EPISODE 15 [NC18+]“ฮึก! ฮือๆ...”ฉันร้องไห้ออกมาด้วยความเหนื่อย ในขณะที่ร่างสูงบนตัวฉันยังขยับสะโพกสอบเข้าหาร่างของฉันไม่ยอมหยุด และฉันก็ไม่รู้เลยว่าเขาทำแบบนี้กับฉันนานแค่ไหน เพราะในความรู้สึกฉันมันช่างยาวนานและทรมานเหลือเกิน“อื้อ!” ฉันร้องตกใจเมื่อถูกริมฝีปากลงมาจากคนด้านบน เขาก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากฉันอย่างหิวกระหาย ทำเหมือนกับว่าเขาอยากจะกินฉันเข้าไปทั้งตัวอย่างนั้นแหละ เพราะเขาทั้งจูบ ขบเม้น และกัดริมฝีปากล่างของฉันเล่น เหมือนต้องการแกล้งกันจุ๊บ! เขาถอนจูบออกจนเกิดเสียงเอฟเฟ็คระหว่างเรา แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุดร่างของเขาที่ยังแทรกกายเข้ามาในตัวฉันไม่เลิก และนั่นจึงทำให้ร่างของฉันขยับไหวไปตามแรงที่เขากระทำใส่ฉันฟอดดด!“เหนื่อยไหม” หลังจากที่คุณโซ่ทั้งจูบทั้งหอมฉันจนพอใจแล้ว เขาก็ก้มมาถามฉันเสียงอ่อนโยนเป็นครั้ง และไม่ใช่แค่น้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่มันยังรวมไปถึงสายตาที่เขามองมาที่ฉันอีกด้วย และนั้นทำให้ฉันขมวดคิ้วเม้มริมฝีปากอย่างไม่ชอบใจคุณโซ่นิสัยไม่ได้เลยผู้ชายนิสัยเสีย! ชอบเอาแต่ใจบังคับฉัน...ก่อนหน้านี้ยังโกรธและโมโหเป็นฟืนเป็นไฟอยู่เลย แต่มาตอนนี้สิ กลับถามฉันด้วยความอ่อ
EPISODE 16“อ๊ะ! คุณโซ่ฉันเจ็บนะ” คุณโซ่ไม่ฟังที่ฉันพูดเลยหลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นจบ เขาก็จัดการกระแทกเข้าใส่ร่างของฉันด้วยความรุนแรง และไม่ยอมปล่อยให้ฉันได้เป็นอิสระอีก เขาทำกับฉันราวกับสิ่งของไร้ค่า เป็นแค่ที่ระบายให้เขากระทำตามใจชอบแค่นั้น“ฮึก...ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน”ฉันได้แต่นอนร้องไห้อยู่ใต้ร่างของเขา คุณโซ่ไม่สนใจอะไรฉันเขาเพียงแต่ทำเรื่องแบบนั้นกับฉันซ้ำไปมา จนเวลาผ่านไปนานเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด“อ๊า!” ฉันร้องครางออกมาเมื่อเขากระแทกเข้าใส่ช่วงล่างฉันแรงขึ้น ตอนนี้ฉันรู้สึกอ่อนเพลียมากเปลือกตาก็จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่อยู่แล้ว จนเมื่อเวลาผ่านไปสักพักคุณโซ่ก็ก้มลงมาดูดริมฝีปากฉัน เขาจูบฉันด้วยความกระหายและรุนแรง และหลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...-Akin’s talk-เวลา 04.46 น.ฟู่ววว!ผมพ่นควันสีขาวเทาออกมาจากปากและจมูกตัวเอง หลังจากที่ใช้มือคีบมวนบุหรี่เข้าปากไปก่อนหน้านี้ ก่อนจะมองเข้าไปในห้องนอนของผมที่ตอนนี้มีร่างของคนตัวเล็กนอนหลับอยู่บนเตียง ผมมองผ่านทะลุเข้าไปในประตูกระจกใสของระเบียงที่ปิดกั้นเอาไว้ระหว่างผมกับห้องนอนที่จริงผมจะไม่ปิดประตูก็ได้ แต่เ
EPISODE 17“ตื่นได้แล้วครับจะบ่ายสองแล้วนะ!”“คะ คุณโซ่!” และเมื่อปรับแสงและภาพตรงหน้าได้แล้ว ฉันจึงเห็นใบหน้าหล่อคมที่แสนคุ้นเคยของผู้ชายที่นอนมองฉันเป็นครั้งแรก และที่น่าตกใจและแปลกใจในเวลาเดียวกันนั้น เขากลับยิ้มอ่อนโยนมาให้ฉัน ทั้งที่เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับฉันเลยสักครั้งตึกตัก ตึกตัก!...และมันก็เป็นครั้งแรกอีกที่ฉันเผลอหัวใจเต้นแรง เพียงเพราะรอยยิ้มไร้พิษสงนั้นของเขา“หิวไหม?” คุณโซ่ถามฉันด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยปอยผมของฉันเล่น เขาไม่ได้สบตาฉันในขณะที่ถามฉันแต่เขากลับไล่มองไปตามมือที่เขาเกลี่ย...“...มะ ไม่ค่ะ!”ฉันตอบเขากลับไปแค่นั้น ก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้ร่างกายของฉันนั้นเปลือยเปล่า และนั้นทำให้ฉันก้มลงมองสภาพของตัวเองทันที ถ้าฉันไม่มีผ้าห่มผืนหนาของเขาห่มไว้ป่านนี้สภาพของฉันคงจะแย่มาก ถึงฉันกับเขาจะมีอะไรกันหลายครั้งแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่รู้สึกอายที่ตัวเองมีสภาพแบบนี้นะ“โกรธไหมที่ฉันบังคับเธอแบบนี้” ...แต่อยู่ดีดีในขณะที่ฉันกำลังขยับร่างลุกขึ้นนั่ง คุณโซ่ก็เอ่ยพูดกับฉันขึ้นมาและนั้นจึงทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ“คะ? เมื่อกี
EPISODE 18หลายวันผ่านมา...“พรุ่งนี้หนูเค้กก็ต้องไปเรียนแล้วใช่ไหม...อยากได้รถไหมเดี๋ยวน้าให้เอาไว้ใช้ขับ” คุณน้าที่กำลังนั่งปักดอกไม้ใส่แจกันอยู่หันมาถามฉันด้วยยิ้ม และฉันที่กำลังช่วยท่านปักดอกไม้อยู่ถึงกับชะงักค้างเมื่อได้ยินประโยคหลัง“เอ่อ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ...หนูเดินไปรอรถเมล์หน้าปากซอยเหมือนเดิมก็ดีแล้วนี่ค่ะ” ฉันหันไปตอบท่านเสียงเบา ก่อนจะหลบสายตาท่านเมื่อเหลือบสายตาไปเห็นว่าท่านกำลังมองฉันอยู่“ได้ยังไงกันล่ะจ้ะ...บ้านเราก็มีรถตั้งเยอะแยะเอาไปใช้สักคันคงไม่เสียหายอะไร หรือถ้าหนูเค้กไม่อยากขับไปเองให้คนขับรถที่บ้านไปส่งก็ได้หรือไม่...ก็ติดรถพี่โซ่ไปก็ได้นี่จ้ะ ทางนั้นเป็นทางผ่านไปบริษัทของพี่เขาอยู่แล้วนี่แค่หนูบอก...”“เค้กไม่อยากรบกวนคุณโซ่ค่ะ...แค่ได้มาอยู่บ้านนี้ก็เป็นพระคุณมากถ้าเค้กต้องไปรบกวนคุณโซ่เขา เขาอาจจะยิ่งไม่ชอบเค้กมากกว่าเดิมก็ได้ค่ะ...แค่นี้เค้กก็ทำตัวไม่ค่อยถูกเพราะรู้สึกเกรงใจเขามากแล้วค่ะ”“เฮ้อ...อะไรทำให้หนูเค้กคิดว่าพี่เขาไม่ชอบหนูจ้ะ เขาบอกกับหนูแบบนั้นเหรอ?”“ค่ะ เค้กไม่อยากทำให้เขาอึดอัดใจเวลาต้องอยู่ใกล้เค้กแบบนี้” ประโยคนี้ฉันบอกกับคุณน้าเสี
EPISODE 19ตุบ! ฟุบ! ผมจัดการวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะอาหารจนเกิดเสียง ก่อนจะตามมาด้วยเสื้อสูทที่เพิ่งถูกคนสูงวัยถอดไปก่อนจะเดินมาถึงโต๊ะ ก่อนผมจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับคนตัวเล็ก เธอเหลือบสายตาขึ้นมามองผมแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้าทานข้าวในจานของเธอไป...แต่ผมมองออกว่าตอนนี้เธอคงรู้สึกอึดอัดมาก เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาทักทายผมเลยสักนิด ส่วนผมก็ได้แต่มองเธออย่างไม่วางตา จนกระทั่งมีเสียงของคุณแม่แทรกผ่านเข้ามาในโซนประสาทผม“ป้าเทียน...ตักข้าวให้ตาโซ่เลยจ้ะ”หลังจากสิ้นคำพูดของคุณแม่ หญิงชราสูงวัยหกสิปีก็เดินมาหยิบโถข้าวที่วางไว้บนโต๊ะ แล้วเดินมาตักเข้าให้ผมก่อนจะผละออกไปยืนอยู่ด้านข้างตามเดิมด้วยความสงบนิ่ง และที่ยืนข้างกันนั้นก็มีร่างบอบบางของเด็กผู้หญิงวัยรุ่นยืนอยู่ด้วย“ทานเยอะๆนะตาโซ่ หนูด้วยนะหนูเค้กทานเยอะๆ...เราไม่ได้ทานข้าวพร้อมหน้ากันนานแล้ว” คุณแม่พูดขึ้นมาเสียงอบอุ่นและนั้นจึงทำให้ผมจำต้องนั่งกินข้าวตามที่ท่านบอกอย่างไม่มีทางเลี่ยง เพราะถึงแม้ผมจะรู้ว่าเค้กอึดอัดใจแค่ไหนที่ร่วมโต๊ะอาหารกับผมในรอบหลายวันก็ตาม20.56 น.ปึง!ผมจัดการปิดประตูห้องนอนก่อนจะหมุน
EPISODE 2008.15 น.“อิ่มแล้วค่ะ”ฉันเอ่ยพูดขึ้นมาเสียงเบาหลังจากที่วางช้อนข้างถ้วยข้าวต้ม ก่อนจะเหลือบสาตาขึ้นไปมองผู้ชายร่างสูงที่นั่งมองฉันทานข้าวด้วยความรู้สึกเกรงๆ...แค่ทานข้าวทำไมต้องกันขนาดนี้ด้วยล่ะ?“จ้ะ...งั้นหนูเค้กรีบไปเรียนเถอะเดี๋ยวสายนะ” แต่เสียงของคุณน้าที่นั่งอยู่หัวโต๊ะก็ดังขัดขึ้นมา ฉันจึงหันกลับไปมองท่านก่อนจะส่งยิ้มบางเบาไปให้ท่านแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปนอกจากค่อยๆลุกจากเก้าอี้ จัดการหยิบกระเป๋าสะพายที่วางไว้บนเก้าอี้อีกตัวขึ้นมาสะพายแทน“ผมไปทำงานก่อนนะครับ” และในขณะนั้นเองร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมสอง ก็ลุกขึ้นมาบ้างก่อนจะหันไปพูดกับแม่ของเขาก่อนจะตวัดสายตาคมหันมามองฉันนิ่งๆ จนฉันที่ถูกจ้องมองแบบเปิดเผยถึงกับรู้สึกกลัวสายตาของเขาขึ้นมา“...หนูไปเรียนนะคะ สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ลาคุณน้าก่อนจะเดินตามร่างสูงที่หยิบเสื้อสูทเดินเร็วๆออกไปแล้วก่อนหน้านี้เงียบๆ ฉันเดินทิ้งระยะห่างจากคุณโซ่มากจนตอนนี้เขาเดินไปยืนรอฉันข้างรถคันหรูของเขาแล้ว“เดินให้มันเร็วหน่อยได้ไหมจะกลัวอะไรฉันนักหนา...”ปึง!เมื่อพูดจบคุณโซ่ก็ปิดประตูเสียงดังทันทีที่เห็นฉันเดินลงบั
EPISODE 2116.40 น.“เจเจครับกินลูกอมมากไม่ดีนะ...เดี๋ยวจะปวดฟันเอา”ดอกแก้วที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยืนขาเดฟสีเข้มหันมาบอกลูกชายตัวน้อยของเธอเสียงดุ เมื่อเห็นแต่ของในมือลูกชายมีแต่พวกลูกอมและลูกกวาดเต็มไปหมด“แต่เจเจชอบกินนี่คร้าบ...” เด็กน้อยหันมาเศร้าไปบอกมารดาของเขาเสียงอ่อย“มี๊ไม่ว่าถ้าน้องเจเจชอบกิน...แต่การชอบกินของพวกนี้มันต้องมีจำนวนจำกัดด้วยนะ น้องเจเจจะเยอะมากไม่ได้เพราะเดี๋ยวถ้าน้องเจเจกินเยอะฟันสีขาวของน้องจะกลายเป็นสีดำ” ดอกแก้วเดินเข้าไปหาร่างเล็กน่ารักของลูกชาย ก่อนจะย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าพร้อมกับอธิบายถึงประโยชน์ที่ลูกต้องการให้คนตัวเล็กฟังอย่างใจเย็น“...ทำไมฟันถึงเป็นสีดำล่ะครับ” ใบหน้าน่ารักเอียงคออย่างสงสัยขนาดถามมารดาของตัวเอง ก่อนจะมองใบหน้าหวานของมารดาตาแป๋ว“ก็เพราะน้องเจเจกินลูกอมพวกนี้มากไงครับ แล้วหลังจากนั้นฟันก็จะเริ่มผุจนกลายเป็นสีดำ...แบบนี้น้องเจเจของมี๊ก็จะหมดหล่อไม่มีสาวๆมาชอบไม่รู้ด้วยน้า” ดอกแก้วค่อยอธิบายให้คนตัวน้อยที่ทำตาโตตกใจกับสิ่งที่เธอเล่าให้ฟังอย่างนึกเอ็นดู มือบางที่ไม่ได้ถือตะกร้าข้างหนึ่งจึงลูบศีรษะน้อยไปมาด้วยความรัก
EPISODE 22“...รับไปสิ!”เสียงคุณโซ่ที่นั่งหลังพวงมาลัยรถเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันหันไปปิดประตูรถแล้วเรียบร้อย และกำลังจะหันไปคาดเบลล์แต่ก็ต้องหยุดชะงักก่อนหันไปทางเขา และพอฉันหันกลับไปเขาก็ยื่นถุงผ้าใบเล็กให้ฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย“อะไรค่ะ?” ฉันไม่ได้รับถุงผ้านั้นจากเขาแต่กลับตั้งคำถามเขากลับไปด้วยความไม่เข้าใจ“รับไปเถอะน่า...” แต่คุณโซ่ก็ไม่ได้ตอบคำถามนั้นของฉันนอกจากบอกให้ฉันรับของจากเขาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด และนั้นจึงทำให้ฉันต้องรับถุงผ้านั้นอย่างไม่มีทางเลี่ยง ก่อนจะเปิดห่อผ้าออกเพื่อดูของข้างใน“...นี่มันขนมกับนมนี่ค่ะ คุณเอามาให้ฉันทำไมฉันไม่ได้หิวซะหน่อย”“ให้ก็รับๆไปเถอะน่าจะถามมากทำไม!” คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะหันไปสตาร์ตรถแล้วออกจากมหาลัยในเวลาต่อมา และหลังจากนั้นฉันกับคุณโซ่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก ภายในรถมีแต่ความเงียบกับเสียงเครื่องยนต์ที่เคลื่อนไปตามท้องถนนในยามเย็น“...วันนี้คุณแม่ไม่อยู่ท่านไปรักษาศีลที่วัด”แต่เงียบไปได้ไม่นานเท่าไหร่ น้ำเสียงราบเรียบของคนที่นั่งอยู่ข้างฉันก็พูดขึ้นมาและนั้นจึงทำให้ฉันละสายตาจากข้างถนนหันไปมองเสี้ยวหน้าด้าน
- Special - The complete wedding...วันแต่งงานเวลา 16.45 น. @บ้านเมธาพิภัทรภายในห้องนอนสวยหวาน ที่ถูกตกแต่งอย่างประณีต มีผู้หญิงสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่บนเตียงอย่างสนุกสนาน เธอทั้งสองยิ้มหัวเราะให้กับวันแห่งความสุขนี้ด้วยความจริงใจ..."..จริงเหรอคะ ทำไมเรื่องนี้เค้กไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยล่ะ พี่โซ่ไม่เคยเล่าให้เค้กฟังมาก่อนเลย...""จริงสิ พี่จะโกหกเราทำไม"เจนนิเฟอร์ตอบกลับน้องสะใภ้ของเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อนึกไปถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อนของอคิน ที่เป็นทั้งเพื่อนและญาติในเวลาเดียวกัน"...แบบนี้เค้กต้องหาโอกาสถามพี่โซ่ซะหน่อยแล้วค่ะ""แน่นอน น้องเค้กไม่ต้องไปกลัวมันนะไอ้พี่โซ่น่ะ อย่าให้มันข่มเค้กได้" เจนนิเฟอร์พูดกับคนตรงหน้าด้วยสายตาจริงจัง ก่อนจะส่งยิ้มออกมาอีกครั้งหลังจากได้ฟังคำตอบของสาวน้อยหน้าหวาน"พี่เจนนีไม่รู้อะไร ตอนพี่โซ่โมโหน่ะน่ากลัวแค่ไหน เค้กนี่แทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นเลยค่ะ"นันทิญาที่สวมชุดเดรสน่ารักสีขาวตัวบาง บอกกับเจนนิเฟอร์ด้วยใบหน้าหวั่นกลัว เมื่อนึกไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของอคินและเธอ"...เอ่อ นั่นสิเนอะพี่ก็ลืมไปว่าสามีเราน่ะเวลาโกรธน่ากลัวแค่ไหน ยิ่งเว
Episode 32 End."..."ฉันเม้มริมฝีปากของตัวเองไว้ด้วยความรู้สึกประหม่าและตื่นเต้น ก่อนจะรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลคลอออกมา เมื่อเห็นภาพตรงหน้านี้..."แต่งงานกับพี่นะครับ" ฉันมองกระดาษที่เขียนประโยคเดียวกันกับน้ำเสียงห้าวที่พูดออกมา อยู่ดีๆฉันก็รู้สึกอยากจะร้องไห้..."พี่โซ่คะ..แต่เค้กยังเรียนไม่จบเลยนะจะแต่งงานได้ไง" หลังจากที่พยายามเปล่งเสียงออกไป ฉันก็ได้ยินชัดเจนเลยว่าน้ำเสียงของตัวเองนั้นสั่นเครือแค่ไหน ไหนจะความรู้สึกที่ร้อนผ่าวตรงขอบตานั้นอีก อย่าบอกนะฉันดีใจจนร้องไห้ออกมานะ!"เอาไว้หนูเรียนจบเมื่อไหร่เราค่อยแต่งงานกันแบบนี้...ดีไหม?"ร่างสูงที่นั่งคี่กระดาษให้ฉันอ่านพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม พูดตามตรงเลยนะพี่โซ่เป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยมาก แล้วฉันก็รู้สึกว่าตัวเอง 'กำลัง' หลงรอยยิ้มนี้จนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะ...ฉันนั่งมองแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองด้วยความรู้สึกที่หลาดหลาย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงหวานใสของผู้หญิงที่ฉันรู้จัดและคุ้นเคยเป็นอย่างดี"..นี่อันนี้ดีนะ น้องเค้กต้องทานเยอะๆเดี๋ยววันแต่งงานจะใส่ชุดแต่งงานไม่สวย ดูสิเนี้ยหุ่นผอมแห้งหมดแล้ว"พี่เจนนี่เพื่อนสนิทสมั
EPISODE 31เวลา 15.50 น."...ตกลงพี่โซ่จะพาเค้กไปไหนกันแน่คะ?" ฉันหันไปถามคนขับที่มองทางไม่สนใจฉันเลยสักนิด เพราะอยากรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ ทำไมต้องทำตัวมีความลับด้วย ฉันจึงลองถามเขาออกไปแต่ก็อย่างที่คิดไม่มีคคำตอบหลุดออกจากปากเขา นอกจากสายตาคมและรอยยิ้มมุมปากที่ส่งมาให้แต่เขาจะรู้ไหมว่าแค่สองอย่างนั้นม มันไม่เพียงพอหรอกนะคำตอบสำหรับฉัน เพราะฉันไม่สามารถรู้ได้เลยว่าพี่โซ่คิดที่จะทำอะไรอยู่ตอนนี้"...โอเคคะ ไม่บอกก็ไม่บอก" ฉันหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างรถ เพื่อมองวิวนอกรถ...ไม่อยากมองหน้าคนที่มีความลัยเยอะอย่างคนข้างตัวให้หงุดหงิด"เดี๋ยวพอเค้กไปถึงก็จะรู้เองแหละ" เสียงห้าวเอ่ยพูดออกมาก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงการจับกุมที่มือบางของตัวเอง และนั้นจึงทำให้ฉันก้มลงไปมองบนตักก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองเสี้ยวหน้าหล่อเหล่าที่ตั้งใจขับรถ แต่เมื่อกี้ฉันเห็นนะ ...ว่าเขามีอมยิ้มออกมาด้วยนะ เอาเป็นว่าฉันไม่ถามเขาตอนนี้ก็ได้เพราะเดี๋ยวก็คงจะได้คำตอบเองอย่างที่เขาบอกนั้นแหละ"แล้วที่พี่โซ่จะพาเค้กไปอยู่ไกลหรือเปล่าคะ" และเพื่อไม่ให้ในรถเงียบเหงาจนเกินไป ฉันจึงหาเรื่องชวนเขาคุยไปพลางๆก่อน"ไม่ไกลเท่าไหร่แ
EPISODE 30เช้าวันต่อมา..."...นี่เราจะไม่พูดกับพี่จริงๆใช่มั้ย?"เสียงพี่โซ่ดังขึ้นมาและนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถามคำถามนี้กับฉัน แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ตอบอะไรนอกจากเดินเลี่ยงเขา และกำลังจะออกไปจากห้องแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง"เป็นอะไรทำไมไม่พูด โกรธอะไรพี่ครับ..." คนในอ้อมกอดเอ่ยถามฉันก่อนจะก้มลงมาจูบข้างขมับฉันอย่างอ่อนโยนเหมือนเช่นทุกครั้ง...พี่โซ่แสดงออกทุกอย่างเหมือนเดิมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ที่ไม่เหมือนเดินคือฉัน...ฉันไม่สามารถทนเป็นผู้หญิงโง่เง้าให้เขาหลอกอีกต่อไปได้จริงๆ"..เมื่อวานพี่โซ่อยู่ที่ไหนคะ" ฉันถามเขาออกไปเสียงนิ่ง แต่ก็ยืนให้เขากอดไม่ได้ผลักไสทั้งที่ในใจฉันอยากทำใจแทบขาดแต่เป็นเพราะฉันพยายามคุมอารมณ์ตัวเองให้เย็นลง และยังคงอยากอยากฟังคำอธิบายจากพี่โซ่อยู่..เลยเลือกที่จะนิ่งมากกว่าโวยวาย"อ๋อ...โกรธที่พี่กลับดึกไม่ได้กลับเย็นอย่างที่บอกเราไว้ใช่ไหม เค้กอย่าโกรธเลยนะเมื่อคืนพี่อยู่กับเพื่อนทั้งคืนเลย" พี่โซ่ตอบฉันมาน้ำเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะกอดฉันแน่นขึ้นไปอีก"...เพื่อนที่พี่โซ่พูดถึงนี่มีผู้หญิงด้วยใช่ไหมคะ" ในขณะที่ถามเขาออกไปฉันพยาย
EPISODE 29หลายวันต่อมา...เวลา 15.35 น. @ห้างสรรพสินค้า G"อะไรกันเค้ก! เธอจะมานั่งจ้องหน้าเราแบบนี้ไม่นะเว้ย!" เสียงห้าวของผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉันเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับยื่นนิ้วชี้มาจิ้มหน้าผากฉัน และเธคนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเพื่อนสาวคนสนิทของฉันเอง...เธอมีชื่อว่า 'ควีน' เป็นเพื่อนสมัยมัธยมที่สนิทกันมากและเวลานี้ก็ยังสนิทกันอยู่ ตอนนี้เธอคนนี้เรียนคณะวิศวะฯ แต่สาขาอะไรนั้นฉันก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยชอบเรื่องอะไรแบบนี้เท่าไหร่ และถึงจะรู้ว่าควียเรียนสาขาไหนฉันก็จำไม่ได้อยู่ดี แฮร่ๆเอาเป็นว่ารู้แค่นี้ก็พอแล้วกัน เพราะที่ฉันอยากจะเล่าก็คือตอนนี้ควีนได้กลับมาจากต่างประเทศแล้ว หลังจากธุระกับครอบครัวหลายวัน"..งื้อ~ ก็ฉันคิดถึงแกนี่...แล้วเป็นไงบ้างธุระที่นั่นเรียบร้อยดีไหม?" ฉันถามเพื่อนสาวก่อนจะใช้ตะเกียบคีบเนื้อย่างเข้าปากในเวลาต่อมา ในระหว่างที่กำลังลิ้มรสชาติเนื้อย่างเกาหลีอยู่นั้นก็รอฟังจากคนตรงหน้าไปด้วย..."อืม...มันก็เรียบร้อยดีแหละ ทางฉันกับทางฝั่งโน้นตกลงกันแล้วว่าจะจัด 'งานแต่ง' หลังฉันเรียบจบน่ะ ระหว่างนี้ฉันกับเขาเลยเป็นคู่หมั้นกันไปก่อน"ควีนที่
EPISODE 28เวลา 04.25 น."อ๊ะ! อื้อออ~" ร่างกายฉันยังคงขยับตามแรงกระแทกของคนตัวสูงบนตัว ทั้งที่เปลือกตาของฉันกำลังหนักอึ้งไปทุกทีแต่ฉันกลับหลับไม่ลง เพราะรู้สึกเสียวที่ช่วงล่างแทบขาดใจ"อ่าห์~ ซี๊ดดด~ ยิ่งเอายิ่งมัน...""อื้อ~ พะ พอแล้ว ดะ..ได้ไหม อ๊ะๆๆๆ" ฉันพยายามร้องบอกขอให้พี่โซ่หยุด แต่ก็เหมือนเดิมนอกจากเขาจะไม่ยอมหยุดตามคำร้องขอแล้ว เขายังขยับเร่งจังหวะขึ้นไปอีก และฉันที่ทำอะไรไม่ได้เลยก็ได้แต่หลุดเสียงครางออกมา"อื้อ~ อ๊ะ...อ่าห์"เสียงครางหลุดออกมาจากปาก ทั้งที่ฉันพยายามกลั้นเสียงน่าอายนี้แล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะพี่โซ่เขารู้ว่าทำยังไงฉันถึงจะหลุดเสียงออกมา"อื้อ~ ยะ อย่ากัดนะ!" ฉันร้องบอกด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกเจ็บที่หยอดอกพอเหลือบตาไปมองก็เห็นว่าพี่โซ่กำลังใช้ฟันขบกัดเอาไว้อยู่ แต่พอฉันบอกเขาก็เลื่อนสายตามองหน้าฉันแล้วค่อยๆกระตุกอย่างชอบใจอะไรกันนะ! แค่ฉันร้องห้ามเขาทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วยล่ะ?"ยิ้มอะ...อื้อ!"ฉันที่กำลังจะถามออกไปว่า 'ยิ้มอะไร' ก็ต้องหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อถูกฉกริมฝีปากจากพคนบนตัวที่ปล่อยการกัดหน้าอกขึ้นมาจูบฉันอย่างกระหายแทน"อื้อ~""..พี่รักเค้กนะ จุ๊บ"
EPISODE 27เวลา 23.44 น.@ห้องนอนของฉันแอ๊ด~ คลิก!ในระหว่างที่ฉันนอนหลับบนเตียง ในความรู้สึกของฉันเหมือนกับว่าฉันได้ยินเสียงเหมือนคนเปิดประตูห้องก่อนที่จะปิดและล็อกในเวลาต่อมา...แต่ถึงจะรู้สึกตัวแบบสะลึมละลือแต่ฉันก็เลือกที่จะปล่อยผ่านไป เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้ยินเสียงแบบนี้แต่มันเป็นครั้งที่... นับไม่ถ้วนเลยล่ะ!ฟุบ!"...นอนแล้วเหรอ" เสียงทุ้มคุ้นหูของพี่โซ่ดังกระซิบอยู่ข้างหูฉัน ก่อนที่ฉันจะสัมผัสได้ถึงรอยกดที่แก้มแบบเน้นๆ และนั้นก็ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าฉันโดนฉวยโอกาสอีกแล้ว"ทำไมเพิ่งกลับค่ะ?" ฉันถามเขาออกไปทั้งที่นอนหลับตาอยู่ ก่อนจะรู้สึกถึงริมฝีปากที่แตะลงมาบนหน้าผาก แล้วไล่ตรงขมับและสองข้างแก้มสลับไปมาพี่โซ่ไม่ได้สนใจตอบคำถามของฉันเลยเพราะมัวแต่ก้มลงใช้ริมฝีปากแตะสัมผัสไปทั่วใบหน้าของฉัน และฉันก็สัมผัสและรู้สึกได้ถึงความโหยหาที่เขามีต่อฉัน ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน..."คิดถึงเค้ก อยากกิน..."จบประโยคที่ทำให้คิดลึกของเขาฉันก็ลืมตาขึ้นมาทันที ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเลื่อนริมฝีปากลงมาแตะสัมผัสที่ริมฝีปากฉันแผ่วเบาแต่แนบแน่น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูบในที่
EPISODE 26“พี่อยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม...อยากให้หนูรู้สึกกับพี่เหมือนเดิม” หลังจากได้ยินประโยคนั้นของคุณโซ่ หัวใจที่เคยสงบนิ่งก็พลันเต้นแรงขึ้นมา ก็พอดีกับที่ฉันช้อนสายตาขึ้นไปมองหน้าเขา จนเราสองคนสบตากันอย่างไม่มีทางเลือก"..." ฉันขมวดคิ้วมองคุณโซ่อยู่แบบนั้น ไม่ได้ตอบอะไรเขาออกมาเลย"...นะครับ ให้โอกาสพี่แก้ตัวอีกสักครั้งนะ" เสียงห้ามพูดกับฉันอย่างอ้อนวอน และฉันสัมผัสได้ว่านัยน์คมคู่นั้นมีแววสั่นไหวออกมาอย่างเห็นได้ชัด"...แล้วถ้าฉันไม่ให้ล่ะคะ คุณจะยอมปล่อยฉันไปไหม?" ฉันเสหลบสายตาคมที่กำลังขอร้อง เพราะไม่อยากใจอ่อนกับท่าทีอ่อนแอของเขาที่แสดงออกมาอีกแล้ว ก่อนฉันจะเม้มปากในเวลาตรอมาเมื่อได้ฟังคำพูดที่หลุดออกมาจากริมใปากบางของเขา"ไม่...ไม่มีวันนั้นหรอก" คุณโซ่ตอบฉันกลับมาด้วยความหนักแน่น พร้อมกันนั้นก็กระชับอ้อมกอดฉันแน่นขึ้นไปอีกด้วย"...แบบนี้ฉันก็คงไม่มีทางเลือกแล้วค่ะ นอกจากยอมให้โอกาสคุณอีกครั้งอย่างที่คุณต้องการ..." ประโยคนี้ฉันบอกกับเขาออกไปเสียงแผ่วเบา ก่อนจะค่อยหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...ไม่รู้สิ! บางครั้งฉะนก็รู้สึกย้อนแย้งในตัวเองเหมือนกัน เพราะตั้งแต่ที่ฉันอ
EPISODE 25“อืม...ฉันสัญญา”หลังจากสิ้นสุดคำพูดนั้นของคนตัวสูงที่นอนอยู่ข้างฉัน เปลือกตาหนาก็ค่อยลืมขึ้นมาก่อนจะจ้อมองฉันนิ่ง และนั้นทำให้ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย กับการกระทำของตัวเองแบบนี้ก่อนจะพลิกตัวหนีเขาและจะลุกหนีลงจากเตียง แต่ก็ต้องทำได้แค่คิดเมื่อถูกคุณโซ่กอดไว้ไม่ยอมปล่อย“ปล่อยนะค่ะ...ฉันจะไปอาบน้ำ”“ไม่...เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” เสียงเข้มกระซิบพูดกับฉันข้างใบหู และนั้นทำให้ฉันตกใจจนหันกลับไปมองหน้าเขาแต่ก็ต้องชะงักค้างเมื่อจมูกของฉันและคุณโซ่นั้นสัมผัสกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ“คุ คุณโซ่จะคุยอะไรค่ะ” ฉันพยายามผลักอกของเขาออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะตัวเขาไม่ขยับเลยสักนิด“ก็เรื่องที่เธอถามฉันไงไม่อยากรู้คำตอบของฉันเหรอ”“ไม่ค่ะ...ปล่อยฉันนะฉันจะไปอาบน้ำ” ฉันพยายามทั้งดิ้นและผลักอกของคุณโซ่ออกห่าง แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยฉันเลยนอกจากกอดฉันไว้แน่นมากกว่าเดิม และยังคอยคลอเคลียแก้มฉันไม่ห่างไปไหนอีกด้วย“...ถ้าเธอยอมเปิดใจให้ฉัน ฉันสัญญานะฉันไม่ทำร้ายเธอ จะไม่ทำเธอเสียใจอีกแล้ว” คุณโซ่บอกฉันข้างใบหูก่อนจะหอมแก้มฉันหลังจากที่พูดประโยคนี้จบแล้ว“...”“ฉันสัญญาน