Kabanata 0008

CHAPTER 8

“What is it, Mom?” kaswal na tanong ni Sebastian sa ina nang mapansing pasilip-silip ito sa kanya na parang may gustong sabihin.

His dad cleared his throat and put down his fork.

“What’s your plan, Sebastian?”

“Wala akong plano.” Sa pagkakataong iyon ay nagsisimula na naman bumalik ang init ng ulo niya. Kaninang umaga pa, dahil kay Neshara.

“You bought a company that’s near bankruptcy.”

“I’m now the CEO of Rocc’s Corporation. I know what I am doing.”

“Hindi iyon ang ibig sabihin ng daddy mo, Anak,” malumanay na saway sa kanya ng ina. Alam nitong mainitin pareho ang ulo nila ni Roman Rocc.

“Then, what?”

“You don’t need to stay here. Poseidon is available. Pagala-gala lang naman ang batang iyon. Pwedeng siya ang ipahawak mo sa MedBrain. Rocc’s Corporation is waiting for you at Manila.”

Nawalan siya ng gana kahit wala pa siyang naisusubo. Naubos ang oras niya sa paghiwa ng steak sa gigil na paraan.

“I want to fix the MedBrain. Ako ang nagdisisyon na bilhin ang papaluging kompanya. I don’t want other people to meddle with my business.”

“Seb, Anak.” Inabot nito ang kanyang kamay. Malungkot ang tingin na ibinigay nito sa kanya. “Wala ka ng babalikan dito.”

“The f uck!”

“Sebastian!” bulyaw sa kanya ng ama sa binitawang salita.

“I’m sorry, Mom,” pikon siyang umiling at itinapon sa mesa ang table napkin.

Iritadong lumabas siya sa VIP room ng restaurant. Hindi niya pinansin ang pagtawag ng mga ito sa kanya.

Wala na siyang babalikan. P utangina!

Alam niya! Sa kagaguhan ba naman niya, umaasa pa siyang may babalikan siya?

Neshara already has a boyfriend.

She aborted their child!

D amn it! Just d amn it!

Hindi niya inaasahan iyon, p uta talaga!

Kumapit siya sa pagkakakilala niya kay Neshara na hindi nito magagawang saktan ang inosenteng anghel.

Well, she did. And it was his fault! F ucking his fault!!!

“What?” Sebastian spat when he answered Neshara’s call.

“Sir, nasaan po kayo?” Kahit hindi niya nakikita, alam niyang nakataas na ang isang kilay nito. “Start na po ng interview ng mga aplikante, after ten minutes.”

Isa pa iyon. Parang hindi makapaghintay itong makalayo sa kanya.

“Sabihin mo umuwi na.”

“Seryoso po kayo? Nagpakapagod silang lahat para pumunta rito tapos pauuwiin niyo lang. Sinabi ko naman po sa inyo ang tungkol dito di ba?”

“Just do what I said, Mijares.”

Pinatay niya ang tawag sa pagkapikon. Kahit mapuspos pa ang swelas ng sapatos ng mga aplikante pabalik-balik sa MedBrain, hindi siya haharap sa mga ito.

D amn it! Neshara should stay at MedBrain. Kung saan niya ito nakikita,

MAANGAS na dumawalang hithit ng sigarilyo si Sebastian bago ibinuga ang usok niyon sa madilim na bahagi ng abandonadong bodega.

Tanging ang sindi sa kanyang sigarilyo ang nagbibigay liwanag sa kanyang kinalalagyan. Walang makakapansin sa ginagawa ng mga tauhan niya.

Umanggulo ang kanyang ulo nang marinig niya ang nahihirapang d***g.

“Boss, ayaw kumanta.”

Umisang hithit pa siya sa sigarilyo bago iyon itinapon kung saan.

Marahas na dinaklot niya ang ulo ng isa sa dalawang lalaking duguan. Pumasok ang mga ito sa bahay niya.

Siya pa ang sinubukang kantiin ng mga t arantado

Hindi ba alam ng mga ito na natutulog siya ng dilat ang mga mata nang nasa poder siya ng lolo niya?

“P-P uta ka,” naghihingalo ngunit nakapag-bitaw pa rin ng mura ang isa.

“Tell me, who sent you?”

“Kahit patayin mo pa kami, may iba ring p apatay sa ‘yo.”

Bumaon ang kuko niya sa anit ng ulo nito. “Hindi ko nagugustuhan ang tabas ng dila mo. You know how to sing but you’re out of tone. How about we’ll cut it, huh?”

“H-Hindi mo kami matatakot. Wala ka na sa teritoryo—”

Napasigaw ito bago nawalan ng malay nang malakas niyang pinatama ang tuhod sa mukha nito.

Ang pinakaayaw niya sa lahat ay maraming sinasabi.

“Idispatsa na ‘yan. Ipakain sa buwaya.”

Pinagmumura siya ng may malay pa na sinundan ng sunod-sunod na paninikmura ng mga tauhan niya. Nagsimulang kaladkarin ang dalawa papalabas.

Kumuha ulit siya ng sigarilyo. Hindi pa man niya iyon nailalagay sa bibig, ay nagkagulo na ang tatlong may hawak sa lalaki.

Sumugod sa kanya iyon nang makawala.

Awtomatiko ang paghugot niya ng baril mula sa tagiliran. Umigkas ang paa niya patama sa sikmura nito.

Lumagabog ang likod nito sa malamig na sahig.

Malamig ang mga matang nilapitan niya ito habang nasa bibig pa rin ang walang sinding sigarilyo.

Tumaas ang sulok ng kanyang labi nang inilapat niya ang nguso ng baril sa gitna ng noo ng lalaki.

Nagtalsikan ang mapulang dugo sa kanyang damit at sigarilyo kasabay nang malakas na putok ng baril.

Hindi na kailangan sabihan pa ang mga tauhan niya kung ano ang gagawin sa bangkay Kusang nagsikilos na ang mga ito, takot na mapagbalingan niya ng init ng ulo.

Gumawa ng ugong ang gulong ng kanyang Lamborghini nang pinaharurot niya paalis sa lugar.

“Funtellion,” walang emosyon niyang sagot sa tawag nito.

“I’ll handle the transaction in Malaysia. May ibibilin ka?”

“The information I want.”

“Got it.” He knew Funtellion was smirking like a devil.

He doesn’t still have enough power to go against that f ucking manipulative old sh!t of a man.

Kaunti na lang.

Kung hindi niya kayang pabagsakin ang matandang iyon dahil sa kapangyarihan nito, pwes,! ibabala niya ang mga taong kayang pantayan kung anong meron ito.

Alam ni Zech Leon na nag-iipon siya ng mga koneksyon—mga maaari niyang maging ka-alyansa.

Hindi siya makagalaw dahil maraming mata nagbabantay sa kanya. Si Funtellion ang bahala sa mga gusto niyang mangyari. Ito ang gagawa ng paraan habang siya naman ang bahala sa babaeng pinapabantayan nito sa Rocc’s Pharmaceutical.

Sinagot niya ang tawag ng ina habang binabaybay na niya ang kahabaan ng highway pabalik sa siyudad ng Camarines Sur.

Humihingi ng pabor ang kanyang ina na ibigay niya na ang cheque na kailangan ng King Royale’s School.

Bumalik na ang mga ito sa Maynila kahapon.

Napangisi siya nang sumaglit sa kanyang isip ang mukha ng batang si Sevi. Kaya kahit alas-syete na nang umaga at wala pa siyang tulog, kinabig niya ang kotse paliko sa daan ng nasabing eskwelahan.

Kinamayan siya ng principal nang ibinigay niya rito ang cheque na ipinangako ng mommy niya.

“Thank you for this. I assure you na mapupunta ito sa napag-usapan namin ng mommy mo. Siya nga pala, iyong scholar proposal mo sa isa sa mga estudyante namin, naibigay na ng Rocc Corporation. Naipadala na rin namin sa ina ang sulat.”

Binigyan niya ng numero si Principal Villanueva para tawagan ang kompanya tungkol sa binibigyan ng korporasyon ng scholarships.

“Actually, kaalis pa lang. Unfortunately, the mother stands on her decision. Hindi niya maiiwan ang trabaho rito para samahan ang bata sa Germany.”

Tipid siyang tumango kahit dismayado siya.

Wala siyang magagawa roon dahil hindi naman siya ang magulang ng bata.

Nagsisimula pa lang ang umaga, marami ng mga batang naglalaro sa playground. May mga mangilan-ngilan din pinalilibutan ang kotse niyang basta na lang niya ipinarada.

“Sevi, wait mo kami ni Atisha.”

Napalingon siya sa sumigaw. Hahabol-habol ang dalawang batang babae sa pamilyar na bata.

Pinanood niya si Sevi na hintayin ang dalawang babae.

The kid has this clean look yet kinda appealing. Mas matangkad kumpara sa mga ka-edad nito. Pansin niya rin na kahit mas nakakabata sa mga kaklase, hindi ito naiilang.

Pinigilan niya ang sarili na tumawa nang maalala kung paano siya nito sinungitan nang huling beses silang magkita.

Kumaway siya kay Sevi nang makita siya nito.

May sinabi ito sa dalawang babae bago naglakad palapit sa kaniya.

His green eyes made a reflection when the sun rays hit his face.

He was like sunshine in Sebastian’s eyes at that moment.

“Ano pong gagawa mo rito?” maangas na tanong nito sa kanya. Handa na naman na sungitan siya. “Wala na si Mommy ko. Umalis na po siya.”

“I want to see you.”

“Bakit po?”

Amuse na umuklo siya para pantayan ito. “I don’t know.”

Hindi niya talaga alam. Baka dahil naisip niyang kung buhay ang anak niya ay kasing-edad na nito.

“Hindi po pwede na hindi mo alam. Trip mo lang?”

His laugh roared at the playground. “How are you?”

“I’m fine, thank you.”

“Can we be friends?”

Ngumuso si Sevi, nagdududa ang mga matang nakatingin sa kanya.

“I mean no harm, Kid. I don’t like to be your mom’s boyfriend either.”

Sumuplado na talaga ang tabas ng mukha ng bata.

“I don’t like my mommy to have a boyfriend. Gusto ko, daddy ko lang ang love niya,” parang matandang wika nito.

“Sure.”

“Okay. Seal the deal now, Sir.”

He extended his little arms.

Tiningnan niya iyon.

“Shake hands po.”

Inabot niya ang palad ni Sevi sabay maingat na hinila palapit sa kanya.

Bumalot ang estrangherong init sa kanyang dibd ib nang tuluyan niya itong mapaloob sa mga bisig.

Pakiramdam niya, napunan ang hungkag na isang parte ng kanyang pagkatao nang mga sandaling iyon.