CHAPTER 7

"Tulungan na kita, ate," salubong sa kanya ni Wilbert nang makita siya nitong papasok sa kanilang bahay.

Agad nga nitong kinuha ang isang malaking plastic bag na bitbit niya mula sa palengke. Naglalaman iyon ng ilang gamit nila sa pwesto at ilang tirang paninda na inuwi niya na lamang upang ikonsumo nila sa bahay.

"Salamat, 'Bert," nakangiti niyang ganti dito.

Nagpatiuna na ito sa pagpasok sa pinto at agad na ipinatong ang dala niya sa mesa sa kusina. Siya naman ay napasulyap sa mahabang upuan na nagsisilbing higaan na rin ni Wilbert sa tuwing gabi. Nagkalat pa roon ang ilang kwaderno ng pinsan niya na halatang pinag-aaralan pa nito.

Hindi niya maiwasang mapangiti ulit. Nasa unang taon na ng kolehiyo si Wilbert. Sa kanila ito nakatira sapagkat ang ina nito, na kapatid ng Nanay Maribel niya, ay namamasukan bilang isang katulong sa maykayang pamilya sa kabilang bayan.

Dahil solong anak si Wilbert at stay-in sa trabaho ang ina nito ay sa kanila na lamang umuuwi ang binatilyo. Wala na rin kasi ang ama nito na maagang namatay dahil sa sakit.

Isa pa sa mga dahilan kung bakit nais niyang magsumikap sa buhay ay dahil sa nais niyang tulungang makapagtapos sa pag-aaral si Wilbert. Parang kapatid na ang turing niya dito at hangga't maaari ay gusto niyang kapwa sila makatapos sa kolehiyo. Kahit kasi may trabaho ang ina nito ay kapos pa rin. Gasino lang din ang kinikita ng tiyahin niya bilang kasambahay. Sa matrikula pa lang ni Wilbert ay kulang na.

Life was too hard for them. Dalawa lang na magkapatid ang kanilang mga ina at kapwa pang salat sa buhay. Pareho ang kapalaran ng mga ito na mag-isang tinataguyod ang mga anak.

"Si Nanay?" usisa niya sabay gala ng mga mata sa maliit nilang bahay.

"Nasa kwarto niya, ate," tugon nito kasabay ng muling pagbalik sa mahabang upuan. "Masama ho ang pakiramdam niya. Muli na namang tumaas ang blood pressure. Buti na lang ho at nakauwi na ako nang makaramdam siya ng hilo."

Sukat sa mga sinabi nito ay dali-dali niyang tinungo ang silid ng kanyang ina. Agad siyang sumilip sa loob at naabutan pa ito sa akto na babangon mula sa higaan.

Mabilis na naglakad si Tamara palapit dito. "Kumusta ho ang pakiramdam niyo, 'nay?" tanong niya sabay alalay dito sa pagbangon.

"Narinig ko ang boses mo kaya lalabas sana ako," wika nito sa halip na sagutin ang tanong niya.

"Nahihilo pa po ba kayo?"

"Hindi na. Napagod lang yata ako sa paglinis ng---"

"Sinabi ko naman sa inyo na huwag na kayong magkikilos-kilos," agad niyang awat sa mga sinasabi nito. Hindi niya maiwasang pagsabihan ito. May mga pagkakataon kasing matigas din talaga ang ulo ng kanyang ina.

"Hindi pa nga masyadong magaling ang pilay mo, 'nay," dagdag niya pa sa panenermon saka napabuntong-hininga na lamang. "Uminom na ho ba kayo ng gamot para sa presyon mo?"

Maribel sighed. "W-Wala na, Tam. Huli na iyong ininom ko kagabi."

Tamara closed her eyes tightly. Hindi niya alam pero labis na siyang nakadarama ng pagod, pisikal man o mental. Nakakapagod lang na sa tuwina ay ganito ang senaryo nila. Pero may karapatan ba siyang sumuko? Kung hindi siya kikilos ay mas lalo silang malulogmok sa ganoong sitwasyon.

"Bibili lang ho ako," aniya sabay mulat muli ng kanyang mga mata.

"Paano ang bayad sa pwesto sa palengke, Tamara? At hindi na natin mapapaikot ang puhunan kung laging nababawasan para lang ibili ng gamot ko."

"Mas importante ho kayo," katwiran niya pa. "H-Huwag ho kayong mag-alala. Iniisip ko ho na maghanap ng trabaho."

Dahil sa mga sinabi niya ay isang tao ang agad na pumasok sa kanyang isipan. Dalawang araw na mula nang huli niya itong makausap. Bigla pa ngang sumagi sa isipan niya ang naging takbo ng pag-uusap nila.

Lorenzo was offering her a job. Ayon dito ay nagmamay-ari ito ng isang furniture company sa Manila at kung tatanggapin niya ang trabaho sa kompanya nito ay hindi rin birong halaga ang maaari niyang kitain. Malaking tulong na rin sa kanila ang kikitain niya roon kung sakaling pumayag siya.

Hindi niya pinagdududahan ang kompanyang binanggit nito. Kaibigang matalik ni Ethan Villaver si Lorenzo Olivar kaya nasisiguro niyang nagmula din naman ito sa maykayang pamilya. Alam niyang kapwa lumaki sa maalwan na buhay ang dalawang lalaki.

Pero kung papayag man siya ay ano naman ang magiging trabaho niya sa furniture company ng mga ito? Ni hindi siya tapos ng kolehiyo.

"Saan ka naman maghahanap ng trabaho, 'nak?" saad ng kanyang ina dahilan para maputol ang mga tumatakbo sa isipan niya.

"H-Hindi ko pa po alam. Pero pinag-iisipan ko po na... na tanggapin ang alok ng isa kong kakilala."

*****

ISANG malalim na buntong-hininga pa muna ang pinakawalan ni Tamara bago siya nagpatuloy sa paghakbang palapit sa entrada ng Ocean Pearl Private Resort. Sa tuwing pumupunta siya roon ay iisang tao lang ang kanyang sadya--- si Roberto.

Nagiging madali sa kanya ang pagpasok roon dahil na rin sa kilala siya ng taong pinagkakatiwalaan sa lugar na iyon. Idagdag pa na kaibigan niya rin si Rose na madalas ay natatalaga sa may reception area.

Ngunit iba ang sadya niya para sa araw na iyon. Hindi si Roberto ang hanap niya at sa halip ay ang taong kinaiinisan niya ang gusto niyang makausap.

Si Lorenzo Olivar!

Hindi niya alam kung naroon pa ito sa resort na iyon. Wala kasi siyang ideya kung nakabalik na ba ito ng Manila at tinapos na ang pagbabakasyon. Nevertheless, Tamara still tried to look for him. Kung hindi niya susubukan na magtungo roon ay hindi niya rin naman malalaman.

Pinag-isipan niya nang napakaraming beses ang inalok sa kanya ng binata. Hindi niya man alam kung seryoso ito pero gusto niya pa rin subukan. Alam niyang hindi pa naging maganda ang mga unang pagkikita nila ni Lorenzo pero wala na siyang ibang mapagpipilian pa. Gusto niyang tanggapin ang trabahong ibinibigay nito.

Lagi siyang kapos sa pagbili ng gamot ng kanyang ina. Ayon pa naman sa doktor ay kailangan imantini ang pag-inom nito ng gamot upang hindi atakihin ng high blood.

Eh, paano niya iyon gagawin kung sa pang-araw-araw pa lang nila ay kulang na ang kita niya sa palengke? Maliban kasi sa kailangan niyang ipaikot ang puhunan nila para hindi siya matigil sa pagtitinda ay kailangan niya rin magtabi para sa pambayad sa pwestong inookupa nila.

Ang ina naman ni Wilbert ay gasino lang ang napapadala sa kanila. Mababa lang naman kasi ang buwanang sahud nito. Sa tuwing nagbibigay ang tiyahin niya ay inilalaan niya iyon sa panggastos ni Wilbert sa eskwelahan. Hindi niya rin naman nais na matigil din ito sa pag-aaral tulad niya.

Iyon ang dahilan kung bakit gusto niyang ikonsidera ang alok ni Lorenzo. Kung totoo man nga ang halagang binanggit nito ay malaking tulong na para sa pamilya niya.

She was about to walk towards the reception area when suddenly, she saw Roberto. Nakatayo ito sa may covered pathwalk at kausap ang dalawang babaeng pamilyar na pamilyar na rin naman sa kanya--- ang mag-ina nito.

She knew them. Sa maraming pagkakataon din kasi ay nakita na niya ang asawa at anak ni Roberto. Hindi niya pa nga maiwasang mapalunok habang mataman na pinagmamasdan ang mga ito.

Nakaakbay si Roberto sa anak nito habang nagsasalita. May ngiti pa sa mga labi nito habang ginagawa iyon. Halata ang galak sa mukha nito habang kausap nito ang mag-ina. Ang asawa naman nito ay nakatayo lamang roon at may dala pang isang maliit na ecobag na kung ano man ang laman ay wala siyang ideya.

Napatayo siya nang tuwid. Hindi niya pa namalayan na nanunubig na ang kanyang mga mata habang nakamasid sa mga ito. They looked okay.... kabaliktaran sa kung ano sila ng kanyang ina.

Dahil marahil sa hinanakit na umusbong mula sa kanyang dibdib ay napahakbang si Tamara. Hindi niya naman gustong gumawa ng eksena. Nais niya lang lapitan ang mga ito.

Ngunit bago pa man niya iyon magawa ay isang malaking kamay na ang agad ay humawak sa kanyang kanang braso at marahas siyang hinila palayo. Sa halip na makahakbang pa siya palapit kina Roberto ay inakay na siya ng kung sino man patungo sa may entrada ng resort. Tuloy-tuloy pa itong naglakad hanggang sa bahagya silang makalayo sa naturang lugar.

"Ano ba---"

The man abruptly turned to look at her--- si Lorenzo.

"M-Mr. Olivar..."

"Ano ang iniisip mong gawin kanina? Ang gumawa ng eksena sa pamilya ni Mr. Asuncion?" magkasunod nitong tanong sa kanya. Hindi pa itinago ng binata ang bahagyang galit sa tinig nito nang magsalita.

And Tamara was puzzled because of his outburst. Ano na naman ba ang ikinakagalit nito?

"Fvck it!" narinig niyang mura pa nito nang mapansin na hilam na sa mga luha ang kanyang mga mata. Hindi niya kasi mapigilang makadama ng sakit nang makitang masaya si Roberto kasama ang asawa't anak nito. "Wala kang karapatang iyakan ang nakita mo, Tamara. Legal na pamilya ni Mr. Asuncion ang kasama niya kanina," tiim-bagang pang sabi ng binata.

Legal na pamilya--- that almost killed her.

Malungkot siyang napangiti. "Alam ko..."

"Alam mo? And yet, you are still here and trying to see him again? Talaga bang seryoso ka sa relasyon mo sa matandang lalaking iyon?"

Maang na napatitig si Tamara sa kanyang kaharap. "Mr. Olivar---"

"Pumunta ka ba dito para makasama ulit siya?" anito pa at hindi pinansin ang sana ay sasabihin niya. "Then, you're sorry, Tamara. Mr. Asuncion is a married man."

"Hindi siya ang pinunta ko dito," mabilis niyang sabi. Hinamig niya rin ang kanyang sarili nang maalala kung ano ang sadya niya talaga sa lugar na iyon.

"And what's the reason why you're here?" usisa nito, bahagyang nagusot ang noo dahil sa pagtataka.

Marahan pa siyang napalunok bago ito sinagot. "I-Ikaw... I mean, gusto kitang makausap."

Lorenzo stared at her. Pansin niya pa ang pag-angat ng isang kilay nito nang marinig ang mga sinabi niya.

"And why do you want to talk with me?"

"T-Tungkol sa... sa alok mo..." alanganin niyang sabi. "Tinatanggap ko na."

Lorenzo was not able to speak. Mistula itong ipinako sa kinatatayuan habang nakatitig sa kanya.

"You're now accepting my proposition? You now want to be my woman---"

"Hindi!" biglang sigaw niya dito. Hindi niya rin maiwasan ang pag-ahon ng inis mula sa kanyang dibdib dahil sa maling akala nito. "Hindi iyon ang ibig kong sabihin. A-Ang... Ang tinutukoy ko ay ang trabahong inaalok mo.

"Ang sabi mo ay nagmamay-ari ka ng furniture company sa Manila," patuloy niya pa sa kanyang pagsasalita. "G-Gusto ko sanang subukan. Kung seryoso ang alok mo---"

"I was serious when I said that, Tamara," mabilis nitong singit dahilan para mahinto siya sa kanyang pagsasalita. "My family owns Olivar Furniture Company. We design and make the furniture that we are selling. Iyon ang negosyo namin."

"D-Design?" hindi niya mapigilang itanong. Bagay kasi iyon na hilig niya rin naman gawin, sa mga damit nga lang at hindi sa mga kasangkapan o muwebles.

Lorenzo nodded his head. "Yes. Kilala ang kompanya namin sa mga unique designs ng furniture. You can check it online. Hindi ako nagbibiro."

Hindi niya naman pinagdududahan iyon. Katulad nga ng naisip niya, halata naman dito ang nagmula sa maalwan na pamilya.

"Does your offer still stand? K-Kahit anong trabaho lang, Mr. Olivar."

"Sure," anito kasabay ng pagsilay ng isang pilyong ngiti. "Pero sa Manila ang kompanya namin, Tamara. Are you willing to leave this place?"

Does she have a choice? Hirap siya sa lugar na ito. Bakit hindi siya makipagsapalaran sa Manila?

Dahan-dahan siyang tumango bilang tugon dito. "Yes, pero sa dalawang kondisyon."

Napahalukipkip ito sa kanyang harapan. "Ikaw na ang bibigyan ng trabaho, ikaw pa ang may kondisyon?"

Hindi siya nakapagsalita. Ang totoo ay nahihiya siyang sabihin sa binata pero wala siyang ibang mapagpilian. Talagang kailangan niya ang tulong nito.

"So, what are your conditions?" tanong nito nang hindi siya umimik.

"Una, k-kung maaari sana... kapag sumama ako sa Manila, m-may perang maiiwan sa nanay ko. Pero huwag kang mag-alala," mabilis niya pang dagdag. "Ibabawas mo naman sa sasahurin ko. Kumbaga, advanced payment lang."

Lorenzo's eyebrow arched. "Consider it done." Akmang magsasalita siya upang pasalamatan ito ngunit agad nang may idinagdag si Lorenzo. "What's the second condition?"

She swallowed hard before she answered. "No hanky-panky. Ang legal na trabahong alok mo ang tinatanggap ko, hindi ang maging babae mo."

Lorenzo shrugged his shoulders. "Iyong unang kondisyon mo, madaling gawan ng paraan. May maiiwan na halaga sa nanay mo oras na umalis tayo. Sa ikalawang kondisyon mo..." Sadyang binitin nito ang pagsasalita upang titigan niya ng nakaloloko. "Let's see, Tamara."