SIXTY SIX
NAKASANDAL siya sa huling upuan ng kotse habang nakatingin sa daan. Dapat ay masaya siya na nakawala na mula sa pagkakakulong niya sa piling nito. Kung noon siguro noong bago pa lamang siya nitong nabihag ay matutuwa sana siya ng sobra, ngunit ngayon ay iba na.
Habang papalayo siya mula sa bahay kung saan siya nanatili ng ilang araw kasama ang lalaking alam niyang mahal na mahal niya ay tila unti - unting namamatay ang katawan niya. Tila nawawalan na siya ng pakiramdam ng mga oras na iyon dahil sa sakit na nararamdaman niya.
Wala siyang ibang inisip noon kung hindi ang makatakas sa piling nito, pero ngayon na unti unti na siyang naka
SIXTY SEVENISANG mahinang pagyugyog sa balikat niya ang nagpagising sa kanya. Sa muling pagmulat ng kanyang mga mata ay si Nick mula ang bumungad sa kanyang mga mata.Agad siya nitong nginitian at pagkatapos ay hinalikan siya nito sa kanyang noo. Wala siyang naging reaksiyon ng mga oras na iyon at hinayaan na lamang ito.Pagkatapos ay inalalayan na siya nito na lumabas ng sasakyan. Pagkalabas nila ng sasakyan ay nakita niyang nakatayo sa harap ng bahay ang kanyang Mommy at Daddy. Agad na tumakbo ang mga ito ng makita siya upang yakapin. Napakatagal ng panahon na hindi sila nagkita.Mahigpit ang naging pagyakap ng mga ito sa kanya ngunit nanatili lamang siya na tila estatwa habang yakap - yakap siya n
SIXTY EIGHTPATULOY pa rin ang pagbagsak ng kanyang mga luha sa mga oras na iyon. Agad niyang isinara ang pinto pagkatapos niyang makapasok sa loob ng silid.Sumandal siya sa pinto at patuloy sa pag - iyak. Durog na durog ang kanyang puso sa mga oras na iyon. Wala na siya sa tabi ni Zake at parang wala ng silbi ang buhay niya ng mga oras na iyon.Naipaikot niya ang kanyang tingin sa loob ng kanyang silid, wala pa ring nagbago doon. Wala siyang gamit na natanggal ang pinagkaiba lang ay ang mga bagong kobre kama ng kanyang kama dahil bago na ito.Napahawak siya sa kanyang dibdib dahil tila naninikip ito. Parang nahihirapan siyang makahingaBakit sa dami ng tao sa mundo ay bakit kailangan pa na siya ang makaranas ng l
SIXTY NINEMATAAS na ang sikat ng araw ng magising siya. Kung hindi pa nga pumasok sa loob ng kanyang silid ang sikat ng araw at matamaan ang mukha niya ay paniguradong hindi pa siya magigising ng mga oras na iyon.Naitaas niya ang kanyang kamay upang takpan ang sinag ng araw na tumatama sa kanyang mukha. Pagkatapos ay bumangon na siya, nag - inat siya at itinaas ang dalawang kamay. Ang kalahati ng kanyang katawan ay nakakumot pa lamang ng mga oras na iyon.Napalingon siya sa bintana ng kanyang silid, mataas na nga talaga ang sikat ng araw. Mukhang napahaba ng husto ang kanyang tulog. Hindi niya alam kung anong oras siya natulog kagabi dahil sa pag - iyak. Hindi niya kase mapigil ang sarili na isipin ang mga bagay - bagay kaya hindi niya rin maiwasan ang masaktan pa.
SEVENTYBUMABA siya sa kanilang kusina pagkatapos niyang maligo. Wala siyang naabutang tao doon nang bumaba na siya kaya kumain na lamang siyang mag - isa. Hindi pa nga pala siya kumain kagabi, isa pa ay kailangan niyang kumain ng kumain upang makabawi siya ng lakas niya..Hindi niya alam kung gaano siya katagal na nakaharap sa hapag, kahit hindi na siya kumakain ay nanatili lamang siya doong nakaupo at nakatitig sa kawalan habang nakasandal sa upuan ng inuupuan niya.Hindi na niya alam kung ano ang dapat niya pang isipin ng mga oras na iyon. Gusto na niyang iwasan si Nick pero paano niya iyon gagawin? Paano niya sasabihin dito na wala na kahit isang katiting siyang pagtingin dito na nabaling na niya lahat ang kanyang pagmamahal kay Zake ng mga oras na iyon.Hindi niya din ala
SEVENTY ONENANGHIHINA siyang naglakad paupo pabalik sa kanilang kusina, muli siyang naupo sa inupuan niya kanina. Nanginginig pa ang mga tuhod niya ng mga oras na iyon dahil sa takot na hindi niya naman alam kung bakit niya naramdaman.Agad namang lumapit sa kanya ang kanyang Daddy at tiningnan siya kung may masama na bang nangyari sa kanya.Puno ng pag - aalala ang mukha nito ng mga oras na iyon. Napaiwas siya ng tingin dito at tumingin sa ibang direksiyon. "Okay ka lang ba? Sinaktan ka ba niya?" Sunod - sunod ng tanong nito sa kanya. Isang iling lang ang naging sagot niya rito, hind
SEVENTY TWOPASADO alas sais na nang lingunin niya ang wall clock na nakasabit sa dingding niya. Napalingon din siya sa labas ng kanyang bintana kung saan iniwan niya talaga iyong bukas ng mga oras na iyon.Naglalaban na ang dilim at liwanag ng mga oras na iyon at halos mas nananaig na ang kadiliman kaya malapit ng tuluyan na magdilim ang buong labas dahil gabi na.Hindi niya pa rin maintindihan ang lahat ng mga nangyayari sa mga oras na iyon. Agad siyang tumayo kanina at umalis sa harap ng lamesa pagkatapos nilang mag - usap ng kanyang ama upang i - empake lahat ng gamit niya. Napakadami niyang gamit at mga damit ngunit pinili lamang niya ang kanyang mga dinala na inilagay niya sa kanyang maleta.Akala niya ay nagbibiro lamang ang kanyang ama sa sinabi nitong pag - iimpake dahil kanina noong pumasok siya sa kanyang silid at nahiga sa kanya
SEVENTY THREETUMAWA ito dahil sa pagsigaw niya. Tawa ng tila isang baliw.Napapikit ng mariin ang kanyang ama na tila hinihintay nito na kalabitin na nito ang gatilyo ng baril na nakatutok na sa ulo nito. Ang kanyang ina ay napaiyak ng malakas dahil sa matinding takot.Muli siyang nagpumiglas na makadaan sa mula sa mga lalaking nasa harap niya na pumipigil sa kanya ngunit sadyang malakas talaga ang mga ito at hindi siya makadaan.Wala siyang magawa kundi ang umiyak at sumigaw."P
SEVENTY FOURHINILA siya nito hanggang sa labas at hindi na siya nakaangal pa. Nagpahila na lamang siya, gusto niya mang hilahin ang kanyang kamay na hawak - hawak nito habang naglalakad sila ay hindi niya nagawa dahil mahigpit ang pagkakahawak nito doon.Sumalubong sa kanya sa kanilang paglabas ang nagkumpol kumpol na sasakyan sa kanilang harapan na nasisiguro niyang sinakyan ng mga tauhan nito. Hindi niya alam kung bakit ganito na ito ngayon ngunit hindi naman niya makuha ang magtanong rito.Tila ba wala siyang lakas na tanungin ito at isa pa ay parang hindi pa iyon ang tamang oras para tanungin niya ito dahil parang ang gulo - hulo pa ng sitwasyon at isa pa ay parang hindi pa ito makakausap ng maayos.Inakay s
Mabilis pa sa alas kwatro na nakauwi si Maxene sa bahay nila. Pagkapasok na pagkapasok niya agad doon ay agad ipina-lock ang gate at takot na takot na pumasok sa loob.Kaagad niyang hinanap ang kanyang mga anak na noon ay naglalaro pala sa silid sa itaas. Nang makita siya ni Dorie na pumasok ay bahagya itong nagulat. “Maam, na-nandito na po kayo kaagad? Hindi po ba at halos kaalis niyo lang?” tanong nito sa kaniya na puno ng pagtataka.Sinulyapan niya naman ito at pagkatapos ay tinanguan. “Oo, may nangyari kasi. At gusto ko sana Dorie na i-empake mo na ngayon din ang mga gamit ng dalawa. Aalis na ulit tayo ngayon din.” sabi niya rito.Kung kanina ay pagtataka lamang ang mababanaag sa mukha ni Dorie nang mga oras na iyon ay napalitan ito ng matinding pagkagulat. Nakita niyang ibinuka nito ang bibig at pagkatapos ay isinara, marahil ay gusto nitong magtanong ngunit hindi na lamang nito itinuloy iyon at pagkatapos ay tumango sa kaniya at nagpaalam.Agad naman siyang lumapit sa kanyang mg
Hinalikan ni Maxene ang kanyang dalawang anak at pagkatapos ay nilingon niya si Dorie. “Ikaw na muna ang bahala sa kanila ha?” sabi niya rito. Mabilsi naman itong tumango sa kaniya. “Opo, maam makakaasa po kayo na aalagaan ko po sila.” sagot nito sa kaniya. Dahil doon ay mabilis siya tumango at pagkatapos ay tumayo at lumabas na nang pinto at pagkatapos ay dumiretso na siya sa may labas kung saan ay nakaabang na ang kotseng sasakyan. Iyon pa lang ang pangalawang araw niya na dumating sa bansa. Sa katunayan nga ay wala sana siyang planong umuwi ng Pinas kung hindi nga lang ikakasal si Vena kaya napilitan siyang umuwi para dumalo. Isa pa ay halos ilang taon na rin naman silang hindi nagkikita nito kaya madami rin naman silang kailangang pagkwentuhan. Kaya lang, nung nasa kalagitnaan na siya ng kanyang byahe ay bigla na lamang nagkaroon ng traffic jam kaya halos dalawang oras siyang na-stuck sa traffic. Idagdag pa na lowbat na pala ang kanyang cellphone kaya hindi siya makatawag sa kan
NAPANGITI si Vena nang makita niya ang repleksiyon niya sa salamin. Halata rin sa kanyang mukha ang saya niya dahil sa araw na iyon ay muli silang ikakasal ni Andrei pero ngayon ay sa simbahan na kung saan ay dadalo ang lahat ng kaibigan at mga kakilala nila hindi katulad noong una nilang kasal na wala man lang silang kabisi-bisita. Habang nakatitig siya sa kanyang sarili ay hindi niya maiwasang hindi mapangiti dahil parang kailan lang ay hinahabol niya lamang si Andrei ngunit ngayon ay ikakasal na sila sa pangalawang pagkakataon. Idagdag pa na mayroon na rin silang anak ngayon na isang buwang gulang pa lamang. Walang salitang makakapaglarawan ng kasiyahang nararamdaman niya sa mga oras na iyon pero ganun pa man ay hindi pa rin niya maiwasang malungkot. Ikakasal siya pero hindi man lang nakita ng kanyang Kuya Vin kung gaano siya kasaya na natagpuan na niya ang lalaking mamahalin at magmamahal sa kaniya. Noong panahong malaman niya na wala na ang Kuya Vin niya at hindi na nakita pa a
ISANG buwan na ang nakalipas simula nang makalabas si Vena mula sa ospital. Nakalabas na rin ang kanyang Kuya Luke at halos naghilom na rin ang sugat sa balikat nito, ngunit hanggang sa mga oras na iyon ay wala pa rin siyang balita kung nasaan si Andrei.Isang buwan niya na itong hinahanap ngunit hindi niya ito makita. Walang maisagot ang mga kaibigan at mga kapatid niya maging ang Daddy niya kung nasaan ito. Napatigil siya sa kanyang ginagawa nang muli niya itong maalala, isang buwan na itong nawala na parang isang bula.Walang sagot at walang kumpirmasyon kung ano ang tunay na nangyari rito, walang gustong magsabi sa kaniya kung nasaan ito o kung ano ang kalagayan nito para kahit papano naman sana ay maibsan ang pag-aalala niya. Pinuntahan na niya ang bahay ng mga kaibigan nito ngunit wala silang isinagot sa kaniya.Maging ang Daddy ni Andrei ay hindi masabi sa kaniya kung nasaan nga ba talaga ito at halos tuyong-tuyo na ang utak niya sa kakaisip kung nasaan ito. Pilit niya na laman
Nanginginig pa rin ang mga kamay ni Vena habang nakaupo sa isang bench sa labas ng ICU. mabuti na lamang at naisugod kaagad si Andrei sa ospital kaya lamang ay marami ng dugo ang nawala sa kaniya. Doon sa ospital ay naabutan niya ang kanyang Kuya Thirdy kung saan ay mahigpit siyang niyakap nito.Hindi lamang si Andrei ang nasa kritikal na kondisyon kundi maging ang Kuya Luke niya pala ay nabaril ni Ceazar sa balikat at ayon kay Thirdy ay medyo marami rin daw dugong nawala rito. Kanina pa siya nakaupo doon at hinihintay na may lumabas na doktor mula sa loob ngunit halos ilang oras na ang lumipas ay wala pa rin kahit isa ang lumalabas.Dahil rito ay hindi niya maiwasang hindi mag-alala. Napatayo siya mula sa kanyang pagkakaupo at pagkatapos ay nagpalakad-lakad sa harap ng ICU mismo.“Vena umupo ka muna. Huwag kang masyadong mag-alala.” sabi sa kaniya ng Kuya Thirdy niya ngunit hindi niya ito pinakinggan.Hindi niya maiwasang mag-alala at isa pa ay hindi niya maiwasang hindi tanungin ang
Napahawak sa kanyang sugat si Luke at pagkatapos ay napapikit ng mariin. Ramdam na ramdam niya ang paglabas ng dugo mula doon at nararamdaman niya rin na tila ba nag-uumpisa ng mamanhid ang balikat niya. Sa madilim na paligid ay hindi niya maiwasang hindi magtanong kung iyon na nga ba ang magiging katapusan niya.Hindi niya maiwasang hindi makaramdam ng poot kay CEazar, kaya niya ito hinabol ay dahil gusto niya itong tanungin kung bakit nito ginagawa ang lahat ng iyon. Hindi niya matanggap sa sarili niya na ganun ang ginagawa nito sa kabila ng lahat ng kabaitan na ipinakita nito sa kanilang lahat na kapatid nito.Gusto niyang marinig mismo sa bibig nito ang dahilan dahil pakiramdam niya ay pinaglaruan sila nito, napakalaking betrayal ang ginawa nito. Pinilit niyang bumangon mul sa kanyang kinahihigaan. Hindi siya papayag na doon na siya mamamatay. Hindi siya papayag, marami pa siyang pangarap at higit sa lahat ay kailangan niyang makaharap pang muli si Ceazar kung may pagkakataon pa.
“What? Wala sila sa loob? Walang tao sa loob?” takang-takang tanong ni Finn sa kanila ni Luke.Napakuyom lamang ang mga kamay niya at pagkatapos ay hindi siya nakasagot. “That’s impossible.” dagdag pa nito. Napakaimposible nga naman talaga na wala sila doon at ayon pa kay Luke ay puro pader na raw iyon at wala man lang kabinta-bintana sa loob kaya wala silang posibleng lalabasan.Mas lalo pang napakuyom ang mga kamay dahil sa matinding galit.“Baka wala talaga sila sa loob?” tanong naman ni Thirdy pero napailing siya.“Imposible iyon dahil narinig namin na kausap lang ni CAthy kanina si Ceazar bago kami umatake.” sagot naman niya rito.Ilang sandali na namayani ang katahimikan sa pagitan nila nang bigla na lamang basagin ni Finn iyon.“Kung puro pader na angdalawang kwarto na pinasok mo, wala silang ibang lalabasan kung hindi ang isang hidden door.” sabi nito.“Pero malabo din iyon. Wala akong nakitang kahina-hinalang siwang sa mga pader isa pa ay sementado ang mga iyon.” mabilis nama
“Ano?!” malakas na sigaw ni Ceazar dahil sa isinigaw ng tauhan niya. Magsasalita pa sana siyang muli nang bigla na lamang silang nakarinig ng sunod-sunod na putok ng baril kaya agad niyang binitawan si Cathy na ng mga oras na iyon ay wala ng malay dahil sa sakal niya. Mabilis na isinara ng kanyang mga tauhan ang pinto at siya naman ay kaagad na tumakbo sa kanyang kwarto at upang kuhanin ang baril niya. Shit! Mura niya sa kanyang isip habang nag-aapura. Mabilis niyang hinanap ang susi ng silid ni Vena at pumasok doo at naabutan niya itong tulog sa kama. Hindi na siya nag-aksaya pa ang oras at mabilis na binuhat ito. Mabuti na lamang at hindi ito nagising dahil sa ginawa niyang pagbuhat. Marahil ay dahil sa sakit na nararamdaman nito sa ginawa niya kanina. Nang mga oras na iyon ay nakaramdam siya ng guilt dahil sa ginawa niya rito ngunit wala siyang pagpipilian. Isa pa ay ito naman ang may kasalanan. Mabilis niyang tinungo ang kanyang silid at ini-lock iyon at pagkatapos ay inilapag s
Halos ala-una na nga ng madaling araw nang makarating sina Andrei kung saan di umano itinago ni Ceazar si Vena. Medyo sa malayo sila pumwesto dahil baka mapansin ng mga tauhan ni Ceazar na may mga tao ngunit ang buong lugar ay pinalibutan na nila.Tanging si Cathy lamang ang lumapit sa mismong lugar dahil nga kilala naman siya ng mga tauhan ni Ceazar. Isa pa ay nakiusap ito na baka pwede raw na kausapin niya muna ito bago sila gumawa ng hakbang at may dala-dala itong maliit na chip para marinig nila ang magiging usapan nila.Kahit papano ay ayaw pa rin nitong masaktan si Ceazar sa kabila ng mga sakit na ibinigay at ang pagtalikod nito sa kanilang dalawa ng nagpanggap na si Vin. Kapag hindi ito pumayag na makipagkooperasyon ito ay tyaka sila gagawa ng hakbang. Sumandal siya sa kanyang kinauupuan at tumitig sa kadiliman na nasa kanilang harapan.…Napalunok si Cathy nang maiparada niya ang kanyang sasakyan sa harap ng pinagtataguan ni Ceazar. Ilang beses siyang humugot ng malalim na hin