“หวาน เอาจริงเหรอ” วาวาดึงมือฉันเอาไว้ตอนที่ฉันกำลังจะเดินเข้าไปหาพี่นีน่า พี่ที่ทำงานของวาวา พอดีเจ้แกมีอาชีพเสริมค่ะแล้วก็เคยเห็นวาวาถ่ายรูปคู่ฉันลงใน f******k บ่อย ๆ เคยบอกวาวาให้มาถามฉันเมื่อเทอมที่แล้วอยู่ว่าสนใจจะหาคนเลี้ยงไหมแต่วาวาก็รีบปฏิเสธไปทันที แจ๊คพอตก็เลยไปตกอยู่ที่อีน้ำผึ้งเน่าค้างปี
ฉันยืนทำใจอยู่เกือบนาทีก่อนจะตัดสินใจได้ว่าคงต้องเป็นฝ่ายทักอาเสี่ยที่นั่งอยู่หลังเก้าอี้ใหญ่นั่นก่อน เพราะดูท่าทางลุงจะไม่ได้รับรู้เลยว่ามีสิ่งมีชีวิตอย่างน้ำหวานยืนอยู่ในห้องด้วย เอ๊ะ! หรือลุงรู้แต่อยากให้ฉันเล่นใหญ่ใส่ ไม่ ๆๆ แค่คิดฉันก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว"เอ่อ...สวัสดีค่ะ" ฉันเอ่ยทักออกไปเสียงห
"เธอนี่...เป็นพวกโคตรเหยียดหน้าตาเลยว่ะ""..."!!!เขายืนตรงหน้าแล้วก็พูดออกมานิ่ง ๆ แต่น้ำเสียงมันมีความเอือมระอาออกมาชนิดที่ไม่คิดจะปิดบังเดี๋ยว ๆ เรารู้จักกันเหรอ? ไอ้กร๊วก! คิดว่าหล่อแล้วจะด่าใครนิ่ง ๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ!"จะค้างที่นี่หรือจะกลับ" พอเห็นฉันนิ่งเขาก็ถามต่อ แต่เปลี่ยนเรื่องเร็วไปนะพี
-วันต่อมา-“อ้าวเพื่อนหวาน วันนี้มาเรียนด้วยเหรอจ้ะ” ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในโรงอาหารของคณะเสียงหวานปานน้ำผึ้งอาบยาพิษของอีน้ำผึ้งก็ดังแว่วเข้ามาเหมือนหมาหอนหาคู่“แล้วทำไมเพื่อนหวานจะต้องขาดเรียนล่ะจ้ะเพื่อนผึ้ง” ฉันส่งเสียงตอบมันพร้อมกับดัดให้หวานและดัดจริตยิ่งกว่าจนอีน้ำผึ้งทำหน้าแปลกใจเพราะปกติฉั
“เอาไปแค่ของใช้ส่วนตัวก่อนก็ได้หวาน ช่วงเที่ยงเขาจะไปรับนะเตรียมตัวรอเลย พี่วางก่อนเราจะได้ไปเก็บของ อย่าลืมนะตอนเที่ยงห้ามเลทเด็ดขาด บายจ้า” พี่นีน่าสรุปเองไม่ฟังฉันเลยพูดจบก็ตัดสายไป ทิ้งไว้แค่ฉันที่รู้สึกงงกับทุกอย่าง เฮ้อ! เก็บก็เก็บตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดฉันเก็บของใช้ส่วนตัวอย่างรีบเร่งแล้วก็รีบอาบน
“สวัสดีครับ” ผู้ชายคนนั้นทักทายตอบกลับยิ่งเป็นเครื่องยืนยันว่าคนที่ยืนข้างฉันชื่อ พอร์ช! แล้วเสี่ยลุงพอร์ชที่ฉันเจอคนนั้นคือใคร หรือชื่อเขาสองคนเหมือนกัน?“คุณพอร์ชจะรับของที่สั่งเลยไหมคะหรือจะให้จูลี่ส่งไปที่คอนโด” พี่ผู้หญิงคนนั้นยิ้มถามเสียงใสก่อนที่จะหันมาก้มหัวให้ฉันพร้อมกับยิ้มให้เป็นการทักทาย
“ไปทำอะไรให้กินหน่อย” อีตาคุณพอร์ชพูดขึ้นในช่วงเย็นหลังจากที่เขานั่งเล่นโทรศัพท์แล้วปล่อยให้ฉันจัดการกับข้าวของเครื่องใช้และสำรวจห้องไปพลาง ๆ“คะ? ให้ฉันทำเหรอ” ฉันเงยหน้าถามเขาแล้วก็ชี้มาที่ตัวเอง“อืม” เขาตอบแต่สายตาก็ยังจ้องอยู่ที่โทรศัพท์ ไร้มารยาทมากค่ะ อยากจะจับมานั่งสอนมารยาทในการพูดคุยเบื้อง
“ใครบอกฉันจะไปส่งเธอ ฉันจะไปค้างต่างหาก”หลังจากคำพูดนั้นของเขาทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบลง เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีกแม้แต่คำเดียวจนตอนนี้ที่มาถึงห้องเรียบร้อยแล้ว“ไปอาบน้ำได้แล้วตัวเหม็นกลิ่นอาหาร” เขาพูดหลังจากที่ฉันเดินเข้าห้องแล้วก็มานั่งเอ๋อที่โซฟา เหม็นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ ก็โต๊ะที่นั่งกินข้าว
พั่บ!“โอ้ว~ โคตรมันเลยหวาน”“อื้อ~ หวานก็ อ๊ะ! คุณพอร์ชทำหวานแรง ๆ ค่ะ” ฉันร้องขอมากขึ้น ดูเหมือนคุณพอร์ชจะใส่มาสุดแรงทุกครั้งที่ขอแต่เชื่อไหมค่ะว่าเขาสามารถเพิ่มแรงกระแทกให้แรงขึ้นได้ทุกครั้งที่ร้องขอมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งหวานเองก็ไม่รู้ว่าสามีของหวานไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหนพั่บ!“อ๊ะ!”พั่บ!“อ๊ะ
“แล้วแต่เลยค่ะ แล้วแต่ที่คุณพอร์ชอยากทำเลย อ๊ะ!” จบคำพูดยั่วยวนของฉันคุณพอร์ชก็กระแทกท่อนเอ็นเข้ามาเต็มแรงทันทีพั่บ!“อ่าส์! แน่นมากเมียจ๋า~” คุณพอร์ชจับเข่าฉันดันแยกออกจากกันแล้วกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวเร็วจนเสียงทำรักของเราสองคนดังไปทั้งห้องพั่บ!พั่บ พั่บ พั่บ!“อ๊ะ! คุณพอร์ช~ อ๊ะ! อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!”
“ซี๊ด~ คุณพอร์ช~” ฉันนอนชันเข่าเอามือบีบหน้าอกตัวเองจนแทบจะแหลกคามืออยู่แล้วคนที่ใช้ปากลิ้นทำรักให้ที่กลางร่างกายก็ไม่คิดจะหยุดแล้วขึ้นมาหาเมียอย่างหวานบ้างเลยแผล็บ~เสียงลิ้นตวัดเลียจากร่องรักขึ้นมาหาติ่งสวาททำฉันสะท้าน เสียวมากเลยหวานจะตายเพราะลิ้นคุณพอร์ชแล้วคุณพอร์ชจะรู้บ้างไหมนะ“ซี๊ด~ คุณพอร์
“นี่ไม่ได้แกล้งแช่งตัวเองเพราะอยากไปมีเมียใหม่ใช่ไหมคะ” ฉันแกล้งถามและตีสีหน้าระแวงเหมือนเดิม แต่ในใจรู้สึกดีมากแล้วล่ะ“พี่ดูไม่รักหวานเลยเหรอครับ” พอฉันถามพร้อมจ้องด้วยความระแวงเขาก็ถามกลับเสียงขรึม ใบหน้าหล่อก็ตึงขึ้นมาเชียว“ก็...จะไปรู้เหรอคะ”“หึ! เมียอะไรวะใจร้าย คิดลงได้ยังไงว่าผัวไม่รักผัวอ
“เฮ้อ! พี่แกล้งเยอะไปใช่ไหมเนี่ยเจ้หวานของพี่ถึงได้เศร้าแล้ว โอ๋ ๆ มาให้พี่พอร์ชโอ๋นะคะ”“อย่ามาใกล้หวานเชียวนะคุณพอร์ช!” ฉันถอยหลังหนีเขาทันทีที่เขาเก้าเท้าเข้ามาหา“โอเค ๆ ไม่เล่นแล้วครับ คุยกันนะน้ำหวานพี่ไม่แกล้งหนูแล้ว” เขายิ้มเอ็นดูฉัน ยิ้มเอ็นดูฉันทำไมมีเรื่องอะไรต้องเอ็นดู ลองมายิ้มเอ็นดูแบบ
“มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณพอร์ช! หยามหวานมากเกินไปแล้วนะ!” ฉันทนไม่ไหวสุดท้ายก็เลยพุ่งใส่เขา โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้วค่ะ โมโหจนอยากเอาเลือดหัวเขาออกหมับ!“หยามที่ไหน ที่ทำทุกวันทุกคืนก็ไม่ต่างจากการผลิตลูกนี่ครับ” เขาจับมือฉันที่กำลังจะข่วนหน้าเขาเอาไว้ทั้งสองมือพร้อมกับยิ้มอารมณ์ดีทำให้ฉันแทบกรี๊ด“ไ
“พี่อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ครับ มันคงมีความสุขมากถ้าได้เป็นพ่อคน พี่อยากเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่เป็นสายเลือดของพี่”“...ค่ะ หวานเข้าใจแล้ว”“ครับ...ขอบคุณที่เข้าใจพี่นะ”“แล้วคนที่คุณพอร์ชไปหาเขาว่ายังไงบ้างล่ะคะ”“เขาจะช่วยครับ แต่เขาให้พี่มาบอกหวานก่อนแล้วก็ให้มาถามหวานว่าหวานจะมีลูกให้พี่เองรึเปล่า
“...ค่ะ หวานรู้” หวานรู้และหวานก็ได้แต่ขอให้มันยังทัน ขอให้ความตั้งใจที่จะปล่อยเลิกกินยาคุมป้องกันของฉันมันยังทัน ขอให้มันไม่สายเกินจนทำให้เขาไปเลือกคนอื่นแทนที่ฉัน ขออย่าให้เขาเลือกคนอื่นมาแทนที่ฉันมาแทนที่คำว่าครอบครัวของเรา“...พี่ไม่อยากรอแล้ว” เขานิ่งไปตอนที่ฉันบอกและพยักหน้ารับ เขานิ่งมองหน้าฉ
“ค่ะ” มันเจ็บแต่สุดท้ายจะพูดอะไรได้มากกว่านี้ในเมื่อตอนนี้ใจฉันเจ็บและอีกใจก็โกรธแต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากทะเลาะกับเขาหรือโวยวายเหมือนเมื่อกี้ มันเหมือนกับว่าการพยายามปิดบังซ่อนเร้นของเขาเป็นตัวการที่ทำให้ฉันชาจนไม่อยากจะทำอะไร“พี่...” เขาก็ยังเหมือนเดิม ฉันไม่ได้รอฟังแล้วแต่พอเห็นอาการของเขามันก็ทำใ