“อาหารก็อร่อยนะน้องมิน มินเพิ่งมาถึงกินเลยสิจ้ะ พี่เพิ่งรู้นะนี่ว่าที่นี่มีอาหารอร่อยเยอะขนาดนี้เชียว” พี่แจนยังไม่เลิกสรรเสริญผับนี้ ผับห่วยแตกที่มีเจ้าของเลวบรรลัย“มินไม่ค่อยหิวอ่ะพี่แจน” ฉันปฏิเสธพี่แจน ถึงแม้ว่าจะหิวมากก็ตาม แล้วอีกอย่างอาหารตรงหน้าก็นะ เหมือนพ่อครัวเป็นคนรู้ใจเพราะเป็นเมนูโปรด
“ต้องการเธอไงมิน”“...”“ต่อไปนี้ฉันจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว ฉันยอมโดนเธอด่าว่าไม่ใช่ลูกผู้ชาย หรือจะด่าฉันว่าเป็นตัวอะไรก็ได้ถ้ามันทำให้ฉันได้เจอได้อยู่ใกล้ ๆ ได้มีทางได้เธอคืนมา”ฉันฟังคำพูดพวกนั้นด้วยความนิ่ง นิ่งเพราะตกใจกับคำพูดของเขาจนทำอะไรไม่ถูก ไหนจะแววตาที่มองมาที่ฉัน มันเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่
“ก็บอกไม่รู้ไงมิน เลิกถามได้ยัง ง่วงนอน”หลังจากที่ผมพูดประโยคนี้จบมินตราก็เดินออกไปนอกห้องนอนโดยที่ไม่สนใจผมอีกเลย ส่วนผมก็นอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงมาเกือบชั่วโมงแล้วครับ นอนแม่งอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนที่จริงก็ไม่ได้โกรธอะไรยัยนั่นหรอก แต่ผมแค่งอนเท่านั้น เออฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมงอนที่ยัยเมียสุดที่รักมาทำร
“ไม่มีทาง ใครจะเป็นเพื่อนกับเมียได้วะ มินแม่งงี่เง่าว่ะ”ฉันได้แต่อ้าปากค้างด้วยความอึ้งในคำพูดของเขา ใครก็ได้ช่วยยืนยันกับฉันทีว่านี่คือออสตินตัวจริง แล้วไหนจะหน้าตาที่เริ่มแสดงออกชัดเจนว่ากำลังงอนนี่อีกหน้าเขาตอนนี้เหมือนเด็กที่โดนขัดใจไม่ให้ซื้อขนมไม่ผิด จะว่าน่ารักก็คงไม่ใช่สำหรับฉันหรอกนะ มันไ
“ฉันจะกลับแล้ว” ฉันบอกเขาเพื่อหวังให้เขามาเปิดประตูให้ เพิ่งสังเกตได้ว่ามันไม่ได้ใช้กุญแจแต่ใช้วิธีการกดรหัสเปิดต่างหาก“เดี๋ยวสิ ขอนั่งพักท้องก่อน” นั่นไงฉันว่าแล้ว!“นายสัญญากับฉันแล้วนะออสตินว่ากินข้าวเสร็จจะให้กลับ” ฉันพูดเสียงแข็งขึ้นมาทันที ถ้ายังมาลีลาฉันจะอาละวาดจริง ๆ แล้ว ออสตินหันมามองหน้
“ออสติน ทำไมนายถึงได้ดื้อด้านงี่เง่าเอาแต่ใจแบบนี้ฮะ!” ฉันขึ้นเสียงใส่เขาด้วยความหงุดหงิด แต่เขากลับไม่สนใจแล้วก็ปรับเบาะนอนหลับตาไปเลย โอ๊ย!“ออสติน ติน! อย่ามาทำแบบนี้ รีบไปเลยเดี๋ยวรปภ. มาไล่” ฉันเขย่าแขนเขาให้ลืมตา แต่ก็เท่านั้นแหละไม่รู้เอาความด้านความมึนมาจากไหนฉันเรียกเขาอยู่สักพัก รปภ. ก็เห
“คือ...เอ่อ” ฉันไม่รู้จะตอบยังไงดี กลัวมันด่าด้วยที่ไปข้องเกี่ยวกับคนที่เคยทำร้ายฉัน กว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้พวกมันต้องคอยช่วยฉันมากมายขนาดไหนฉันยังจำได้ไม่ลืม“กูไม่ว่าหรอกน่า อีมิลานด้วย เอาที่มึงสบายใจเลย” เหมือนมันจะรู้ว่าฉันคิดอะไรมันก็เลยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อยู่ในโทนปกติ นั่นแสดงว่าอีแมน
“อย่าเพิ่งกลับนะ รอเปิดประตูให้เราก่อนกำลังไป...กลัวเมียไม่เปิดประตูให้”พอออสตินพูดจบอีแมนนี่ก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันตาโต ส่วนฉันก็ได้แต่นิ่งอึ้งไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าเพื่อน แล้วก็ทำปากพูดกับมันโดยที่ไม่ออกเสียงว่า วางสายได้แล้ว แต่มันกลับยิ้มเจ้าเล่ห์“หืม~ ไม่ได้สิติน เนี่ยแมนนี่ต้องรีบ
พั่บ!“โอ้ว~ โคตรมันเลยหวาน”“อื้อ~ หวานก็ อ๊ะ! คุณพอร์ชทำหวานแรง ๆ ค่ะ” ฉันร้องขอมากขึ้น ดูเหมือนคุณพอร์ชจะใส่มาสุดแรงทุกครั้งที่ขอแต่เชื่อไหมค่ะว่าเขาสามารถเพิ่มแรงกระแทกให้แรงขึ้นได้ทุกครั้งที่ร้องขอมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งหวานเองก็ไม่รู้ว่าสามีของหวานไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหนพั่บ!“อ๊ะ!”พั่บ!“อ๊ะ
“แล้วแต่เลยค่ะ แล้วแต่ที่คุณพอร์ชอยากทำเลย อ๊ะ!” จบคำพูดยั่วยวนของฉันคุณพอร์ชก็กระแทกท่อนเอ็นเข้ามาเต็มแรงทันทีพั่บ!“อ่าส์! แน่นมากเมียจ๋า~” คุณพอร์ชจับเข่าฉันดันแยกออกจากกันแล้วกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวเร็วจนเสียงทำรักของเราสองคนดังไปทั้งห้องพั่บ!พั่บ พั่บ พั่บ!“อ๊ะ! คุณพอร์ช~ อ๊ะ! อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!”
“ซี๊ด~ คุณพอร์ช~” ฉันนอนชันเข่าเอามือบีบหน้าอกตัวเองจนแทบจะแหลกคามืออยู่แล้วคนที่ใช้ปากลิ้นทำรักให้ที่กลางร่างกายก็ไม่คิดจะหยุดแล้วขึ้นมาหาเมียอย่างหวานบ้างเลยแผล็บ~เสียงลิ้นตวัดเลียจากร่องรักขึ้นมาหาติ่งสวาททำฉันสะท้าน เสียวมากเลยหวานจะตายเพราะลิ้นคุณพอร์ชแล้วคุณพอร์ชจะรู้บ้างไหมนะ“ซี๊ด~ คุณพอร์
“นี่ไม่ได้แกล้งแช่งตัวเองเพราะอยากไปมีเมียใหม่ใช่ไหมคะ” ฉันแกล้งถามและตีสีหน้าระแวงเหมือนเดิม แต่ในใจรู้สึกดีมากแล้วล่ะ“พี่ดูไม่รักหวานเลยเหรอครับ” พอฉันถามพร้อมจ้องด้วยความระแวงเขาก็ถามกลับเสียงขรึม ใบหน้าหล่อก็ตึงขึ้นมาเชียว“ก็...จะไปรู้เหรอคะ”“หึ! เมียอะไรวะใจร้าย คิดลงได้ยังไงว่าผัวไม่รักผัวอ
“เฮ้อ! พี่แกล้งเยอะไปใช่ไหมเนี่ยเจ้หวานของพี่ถึงได้เศร้าแล้ว โอ๋ ๆ มาให้พี่พอร์ชโอ๋นะคะ”“อย่ามาใกล้หวานเชียวนะคุณพอร์ช!” ฉันถอยหลังหนีเขาทันทีที่เขาเก้าเท้าเข้ามาหา“โอเค ๆ ไม่เล่นแล้วครับ คุยกันนะน้ำหวานพี่ไม่แกล้งหนูแล้ว” เขายิ้มเอ็นดูฉัน ยิ้มเอ็นดูฉันทำไมมีเรื่องอะไรต้องเอ็นดู ลองมายิ้มเอ็นดูแบบ
“มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณพอร์ช! หยามหวานมากเกินไปแล้วนะ!” ฉันทนไม่ไหวสุดท้ายก็เลยพุ่งใส่เขา โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้วค่ะ โมโหจนอยากเอาเลือดหัวเขาออกหมับ!“หยามที่ไหน ที่ทำทุกวันทุกคืนก็ไม่ต่างจากการผลิตลูกนี่ครับ” เขาจับมือฉันที่กำลังจะข่วนหน้าเขาเอาไว้ทั้งสองมือพร้อมกับยิ้มอารมณ์ดีทำให้ฉันแทบกรี๊ด“ไ
“พี่อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ครับ มันคงมีความสุขมากถ้าได้เป็นพ่อคน พี่อยากเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่เป็นสายเลือดของพี่”“...ค่ะ หวานเข้าใจแล้ว”“ครับ...ขอบคุณที่เข้าใจพี่นะ”“แล้วคนที่คุณพอร์ชไปหาเขาว่ายังไงบ้างล่ะคะ”“เขาจะช่วยครับ แต่เขาให้พี่มาบอกหวานก่อนแล้วก็ให้มาถามหวานว่าหวานจะมีลูกให้พี่เองรึเปล่า
“...ค่ะ หวานรู้” หวานรู้และหวานก็ได้แต่ขอให้มันยังทัน ขอให้ความตั้งใจที่จะปล่อยเลิกกินยาคุมป้องกันของฉันมันยังทัน ขอให้มันไม่สายเกินจนทำให้เขาไปเลือกคนอื่นแทนที่ฉัน ขออย่าให้เขาเลือกคนอื่นมาแทนที่ฉันมาแทนที่คำว่าครอบครัวของเรา“...พี่ไม่อยากรอแล้ว” เขานิ่งไปตอนที่ฉันบอกและพยักหน้ารับ เขานิ่งมองหน้าฉ
“ค่ะ” มันเจ็บแต่สุดท้ายจะพูดอะไรได้มากกว่านี้ในเมื่อตอนนี้ใจฉันเจ็บและอีกใจก็โกรธแต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากทะเลาะกับเขาหรือโวยวายเหมือนเมื่อกี้ มันเหมือนกับว่าการพยายามปิดบังซ่อนเร้นของเขาเป็นตัวการที่ทำให้ฉันชาจนไม่อยากจะทำอะไร“พี่...” เขาก็ยังเหมือนเดิม ฉันไม่ได้รอฟังแล้วแต่พอเห็นอาการของเขามันก็ทำใ