From: Langit ni Hunter"Are we still okay? Did I do something wrong? I don't know what happened. I can't guess what's in your mind. Please kung may problema ka man sa akin sana sabihin mo. You said we will fix us and I hold on to that. Hihintayin ko ang pagbabalik mo, Bebeluvs. I'll wait for you to come home."Will you all condemn me if maging marupok ako ulit sa kanya? I don't know but I want to give it another try. After he rescued me that day I realized that no matter how hard I tried to be mad at him, he still owns my heart. Kahit anong pigil ko sa puso ko sya pa rin ang tinitibok nito. Masama ba kung sumugal ako ulit sa kanya? Last na lang?Hindi naman ako magiging gold digger eh. Hindi naman yung pera niya ang habol ko. Magtatrabaho naman ako, papatunayan ko sa nanay niya at sa lahat ng taong nanghuhusga sa akin na hindi lang naman ang pera niya ang habol ko. Pero tama pa ba itong ginagawa ko? It's been three weeks since he left and still I haven't heard any news about him.
"Ang kapal ng pagmumukha mong pumunta at magpakita dito pagkatapos ng lahat. Do you think Hunter will still accept you?" Hindi kaagad ako nakagalaw sa sobrang gulat. Parang biglang nablangko ang utak ko na hindi ko alam kung ano ang aking sasabihin. Naguguluhan akong tumingin sa ginang. Wala akong ideya kung ano ang ibig niyang sabihin. Hindi ko alam kung paano nila nalaman na pupunta ako ngayon araw pero sa main gate pa lang ako nang hacienda nila nang may sumalubong sa akin. Nagpakilala ang mga ito na mga tauhan sila ni Senyora at siya ang nag-utos na sunduin ako. Gusto daw akong makausap ng ginang bago ko kakausapin si Hunter. Ayoko sana pero wala akong choice dahil kung hindi ako papayag, hindi rin ako makakapasok. Sinubukan ko pang tawagan si Hunter pero unaattended ang phone number niya. "What you need this time? Is the twenty million not enough?" Twenty million? Anong twenty million? Lalo akong naguguluhan. Parang lahat ng gusto kong ibatong salita sa kanya ay biglang n
"What's happening here, Mom?" He said in a low voice. He's Hunter's twin, Thunder."You are out of this Thunder Colt. Don't meddle." Malamig na tugon ng ginang sa anak niya at matalim na tumingin sa akin. "Go back to your brother and stay out of this."Akala ko ay makikinig ang lalaki sa sinabi ni Senyora pero hindi ito natinag. Sa halip ay hinawakan niya ang palpulsuhan ko at tumayo ito sa harapan ko na tila ba tinatago ako sa likuran niya.Doon muling kumawala ang mga hikbi ko. Sa sandaling ito pakiramdam ko nakahanap ako ng kakampi sa katauhan ng lalaki."I'm warning you Thunder, you won't like it when I get mad. Stay away from this." Her voice sends warning.Akala ko bibitawan na ako ng lalaki pero lalo lang humigpit ang pagkakahawak niya sa palapusuhan ko. He's holding me like he's protecting me from his mother."I am not meddling in my twin's personal life but I can't allow you to do this to her, Mom." Naramdaman kong humigpit ang hawak niya sa palapulsuhan ko na tila ba pinapad
Sa kanya ko lang naranasan ang totoong saya, pero sa kanya ko rin pala mararanasan ang tunay na sakit. Akala ko yung sakit na naranasan ko noon sagaran na pero kulang pa pala. May isasakit pa pala. May ikadudurog pa pala ang puso kong ilang beses nang nadurog . Warm up lang pala yun para ihanda ako sa ganitong uri ng sakit, yung mas masakit pa. Sobrang sakit ang nararamdaman ko ngayon. Literal na naninikip ang aking dibdib at parang may kutsilyong sumasaksak dito ng paulit ulit. Pakiramdam ko umabot sa kaibuturan ng puso ko. Gusto ko lang naman sana maging masaya. Pero bakit parang ang hirap nito para sa akin. Ano ba ang naging kasalanan ko at paulit-ulit na lang akong nasasaktan? Pauulit-ulit nalang akong niyuyurakan. Ayos na ako eh. Tahimik na ang buhay ko. Wala nang naggugulo sa amin ni Lola. Lumayo na ako sa kanya pero bumalik siya para lang pala guluhin ang tahimik kong mundo. Bakit nararanasan ko na naman ito ulit? Hindi ko na alam kung paano ako nakalabas at nakalayo sa
Some people think that holding on makes us strong but sometimes it's letting go. Letting go of the things that are really not meant for us.Ilang beses na akong natalo pero paulit ulit akong sumugal dahil akala ko ipapanalo niya ako pero hanggang dulo yun lang pala talaga ang role ko sa buhay niya, ang laging talunan. Pero this time tanggap ko na, this time sarili ko na ang pinipili ko. Gusto kong umiyak pero pakiramdam ko lahat ng luha ko ay natuyo na. Wala na akong mailuluha pa. Ilang beses na akong nawalan ng malay. Sa tuwing naalala ko ang mga pinagdaanan namin ng pinsan ko parang pinipiga ang puso ko. Hanggang ngayon hindi ko pa rin matanggap na wala na si Lotlot. Wala na ang pinsan ko, wala na ang kasangga ko, wala na ang bestfriend ko. Okay lang sana kung lumayo lang siya dahil may chance pa na magkikita kami pero hindi eh. Tuluyan niya na kaming iniwan. Hindi ko na matutupad ang mga pangako ko sa kanya. Ang dami pa naming pangarap. Ang dami pa namaing gustong puntahan. Ang
The saddest thing about betrayal is that it never comes from your enemies. It comes from those you trust the most. And mostly, it comes from the people you love. Sad truth, right?I have been broken and devastated after being betrayed. But then I realized, that I should take betrayal as a gift because it makes that much easier for me to sweep people out of my life and toss them out with the rest of the trash. Mas madali nga namang malaman ang basura kapag umaalingasaw na ang masangsang na amoy diba?Sometimes, in life, you have to be broken in order to be whole again. And instead of staying broken and hurt, you should rise up and be the better version of your self. And that's what I did. I fixed myself, pick up the broken pieces and choose to live the life I wanted to live it.I may be broken, but I'm not defeated. What happened in my life, years back, I took it as a lesson. A kind of life lesson that was given to me in a hard way.Days turns into weeks, into months and into yea
Growing up with both grandparents, me and my twin were raised to be gentle, kind and compassionate. Born with having almost everything we want, we were taught to feel empathy and have a heart for people around us. Thunder and I both inherit the traits that were instilled to us since we were small but between the two of us I can say that I am the calmer, the more empathetic and the kinder one. I may look strict and snob from the outside but inside me I am the gentle one. Thunder went to military and I was left with my grandparents. My grandfather trained me to be the successor of his company. I was trained to be calm and compose even in difficult situations. I was trained to be gentle even if the situation calls for it. But tonight, my anger consumed me.I forgot about humanity. I became heartless. I became dangerous. I became the monster they didn't wish me to be.I forgot everything what my grandparents taught me. I lost my sanity, I lost the composure, I forgot about compassion.
Saglit pang naiwan si Kuya Derick malapit sa may pintuan habang kunot noo at naguguluhang tumingin kay Thunder. "Ako Kulog wag mong pinagloloko kundi malilintikan ka sa akin. Siguraduhin mo lang na hindi ikaw ang manok panabong kundi makukunyatan kitang kurimaw ka!"Nkaita kong kumibot ang bibig nito pero wala naman itong sinabi. Pati ako ay nagdududa ding tumingin sa lalaki pero wala naman akong nakikitang pagkakaiba sa ayos niya. Ang gupit, ang kilos, ang pananamit, katulad naman kay Thunder. Yung boses niya lang talaga kanina. Nung nagsalita kasi ito, hindi sa nag-o-overthink ako or nag-aasume pero bigla kong narinig ang boses nung kakambal niya. Maybe because matagal bago ito nagpakita ulit. Last time na nagkita kami nagsabi ito sa akin na matatagalan bago siya makabalik dahil may hahanapin daw siya. "What?" Muling baling ni Thunder kay Kuya Derick na ngayon ay mataman pa ring nakatingin sa kanya. "Bakit parang may nagbago sa'yo? Bakit parang iba yung hangin na dala mo ngayon?
Ito ang last part ng epilogue ng ating pinaka bunsong Blue Eyed Maligno.Sana may napulot kayong aral sa pagmamahalan nina Hunter at Sky. Maraming salamat sa suporta ninyong lahat.See you in my next story, Avangers!Life is short always choose to be happy!Labyu! Amping mong tanan! :)_________________________I'll do everything to win Harriet back. That I promised. "Why didn't you tell me?" Para akong batang nanghihinang umupo sa gitna ng mga kapatid ko. Hindi ko alam kung dapat ba akong magtanim ng sama ng loob kay Thunder na hindi niya sinabi sa akin kung nasaan si Harriet o hindi. I mean, not directly na hindi niya pinaalam sa akin kasi madalas ko naman silang naririnig ng mga kapatid ko na nag-uusap tungkol kay Harriet. Pero hindi na ako naniniwala dahil palagi na lang kasi nila akong niloloko. "You're so slow, until now hindi mo pa rin alam na para kay Sky ang mga ginagawa mo?" Kuya Ford said laughing. Mukhang tuwang-tuwa pa ito na naisahan nila ako. "Haayyy kalooy man sa ba
Ginawa ko ang sana ay matagal ko nang ginawa, ang magtrabaho bilang professor sa university kung saan pumapasok si Harriet. I am now Harriet's professor and through this way hindi na siya makakatakas sa akin. Hindi siya pwedeng mapunta sa iba. I waited for her for five years, I respected Lola Val's request but I can't let her slipped away this time. Until now I am still smiling every time I remember the first day she saw me in their class. My Baby is so cute. She still didn't change. The way she dress, she talks, she acts, she's still the same Harriet I knew before. Masayahin at palakaibigan pa rin ito. Almost all her classmates are her friends. And when I say all, that includes the boys at doon ako naiirita. Dahil mabuti sana kung nakikipagkaibigan lang sa kanya, yung iba nalaman kong pinopormahan din pala siya. "You are crazy you know that?" I looked at my brother who is staring at me as I prepared all the materials needed for my class. "Will you just support me? I'm not the o
"I thought you don't want to go out today why are you dressed up like that?"I looked at my twin who's here in my room now annoying me again. Katatapos ko lang magbihis dahil lalabas ako ngayon. Pero hindi ko sasabihin kung saan ako pupunta dahil alam kong pagchi-chismisan na naman nila ako ng iba ko pang mga kuya. Lalo na si Kuya Ford na sobrang chismoso. Gusto atang masagap lahat ng balita tungkol sa aming mga kapatid niya. Ang nakakainis pa kapag may nabalitaan ito pino-post sa gc. Hindi na lang sarilinin, gusto pa talaga magpabida. Ang now I noticed that Thunder is becoming like him too. Kunwari lang ito walang pakialam pero ang totoo he is lowkey chismoso too. "Where are you going?" O diba kasasabi ko lang. "Wala! Dito sa lang sa hacienda. I just want to have a breath of fresh air and away from you."Malakas itong tumawa dahil sa sinabi ko. Pinasadahan niya ng tingin ang kabuuhan ko pagkatapos nanunukso itong tumingin sa akin. "Oh, I know. You are going somewhere. I knew it
"Don't play with grandpa, if you get caught he will disown you."I looked at my twin brother frowning kasi totoo ang sinabi niya. Kung bakit kasi hindi na lang siya ang magma-manage ng business na gustong ipamana sa amin ng lolo namin? Siya ang mas matanda sa aming dalawa ah."I'm not playing." I said with creased forehead but he just shrugged his shoulder like he already knew what I was thinking."What?" I scoffed, getting more annoyed. "You are my twin Hunter Cole. I know what's running in your head that's why I am warning you. "Warning you. As if naman may maitutulong ang warning niya sa problema ko ngayon. Si Lolo kasi pinapahirapan pa ako. I don't know where did he get that idea that a CEO should be married. Is that a kind of practice to make sure that CEO is leading a company better? Like, what's his basis?I don't know what he is up to. Does he want to have grand children? Or he just want me to settle down.This marriage thing is the reason why my grandfather is giving me a h
Once again, another story has reached an end. This is the sixth installment of my Sandoval Series. 5/7 completed.Thank you so much AVAngers for being with me in Sky and Hunter's journey! Salamat sa iyakan at tawanan, sa mga tampuhan at walang sawang pagsuporta nyo sa akin.Thank you for the votes, comments and for sharing my stories. Most of all, thank you for being patient with me and for not leaving me wherever I go. I wouldn't reach this far if not all because of you and I will be forever grateful for that.Maraming, maraming salamat sa patuloy na pagmamahal at pagsuporta sa akin. Sana may nakuha kayong aral sa pagmamahalan nina Hunter at Sky. See you in my next story..Another series will be posted soon.Labyu all mga Langga! Amping mong tanan sa kanunay. Life is short always choose to be happy. God Bless us all!_____________________________Pagkapasok pa lang nami ni Hunter sa mansion ng mga Sandoval, bumungad agad sa amin ang isang napaka gandang tanawin. Si Senyor Gideon at
"Siraulo ka kasing gago ka! Kung sana sinabi mo na lang kaagad hindi yung nagda-drama ka pa! Ngayon anong gagawim mo hinamatay yan si Sky! Malilintikan ka talaga kay Derick siraulo ka!"Nagising ako dahil sa mahihinang bulungan ng mga tao sa paligid. Unti-unti kong dinilat ang mga mata at agad bumungad sa akin ang nag-aalalang mukha ng mga anak ko. "Mummy, are you okay?" Nag-aalalang tanong ni Chase. Maliit akong tumango at inilibot ang tingin sa paligid. Nandito sa silid ibang mga kapatid ni Hunter pero ang mga Kuya Brutes ko ay wala. Nadako ang mga mata ko pinaka sulok dahil sa dalawang taong nagbabangayan doon, si Kuya Calyx at RN. Na agad din lumapit sa akin nang mapansing gising na ako. Pero teka bakit nga ba ako nawalan ng malay? Oh shit!Muling binundol ng kaba ang aking dibdib nang maalala kung bakit ako hinimatay. Si Hunter. "Si Hunter. N-nasaan si Hunter?" Kinakabahan kong tanong. Nagsimula na akong magpanic. Pakiramdam ko nanginginig angaking kalamnan at naninikip
"I am Thunder and Hunter's grandfather." An old man entered the room and introduce himself to me. Nandito ako ngayon sa isang silid naghihintay ng update. Ang mga bata ay naka'y Kuya Derick. Pinasama ko muna sa kanya para malibang saglit. Kanina pa kasi nag-iiyakan ang dalawa lalo na si Cyrene. After nitong tawagin ang Daddy niya hindi na ito muling nagsalita pa. Tahimik lang itong umiiyak. Hindi pa ri nagigising si Hunter. Pero kanina nung kinausap siya ng kambal gumalaw ang daliri niya. Saglit lang din. Kaso nagbeep ang monitor niya kaya pinalabas muna kami ng mga doktor. Kanina pa ako naghihintay ng update mula sa mga doktor niya. Pero hanggang ngayon wala pa rin. Binalik ko ang tingin sa matanda. Malamlam ang mga nitong nakatingin sa akin. Tumayo ako para magbigay galang sa kanya. Pagkatapos tinuro ko ang bakanteng upuan na nasa tapat ko. Umupo ito doon."It's been so long that I wanted to meet you. I am Benjamin Wintle."Benjamin Wintle. His name is familiar. Oh, right. Si
"Ayaw mo talaga? O sige bahala ka! Yung chance na hinihingi mo sa akin, binabawi ko na. Ngayon pa lang maghahanap na ako ng bagong daddy ng mga bata." Ngunit napahinto ako sa pag-iyak dahil nakita kong parang gumalaw ang daliri niya. Tinitigan ko ito, hinintay na gumalaw ulit pero hindi na nangyari. Namamalik mata lang ata ako hanggang sa muli na naman akong umiyak. Hindi ko na alam kung anong sasabihin ko para magising siya. Pero kahit anong diskarte ang gagawin ko, in-emotional black mail ko na, kinonsenya, binantaan pero wala pa rin. Hindi pa rin ito nagigising. Para na akong baliw na kung ano-ano na lang ang lumalabas sa aking bibig. Hindi ko na makontrol ang emosyon ko habang hawak ang kamay ni Hunter. Bakit ba kasi kailangang mangyari 'to? Bakit sakit pa sa puso? Dapat sakit lang sa tiyan! O di kaya yung mga mumurahing sakit lang at mas madaling pagalingin. "Hunter, ano ba! Gumising ka na kasi! Ipapabugbbog na talaga kita kay Kuya Derick! Hindi lang isang kuya ang bubugbo
I'm hypocrite if I would say that I'm not affected. Dahil sa totoo lang sobrang apektado ako na hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. Galit ako kay Hunter pero hindi ko maipagkailang nag-aalala ako sa kanya. Hindi dahil sa ama siya ng mga anak ko kundi yun talaga ang nararamdaman ko. Hindi maawat ang mga luha ko sa pag-uunahan sa aking pisngi. I feel guilty being hard to him. I should have listened to him even if I'm mad. Kahit malaki ang kasalanan niya sa akin, hindi naman siya masamang tao diba? Kanina pa ako umiiyak. Hindi mapigil ang mga luha ko habang nasa byahe kami papuntang ospital. Sinama ko na ang mga bata dahil pati ang mga ito ay nag-iiyakan na rin. I didn't tell kids about what happened but it's so obvious that they know that I am crying because of their father. Kahit na labis ang sakit na pinaranas sa akin noon ni Hunter masakit pa rin sa akin na dumating kami sa ganitong sitwasyon. Hindi niya dapat pinarusahan ang sarili niya. Hindi sana umabot sa ganito. Pa