286. Apartment

“Salamat nga pala, kuya Steve ha. Pasensya ka na dahil ikaw ang tinawagan ko. Wala kasi akong choice, ayoko kasi na malaman ng mga kaibigan ko na umiiyak ako.”

“Don’t mention it, Hazel. I’m glad you called me. Saka ano, basta para sayo, nakahanda akong dumating kahit anong oras.”

Kung sana ganito din siya kahalaga kay Frank.

Habang lulan ng kotse ni Steve ay walang ginawa si Hazel kundi ang umiyak. Mahal na mahal niya si Frank pero kinukuwestiyon niya ang sarili niya. Tama ba na magtiis pa siya gayong paulit-ulit na siya netong sinasaktan? Gusto lang naman niyang malaman kung mahal ba siya nito. Pero mukhang siya lang ang nag iisip nun.

“Ano ang plano mo ngayon? Wala ka na ba talagang balak na balikan siya?”

Sa isang coffe shop muna sila tumuloy ni Steve para magkape. Alas 4 na. Pero hindi siya dinadalaw ng antok. Mahapdi na ang mata niya dahil sa kakaiyak niya.

“Hindi ko alam…” malungkot na tumingin siya sa labas ng glass wall. Naiiyak na naman siya. Hindi miya akalain