Let's end this...Hindi ako nakapagsalita agad. Kahit na inaasahan ko na ganito ang mangyayari masakit pa rin pala. Masakit palang marinig mula sa taong pinagbuksan ko ng aking puso ang mga katagang ito. Sabi ko kanina ayos lang, pero hindi pala. Sobrang sakit pala sa dibdib. Akala ko wala na akong ikakadurog pa pero meron pa pala. Ang kaninang sakit na naramdaman ko ay tila ba ilang ulit na dinoble. Sobrang sakit, literal na sakit na para bang hindi ako makahinga. Sakit na nakakapanghina. Nararamdaman ko ang sakit hanggang sa kaibuturan. Nanginginig ang aking katawan. Para akong sinasakal. Parang may pumipiga sa puso ko.Naninikip ang aking dibdib, namamanhid ang utak ko, parang may matinis na tunog akong narinig sa loob ng tenga ko. Para akong nabibingi. Naramdaman ko ang sobrang lakas na tibok ng aking puso. Para na itong lalabas sa aking dibdib. "I'm so tired." His voice broke. His shoulder started trembling. He started crying. Halos hindi ko na sya makita sa dami nang luhang
Pagsinabi kong magbo-bonding tayo, magbo-bonding tayo! Hahah. Walang iwanan syempre.Trigger Warning: Sensitive content below. Read responsibly. Please skip this chapter if you are going through a rough time. _________________________Nanginginig ang katawan ko pagkapasok sa elevator niya. Hindi na kinaya ng tuhod ko ang panghihin. Napaluhod ako at tuluyan ng bumigay. Ang mga hikbing kanina ko pa pinipigilan ay tuluyan ng kumawala. Iyak lang ako ng iyak. Wala na akong pakialam kung may makakarinig man sa akin. Gusto kong ilabas lahat ng sakit. Awang-awa ako sa sarili ko. Puno ng kalmot ang braso ko. Humahapdi ang anit ko. Pakiramdaman ko namamanhid ang buong mukha ko. Pero lahat ng sakit na yun ay hindi mapapantayan ang sakit na nararamdaman ng puso ko. Nanghihina ako sa sakit. Literal na sakit na parang may kutsilyong sumasaksak doon ng paulit ulit.Bakit kailangan kong maranasan lahat ng 'to?Nagmahal lang naman ako. Nagtiwala at umasa pero bakit ganito?Lintek na pagmamahal. S
"Time is up class, that's all for today." Nakangiti kong sabi sabay pahid sa kaonting luhang namuo sa gilid ng mga mata ko. Tiningnan ko sila isa-isa, wala ni isang tumayo sa kanila. Ang iba nagpapahid pa ng luha, habang ang iba naman ay nakayuko. I just finished telling them some parts my life story. Those parts that I can only share. Yung parte ng buhay na pakiramdam ko pwede ko lang ibahagi at hindi na mabigat sa puso ko."Why are you crying? I told you not to cry, diba? I'm okay now. Those were just part of my past at kapag past na ibig sabihin parte na yun ng nakaraan at hindi na binabalikan pa." Sabi ko pero walang sagot ang mga ito.I am now a teacher. Graduated Cum Laude and luckily top 8 in licensure exam. I am teaching in high school here in Davao."There are some lessons in life that we need to learn the hard way but it's okay. That's how life is and we have to deal with it in order for us to survive." I said softly and smiled. That's the reality of life sometimes we ar
" What took you so long, Cairo Ford?"I stilled. I feel like my world stopped revolving for a while. Kahit hindi pa ako lumingon kilala ko kung sino ang nagmamay-ari ng boses na yun. At kahit hindi ko pa nakikita ang mukha niya nararamdaman ko ang intensidad ng mga titig nito sa akin.Tiningnan ko si Cairo pero hindi ito nakaitingin sa akin. Nakatingin ito sa taong nararamdaman ko na ilang pulgada lang ang distansya mula sa kinatatayuan ko.Pagtingin ko kay Damon pati ito ay wala din ang atensyon sa akin. Magkasampok ang mga kilay, kunot ang noo at umiigting ang mga pangang nakatingin sa likuran ko. Ni hindi nito alintana ang pagtawag sa kanya ni Aadam."Mama, Daddy, let's go." Tumakbo na ang bata palapit sa amin. "Oh Tito Cai-cai you are here too? I missyow Tito Cai!" Bati ni Aad kay Cairo pagkatapos yumakap na sa akin ang bata. Inabot ko kay Damon ang bulaklak na binigay ni Cairo sa akin bago ko pinantay ang katawan kay Aadam at binuhat ito."I miss you, Langga. How are you?" I said
"Araguy! Lintian Kuya Gus! Kagaina ka pa bala. Gaina mo pa ako ginasakit ha. Sakit-sakit na sang dapungol mo sa akon ginkusi mo pa gid ko. Ako na gani nagbantay sa bebe mo ako pa akigan mo? Sumbong ta gid ka bala kay Papá." [Ouch! What the hell Kuya Gus! You are too much. Kanina mo pa ako sinasaktan. Ang sakit ng suntok mo kinurot mo pa ako. Ako na nga nagbabantay sa bebe mo, ako pa pinapagalitan mo? Isusumbong na talaga kita kay Papá"]The guts of this brute to act hurt after I punched his face. Kulang pa nga yun kung tutuusin. Sino ba naman kasi ang hindi magagalit sa ginawa nyang paglilihim sa akin?I told him to tell me everything and anything about Andromeda but he didn't. Ang masaklap pa ngayon ko lang nalaman na may anak na kami. The hell!I was fuming mad. Galit ako hindi kay Cairo kundi sa sarili ko. Fuck! I'm so stupid!"Why didn't you tell me?" I asked trying to control my anger. I should think calmly now. Hindi ako pwedeng magpadalos-dalos lalo't kita ko ang galit sa mga
"Hala nakuyapan! Unsay gibuhat nimo apo? Ginoo ko! E-prc dayon. Dalii! ["Hala nahimatay! Anong ginawa mo apo? Juskopo! E-prc mo. Bilis!"]Nagkukumahog si Lolo Domeng na hinila ako palabas ng bahay. Wala pa itong tsinelas sa sobrang pagmamadali niya pagkarinig ng malakas na kalabog. Lumuhod ito para e-check ang palapulsuhan ng lalaki pati ang sa gilid ng leeg nito. Nakatingin lang ako sa kanilang dalawa ni Lolo. Nagulat din ako sa aking nagawa. Hindi ko naman inaasahan na ganun kalakas ang pagkasara ko sa pintuan at lalong hindi ko inaasahan na tatamaan sya sa mukha. "E-prc na Andromeda tawon malooy ka." [E-prc mo na Andromeda parang awa mo na.]"Anong prc Lo? Di ko alam kung anong prc.." Nanginginig na rin ako at kinakabahan dahil hindi parin ito gumagalaw. Parang hindi na humihinga. Mahina kong sinipa ang paa nito pero parang wala itong naramdaman. "Huy lalaki gumising ka!""E-prc na ba, katong lips to lips gud para makaginhawa! Giatay kang bataa ka giunsa man gud nimo ni?" [E-prc
I went inside my room to get some beddings for Gustavo. I'm not sure if he's really serious na dito sya matutulog o nang-go-good time lang pero naghanda pa rin ako. Wala din naman akong choice dahil pumayag na si Lolo tsaka konsenysa ko pa kapag nadisgrasya sa daan.Dalawa lang ang silid dito sa bahay ni Lolo. Ang isa ay doon natutulog si Lolo at ang isa naman ay ang silid na ginagamit ko. Maliit lang ang kama ni Lolo at hindi sya pwedeng tumabi doon. Medyo malaki ang kama sa silid ko dahil ito ang dating ginagamit ni Nanay at Tatay kapag dumadalaw sila dito pero hindi ibig sabihin na pwede siyang tumabi sa akin dito. Ano sya sinuswerte?Pinalitan ko ng punda ng mga unan at kumuha din ako ng kumot at banig para ibigay sa kanya sakaling totohanin niyang dito siya matutulog. Which I doubt kung kaya nya ba? I'm sure hindi ito sanay matulog sa matigas na higaan. Bahala sya! Wala kaming extrang foam pero meron akong manipis na conforter. Meron din kaming extrang kulambo na ginagamit lan
Flashback...***"Anak, birthday mo na bukas. Anong gusto mong ihanda natin?"Birthday ko na pala bukas muntik ko pang makalimutan. Bukas na pala sana yun.Mula sa pagtutupi ng mga damit nag-angat ako ng tingin kay Nanay at Tatay. Magaan ang mukha at nakangiti silang dalawa sa akin pero napansin ko ang kanilang pag-aatubili.Kahit dalawang buwan na kaming magkasama dito sa probinsya hindi pa rin ako masyadong nakikipag-usap sa kanila. Madalas, tahimik lang akong tumutulong sa mga gawaing bahay.Pakiramdam ko bumalik ako muli sa dati. Ang dating pader na binuo ko para sa aking sarili ay muli na namang nakaangat. Muli na namang nawala ang tiwala ko sa mga tao sa aking paligid."Magiging eighteen ka na anak. Magiging ganap ka nang dalaga. Madadagdagan na naman ng isang taon ang buhay mo. Panibagong buhay, panibagong pag-asa." Si Tatay Dom.Hindi ako nagkomento dahil hindi ko alam kung ano ang aking sasabihin. Panibagong buhay at pag-asa nga ba? May pag-asa pa kaya para sa akin na sinukua
"Pandiwa."I saw how Andromeda stopped from making her assignment and shifted her gaze at the three kids. She also looked at me but I pretended that I didn't hear them. I lowered my head acting like I'm busy reading her assignments. Milagring read that word 'pandiwa' from her notebook out loud facing the two other girls, Luningning and Mariposa, whose face were now plastered with a playful grin. Alam kong may kalokohan na namang pumasok sa isipan ng mga batang 'to. Sila yung mga batang hindi nauubusan ng kalokohan. Probably because they grow up in the street. Kung ano-ano ang mga naririnig at nakikita nila sa paligid. But other than being maloko at palabiro, they are the sweetest and very respectful kids.I saw how they treated my baby with so much love and respect. They treated each other like family. They're so adorable and amazing children. Despite the hardships they've been through they never gave up on life.Andromeda and the kids are going to school now and every night after
"Dragustavo what?" Gaston Pierre exclaimed laughing. The brute saw me already and he smiled even more." Oo dragustavo dahil mukha siyang dragon na pangit."Dragustavo?D-dragustavo what?! Same reaction with my brother when I heard that word clearly coming from her mouth. Seems like she's mad at me but I don't even know her. Sabagay hindi na ako magtataka kung madaming galit sa akin.The fuck he called me? Pangit? This face? "Dragustavong pangit? Si Kuya Gustavo ko?"Gaston repeated looking at me while asking those questions. Really Gaston Pierre are you really confirming in front of me that I am pangit?I'm way more handsome than the five of you combined. You all didn't even made it to one fourth."May iba pa ba? Malamang yung kuya mong dragon! Kulang nalang bugahan ako ng apoy ng kapatid mong pinaglihi ata sa dragon na masama ang loob."What the hell is happening right now? Can someone explain this to me? Did this young miss just called me dragon?What did I do to her? I don't reme
"Gagi Kuya, seryoso? Nasira daw ang vintage car mo? Sinong gumawa?" I looked at my brother annoyed. Ke aga-aga alam niya na agad ang chismis? Wala bang ibang pinagkakaabalahan ang lalaking 'to? "Bat mo kasi dinala sa palengke Kuya? Anong akala mo nasa BGC ka? Tsaka anong ginagawa mo dun?" Oh about that, I couldn't tell him my reason dahil alam kong di niya ako titigilan sa mga tanong nya. But I was there dahil may nakapagsabi sa aking may lead na daw sila dun sa nawawalang bata nung magsasakang pinatay. Ang batang naging dahilan kung bakit ako nakulong ng anim na buwan. I've been looking for that kid, for a while now. But I am not sure if I can still recognize her face. By now, if I'm not mistaken maybe she's teenager already. Fourteen, fifteen or sixteen perhaps. "What are you doing here Gaston Pierre? Tapos mo na ba ang trabaho mo?" I ask him instead but the spoiled brute just pouted his lips like a kid. Pumunta pa ito sa harapan ko at umupo na akala mo talaga ang laking abala
Hinayaan ko siyang umiyak at ilabas lahat ng mga nagpapabigat sa puso niya. Kahit sa gAnung paraan man lang maibsan ang sakit na dinadala niya. That night Gustavo slept with a heavy heart. Nakatulugan nito ang pag-iyak habang yakap ako. Nalulungkot ako sa nangyayari sa pamilya nila pero wala naman akong magagawa. Tanging magagawa ko lang ay ang suportahan ang asawa ko. Kinabukasan maaga na naman itong gumising. Balik sa pag-aasikaso sa negosyo nila. It was like a routine for him. But despite his busy schedule he never fails to take care of me. He still finds way to go with me for my check ups. He still wakes up in the middle of the night checking if I am okay and the babies inside my tummy. He knew about my pregnancy already. It was supposed to be a surprised but one time he had a breakdown and I don't know what to do with him anymore. Hindi ko na napigilan ang sarili kong sabihin sa kanya. I gave him something he could look forward to. And I can say that it helped him. May surp
Once again, another story has reached an end. This is the second installment of my Sandoval Series. 2/7 completed. Thank you so much AVAngers for being with me in Baba and Chichay's journey! Salamat sa iyakan at tawanan, sa mga tampuhan at walang sawang pagsuporta nyo sa akin. Thank you for the votes, comments and for sharing my stories. Most of all, thank you for being patient with me and for not leaving me. I wouldn't reach this far if not all because of you and I will be forever grateful for that. Maraming, maraming salamat sa patuloy na pagmamahal at pagsuporta sa akin. Sana may nakuha kayong aral sa pagmamahalan nina Gustavo at Chiara. See you in my next story. Who do you think? Another series will be posted soon. Labyu all mga Langga! Amping mong tanan sa kanunay. Life is short always choose to be happy. God Bless us all! ________________________________ Sunod-sunod ang mga pagsubok na dumating sa pamilya namin ni Gustavo. Namatay si Lolo Ignacio, ang lolo ni Camilla a
"Thank you Atty. Gonzales—"I was cut off from thanking our lawyer Atty. Tristan Angelo Gonzales when a soft grip touched my wrist. Pagtingin ko sa may -ari ng kamay na nakahawak sa akin, nasalubong ko ang luhaang mukha ng doktora. Hindi paman ako nakapagsalita nang dahan-dahan nitong binaba ang katawan para lumuhod sa aking harapan. "What are you doing Miss Gatchalian? Stand up.""Chiara..." Lumakas ang pag-iyak nito ang lumuwag ang pagkakahawak niya sa kamay ko. Agad naman akong inalalayan ni Gustavo para ilayo sa kanya. "Let's go, Baby." Sabi ni Gustavo sa akin pero hindi ko maalis ang tingin sa babaeng nakaluhod sa harapan ko. "Please G, I just want to ask something. Nakikiusap ako wag muna kayong umalis.""Stand up, Dra. Gatchalian." Mahina kong sabi sa kanya. Ang mga tao sa paligid ay nabaling na ang tingin sa amin. "Your dad admitted to his crimes. If you want to file a petition our lawyer will see you in court."Sunod-sunod itong umiling. Humahagulhol na pero wala akong na
"Baby, are you really sure about this? Ako ang mapapagalitan ng Tito mo kapag tumuloy tayo—" tinaliman ko ng tingin si Gustavo kaya natigil ito sa pagsasalita. Siya ang nagmamaneho at papunta kami ngayong presinto imbes na magpahatid sa mansion ni Tito Conrad. "Mas natatakot ka kay Tito Conrad kesa sa akin, Gustavo?" Maldita kong tanong sa kanya."Sabi ko nga tuloy tayo, Baby. Maano ba't mabugbog ako ni General basta wag lang magalit ang asawa ko. Ayos na ako doon." Malambing itong tumingin sa akin at pilyong kumindat. Inabot niya pa ang kamay ko at dinala sa kanyang labi. "Wag na simangot ang baby na yan, labyu!" Nakangiti nitong sabi pero inikutan ko lang ito ng mata. Ayokong sungitan si Gustavo pero nitong mga huling linggo napapansin ko na madaling mag-init ang ulo ko sa kanya. Mabilis akong mairita kapag nakikita ko sya lalo na ang kulay asul niyang mga mata pero kapag hindi ko naman sya nakikita nalulungkot din ako. Gusto ko nasa tabi ko lang sya at wag lang magsalita. Basta
Third person POV"Montenegro, I'm reminding you. We are not criminals here." Nathaniel said in low voice reminding Gaden because the brutes looks so furious. His jaw is clenching like he's ready for a battle. Magkatabi silang dalawa ngayon pero para itong walang kasama. Ni hindi man lang sya tinapunan ng tingin. "Lucas are you listening?" Uli ni Castillo pero hindi sya pinansin ng huli. Tila ba wala itong narinig. Kanina pa ito hindi mapakali. Madilim at diritso ang tingin nito sa unahan habang mahigpit at nagngangalit ang mga ugat na hawak ang baril nya. Sa kanilang magkakaibigan si Gaden ang isa sa pinaka masayahin, pinaka maligalig at pinaka magaling makisama pero sya din ang pinaka iba sa lahat kapag nagagalit. Nawawala ito sa sarili niya.Tumawag kanina ang mga tauhan nila para ipaalam na nahuli na nila ang mga lalaking gumawa ng krimen sa pamilya ni Chiara at Jia."We are all mad at what they did but we need to control ourselves. Remember, we are not criminals here?" Kalmado
"Chiara?" I am lost for words. My knees are trembling, my whole body is shaking, my eyes are blurry because of the tears. Gustavo is calming me but I can't contain my emotions anymore. I feel like my head turns numb. I can't think of anything to say while looking at the woman whom I though I wouldn't see for the rest of my life. She changed. Everything about her changed. Her body, her hair, her aura but still my heart recognizes her. My heart remembers every detail about her. She is still the same person I know before. The person who first taught me of everything. The one who taught me how to see life in a beautiful perspective despite the hardships. The one who taught me how to love, how to fight and how to dream. My first teacher. My first bestfriend. My Ate Jingjing. Oh God. My Ate Jingjing is here. She is here. She is alive. Is this for real? Am I not dreaming? Totoo ba talagang buhay ang Ate ko? Hindi ba ito guni-guni lang? Ito na ba ang sinasabi ni Gustavo na b