sa relo ko, at ilang beses ko ring pinigilan ang sarili kong tawagan si Mishon para tanungin kung nasaan na siya. Ayoko namang magmukhang atat, pero kailangan kong kausapin ang bunso kong kapatid bago siya makapasok sa mansiyon.Hindi puwedeng malaman nina Mama Misha at Papa Everett na alam ko na ang tungkol kay Czedric. At higit sa lahat, hindi rin dapat malaman ni Mishon ang anumang detalye na puwedeng ikagalit ng mga magulang namin. Ngayong alam na ni Mishon ang lahat—dahil sa pagiging madaldal ni Czedric—hindi ko maalis ang kaba ko. Paano kung mabanggit niya iyon sa kanila?Habang wala pa, nagpatimpla muna ako ng kape sa kasambahay namin para mainitan naman ang sikmura ko, nagpakuha din ako sa kaniya ng slice bread na may palaman na peanu
Everisha’s POVNapatitig ako sa mga mata ni Czedric matapos ang aksidenteng paghalik namin. Ramdam ko ang init ng hininga niya na tila bumalot sa aking balat, nagpapatigil sa tibok ng puso ko at nagpapabilis naman ng bawat paghinga ko. Nang akma akong tatayo para magpaliwanag o kahit paano’y mabawasan ang awkwardness, bigla niyang hinawakan ang braso ko, pinigilan niya ang aking pagtayo.“Wait,” aniya na pabulong ngunit mariin, habang nakatitig pa rin sa akin.Hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin, pero bago pa ako makapagsalita, hinila niya ako pabalik at muling hinawakan ang aking mukha. Nagulat ako nang dumikit ulit ang labi niya sa labi ko—pero ngayon, hindi na ito aksidente. Hindi na ito padalos-dalos.Ang mga labi niya ay gumagalaw nang marahan ngunit puno ng init. Ramdam ko ang bawat haplos ng paghalik niya—banayad sa una, ngunit habang tumatagal ay tila may halong panggigigil na parang matagal nang itinatago.Ano ba 'to? tanong ko sa sarili ko, habang unti-unting nara
Everisha’s POVNasa gitna ako ng pag-aayos ng mga papeles sa office room ko nang biglang bumukas ang pinto nang walang paalam. Halos mahulog ang hawak kong folder nang makita kong si Mishon pala ang pumasok, mukhang excited na naman sa kung anong pakulo niya.“Mishon! Ano ba? Kumakatok naman dapat,” sabi ko habang inaayos ang sarili ko, pilit na binabawi ang nawalang composure.Ngumisi lang siya na may halong pilyo sa mga mata. “Ate, tara. Bonding tayo.”Napataas ang kilay ko. “Ha? Bonding agad? Ano na namang trip mo?”“Ay naku, huwag ka nang tanong nang tanong. Tara na. Sumama ka na lang, wala nang tanggihan pa,” sagot niya na para bang wala akong ibang choice. Tipikal na Mishon—demanding at may pagka-bossy.Nagbuntong-hininga ako. Alam ko naman na hindi siya titigil hangga’t hindi ko siya sinasamahan. Ganito na talaga kami dati, kahit gaano ako ka-seryoso sa trabaho, si Mishon ang laging nagpapaalala sa akin na kailangan ko ring mag-relax.“Fine,” sabi ko habang tinatanggal ang sala
Everisha POVTahimik akong nakaupo sa gilid ng swimming pool, hawak pa rin ang baso ng champagne habang iniisip ang sinabi ni Czedric. Nakatingin siya sa akin mula sa kabilang dulo, seryosong-seryoso ang mukha. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko—sobrang saya, kaba, o pagkalito.“Czedric,” simula ko habang pilit na binabawi ang boses kong nanginginig. “Are you serious about what you said? Or baka naman lasing ka lang?”Umiling siya, at may kung anong determinasyon ang nakita ko sa kanyang mga mata. “I’m serious, Everisha. I’ve never been more serious in my life.”Ramdam ko ang bigat ng bawat salitang binitiwan niya. Parang ang hirap paniwalaan, pero alam kong totoo ang naririnig ko.“But…” Napatingin ako sa baso ko, hindi makatingin nang diretso sa kanya. “Why now? Why tell me now?”Tumayo siya mula sa kinauupuan niya at naglakad palapit sa akin. Umupo siya sa tabi ko, hindi inaalis ang tingin sa akin. “Because I couldn’t keep it to myself anymore. And because you deserve to kn
Czedric’ POVAng bigat ng hangin sa pagitan namin ni Everisha habang nakatitig siya sa akin matapos ang tawag ni Tita Marie. Ramdam ko ang kaba at takot sa mukha niya, pero hindi siya nagpapahalata ng kahinaan. Kilala ko siya—hindi siya sumusuko sa ganitong klaseng sitwasyon.“Czedric, let’s go. Now,” matigas ang boses niya habang nag-aayos ng bag.Umiling ako. “You’re not coming with me, Everisha. It’s too dangerous.”“Do you think I care about that? Tita Marie is in trouble! Hindi ako puwedeng magpaiwan.”Napabuntong-hininga ako. Alam kong walang saysay ang pagtatalo naming dalawa. Sa huli, siya rin ang magwawagi. “Fine, but stay close to me. Don’t wander around. Got it?”Tumango siya, pero alam kong ang determinasyon niya ay parang bakal na hindi basta-basta mapipilipit.Sa kalsada pa lang, ramdam ko na ang bigat ng sitwasyon. Halos hindi ako makapag-focus sa pagmamaneho dahil sa dami ng iniisip ko. Si Raegan—ang impostor ko—ang unang pumasok sa isip ko. Kung siya ang nasa hideout,
Czedric POVAng bigat ng pakiramdam ko habang nakaupo sa isang sulok ng ospital. Ang mga ilaw sa paligid ay malamlam, at ang amoy ng disinfectant ay mas lalong nagpapalala ng tensyon sa bawat hakbang ng mga tao sa pasilyo. Kahit pa tahimik ang paligid, ramdam ko ang ingay sa loob ng ulo ko—mga alaala, takot, at galit na paulit-ulit na bumabalik.Bawat segundo ay parang oras habang hinihintay ko ang mga resulta ng ginawang operasyon kay Tita Marie. Bantay-sarado siya ngayon ng mga bodyguard na ipinadala ni Tito Everett, at si Marco naman, tahimik na nakatayo sa malapit sa pinto. Hindi ko pa rin matukoy kung hanggang saan ang katapatan ni Marco, pero sa ngayon, wala akong ibang magagawa kundi magtiwala sa plano namin.“Czedric,” basag ni Tito Everett sa katahimikan habang papalapit siya sa akin. Ang titig niya ay matalim, puno ng galit at pagkadismaya. “How long have you been hiding this from me?”Hindi ko magawang tumingin sa kanya nang diretso. Alam kong may kasalanan ako, pero hindi
Everisha POVMaga ang mga mata ko habang nakatanaw sa malawak na tanawin mula sa bintana ng silid ko sa mansiyon namin dito sa South Korea. Napakaganda ng lugar—ang hardin na puno ng cherry blossoms, ang malalaking fountains na parang sa mga pelikula, at ang mismong mansiyon na tila galing sa fairytale. Pero sa kabila ng ganda ng lahat, ramdam ko ang bigat sa puso ko.Nami-miss ko na si Czedric.Wala na akong ginawa kundi ang magtago ng mukha ko sa unan habang umiiyak. Ang hirap tanggapin na malayo ako sa kanya, lalo na’t alam kong nasa panganib siya. Paulit-ulit kong sinubukan siyang tawagan, pero hindi ko na makontak ang phone number niya."Bakit, Mama?"Hindi ko na napigilan ang sarili ko kaya dumiretso ako sa opisina ng mama ko, si Mama Misha. Nakatayo siya sa harap ng malaking mesa, hawak ang ilang dokumento. Mukha siyang abala, pero hindi ko na iniisip kung istorbohin ko siya o hindi.“Why can’t I call him, Mama?” tanong ko nang diretsahan.Tumingin siya sa akin, pero wala akong
Everisha POVNasa ilalim kami ng lilim ng isang puno sa park habang tuloy ang pag-uusap namin ng lalaking hindi ko pa rin lubos na kilala. Ngunit habang tumatagal, mas lalo akong nagiging interesado sa kanya. Hindi lang dahil Pinoy siya, kundi dahil sa paraan ng kanyang pagsasalita—tila may bigat na dala ang bawat salitang binibitawan niya, parang may malalim na kwento sa likod ng kanyang presensya."You know," nagsimula siya, nakatingin sa malayo habang hawak ang baso ng kape niya, "there's someone I'm preparing to face when I return to the Philippines."Napatingin ako sa kanya, halatang curious sa kung ano ang ibig niyang sabihin. "Preparing to face? What do you mean?"Huminga siya nang malalim at saka ngumiti nang pilit. "It's a long story. But since you opened up to me about your life, I think I can share mine, too."Hindi ko alam kung bakit, pero biglang bumigat ang pakiramdam ko. May kakaiba sa tono niya, parang bumabalik siya sa isang alaala na matagal na niyang gustong kalimut
Samira POVMatagal ko nang gustong makapasok sa kuwarto nina Donya Ria at Don Vito. Sa wakas, ngayon, natupad na rin ang gusto ko. Sabi ni Manang Luz ay gusto akong makausap ni Donya Ria sa kuwarto nito kaya naman nakangiti akong naglakad papunta sa pinto ng kuwarto nila.Ang iba ay takot kapag daw pinapapasok doon, pero ako, walang takot na nararamdaman. Eh, bakit ako matatakot e, gusto ko ngang makapasok dito. Alam kong hindi basta-basta nakakapasok ang kung sino lang sa lugar na ito. At ngayong tinatawag ako ni Donya Ria, ibig sabihin may pagkakataon na akong makita ang pasikot-sikot sa loob ng kuwarto nila ni Don Vito. Mas makikilala ko na kung paano gumalaw ang dalawang pinakamakapangyarihang tao sa mansyong ito. Sa kuwarto na kung saan ay hindi ko pa napapasok.Sabi ni Manang Cora ay maghanda raw akong masaktan kasi kapag daw nagpapatawag si Donya Ria doon ay ibig sabihin ay galit ito at masasaktan ako. Sa akin, ayos lang masaktan kasi gusto ko ngang makita ang bedroom nila.Pagb
Miro POVNasa loob ako ng kuwarto ko at nakaupo sa harap ng computer habang nakatitig sa profile picture ni Samira Gomez. Hanggang ngayon ay hangang-hanga ako sa dalagang babae na ito na alaga ng mga tito-tito-an ko. Ayon sa kanila, magaling daw itong assassin. Gusto kong makita kung gaano siya kagaling.Hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin para makipagtulungan siya sa akin. Hindi ko gusto ang ideyang wala pa akong ginagawa, habang siya ay tila nag-uumpisa nang lumalim ang kaalaman sa buhay ng Mafia boss na si Vito Monteverde. Nakakainggit na nakakasama na niya ito sa bahay na iyon. Sa totoo lang, tanga rin si Don Vito. Wala siyang ingat. Talagang sa bahay pa niya nakapasok si Samira Gomez na hindi niya alam na papatay sa kanila. Ano kayang pinaplano ni Samira? Nakakainggit talaga. Gusto ko na ring may magawa. Gusto kong tumulong sa kaniya.Kaya nang dumating ang hapon, nagpaalam ako kay Mama Ada at Papa Mishon na may project kaming dapat gawin sa bahay ng kaklase ko. Pero ang
Samira POVUmagang-umaga pa lang, abala na sa kusina ang mga kasambahay ng pamilya Monteverde. Kanya-kanya sila ng gawain at sa akin napunta ang pagkuha ng order na karne sa farm na matagal nang supplier ng pamilyang ito. Nakasalansan na ang mga kahon sa gilid, at tila ba alam na ng lahat kung anong mangyayari.“Samira, ikaw na ang kumuha ng order. Wala pang isang oras, dapat nakabalik ka na,” seryosong utos ni Manang Luz. Ramdam ko sa boses niya ang babala. “Kapag lumagpas ka sa oras na ‘yan, baka may tumagos na lang na bala ng baril sa ‘yo.”Hindi biro ang sinabi niya. Kaya mukhang totoo na wala na akong kawala rito. Alam kong seryoso siya. Ganoon din si Manang Cora na kanina lang ay sinabihan akong mag-ingat bago ako lumabas ng mansiyon. Sabi nila, ako lang talaga ang maaaring makalabas dahil mas bata ako kaya lang ay may oras lang talaga at hindi puwedeng magtagal, kundi ay talagang papatayin ako ng mga tauhan ni Don Vito. Ang dating batang kasambahay ay kaya lang nakakauwi ay dahi
Samira POVNung buhay pa ang mga magulang ko at ang kapatid kong babae, masaya na kami kapag may isang buong manok sa hapagkainan, pero dito sa manisyon ng mga demonyo, tangina, halos lagpas sampu ang putahe sa lamesa. Nagtataka tuloy ako, bakit parang mas masarap pa ang buhay ng mga taong makasalanan? Tapos, kung sino pa ang mga mababait, sila ang hirap na hirap sa buhay? Ang gara lang.Lalo tuloy akong naiinis, gusto kong lagyan ng lason itong mga pagkain nila, gusto ko lagyan ng pako, lagyan ng blade para magkautasan na silang lahat. Nakakagigil, lalo na’t alam kong makikita ko na ngayong gabi ang hayop na Vito na ‘yon.Sa gabing iyon, isa-isa na naming inilagay sa dining area ang mga pagkain para sa hapunan ng pamilyang demonyo este, pamilyang Salvatore. Kabilang ako sa mga naatasang mag-serve ngayong gabi at hindi ko maitanggi ang excitement sa dibdib ko. Sa wakas, makikita ko na siya. Ang taong pumatay sa kapatid at ama ko. Ang demonyong naging dahilan ng pagkamatay sa atake sa
Miro POVPagkatapos ng klase ko, dumiretso ako sa hacienda ng mga tito-titoan kong sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Isang malaking selebrasyon ang mayroon doon dahil birthday ngayon ni Tito Zuko. Sa likod ng sasakyan ko, maingat kong kinuha ang regalong inihanda ko para sa kanya, isa itong mamahaling samurai na in-order ko pa mula sa Japan, last month. Hindi lang ito basta-basta espada, handcrafted ito ng isang sikat na gumagawa talaga ng mga samurai at may halagang aabot sa daang libo. Alam kong magugulat si Tito Zuko, pero deserve naman niya ito kasi malaki ang naitulong nila sa akin para maging magaling ako sa pakikipaglaban.Pagpasok ko sa malawak na courtyard ng hacienda, sinalubong ako ng ingay ng mga bisitang naroroon na. Puro mga assassin at mga taong bihasa sa pakikipaglaban ang naroon, mga kalalakihan at kababaihang sanay sa patayan, ngunit sa ngayon, ang mga kamay nilang madalas may hawak na armas ay puno ng alak at pagkain.Walang gulo.Walang tensyon.Pero alam ko
Samira POVPumasok sa kuwarto ko si Manang Percy, sinabi niro sa akin na pinapatawag ako ni Manang Luz sa kaniyang kuwarto para kausapin. Hindi ko na kailangang hulaan kung bakit.Tumayo ako mula sa pagkakahiga ko sa kama ko, matutulog at magpapahinga pa naman ako pero istorbo ang gurang na iyon.Pagdating ko sa kuwarto nito, sumalubong sa akin ang magkasalubong na kilay niya, galit na labi at halos nakayukom na mga kamao niya.“Samira, you have to learn how to behave,” bungad niya sa akin habang malamig ang tono ng boses niya. “Next time Ma’am Via bullies you, just take it. Don’t fight back, or you’ll be the one in trouble.”Tumango ako, hindi dahil sang-ayon ako, kundi dahil wala akong balak makipagtalo ngayon. Kung alam lang niya na sa loob-loob ko ay natatawa ako. Lihim akong napatingin sa mga paa niyang parehong may benda. Satisfying talaga sa akin ang pagsadyang kong pagbuhos ng mainit na kape sa mga paa niya.Sa tingin ko, ako palang ang nakakagawa nun sa kaniya. Well, deserve n
Samira POVTangina ni Manang Luz, hinila ba naman ako sa tenga habang palabas sa kuwarto ni Via. Sa inis ko, sinadya kong bitawan ang tasa ng kape sa paanan niya. Kaya pagkatapos magsisigaw ni Via, siya ang sunod na sumigaw kasi napaso ng mainit na kape ang paa niya. Akala niya, maiisahan niya rin ako. Iyon nga lang, pinarusahan niya ako. Sinabi niya na pumunta ako sa garden at magbilad sa araw ng isang oras.Ang araw pa naman ay tirik na tirik, nagbabaga ang sikat nito sa balat ko. Nandoon ako sa part na kung saan ay walang masisilungan. Parusa raw sa kasalanang hindi ko naman sadya. For me, okay lang ang parusa. Mas nakakatawa kasi ang nangyari kay Via at pati na rin kay Manang Luz.Sa totoo lang, ayos nga ito. Makakapahinga pa ako ng isang oras sa trabaho ko. Kung ganito naman pala ang parusa, masarap gumawa ng maraming pagkakamali para marami akong pahinga pala. Hindi nila kasi alam, easy lang ito para sa akin. Noong nagte-training ako sa pakikipaglaban, tatlo o hanggang limang or
Miro POVAng hangin ng dagat ay malamig habang nakasandal ako sa railings ng private yatch ni Zaven. Nasa tabi ko ang mismong may-ari ng yate na si Zaven Montenegro, naka-suot ng designer sunglasses at nakahawak sa baso ng whiskey. Sa kabilang dulo ng deck, si Dristan at Lysander ay abala naman sa pag-aasaran habang nagbibiruan tungkol sa kung sino ang may pinakamaraming babaeng naiuwi sa kanilang mga party nung nakaraang magpunta sila sa La union.Kami ang mga itinuturing na hari ng campus, mga anak-mayaman, mga hinahangaan, mga hinahangad na masungit ng mga babaeng student sa school namin. Ngunit sa kanilang lahat, ako lang ang may lihim na plano, isang planong hindi ko kailanman ipapaalam sa pamilya ko. Hindi nila kailangang malaman na ang tahimik at mapagkumbabang si Miro Tani ay may mas matinding mission sa buhay at ito ay ang paghihiganti ko sa pagpatay sa Mama Raya ko.“Are you serious about this, Miro?” tanong ni Dristan nang inilapag ang kanyang baso sa mesa. “You’re talking
Samira POVHabang hinihiwa ko ang mga gulay sa lamesa, nakilala ko na rin doon ang iba pang matagal ng kasambahay dito sa manisyon ni Don Vito.Sina Manang Josie, Manang Cora, Manang Percy, Manang Luciana at Manang Rowena. Halos lahat sila ay may edad na pala kaya nagulat din ako. Parang dito na sila nagtandaan. Napansin ko kasi na ako lang ang nag-iisang dalaga sa grupo, naalala ko tuloy ang kasambahay na sinagasaan ko. Siya lang pala ang natitirang dalaga dito noon. Ngayon, ako na ang pumalit sa puwesto niya.Napansin kong nakatingin sa akin si Manang Cora. “Hija, you should not have come here. Wala ka nang kawala. Habang buhay ka nang magiging kasambahay dito,” aniya habang patuloy sa paghihiwa ng sibuyas. Nagtaka ako, bakit kaya nasabi niya ‘yon?“She’s right,” sabat ni Manang Luciana. “You might end up just like the others... as one of Don Vito’s toys.”Manang Rowena smirked. “Or worse, you’ll be Via’s new plaything. That brat will make your life a living hell.”Tumawa si Manang