Flashback continue...***"Let me correct my mistake Baby. Let's get married today. Please be my wife."Kahit nasasaktan man ako, sa muling pagkakataong pinili ko pa rin na biglang laya ang aking puso ko. Tinraydor ko na naman ang akin sarili at sumama ako kay Gustavo."Yes, Ba. I will marry you."Hindi kagaya ng ibang kasal na may mahabang paghahanda, ang kasal namin ni Gustavo ay minadali. Pagkatapos naming magpunta sa sementeryo, may tinawagan lang ito pagkatapos doon na kami dumiritso."Good thing Judge Gonzales is available. We'll meet him after an hour."Tumango lang ako sa kanya. Hawak niya ang kaliwang kamay ko habang nagmamaneho at panaka nakang dinadampian ng halik.Tahimik lang ako, pinapakiramdaman ko ang aking puso . Pwede pa akong umatras pero wala akong nararamdamang ganun.Hindi ko alam kung bakit pagdating sa kanya ang daling mawala ng galit ko.I should be hating him sa lahat ng ginawa niya sa akin pero ang traydor kong puso ay hindi ito kayang gawin."I love you, And
Warning: ESPEGE! - Gustavo 'Sobrang Patay Gutom' SandovalSa mga hindi naman gutom dyan, skip nyo nalang ito. Hahaha!_______________________Flashback continue... "Yes baby. I'm hungry and I want to eat you." he whispered, almost losing his breath. Bumaba ang tingin nito sa mga labi ko at narinig ko ang mahina nyang pagmura. Nilapit ko ang mukha sa kanya. Sobrang lapit na halos nararamdaman ko na ang hangin mula sa mainit niyang hininga. Bahagyang nakanganga ang bibig nito. Nalalasing ang mga matang nakatitig sa akin. Wala sa sariling nakagat ko ang aking pang-ibabang labi. Ang kagustuhan kong mahalikan sya ay lalong sumidhi. "Fuck, Baby I wanna eat you here."Napalunok ako. Nag-iinit na naman ang katawan ko. "I want to eat you, right here, right now." Lalong tumindi ang kuryusidad at kagustuhan kong masubukan ang hinihiling niya. Pero nagdadalawang isip ako na baka may makakakita sa amin dito. Isang malaking eskandalo. "I own this hotel, Baby and this is my private parking s
Warning: ESPEGE! Sa mga ayaw magbasa ng ganitong part, please skip this chapter. Read responsibly. Wag niyo akong ma-gross, eww, yuck! You've been warned.———————————————-Mahigpit akong napayakap sa balikat ni Gustavo. Pakiramdam ko bumaon pa ang mga kuko ko sa balat nya sa higpit ng pagkakahawak ko sa kanya. Ang sakit parang may napunit sa pagkababae ko.Tuluyan na nyang tinanggal ang damit na suot ko. Inayos nya ang pagkakapatong ko sa kanya. Hindi pa ito gumagalaw hinayaan nya muna akong maka-adjust sa laki at haba niya.Pakiramdam ko sobrang nainat ang pagkababae ko. Punong-puno ako at hindi ko alam kung saan umabot ang kabahaan nya sa kaloob-looban ko. Wala naman sigurong organ na natamaan dahil wala naman akong naramdamang sakit. Sa halip nararamdaman ko na pumipintig ang pagkalalaki nya sa loob.Bumaba ang halik niya mula sa balikat ko hanggang sa nadako ito sa aking dibdib. Napaliyad ako at napahawak sa buhok niya nang muling sakupin ng mainit nyang bibig ang utong ko, salita
Present time...______________"Chiara, how many months you've been working as Tasha's tutor again?"Nag-angat ako ng tingin mula sa hinahanda kong material para sa next topic namin ni Natasha nang magsalita ang Mommy nito. Ang sikat na modela na si Veronica Chrystelle Valderama. Andito ako ngayon sa hacienda nila."Almost a year na po, Miss Ver." Magalang kong sagot sa kanya.Miss Ver is the youngest daughter of the Valderama's. Madalas kong marinig noon na maldita ito pero ang totoo, mukha lang itong maldita. Kapag nakilala mo na sya, isa sya sa masasabing kong totoong tao. Hindi mapagkunwari.Hindi uso sa kanya ang paliguy-ligoy. Sobrang prangka nito at diretso kung magsalita. Sobrang honest na minsan nami-misinterprete ng iba. She may be a brat but she's kind hearted. Kahit nandito ito sa Davao minsan naririnig kong kausap nya ang accountant nya at nagpapa-transfer sya ng funds para sa mga foundations nya. Hindi lang halata pero madami syang foundations at orphanage na tinutulunga
"Baby—" "Please Gustavo, hayaan mo muna ako...kahit ngayon lang." Hindi ko na napigilan ang pag-uunahan ng mga luha ko. Muli na namang bumabalik sa alaala ko ang araw na nawala sa akin si Tatay at Ate Jingjing. Sobrang sakit dahil nawala ang mga taong tunay na nagmamahal sa akin. Ang Ate jingjing ko na tumayo bilang ina para sa akin. Ang una kong naging guro, ang unang taong nagtiwala sa akin, ang unang taong tinuring kong matalik na kaibigan. Kung siguro buhay pa si Ate, sobrang saya namin ngayon. Siya ang maging sumbungan ko ng lahat, siya ang magiging karamay ko. Siguro hindi ko naranasan ang mga hirap at pasakit na pinagdaanan ko noon.Siguro hindi ako napadpad kung saan-saan nalang. Siguro hindi naging ganito kahirap ang buhay ko. Sana hindi sila nawala ni tatay sa akin. Ang tatay kong sobrang mapagmahal. Na handang ibigay ang lahat kahit wala na sya. Ultimo pagkain na isusubo na lang niya, ibibigay niya pa sa amin. Kahit walang kanya basta meron kaming dalawa ni Ate Jing
"I'M SORRY." I cried painfully, realizing the mistake I did. I judged him without hearing his side. "I'm so sorry, Gustavo. I'm very sor—" "Don't." He said, hugged me tightly in his arms and gently caressed my back. "It's okay, Baby. Shh. Stop crying, it's okay. I understand. I'm not mad. You are just hurt that time." Lalo lang lumakas ang mga hikbi ko. Inaasahan ko na magagalit sya sa akin, na susumbatan nya ako pero mas pinili niyang unawain ang mga maling desisyon na nagawa ko. Isang malaking pagkakamali ang aking nagawa. Hindi ako dapat naniwala sa doktorang yun. Dapat tinanong ko muna sya kung totoo ba o hindi. Dapat hindi ako basta nalang nagpadalos-dalos. Dapat hindi ako nagpadala sa bugso ng damdamin. I feel bad. Really bad. Hinayaan ako ni Gustavo na umiyak sa mga bisig nya. Walang akong sumbat na narinig mula sa kanya. He's just there comforting me in silence. Hanggang sa kumalma na ako. At kahit papano naibsan ang bigat na dinadala ko dito sa aking dibdib sa l
🎶🎶Chichay, kamusta ka na? Palagi kitang pinapanood, nakikita🎵 Nasa labas palang kami ng gate ng bahay ni Lolo dinig ko na ang malakas na tugtog mula sa loob ng bahay. Ito ang unang beses na dumating ako sa bahay na ganito ang tugtog. Hindi ganito ang uri ng mga musika ang pinapakinggan ni Lolo. 🎵🎶Chichay, pasensiya ka na Wala rin kasi akong makausap at kasama...🎶🎵 "Who the hell is Chichay?" Nagkatinginan kami ni Gustavo nakita ko pa ang pagsimangot nito. Ano daw sabi? Chichay? Tsaka sinong kumakanta at sino ang kausap nito? Sigurado akong hindi iyon si Lolo Domeng. Iba ang boses. 🎶🎵'Wag ka nang mawa—la ('wag ka nang mawa—la) 'Wag ka nang mawa—la ('wag ka nang mawa—la) Ngayon....🎶🎶🎶🎶🎶 🎵🎵Dadalhin kita sa aming bahay 'Di tayo mag-aaway Aalis tayo sa tunay na mundo...🎶🎵 "Will you please shut your mouth, Sandoval. You're so loud you know? Bakit ka ba nandito?" "Hala! Anong bakit ako nandito? Bat ka nagtatanong? Sa pagkakaalam ko kami pa naman
"How have you been? Nahirapan ka ba nung wala ako?" Malumanay ang boses na tanong ni Gustavo sa akin. Nandito kami ngayon sa loob ng silid ko nakahiga sa kama. Nakaunan ako sa braso niya at nakayakap patagilid, ang mukha ay nakadikit sa kanyang dibdib. Kaming dalawa nalang ang naiwan sa bahay. Umalis na si Gaston. May overtime work daw ito sa planta dahil may delivery silang hinahabol. Samantalang si Damon naman ay umuwi na dahil tumawag ang yaya ni Aadam. Umiiyak na ang bata at hinahanap sya. Tumawag si Lolo kanina, nagsabi na hindi nga daw sya matutulog dito dahil may overtime sila sa dairy farm. Pinapasiguro niya sa akin na nakalock lahat ng pintuan at nakasarado ang mga bintana. Nagkausap din sila ni Gustavo at nagpaalam ito kay Lolo na dito ulit matutulog para samahan ako. "I'm sorry if I didn't get that chance to ask you before. I respected your wish not to ask you about your childhood and I was just waiting for the right time that you will open up to me."Totoo naman ang sin
"Pandiwa."I saw how Andromeda stopped from making her assignment and shifted her gaze at the three kids. She also looked at me but I pretended that I didn't hear them. I lowered my head acting like I'm busy reading her assignments. Milagring read that word 'pandiwa' from her notebook out loud facing the two other girls, Luningning and Mariposa, whose face were now plastered with a playful grin. Alam kong may kalokohan na namang pumasok sa isipan ng mga batang 'to. Sila yung mga batang hindi nauubusan ng kalokohan. Probably because they grow up in the street. Kung ano-ano ang mga naririnig at nakikita nila sa paligid. But other than being maloko at palabiro, they are the sweetest and very respectful kids.I saw how they treated my baby with so much love and respect. They treated each other like family. They're so adorable and amazing children. Despite the hardships they've been through they never gave up on life.Andromeda and the kids are going to school now and every night after
"Dragustavo what?" Gaston Pierre exclaimed laughing. The brute saw me already and he smiled even more." Oo dragustavo dahil mukha siyang dragon na pangit."Dragustavo?D-dragustavo what?! Same reaction with my brother when I heard that word clearly coming from her mouth. Seems like she's mad at me but I don't even know her. Sabagay hindi na ako magtataka kung madaming galit sa akin.The fuck he called me? Pangit? This face? "Dragustavong pangit? Si Kuya Gustavo ko?"Gaston repeated looking at me while asking those questions. Really Gaston Pierre are you really confirming in front of me that I am pangit?I'm way more handsome than the five of you combined. You all didn't even made it to one fourth."May iba pa ba? Malamang yung kuya mong dragon! Kulang nalang bugahan ako ng apoy ng kapatid mong pinaglihi ata sa dragon na masama ang loob."What the hell is happening right now? Can someone explain this to me? Did this young miss just called me dragon?What did I do to her? I don't reme
"Gagi Kuya, seryoso? Nasira daw ang vintage car mo? Sinong gumawa?" I looked at my brother annoyed. Ke aga-aga alam niya na agad ang chismis? Wala bang ibang pinagkakaabalahan ang lalaking 'to? "Bat mo kasi dinala sa palengke Kuya? Anong akala mo nasa BGC ka? Tsaka anong ginagawa mo dun?" Oh about that, I couldn't tell him my reason dahil alam kong di niya ako titigilan sa mga tanong nya. But I was there dahil may nakapagsabi sa aking may lead na daw sila dun sa nawawalang bata nung magsasakang pinatay. Ang batang naging dahilan kung bakit ako nakulong ng anim na buwan. I've been looking for that kid, for a while now. But I am not sure if I can still recognize her face. By now, if I'm not mistaken maybe she's teenager already. Fourteen, fifteen or sixteen perhaps. "What are you doing here Gaston Pierre? Tapos mo na ba ang trabaho mo?" I ask him instead but the spoiled brute just pouted his lips like a kid. Pumunta pa ito sa harapan ko at umupo na akala mo talaga ang laking abala
Hinayaan ko siyang umiyak at ilabas lahat ng mga nagpapabigat sa puso niya. Kahit sa gAnung paraan man lang maibsan ang sakit na dinadala niya. That night Gustavo slept with a heavy heart. Nakatulugan nito ang pag-iyak habang yakap ako. Nalulungkot ako sa nangyayari sa pamilya nila pero wala naman akong magagawa. Tanging magagawa ko lang ay ang suportahan ang asawa ko. Kinabukasan maaga na naman itong gumising. Balik sa pag-aasikaso sa negosyo nila. It was like a routine for him. But despite his busy schedule he never fails to take care of me. He still finds way to go with me for my check ups. He still wakes up in the middle of the night checking if I am okay and the babies inside my tummy. He knew about my pregnancy already. It was supposed to be a surprised but one time he had a breakdown and I don't know what to do with him anymore. Hindi ko na napigilan ang sarili kong sabihin sa kanya. I gave him something he could look forward to. And I can say that it helped him. May surp
Once again, another story has reached an end. This is the second installment of my Sandoval Series. 2/7 completed. Thank you so much AVAngers for being with me in Baba and Chichay's journey! Salamat sa iyakan at tawanan, sa mga tampuhan at walang sawang pagsuporta nyo sa akin. Thank you for the votes, comments and for sharing my stories. Most of all, thank you for being patient with me and for not leaving me. I wouldn't reach this far if not all because of you and I will be forever grateful for that. Maraming, maraming salamat sa patuloy na pagmamahal at pagsuporta sa akin. Sana may nakuha kayong aral sa pagmamahalan nina Gustavo at Chiara. See you in my next story. Who do you think? Another series will be posted soon. Labyu all mga Langga! Amping mong tanan sa kanunay. Life is short always choose to be happy. God Bless us all! ________________________________ Sunod-sunod ang mga pagsubok na dumating sa pamilya namin ni Gustavo. Namatay si Lolo Ignacio, ang lolo ni Camilla a
"Thank you Atty. Gonzales—"I was cut off from thanking our lawyer Atty. Tristan Angelo Gonzales when a soft grip touched my wrist. Pagtingin ko sa may -ari ng kamay na nakahawak sa akin, nasalubong ko ang luhaang mukha ng doktora. Hindi paman ako nakapagsalita nang dahan-dahan nitong binaba ang katawan para lumuhod sa aking harapan. "What are you doing Miss Gatchalian? Stand up.""Chiara..." Lumakas ang pag-iyak nito ang lumuwag ang pagkakahawak niya sa kamay ko. Agad naman akong inalalayan ni Gustavo para ilayo sa kanya. "Let's go, Baby." Sabi ni Gustavo sa akin pero hindi ko maalis ang tingin sa babaeng nakaluhod sa harapan ko. "Please G, I just want to ask something. Nakikiusap ako wag muna kayong umalis.""Stand up, Dra. Gatchalian." Mahina kong sabi sa kanya. Ang mga tao sa paligid ay nabaling na ang tingin sa amin. "Your dad admitted to his crimes. If you want to file a petition our lawyer will see you in court."Sunod-sunod itong umiling. Humahagulhol na pero wala akong na
"Baby, are you really sure about this? Ako ang mapapagalitan ng Tito mo kapag tumuloy tayo—" tinaliman ko ng tingin si Gustavo kaya natigil ito sa pagsasalita. Siya ang nagmamaneho at papunta kami ngayong presinto imbes na magpahatid sa mansion ni Tito Conrad. "Mas natatakot ka kay Tito Conrad kesa sa akin, Gustavo?" Maldita kong tanong sa kanya."Sabi ko nga tuloy tayo, Baby. Maano ba't mabugbog ako ni General basta wag lang magalit ang asawa ko. Ayos na ako doon." Malambing itong tumingin sa akin at pilyong kumindat. Inabot niya pa ang kamay ko at dinala sa kanyang labi. "Wag na simangot ang baby na yan, labyu!" Nakangiti nitong sabi pero inikutan ko lang ito ng mata. Ayokong sungitan si Gustavo pero nitong mga huling linggo napapansin ko na madaling mag-init ang ulo ko sa kanya. Mabilis akong mairita kapag nakikita ko sya lalo na ang kulay asul niyang mga mata pero kapag hindi ko naman sya nakikita nalulungkot din ako. Gusto ko nasa tabi ko lang sya at wag lang magsalita. Basta
Third person POV"Montenegro, I'm reminding you. We are not criminals here." Nathaniel said in low voice reminding Gaden because the brutes looks so furious. His jaw is clenching like he's ready for a battle. Magkatabi silang dalawa ngayon pero para itong walang kasama. Ni hindi man lang sya tinapunan ng tingin. "Lucas are you listening?" Uli ni Castillo pero hindi sya pinansin ng huli. Tila ba wala itong narinig. Kanina pa ito hindi mapakali. Madilim at diritso ang tingin nito sa unahan habang mahigpit at nagngangalit ang mga ugat na hawak ang baril nya. Sa kanilang magkakaibigan si Gaden ang isa sa pinaka masayahin, pinaka maligalig at pinaka magaling makisama pero sya din ang pinaka iba sa lahat kapag nagagalit. Nawawala ito sa sarili niya.Tumawag kanina ang mga tauhan nila para ipaalam na nahuli na nila ang mga lalaking gumawa ng krimen sa pamilya ni Chiara at Jia."We are all mad at what they did but we need to control ourselves. Remember, we are not criminals here?" Kalmado
"Chiara?" I am lost for words. My knees are trembling, my whole body is shaking, my eyes are blurry because of the tears. Gustavo is calming me but I can't contain my emotions anymore. I feel like my head turns numb. I can't think of anything to say while looking at the woman whom I though I wouldn't see for the rest of my life. She changed. Everything about her changed. Her body, her hair, her aura but still my heart recognizes her. My heart remembers every detail about her. She is still the same person I know before. The person who first taught me of everything. The one who taught me how to see life in a beautiful perspective despite the hardships. The one who taught me how to love, how to fight and how to dream. My first teacher. My first bestfriend. My Ate Jingjing. Oh God. My Ate Jingjing is here. She is here. She is alive. Is this for real? Am I not dreaming? Totoo ba talagang buhay ang Ate ko? Hindi ba ito guni-guni lang? Ito na ba ang sinasabi ni Gustavo na b