Agad na ipinara ni Seb sa gilid ng kalsada ang kaniyang pulang Ferrari. Nakababa ang bubong niyon kaya tumatama ang malamig na hangin sa kaniyang mukha. Ipinatong niya sa kaniyang ulo ang sun glasses para maipit ang mahaba niyang buhok na tumatabing sa kaniyang mukha. Huminga nang malalim si Seb at ngumiti.“Here I come, Mercedes,” ani niya. Tinitigan niya nang mariin ang karatula ng lungsod na kaniyang pupuntahan. Ang lugar kung saan siya lumaki at nagkausap. Ang lugar kung saan din nangyari ang pinaka masakit na pangyayari ng kaniyang buhay.Walang sino man ang nakakaalam na paparating si Seb sa lungsod. Sigurado siya na makikilala siya ng mga kababayan. Na malaking benipisyo sa kaniya para sa kaniyang plano. Habang nagmamaneho si Seb ay natanaw niya ang isang sasakyan na nakaparada sa gilid ng kalsada. Lalagpasan niya lang sana ito ngunit bigla siyang napapreno noong mapagtanto kung sino ang nakatayong dalaga sa tabi niyon. Agad na ibinalik ni Seb ang kotse at pumara sa tapat nito.
“S-Sebastian?” Napatayo agad si Jose mula sa pagkakaupo noong makita ang binatang kasama ng anak. Naglakad ito papalapit sa binata at tiningnan mula ulo hanggang paa. “I-Ikaw ba talaga ito?” Kumamot sa ulo si Seb. “Ahm… Yes. That’s what I only remember. You called me by my name. So, I guess… that’s me.” Napasinghap si Jose. Lalo siyang naguluhan dahil sa kaniyang nakikita. Ang huli niyang nalaman ay namatay na raw ito base na rin sa balita ng kaniyang anak. Tumingin siya kay Lucio na nakatayo lamang sa tabi ni Seb. Nagkibit ito ng balikat na sa loob-loob niya ay ikinainis niya. ‘Paanong buhay siya?!’ tanong ni Jose sa kaniyang isipan. Ngumisi naman si Seb. “Para atang nakakita kayo ng multo… Sir?” Tensyonadong tumawa si Jose. Tinapik niya ang balikat ng binata. “Hindi naman sa gano’n. It’s been years. The last time I saw you. You were… You…” Tumikhim si Lucio. “Dad. Mas maganda siguro kung patuluyin muna natin dito si Seb. May matitirahan ka na ba rito?” “Of course! Of course,
“Akala ko ba matagal na siyang patay?! Eh ano ‘yon?!” galit na tanong ni Jose Cruz. Kababalik lang ng kaniyang anak mula sa paghatid kay Seb sa labas. Hindi pa rin siya makapaniwala na nakita niya muli ang nag-iisang taong nakaligtas sa ginawa nila sa mga Mercedes pitong taon na ang nakalilipas. “That’s what I thought, Dad. Don’t worry. Aalamin ko kung ano ang nangyari.” “That’s what you thought? Alam mo kung bakit tayo minamalas ngayon? Dahil masyado kang kampante palagi! Sinabi ko na sa ‘yo noon na siguraduhin mong mawawala na ‘yan sa buhay natin. Pero ano? Andiyan na naman siya! Who knows what he wants to us?!” Napatungo na si Lucio. “I’m doing my best, Dad,” mahina niyang sabi. Noong magawa nilang mapatumba ang mga Mercedes noon ay palagi siyang puring-puri ng ama. Ngunit noong muling bumalik si Seb sa kanila limang taon na ang nakalilipas ay palagi na nitong nakikita ang mga mali niya. Sa tuwing may hindi magandang nangyayari ay siya ang sinisisi nito. Na labis na nakakaapekto
“Kumusta?” tanong ni Seb mula sa kaniyang kausap sa kabilang linya.“Nagawa na namin, boss. Nakuha na namin ang pinaka malaking pasugalan nila,” tugon ng kaniyang kanang kamay na si Jerald.Napangiti si Seb. “Good. Kuhain niyo lahat hanggang sa wala nang matira sa kanila.” Pinatay na niya ang tawag at tinapon ang cellphone sa kama. Lumapit siya sa mini-bar niya at nagsalin ng alak. Saka naupo sa isang malaking upuan.Huminga nang malalim si Seb. Una niyang naisip ay si Pamela. Malaki ang paniniwala na may hindi magandang ginagawa si Lucio sa dating nobya. Naikuyom niya ang kaniyang mga palad.“Magbabayad ka, Lucio. Sisiguraduhin kong ibabalik ko lahat ng mga ginawa mo sa kaniya at ginawa niyo sa amin sa inyo,” nangngingitngit na sabi ni Seb.Kinabukasan, maagang lumabas ng hotel si Seb. Hindi na niya ginamit ang kotse at naglakad-lakad lang sa daan. Malaki na rin ang pinagbago ng Mercedes magmula noong mawala siya rito. Napatigil pa siya noong mapunta siya sa plaza. Roon ay may isang
Matapos makausap ni Seb ang mga mag-asawang Maria at Jimboy ay nagpaalam na siya sa mga ito. Ipinilit pa ni Maria na h’wag na siyang umalis. Kaya ipinangako na lamang niya na dadalaw siya sa mga ito ulit. Naglalakad na siya pabalik sa hotel noong may tumigil na kotse sa gilid niya. Hindi niya sana iyon papansinin ngunit bumukas ang pinto at inilabas si Lucio. Tumigil sa paglalakad si Seb. “Seb! How’s your stay here in Mercedes?” magiliw na tanong ni Lucio. “Well, it’s been nice. May mga ilang lugar na pamilyar sa akin. Actually, napadaan ako sa simbahan kanina. Sarado na pala iyon? Magsisimba sana ako. Ano ba ang nangyari doon?” Natigilan si Lucio. Hindi makapaniwalang ngumiti ito. “Something bad happen in that place. Naalala mo ba?” “Hmm… nope. Pero may nakapagsabi sa akin na may pinatay raw sa loob niyon. Isang buong pamilya raw.” Sumeryoso na ang mukha ni Lucio. “Na aalala mo na?” Umiling si Seb. “I just heard it from the people I talked too.” Ngumiti siya nang makahulugan. “A
“Shit!” sigaw ni Lucio. “Shit! Shit! Shit!”Pinagsisipa nito ang mga lamesa na nakatumba na. Wala nang tao sa warehouse kung saan ang nagsisilbing pasugalan nila. Nagkalat ang mga baraha at majong pieces sa sahig. May mga ilan ding katawan na nakahiga sa sahig mga wala ng buhay. Wala na ang mga taong nanugod doon at sinira lamang ang lugar saka kinuha lahat ng kinita nila. Limas lahat at kahit na piso ay walang tinira.“Putangina! Sino ang gumawa nito?!” tanong nito.Napatungo ang mga tauhan nila. May isang lumapit kay Lucio para magsalita. “Hindi pa rin namin nakilala, Gov.”Bigla na lamang itong bumalandra sa sahig dahil sa pagsuntok ni Lucio. “Hindi iyan ang gusto kong marinig!”Napaubo ang lalake. Dumura ito ng dugo at muling tumayo. “P-Pero may nakita kami, Gov.”“Ano ‘yon?”Pinasunod ng lalake si Lucio sa isang bangkay. Nakasuot ito ng itim na kasuotan. Maging ang maskara nito ay itim din kaya hindi makilala ang mukha. Nilapitan ito ng tauhan ni Lucio at inangat ang kamay. Ibina
“What is the meaning of this, Alfonso?! You promised!” galit na galit na sigaw ni Jose Cruz noong makabalik na sila sa opisina ng gobernador. Hindi siya makapaniwala kanina na ang prinoklama nitong tatakbong Gobernador ng probinsya ay ang bunsong anak nito. Bumuntonghininga si Governor Alfonso at walang ganang tiningnan ang bise niya. “Jose. Pasensya na. My son had an interest to run as a governor. Tsaka, tama lang din na mga Mercedes pa rin ang tumakbo bilang gobernador, ‘di ba?” Hinampas ni Jose ang lamesa ng kaibigan. “You said that I will run the governor position this time. Or at least my son, right?! Pero bakit bise pa rin ang binigay mo?!” “Hindi ba dapat magpasalamat ka dahil mayroon pa rin kayong posisyon?!” nagtaas na rin ng boses si Alfonso. Bumuntonghininga si Sebastian na kanina pa nakaupo sa may sofa at tahimik na nakikinig sa dalawang matanda. Sinuklay niya ang mahaba niyang buhok at napailing. Kauuwi lang kasi nila galing sa isang hotel kung saan sila nagkaroon ng
Tiningnan ni Seb ang sarili mula sa malaking salamin na nasa kaniyang harapan. Napangiti siya. Nakasuot na siya ng puting tuxedo na kaniyang damit para sa kanilang kasal si Pamela ngayong araw. Bahagya niyang inayos ang bulaklak na nakasa kaliwang dibdib niya. Hinaplos niya ang buhok niyang hinayaan niyang nakalugay lamang. “I’m ready. I’m fine.” Muli siyang ngumiti at nagpakawala nang malalim na paghinga. Dapat ay maging masaya siya ngayong araw. Ngunit hindi niya mawari kung bakit tila ba ay kinakabahan siya. “It will be fine.” Biglang bumukas ang pinto ng kaniyang silid. Pumasok ang kanyang ama na nakasuot na rin nang tuxedo. “Wow!” natutuwang sabi nito. “My son look amazing!” Napangiti nang malapad si Seb. “And you look amazing too, Dad. Parang hindi ata ako ang ikakasal ngayong araw,” biro niya. Tumawa ang matanda. Tinapik ni Alfonso ang balikat ng anak. “I’m happy for you, son. I know you’ll be a great father and husband. You are my son, remember?” “Of course. Kanino pa ba
“Shit!” sigaw ni Lucio. “Shit! Shit! Shit!”Pinagsisipa nito ang mga lamesa na nakatumba na. Wala nang tao sa warehouse kung saan ang nagsisilbing pasugalan nila. Nagkalat ang mga baraha at majong pieces sa sahig. May mga ilan ding katawan na nakahiga sa sahig mga wala ng buhay. Wala na ang mga taong nanugod doon at sinira lamang ang lugar saka kinuha lahat ng kinita nila. Limas lahat at kahit na piso ay walang tinira.“Putangina! Sino ang gumawa nito?!” tanong nito.Napatungo ang mga tauhan nila. May isang lumapit kay Lucio para magsalita. “Hindi pa rin namin nakilala, Gov.”Bigla na lamang itong bumalandra sa sahig dahil sa pagsuntok ni Lucio. “Hindi iyan ang gusto kong marinig!”Napaubo ang lalake. Dumura ito ng dugo at muling tumayo. “P-Pero may nakita kami, Gov.”“Ano ‘yon?”Pinasunod ng lalake si Lucio sa isang bangkay. Nakasuot ito ng itim na kasuotan. Maging ang maskara nito ay itim din kaya hindi makilala ang mukha. Nilapitan ito ng tauhan ni Lucio at inangat ang kamay. Ibina
Matapos makausap ni Seb ang mga mag-asawang Maria at Jimboy ay nagpaalam na siya sa mga ito. Ipinilit pa ni Maria na h’wag na siyang umalis. Kaya ipinangako na lamang niya na dadalaw siya sa mga ito ulit. Naglalakad na siya pabalik sa hotel noong may tumigil na kotse sa gilid niya. Hindi niya sana iyon papansinin ngunit bumukas ang pinto at inilabas si Lucio. Tumigil sa paglalakad si Seb. “Seb! How’s your stay here in Mercedes?” magiliw na tanong ni Lucio. “Well, it’s been nice. May mga ilang lugar na pamilyar sa akin. Actually, napadaan ako sa simbahan kanina. Sarado na pala iyon? Magsisimba sana ako. Ano ba ang nangyari doon?” Natigilan si Lucio. Hindi makapaniwalang ngumiti ito. “Something bad happen in that place. Naalala mo ba?” “Hmm… nope. Pero may nakapagsabi sa akin na may pinatay raw sa loob niyon. Isang buong pamilya raw.” Sumeryoso na ang mukha ni Lucio. “Na aalala mo na?” Umiling si Seb. “I just heard it from the people I talked too.” Ngumiti siya nang makahulugan. “A
“Kumusta?” tanong ni Seb mula sa kaniyang kausap sa kabilang linya.“Nagawa na namin, boss. Nakuha na namin ang pinaka malaking pasugalan nila,” tugon ng kaniyang kanang kamay na si Jerald.Napangiti si Seb. “Good. Kuhain niyo lahat hanggang sa wala nang matira sa kanila.” Pinatay na niya ang tawag at tinapon ang cellphone sa kama. Lumapit siya sa mini-bar niya at nagsalin ng alak. Saka naupo sa isang malaking upuan.Huminga nang malalim si Seb. Una niyang naisip ay si Pamela. Malaki ang paniniwala na may hindi magandang ginagawa si Lucio sa dating nobya. Naikuyom niya ang kaniyang mga palad.“Magbabayad ka, Lucio. Sisiguraduhin kong ibabalik ko lahat ng mga ginawa mo sa kaniya at ginawa niyo sa amin sa inyo,” nangngingitngit na sabi ni Seb.Kinabukasan, maagang lumabas ng hotel si Seb. Hindi na niya ginamit ang kotse at naglakad-lakad lang sa daan. Malaki na rin ang pinagbago ng Mercedes magmula noong mawala siya rito. Napatigil pa siya noong mapunta siya sa plaza. Roon ay may isang
“Akala ko ba matagal na siyang patay?! Eh ano ‘yon?!” galit na tanong ni Jose Cruz. Kababalik lang ng kaniyang anak mula sa paghatid kay Seb sa labas. Hindi pa rin siya makapaniwala na nakita niya muli ang nag-iisang taong nakaligtas sa ginawa nila sa mga Mercedes pitong taon na ang nakalilipas. “That’s what I thought, Dad. Don’t worry. Aalamin ko kung ano ang nangyari.” “That’s what you thought? Alam mo kung bakit tayo minamalas ngayon? Dahil masyado kang kampante palagi! Sinabi ko na sa ‘yo noon na siguraduhin mong mawawala na ‘yan sa buhay natin. Pero ano? Andiyan na naman siya! Who knows what he wants to us?!” Napatungo na si Lucio. “I’m doing my best, Dad,” mahina niyang sabi. Noong magawa nilang mapatumba ang mga Mercedes noon ay palagi siyang puring-puri ng ama. Ngunit noong muling bumalik si Seb sa kanila limang taon na ang nakalilipas ay palagi na nitong nakikita ang mga mali niya. Sa tuwing may hindi magandang nangyayari ay siya ang sinisisi nito. Na labis na nakakaapekto
“S-Sebastian?” Napatayo agad si Jose mula sa pagkakaupo noong makita ang binatang kasama ng anak. Naglakad ito papalapit sa binata at tiningnan mula ulo hanggang paa. “I-Ikaw ba talaga ito?” Kumamot sa ulo si Seb. “Ahm… Yes. That’s what I only remember. You called me by my name. So, I guess… that’s me.” Napasinghap si Jose. Lalo siyang naguluhan dahil sa kaniyang nakikita. Ang huli niyang nalaman ay namatay na raw ito base na rin sa balita ng kaniyang anak. Tumingin siya kay Lucio na nakatayo lamang sa tabi ni Seb. Nagkibit ito ng balikat na sa loob-loob niya ay ikinainis niya. ‘Paanong buhay siya?!’ tanong ni Jose sa kaniyang isipan. Ngumisi naman si Seb. “Para atang nakakita kayo ng multo… Sir?” Tensyonadong tumawa si Jose. Tinapik niya ang balikat ng binata. “Hindi naman sa gano’n. It’s been years. The last time I saw you. You were… You…” Tumikhim si Lucio. “Dad. Mas maganda siguro kung patuluyin muna natin dito si Seb. May matitirahan ka na ba rito?” “Of course! Of course,
Agad na ipinara ni Seb sa gilid ng kalsada ang kaniyang pulang Ferrari. Nakababa ang bubong niyon kaya tumatama ang malamig na hangin sa kaniyang mukha. Ipinatong niya sa kaniyang ulo ang sun glasses para maipit ang mahaba niyang buhok na tumatabing sa kaniyang mukha. Huminga nang malalim si Seb at ngumiti.“Here I come, Mercedes,” ani niya. Tinitigan niya nang mariin ang karatula ng lungsod na kaniyang pupuntahan. Ang lugar kung saan siya lumaki at nagkausap. Ang lugar kung saan din nangyari ang pinaka masakit na pangyayari ng kaniyang buhay.Walang sino man ang nakakaalam na paparating si Seb sa lungsod. Sigurado siya na makikilala siya ng mga kababayan. Na malaking benipisyo sa kaniya para sa kaniyang plano. Habang nagmamaneho si Seb ay natanaw niya ang isang sasakyan na nakaparada sa gilid ng kalsada. Lalagpasan niya lang sana ito ngunit bigla siyang napapreno noong mapagtanto kung sino ang nakatayong dalaga sa tabi niyon. Agad na ibinalik ni Seb ang kotse at pumara sa tapat nito.
5 years later “Boss, nakahanda na ang lahat.” Napangisi ang binatang nakaupo sa swivel chair at nakaharap sa salamin na pader. Halos makita na niya ang langit dahil nasa 76th floor siya ng hotel na pansamantala niyang tinutuluyan sa lungsod. Hindi alintana ang isang dalaga na nakaluhod sa kaniyang harapan at sinusubo ang kaniyang pagkalalake. “Very good.” “Umpisahan na ba namin, Boss?” Agad na nawala ang mga ngiti ni Seb. Tinungga niya ang alak na nasa basong hawak-hawak. “What do you think?” Napalunok ang binata at agad na tumungo. Nag-iba ang timpla ng boses ng amo kaya sapat na iyon para malaman niya ang gusto nito. “Sige, boss.” Dali-dali na itong lumabas ng silid. Napaungol si Seb noong maramdaman niyang unti-unti na siyang nilalabasan. Hinawakan niya ang buhok ng dalaga na patuloy sa pagpapaligaya sa kaniya. Hindi naman nito inalintana kahit na nakakaramdam na ng sakit dahil sa sabunot na ginagawa ng binata. Nagpatuloy lang ang dalaga sa paglabas-pasok ng ari ng binata sa
Unti-unting iminulat ni Seb ang ang kaniyang mga mata. Pakiramdam niya ay namamaga ang buo niyang katawan. Hindi niya rin maimulat nang maayos ang kaniyang mga mata at para bang may kumukurot sa kaniyang tagiliran. Napaungol si Seb sa sakit. Muli niyang na alala si Pamela at si Lucio. Agad na nagtangis ang kaniyang mga bagang dahil sa galit na kaniyang naramdaman.Ni sa hinagap ay hindi niya inakala na gagawin iyon sa kanila nila Lucio. Ang tatay niya, ang kapatid at ang asawa nito, ang mga inosenteng bisita na nadamay noong araw na iyon. Higit sa lahat ay si Pamela. Ano kaya ang ginawa ni Lucio rito at hindi siya nito nakikilala?'Hayop ka, Lucio! Pagbabayaran mo ang ginawa mo sa akin at sa pamilya ko! Kayo ng pamilya mo!'Tahimik na napaluha si Seb. Itinuring niyang pamilya ang mga ito pero ito ang ipinalit nila sa kanila."You're awake."Biglang na alerto si Seb noong may marinig siyang boses. Pinilit niyang imulat ang kaniyang mga mata at nakita niyang nakaupo si Kita sa gilid niy
"I can't believe it, Lucio! Who was that man? Why are you associating yourself with that kind of person?!" hindi makapaniwalang sabi ni Emily. Kanina pa siya pabalik-balik sa sala ng mansyon ng mga Cruz. Kanina pa siya nakauwi galing sa munisipyo kung saan ay biglang may dumating na lalake at nanggulo roon. "And why did you just come back now?"Bumuntonghininga si Lucio at nilapitan ang nobya. Hinawakan niya ito sa braso at hinila papalapit sa kaniya. Napangiti agad si Lucio noong magkatitigan silang dalawa. Sobrang nag-aalala si Emily kanina dahil sa nangyari. Na ikinatutuwa niya dahil ibig sabihin lamang niyon, hindi na talaga nito makilala si Seb.Sinapo ni Lucio ang mga pisngi ni Ericka at hinalikan ito sa noo. "Don't worry now, okay? Wala na siya.""Sino ba kasi 'yon? Ano'ng kailangan niya sa 'yo? And... why is he calling me Pamela Salvador?"Sandaling natigilan si Lucio. Binitawan niya ang nobya at lumapit sa minibar nila. Nagsalin siya ng alak sa maliit na baso at tinungga iyon.