CHAPTER 1

“IPINAGBILI ninyo ang bahay nang hindi man lamang ipinapaalam sa akin?” Hindi makapaniwalang sabi ni Sabina sa step-mother na si Melda, “Hindi pa ba kayo nasiyahan sa insurance na natanggap ninyo nang mamatay si Papa?”

            Nilingon niya ang kanyang mga gamit na isa-isa na nitong inilabas sa kuwarto niya.  Kanina pa siya nagpipigil dahil ayaw niya ng away.

            “Ang daming pinagkakautangan ng Papa mo, san ko palagay mo kukunin ang pambayad sa mga utang niya!” singhal nito sa kanya.

            Napaiyak siya.  Ang bahay na lamang na ito ang natitirang alaala ng mga magulang niya, pagkatapos ibenenta pa ng magaling niyang madrasta.  Kung paano nito iyon nagawa nang wala man lamang siyang pirma ay hindi niya alam.

            “Kaya ngayon pa lang, mag-impake ka na at maghanap ng matitirahan.  Hindi ka namin pwedeng isama sa bagong bahay na lilipatan namin.  Nakakahiya namang pati ikaw, kaladkarin pa namin dun.  Alam mo namang regalo iyon ng bilyonaryong fiancé ni Christine!”

            Napahikbi siya.  Hindi niya alam kung saan siya makikitira ngayong ibinenta na ng madrasta niya ang tinutuluyan nila.  Kung minsan ay hindi niya maiwasang tanungin ang Diyos.  Parang sobra-sobra naman na yata ang mga problemang ibinibigay nito sa kanya.  Parang wala ng katapusan.

            Nang maratay sa ospital ang Papa niya ay napahinto siya sa pag-aaral para alagaan ito. Hindi na rin niya nagawang bumalik pa sa coffee shop na pinapasukan niya kung kaya’t na-awol siya duon.  Siniraan pa siya ng me ari ng coffee shop kaya ngayon ay nahihirapan na siyang humanap ng trabaho.  After three weeks ay namatay rin ang Papa niya.  May nakuhang insurance ang step-mother niya ngunit ni singkong duling ay di man lamang siya nito binigyan.  Katwiran nito ay kulang pa iyong pambayad sa lahat ng pinagkakautangan nila.

            Pero hindi pa pala sapat ang two million pesos na nakuha nito sa insurance, ibinenta pa nito ang bahay nila. 

            “Pwede ho bang pakibigay ng resibo ng lahat ng nabayaran nyo kamong utang ni Papa sa ospital?  Ang tanda ko ho kasi, pati ospital ay covered ng insurance ni Papa at. . .” bago pa niya maituloy ang sasabihin ay nasampal na siya nito.

            “Ako pa ngayon ang pinagdududahan mo matapos kong alagaan ang Papa mo?” Madramang sabi nito sa kanya, “Wala ka talagang utang na loob!”

            Hah, alagaan?  Parang hindi niya matandaan na inalagaan nito nuong nakaratay sa ospital ang Papa niya.  Ni hindi nga mabakas sa mukha nito na nag-aalala ito sa Papa niya.  Para pa ngang walang pakialam, abala sa mahjong habang siya ay hindi magkandaugaga sa pag-aalaga sa Papa niya.

            “Lumayas ka na bago pa magdilim ang paningin ko!  At huwag na huwag ka ng magpapakita pa kahit na kailan!” Sabi nitong inihagis sa labas ang mga damit niya.

            Napakagat labi siya.  Hindi niya alam kung saan siya pupunta ng mga oras na iyon.  Ni wala siyang kapera-pera.  Umiiyak na inilagay niya sa isang malaking kahon ang kanyang mga gamit.  Pakiramdam niya ay nasa madilim na madilim na lugar siya at wala siyang maaninag na kahit na anong liwanag.

            Pumara siya ng taxi at nagpahatid sa Tiya Metring niya na kapatid ng Nanay niya, “Bossing, pwede bang itong rubber shoes at bag ko ang ibayad ko sa inyo?  W-wala ho kasi akong pera.”

            “Anak ng teteng!  Ang lakas ng loob mong mag-taxi, wala ka naman palang pera!  Bumaba ka rito, baba!” Bulyaw ng matandang driver sa kanya.  Umiiyak na bumaba siya habang bitbit ang malaking box. 

            Napatingala siya sa langit.  Mukhang madilim ang langit, parang uulan pa.  Sumilong siya sa waiting shed at kinuha ang kanyang phone para tawagan ang kanyang bestfriend na si Erica. 

            “Pwede bang sunduin mo ko dito sa tapat ng hypermart dito sa Cubao? Wala akong kapera-pera.” Humihikbing sabi niya sa kaibigan, “Makikituloy lang ako sa inyo kahit isang gabi lang?  Kung pwede sana?” Nakikiusap na sabi niya rito.

            “Naku. . .teka at ipapaalam ko muna ke Nanay, alam mo namang. . .”

            “Please Erica?” Nagsusumamong sabi niya.  Narinig niya ang malalim nitong buntong hininga.  Pinaputok niya ang kanyang mga daliri.  Umaasa siyang pagbibigyan siya nito kahit na ngayong gabi lang.

            “Okay, sige, hintayin mo ko, papunta na ko dyan,” sabi nito pagkatapos ng ilang sandaling pag-iisip.

            “Salamat, Erica,” tila mapapahagulhol na sabi niya rito.

            “Mamaya ka na magpasalamat kapag nandyan na ako, okay?” sabi nito sa kanya.

            “Hihintayin kita dito.” Mahinang sabi niya.  Nang mawala ito sa ere ay inilapag niya ang buhat-buhat na box sa bench saka naupo.  Ngunit lumipas na ang dalawang oras ay hindi pa rin ito dumadating kaya tinawagan niya itong muli.

            “Nasaan ka na?”

            “Ay, Sabina, nandyan ka pa pala. Sorry, nawala sa isip kong nagpapasundo ka nga pala.  Dumating kasi ang mga pinsan ko galling probinsya.  Siksikan na dito sa bahay kaya wala ka ng matutulugan eh.  Sorry, nawala sa isip kong tawagan ka.  Na-busy kasi ako sa pakikipag-usap sa mga pinsan ko, matagal-tagal rin kasi kaming hindi nagkita-kita eh. . .alam mon a. . .”

            Gusto sana niya itong sitahin.  Napaka-inconsiderate naman nitong ni hindi man lamang siya naisipang tawagan man lang para ipaalam sa kanyang di siya nito masusundo.  Hindi niya alam kung bakit naging ganun sa kanya si Erica simula nang maratay sa ospital ang Papa niya.  Naging malamig na ang pakikitungo nito sa kanya, madalas ay napapansin pa niyang sinasadya nitong iwasan siya.  Minsan tuloy ay parang gusto na niya itong sumbatan.  Balewala na ba talaga dito ang friendship nila?

            Samantalang kapag ito ang nangailangan sa kanya, kahit may ginagawa siya ay isinasantabi muna niya para rito.  Kung hindi nga dahil sa kanya ay baka hindi nito naipasa ang thesis nito at hindi ito naka-graduate ngayon.  Pero mukhang nakalimutan ng lahat iyon ni Erica.

            Tinawagan niya ang Tiya Metring niya.  Nakailang missed calls yata siya dito bago nito sagutin ang tawag niya, “Tiya Metring, makikituloy sana ako pansamantala sa inyo,” aniya sa matanda, “Naibenta na ni Tita Melda iyong bahay at. . .”

            “Nuong nakuha mo ang insurance ng Papa mo, ni hindi mo ako naalalang bahaginan pagkatapos ngayon tatawag ka para makitulog?” Singhal kaagad nito sa kanya.

            Napakagat labi siya.  Hanggang ngayon ay hindi pa rin ito nakaka-move on sa insurance ng Papa niya as if naman nakinabang siya sa perang iyon.  Pero kahit ilang beses niyang sabihing wala siyang nahawakang pera ay ayaw nitong maniwala sa kanya.  Nagdadamot lang daw talaga siya.  Manang-mana raw siya sa Nanay niyang maramot.

            “Sige na lang ho. Salamat na lang po,” sabi niyang pinutol na ang pakikipag-usap sa kanyang tiyahin.  Parang sasabog ang dibdib niya ng mga sandaling iyon.  Napatingala siya sa langit.  Bakit parang napaka-unfair Nyo naman sa akin?

            “Ate Sabina!” Dinig niyang sigaw ng isang batang babae.  Paglingon niya ay nakita niya ang ten-year old nilang kapitbahay na si Leanne kasama ng Kuya Marcus nito.  Hinila nito ang Kuya nito palapit sa kanya.

            “L-Leanne. . .Marcus,” gusto sana niyang itago ang bitbit niyang box ngunit sa laki niyon ay paano niya iyon maitatago sa mga ito.  Napatingin siya sa mga groceries na labit ng mga ito, “Nag-grocery pala kayo.”

            “Oo, pasakay na nga kami ng tricycle pero nakita nga kita kaya niyaya ko si Kuya dito,” sabi nitong sinundot sa bewang ang kapatid, “Uy si Kuya Marcus, natotorpe na naman dahil nakita nya ang crush niya,” sabi nito sa fourth year high school na binata.

            Nag-blush si Marcus.

            Humagikhik naman si Leanne, maya-maya ay napakunot nuo nang mapansin ang box na dala niya, “Anong mga ‘yan?”

            “Mga gamit ko,” nahihiyang sagot niya.

            “Ohmygosh, narinig nga namin kaninang pinapalayas ka ng witch na step-mum mo!  Akala ko hindi nya totohanin.  San ka na ngayon titira?” Nag-aalalang tanong ng bata sa kanya.

            Napatungo siya.  Hindi niya alam kung ano ang isasagot.

            “Gusto mo bang samin ka na muna?” Dinig niyang tanong ni Marcus sa kanya, “Tamang-tama, naghahanap si Mommy ng pwedeng mag-tutor kay Leanne.”

            “Ay oo nga Ate Sab!” Excited namang sabi ni Leanne sa kanya, “At least pagkatapos mo kong itutor, pwede na tayong magkwentuhan.  Dun ka na sa room ko para me kasama ako!”

            Nag-angat siya ng mukha.  “N-Nakakahiya naman. . .”