Yes, kaunting hinga na lang, matatapos na po ang story nila Everett at Misha. Hanggang episode 0300 na lang po tayo.
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang ay nasa sasakyan na kami ni Everett. Kahit madilim pa ang kalangitan, gising na gising ang diwa ko. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko—halo-halong kaba, pananabik, at takot. Sa wakas, makikita ko na ulit ang anak ko. Hindi ko alam kung paano ko nalampasan ang mga nakaraang buwan nang hindi siya kasama.“Misha,” tawag ni Everett mula sa tabi ko, hawak ang kamay ko habang nagmamaneho ng sasakyan. “Are you okay?”Tumango ako habang pilit na ngumingiti. “I’m fine. Just... I just want to see her.”Ngumiti lang din siya. “Pareho siguro tayong excited nang makita ang anak natin. Grabe, halos matagal din ang ilang buwan na hindi natin siya nakapiling, ngayon, sa wakas ay makikita na natin siya at makakasamang muli,” bakas sa tono nang pananalita niya ang saya nang nararamdaman niya.“Sisiguraduhin kong magiging safe si Everisha, Everett. Hindi na muna ako papasok sa work, kaya ko naman na sa bahay mag-work at online meeting, si Everisha ang tututukan k
Misha’s POVSa araw na ito, parang buong mundo ay nagkaisa para hanapin ang taong naging dahilan ng lahat ng gulo sa buhay namin—si Teff, o mas kilala ngayon bilang si Gillius. Hindi na kami nagpatumpik-tumpik pa ni Everett. Naglabas kami ng wanted posters sa lahat ng sulok ng bansa.Ang dating mukha ni Teff at ang bago niyang hitsura bilang Gillius ay sabay na inilathala sa mga diyaryo, ipinaskil sa social media, at ipinalabas sa mga balita sa telebisyon. Bawat detalye ng kaniyang pagkakakilanlan ay isinapubliko namin. Ang layunin? Lumiit ang mundo niya. Gusto naming maramdaman niya na wala na siyang ligtas na taguan.Nasa opisina kami ni Everett nang matapos ang huling ulat mula sa aming mga tauhan. Naka-sandal siya sa kaniyang upuan, hawak ang isang tasa ng kape habang nakatingin sa screen ng laptop.“Do you think this will work?” tanong ko habang may halong pag-aalala sa boses ko.“Yes,” sagot niya nang walang alinlangan. “We’ve covered every angle. If he’s out there, someone will
Misha’s POVMaaga kaming nagising ni Everett dahil maagang nanggising si Everisha. Nagtatatalon ito sa kama namin kaya hindi puwedeng hindi kami magising. Natawa na lang kami pareho ni Everett, kahit na ang totoo ay inaantok pa kami dahil napuyat kami kagabi dahil sa kabayuhan naming mag-asawa, nasingit pa namin ‘yung kahit tulog na si Everisha.Habang nagkakape kami ni Everett sa terrace, biglang tumunog ang telepono niya. Sinagot niya iyon nang mabilis, at kahit hindi ko naririnig ang kabilang linya, kita ko sa mukha niya na may seryosong bagay siyang nalaman.“Misha, honey,” tumingin siya sa akin matapos ibaba ang telepono. “They’ve spotted him.”“Him?” tanong ko, kahit alam ko na kung sino ang tinutukoy niya.“Yes, it’s Teff,” sagot niya habang mabigat ang boses niya. “He was seen in an old hotel in Manila. He’s armed and disguised. Nobody dared to approach him.”Tumigil ang oras para sa akin sa mga sandaling iyon. Parang biglang bumalik lahat ng takot, galit, at sakit na idinulo
Everett’s POV“Misha!” sigaw ko habang tumatakbo papunta sa kanya.Kitang-kita ko kung paano siya bumagsak sa lupa, hawak ang dibdib. Ang dugong dumaloy mula sa tama ng bala ay kumalat sa kaniyang damit at sa semento. Parang tumigil ang mundo ko sa sandaling iyon.“Stay with me!” halos pasigaw kong sabi habang niyakap ko siya. Nakita ko ang sakit sa mga mata niya, pero mas matindi ang takot ko. Takot na baka mawala siya sa akin.“Don’t close your eyes, Misha,” bulong ko, pilit na nilalabanan ang panginginig ng boses ko. “You’re going to be okay.”Ngunit mas lalong bumigat ang pakiramdam ko nang makita ko ang maputlang mukha niya. Para akong sinasakal sa bawat segundo na hindi ako makagawa ng paraan.“Call an ambulance!” sigaw ko kay Conrad na mukhang natulala pa sa nangyayari.“On it!” sagot niya habang nanginginig na dinukot ang telepono sa kaniyang bulsa.Habang hinihintay ang ambulansya, pilit kong pinipigil ang pagdurugo gamit ang punit na bahagi ng damit ko. Nang magmulat si Misha
Everett’s POVHabang nakaupo kami sa matigas na bangko sa labas ng operating room, halos hindi na gumagana ang utak ko. Isang salita lang ang umiikot sa isipan ko—Misha. Pilit kong tinatanggal ang imahe ng duguan niyang katawan sa kalsada, pero parang pilit itong bumabalik sa akin. Hanggang ngayon, hindi pa rin nawawala ang kaba na nararamdaman ko. Kanina, inalok ako ng kape ng mga kasama ko, pero tumanggi ako dahil baka lalo lang akong kabahan.“Everett, you should rest,” sabi ni Conrad na nakaupo sa tabi ko. Siya ‘yung kanina pa inom nang inom ng kape para lang hindi antukin.“I can’t,” sagot ko. Hindi ko na kayang ngumiti o magkunwari. “Not until I know she’s okay.”Hindi ko matiis ang lungkot at pag-aalala sa mukha ng mga magulang ni Misha. Sa kabila ng sitwasyon, kailangan kong maging matatag para sa kanila. Si Everisha naman, kahit tahimik, ay halatang namumugto na ang mga mata sa kakaiyak.“Sir Everett,” bungad ng isa sa mga bodyguard namin na nasa tabi ko. “May room na po para
Misha’s POVIlang araw na akong nandito sa ospital, kahit pa paano, nagpapasalamat ako kay Lord kasi unti-unti na akong lumalakas. Mula sa malambot na kama ng private room dito sa ospital, naramdaman kong unti-unting bumabalik ang lakas ko. Ang puting kurtina ay sumasayaw sa ihip ng malamig na hangin mula sa aircon. Sa wakas, hindi na bigat ng kaba ang nararamdaman ko kundi gaan ng kasiyahan dahil tapos na ang kaguluhan.Ang daming taong nagmamalasakit sa akin. Hindi ako nawawalan ng bisita—mula sa mga staff ng hotel ko, mga business partners, at mga kaibigan. Halos araw-araw, may pumapasok sa kuwartong ito na may dalang bulaklak, prutas, o pagkain.Pero ngayong araw, isang espesyal na bisita ang nagdala ng kakaibang saya.“Misha!” malakas na boses ni Ayson mula sa pinto, bitbit ang dalawang malalaking basket ng prutas at isang box na halatang puno ng pagkain.“Wow,” sabi ko na hindi mapigilang mapangiti. “Parang catering service na ‘yan ah!”Tumawa si Ayson habang inilalapag ang mga
Misha’s POVPaglabas ko ng ospital, sobrang excited ko kasi sa wakas, makakauwi na ako sa manisyon. Sobrang miss ko na rin kasi ang higaan namin ni Everett.Ang init ng araw na sumasalubong sa akin sa labas ng ospital ay tila yakap ng buhay na matagal kong hindi naramdaman. Isang sikat ng araw na parang nagsasabi na tapos na ang dilim, tapos na ang mga gulo, tapos na ang mga problema dahil nakakulong na ngayon si Teff.Sa tabi ko, hawak-hawak ni Everett ang kamay ko habang nakaalalay siya sa bawat hakbang ko. Si Everisha naman ay masayang tumatakbo paikot sa amin, parang hindi mauubusan ng enerhiya. Isa rin siya sa masaya na uuwi na ako kasi araw-araw at oras-oras na raw niya akong makakasama. Halatang miss na miss na rin niya. Saglit lang kasi siya palagi sa ospital, bawal siyang magtagal at ayoko namang makasagap siya ng sakit doon.“Mommy, you’re finally out!” masiglang sigaw ni Everisha, halos sumayaw pa habang hawak ang laruang teddy bear na binigay ng isang bisita sa ospital.“Y
Everett’s POVHabang minamaneho ko ang kotse papunta sa bahay nina Tito Gerald at Tita Maloi, hindi ko mapigilang mag-isip-isip. Hindi naging madali ang relasyon namin. May mga hindi pagkakaunawaan, tampo, at sama ng loob na tumagal ng mga taon. Pero ngayong anibersaryo ng kasal namin ni Misha, gusto kong gawing espesyal hindi lang para sa kaniya kundi para sa aming pamilya. Wala nang natitira ngayon kina Tita Maloi at Tito Gerald, wala na silang mga anak na kasama kaya hindi naman siguro masama kung makipag-close na kami sa kanila, baka sakaling ito na rin ang tamang oras para maging maayos na ang lahat.Pagdating ko sa harap ng bahay nila, huminga muna ako nang malalim bago bumaba ng sasakyan.“Oh, Everett!” Bungad ni Tita Maloi habang binubuksan ang pinto ng bahay nila. Kita ko sa mukha niya ang gulat at tuwa. “Anong ginagawa mo rito?”“Hi, Tita at Tito Gerald,” bati ko sa kanya at sa asawa niyang sumilip mula sa sala. “May gusto lang sana akong sabihin sa inyo.”Lumapit sila pareh
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para