Sa kanya ko lang naranasan ang totoong saya, pero sa kanya ko rin pala mararanasan ang tunay na sakit. Akala ko yung sakit na naranasan ko noon sagaran na pero kulang pa pala. May isasakit pa pala. May ikadudurog pa pala ang puso kong ilang beses nang nadurog . Warm up lang pala yun para ihanda ako sa ganitong uri ng sakit, yung mas masakit pa. Sobrang sakit ang nararamdaman ko ngayon. Literal na naninikip ang aking dibdib at parang may kutsilyong sumasaksak dito ng paulit ulit. Pakiramdam ko umabot sa kaibuturan ng puso ko. Gusto ko lang naman sana maging masaya. Pero bakit parang ang hirap nito para sa akin. Ano ba ang naging kasalanan ko at paulit-ulit na lang akong nasasaktan? Pauulit-ulit nalang akong niyuyurakan. Ayos na ako eh. Tahimik na ang buhay ko. Wala nang naggugulo sa amin ni Lola. Lumayo na ako sa kanya pero bumalik siya para lang pala guluhin ang tahimik kong mundo. Bakit nararanasan ko na naman ito ulit? Hindi ko na alam kung paano ako nakalabas at nakalayo sa
Some people think that holding on makes us strong but sometimes it's letting go. Letting go of the things that are really not meant for us.Ilang beses na akong natalo pero paulit ulit akong sumugal dahil akala ko ipapanalo niya ako pero hanggang dulo yun lang pala talaga ang role ko sa buhay niya, ang laging talunan. Pero this time tanggap ko na, this time sarili ko na ang pinipili ko. Gusto kong umiyak pero pakiramdam ko lahat ng luha ko ay natuyo na. Wala na akong mailuluha pa. Ilang beses na akong nawalan ng malay. Sa tuwing naalala ko ang mga pinagdaanan namin ng pinsan ko parang pinipiga ang puso ko. Hanggang ngayon hindi ko pa rin matanggap na wala na si Lotlot. Wala na ang pinsan ko, wala na ang kasangga ko, wala na ang bestfriend ko. Okay lang sana kung lumayo lang siya dahil may chance pa na magkikita kami pero hindi eh. Tuluyan niya na kaming iniwan. Hindi ko na matutupad ang mga pangako ko sa kanya. Ang dami pa naming pangarap. Ang dami pa namaing gustong puntahan. Ang
The saddest thing about betrayal is that it never comes from your enemies. It comes from those you trust the most. And mostly, it comes from the people you love. Sad truth, right?I have been broken and devastated after being betrayed. But then I realized, that I should take betrayal as a gift because it makes that much easier for me to sweep people out of my life and toss them out with the rest of the trash. Mas madali nga namang malaman ang basura kapag umaalingasaw na ang masangsang na amoy diba?Sometimes, in life, you have to be broken in order to be whole again. And instead of staying broken and hurt, you should rise up and be the better version of your self. And that's what I did. I fixed myself, pick up the broken pieces and choose to live the life I wanted to live it.I may be broken, but I'm not defeated. What happened in my life, years back, I took it as a lesson. A kind of life lesson that was given to me in a hard way.Days turns into weeks, into months and into yea
Growing up with both grandparents, me and my twin were raised to be gentle, kind and compassionate. Born with having almost everything we want, we were taught to feel empathy and have a heart for people around us. Thunder and I both inherit the traits that were instilled to us since we were small but between the two of us I can say that I am the calmer, the more empathetic and the kinder one. I may look strict and snob from the outside but inside me I am the gentle one. Thunder went to military and I was left with my grandparents. My grandfather trained me to be the successor of his company. I was trained to be calm and compose even in difficult situations. I was trained to be gentle even if the situation calls for it. But tonight, my anger consumed me.I forgot about humanity. I became heartless. I became dangerous. I became the monster they didn't wish me to be.I forgot everything what my grandparents taught me. I lost my sanity, I lost the composure, I forgot about compassion.
Saglit pang naiwan si Kuya Derick malapit sa may pintuan habang kunot noo at naguguluhang tumingin kay Thunder. "Ako Kulog wag mong pinagloloko kundi malilintikan ka sa akin. Siguraduhin mo lang na hindi ikaw ang manok panabong kundi makukunyatan kitang kurimaw ka!"Nkaita kong kumibot ang bibig nito pero wala naman itong sinabi. Pati ako ay nagdududa ding tumingin sa lalaki pero wala naman akong nakikitang pagkakaiba sa ayos niya. Ang gupit, ang kilos, ang pananamit, katulad naman kay Thunder. Yung boses niya lang talaga kanina. Nung nagsalita kasi ito, hindi sa nag-o-overthink ako or nag-aasume pero bigla kong narinig ang boses nung kakambal niya. Maybe because matagal bago ito nagpakita ulit. Last time na nagkita kami nagsabi ito sa akin na matatagalan bago siya makabalik dahil may hahanapin daw siya. "What?" Muling baling ni Thunder kay Kuya Derick na ngayon ay mataman pa ring nakatingin sa kanya. "Bakit parang may nagbago sa'yo? Bakit parang iba yung hangin na dala mo ngayon?
"Ate Sky, ayos ka lang po ba talaga? Kailangan ko po bang tumawag ng doctor? Ano pong nangyari?"Sunod-sunod na tanong ni Irene mula sa kabilang linya. Gusto sana nitong pumasok sa office ko dahil may papipirmahan pero ni lock ko ang pintuan. Hindi siya pwedeng pumasok. Kahit na galit ako sa taong nasa loob ng banyo ko ngayon ayaw ko naman itong mapahiya sa ibang tao. "I'm fine Irene. Ako na ang bahala dito. Iwan mo lang dyan sa labas yung pinabili kong mga gamit." Nagpabili ako ng brief, pants, shirt pati na rin slides. Kung tutuusin pwede ko siyang palayasin dito at ipahiya sa mga taong nasa labas pero hindi kaya ng konsensya ko. Hindi ako pinalaki ni Lola Valeria para maging isang masamang tao. Kapag nalaman ni Lolang namahiya ako sigurado akong hindi siya magiging masaya. "Sure ka po ba, Ate? Baka kailangan mo ng tulong ko?""I can do it Irene. Just cancel my meeting tonight then you can go home too. Ako na ang bahala dito."Ako na ang bahalang magpalayas sa malignong nagpapang
Hindi ko na hinintay na muli pa itong magsalita. Nilagpasan ko na ito. Pumasok ako sa room ko para linisan ang sarili at nang makauwi na rin sa mga taong naghihintay sa akin. Tapos na akong maligo, nakapagbihis na rin ako pero hindi pa rin ako lumalabas. Nakailang ring na ang phone ko pero wala akong lakas para sagutin ito. Nandun lang ako nakaupo at nakatulala. Hindi ko alam kung gaano na ako katagal nanatili sa loob ng silid ko. Ang sabi ko noon, ayos na ako, kaya ko na. Na kung sakaling magkita man kami ayos lang. Kasi hindi naman maiiwasan dahil nasa ibang probinsya lang nakatita ang mga magulang niya at Lola ko. Alam kong darating talaga ang araw na muling magko-krus ang mga landas namin. But now that I'm here in this situation, I don't know how to react. Akala ko ba ayos na ako pero bakit ganito?Hindi ko pa rin mapigilan ang sariling masaktan. Pakiramdam ko bumalik lahat ng sakit na naranasan ko noon sa kanila. Matagal pa akong nanatili sa loob ng silid. Kinalma ko muna ang
"Mummy!" My son cheered merrily as soon as he enters the room but his smile faded when he saw that someone is with me."Why are you crying, Mom?" He paused. His face turned serious as he shifted his gaze at the man who is kneeling in front of me. He's my snob and not so friendly son, Chase. Beside him is his twin sister Cyrene. Yes, I gave birth to twins. Chase Nicollo and Cyrene Nicollete.Chase then held her twin's hand and cover her like he's protecting her from the man in front of them. "Who are you?" He asked in a serious tone. He is now looking at intensely, brows furrowed and lips are purse at the man who is now holding his chest and catching his breath. Sa tingin pa lang ng anak ko, alam ko ang hindi nito nagugustuhan ang tagpong nakikita niya. On the other hand, Cy is just looking at the man innocently. "Who is he Mum?" He asked me before throwing a glance at him. Tinitigan niyang mabuti ang mukha nito saka bumalik ang tingin sa akin na nakakunot ang noo. " Why is he k