“อ่าส์~ ขยับมือช้า ๆ สิ” คุณพอร์ชครางแล้วขยับมือเพื่อนำฉันให้ขยับขึ้นลงช้า ๆ เขาเอนตัวไปที่ขอบอ่างแล้วก็สูดปากหลับตาพริ้มพอฉันเห็นเขาครางเลยนึกสนุก ค่อย ๆ ขยับมือด้วยตัวเองเรื่อย ๆ จนคุณพอร์ชปล่อยมือออกแล้วให้ฉันเป็นคนจัดการเอง“อ่าส์ น้ำหวาน” ฉันเห็นเขาครางเรื่อย ๆ ก็เลยลองใช้นิ้วโป้งคลึงที่ส่วนหัว
“ไม่เช็ดตัวนะ...เสียเวลา เลือกเอาอยากได้ที่ไหน...เตียง โซฟา ครัว หรือระเบียง”ผมพูดจบก็อุ้มน้ำหวานออกมาด้านนอกบริเวณห้องนั่งเล่นแล้วก็วางร่างบางให้นอนลงบนโซฟาก่อนที่ผมจะขึ้นไปนั่งคร่อมเธอเอาไว้ โซฟาตัวใหญ่แถมยังนุ่มมากเพราะผมสั่งมาเป็นพิเศษเพื่อกิจกรรมนี้โดยเฉพาะวันนี้มันถึงเวลาที่จะได้ใช้สักที“ซี๊
“ซี๊ด~ คุณพอร์ช อื้อ~” เธอเริ่มครางออกมาอีกครั้งแล้วก็เอาขาเรียวมาเกี่ยวเอวผมเอาไว้จนแน่น“อ่าส์~ เสียวไหมน้ำหวาน” ผมเงยหน้าถามเธอแต่ลิ้นก็ยังคงตวัดเลียอยู่ที่ส่วนปลายของยอดอกสีชมพู“อื้อ~ สะ เสียวค่ะ หวานเสียว~” น้ำหวานบอกผมพร้อมจ้องมองตาของผมอย่างไม่ยอมหลบสายตา แม่งยั่วโคตรเก่งเลยว่ะ“น้ำหวาน~” ผม
“น้ำหวาน น้ำหวาน ตื่นได้แล้วยัยขี้เซา”“อื้อ! ใครมาปลุกวะ! จะนอนโว๊ย!”“ตื่นได้แล้วอย่ามาโวยวายนี่บ่ายแล้ว” พอเสียงนั้นจบลงฉันที่กำลังงัวเงียและง่วงมากก็เริ่มรู้สึกว่ามีความเย็นของแอร์มาปะทะที่ไหล่ คงเป็นเพราะมีคนดึงผ้าห่มออกแน่ ๆ“อื้อ! คุณพอร์ชหวานจะนอน~” ฉันสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาทำให้มองเห็นใบหน้า
“วาช่วงนี้มึงดูเครียด ๆ นะ มีอะไรบอกกูได้นะมึง” ฉันถามวาวาหลังจากที่นั่งเป็นเพื่อนมันกินข้าวมาสักพัก แล้วก็เห็นมันเหม่อบ่อย ๆ ไม่ใช่แค่ครั้งนี้ครั้งแรกแต่อาทิตย์ก่อนมันก็เป็น“ไม่มีไรมึง ก็เรื่องเดิม ๆ แหละ กูเครียดเรื่องเรียนกลางคืนก็แทบจะไม่ได้นอนไหนจะเรื่องแม่ไม่สบายอีก อาการไม่ค่อยดีอีกแล้ววันนี
“เป็นไงบ้างไข้ลดรึยัง” คุณพอร์ชโทรมาถามในช่วงเที่ยงของวัน ฉันกำลังเดินออกจากมหาลัยพอดีเพราะไม่มีเรียนตอนบ่าย“ดีขึ้นแล้วค่ะ เดี๋ยวหวานจะกลับไปนอนพักแล้ว คุณพอร์ชล่ะคะทำอะไรอยู่” ฉันตอบเขาไปแล้วแอบถามเพราะอยากรู้เหมือนกันว่าอีกคนกำลังทำอะไร“เพิ่งพักเที่ยงเดี๋ยวจะไปหาข้าวกินแล้ว เธอก็อย่าลืมกินข้าวกิ
“อีหวาน! อี...” อีผึ้งตวาดใส่ฉันเสียงดังจนคนบริเวณป้ายรถเมล์เริ่มหันมามองเราสองคนมากขึ้น อีผึ้งมันก็เลยรู้ตัวว่ากำลังแสดงพฤติกรรมน่าเกลียดออกมาให้คนเห็นผึ้งน้อยหน้าแสนบางก็เลยเดินกระฟัดกระเฟียดไปขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดอยู่ทันที ส่วนฉันน่ะเหรอไม่สนไม่แคร์ใครค่ะหวานไม่ได้ทำอะไรผิดหวานไม่ได้ไปก่อกวนอีผึ้งก
- สองเดือนต่อมา –ชีวิตฉันช่วงนี้ก็ไม่มีอะไรมากมายเพราะนี่ก็ใกล้จะปิดเทอมแล้ว เย้ ๆ ปิดเทอมนี้น้องหวานจะไปเที่ยวทะเล ว่าจะชวนวาวาไปใส่บิกินี่อ่อยฝรั่งกันสักหน่อย ส่วนเรื่องของฉันกับคุณพอร์ชทุกอย่างก็แฮปปี้มาก คุณพอร์ชดีกับฉันทุกอย่างดีจนหวานรักไปทั้งใจที่พูดว่ารักคือรักจริง ๆ นะ เราใกล้ชิดกันทุกวัน
พั่บ!“โอ้ว~ โคตรมันเลยหวาน”“อื้อ~ หวานก็ อ๊ะ! คุณพอร์ชทำหวานแรง ๆ ค่ะ” ฉันร้องขอมากขึ้น ดูเหมือนคุณพอร์ชจะใส่มาสุดแรงทุกครั้งที่ขอแต่เชื่อไหมค่ะว่าเขาสามารถเพิ่มแรงกระแทกให้แรงขึ้นได้ทุกครั้งที่ร้องขอมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งหวานเองก็ไม่รู้ว่าสามีของหวานไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหนพั่บ!“อ๊ะ!”พั่บ!“อ๊ะ
“แล้วแต่เลยค่ะ แล้วแต่ที่คุณพอร์ชอยากทำเลย อ๊ะ!” จบคำพูดยั่วยวนของฉันคุณพอร์ชก็กระแทกท่อนเอ็นเข้ามาเต็มแรงทันทีพั่บ!“อ่าส์! แน่นมากเมียจ๋า~” คุณพอร์ชจับเข่าฉันดันแยกออกจากกันแล้วกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวเร็วจนเสียงทำรักของเราสองคนดังไปทั้งห้องพั่บ!พั่บ พั่บ พั่บ!“อ๊ะ! คุณพอร์ช~ อ๊ะ! อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!”
“ซี๊ด~ คุณพอร์ช~” ฉันนอนชันเข่าเอามือบีบหน้าอกตัวเองจนแทบจะแหลกคามืออยู่แล้วคนที่ใช้ปากลิ้นทำรักให้ที่กลางร่างกายก็ไม่คิดจะหยุดแล้วขึ้นมาหาเมียอย่างหวานบ้างเลยแผล็บ~เสียงลิ้นตวัดเลียจากร่องรักขึ้นมาหาติ่งสวาททำฉันสะท้าน เสียวมากเลยหวานจะตายเพราะลิ้นคุณพอร์ชแล้วคุณพอร์ชจะรู้บ้างไหมนะ“ซี๊ด~ คุณพอร์
“นี่ไม่ได้แกล้งแช่งตัวเองเพราะอยากไปมีเมียใหม่ใช่ไหมคะ” ฉันแกล้งถามและตีสีหน้าระแวงเหมือนเดิม แต่ในใจรู้สึกดีมากแล้วล่ะ“พี่ดูไม่รักหวานเลยเหรอครับ” พอฉันถามพร้อมจ้องด้วยความระแวงเขาก็ถามกลับเสียงขรึม ใบหน้าหล่อก็ตึงขึ้นมาเชียว“ก็...จะไปรู้เหรอคะ”“หึ! เมียอะไรวะใจร้าย คิดลงได้ยังไงว่าผัวไม่รักผัวอ
“เฮ้อ! พี่แกล้งเยอะไปใช่ไหมเนี่ยเจ้หวานของพี่ถึงได้เศร้าแล้ว โอ๋ ๆ มาให้พี่พอร์ชโอ๋นะคะ”“อย่ามาใกล้หวานเชียวนะคุณพอร์ช!” ฉันถอยหลังหนีเขาทันทีที่เขาเก้าเท้าเข้ามาหา“โอเค ๆ ไม่เล่นแล้วครับ คุยกันนะน้ำหวานพี่ไม่แกล้งหนูแล้ว” เขายิ้มเอ็นดูฉัน ยิ้มเอ็นดูฉันทำไมมีเรื่องอะไรต้องเอ็นดู ลองมายิ้มเอ็นดูแบบ
“มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณพอร์ช! หยามหวานมากเกินไปแล้วนะ!” ฉันทนไม่ไหวสุดท้ายก็เลยพุ่งใส่เขา โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้วค่ะ โมโหจนอยากเอาเลือดหัวเขาออกหมับ!“หยามที่ไหน ที่ทำทุกวันทุกคืนก็ไม่ต่างจากการผลิตลูกนี่ครับ” เขาจับมือฉันที่กำลังจะข่วนหน้าเขาเอาไว้ทั้งสองมือพร้อมกับยิ้มอารมณ์ดีทำให้ฉันแทบกรี๊ด“ไ
“พี่อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ครับ มันคงมีความสุขมากถ้าได้เป็นพ่อคน พี่อยากเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่เป็นสายเลือดของพี่”“...ค่ะ หวานเข้าใจแล้ว”“ครับ...ขอบคุณที่เข้าใจพี่นะ”“แล้วคนที่คุณพอร์ชไปหาเขาว่ายังไงบ้างล่ะคะ”“เขาจะช่วยครับ แต่เขาให้พี่มาบอกหวานก่อนแล้วก็ให้มาถามหวานว่าหวานจะมีลูกให้พี่เองรึเปล่า
“...ค่ะ หวานรู้” หวานรู้และหวานก็ได้แต่ขอให้มันยังทัน ขอให้ความตั้งใจที่จะปล่อยเลิกกินยาคุมป้องกันของฉันมันยังทัน ขอให้มันไม่สายเกินจนทำให้เขาไปเลือกคนอื่นแทนที่ฉัน ขออย่าให้เขาเลือกคนอื่นมาแทนที่ฉันมาแทนที่คำว่าครอบครัวของเรา“...พี่ไม่อยากรอแล้ว” เขานิ่งไปตอนที่ฉันบอกและพยักหน้ารับ เขานิ่งมองหน้าฉ
“ค่ะ” มันเจ็บแต่สุดท้ายจะพูดอะไรได้มากกว่านี้ในเมื่อตอนนี้ใจฉันเจ็บและอีกใจก็โกรธแต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากทะเลาะกับเขาหรือโวยวายเหมือนเมื่อกี้ มันเหมือนกับว่าการพยายามปิดบังซ่อนเร้นของเขาเป็นตัวการที่ทำให้ฉันชาจนไม่อยากจะทำอะไร“พี่...” เขาก็ยังเหมือนเดิม ฉันไม่ได้รอฟังแล้วแต่พอเห็นอาการของเขามันก็ทำใ