CHAPTER 9: HALLUCINATING

HISTORIA’S POINT OF VIEW,

Maaga akong umalis ng dorm at pumasok. Nagpasalamat ako na hindi ko nakasalubong ‘yong weird na babae kahapon, pero kasabay ko naman si Howard sa paglalakad dahil sabay kaming lumabas ng dorm. Kapag inaalat ka nga naman.

Hinatid n’ya pa ako sa classroom ko, buti na lang kami lang estudyante. Ayaw kong ma-issue sa kan’ya.

Mag-isa pa lang ako rito sa classroom, nakasalong-baba at nakatunganga sa labas ng bintana. Nanliit ang mga mata ko nang may mahagip na bulto ng isang tao sa tapat na puno. Bukas ang bintana kaya malinaw na tao ang nakikita ko. Hindi na ako nagulat nang lumingon ito sa akin. Dama ko agad ang aura n’ya, gano’n din s’ya sa ‘kin.

Ngumisi ito sa akin at sa sobrang bilis ng pangyayari ay nakaramdam na lang ako ng malakas na hangin. Dumaan ito nang mabilis sa gilid ng kanang pisnge ko at nakaramdam ng hapdi roon.

Tumalon ito galing sa puno patungo sa harapan ko. May apakan kasi sa labas ng bintana, para sa naglilinis ng bintana.

Seryoso ko itong tinitigan sa kaniyang mga mata. S’ya nga— s’ya ‘yong lalaki na nakasabay kong lumabas ng dormitory no’ng papunta kami ni Howard sa bayan.

“What do you want?” walang emosyon kong tanong.

Hinaplos nito ang pisnge ko na para bang may pinunasan, tinapat n’ya sa labi n’ya ang hinlalaki n’ya at saka tinikman.

“What a sweet blood, my maiden.” Ngumisi ito bago kinabig ang batok ko kasabay ng pagsakop sa labi ko.  

Tila nagising ako sa malalim na panaginip at bumalik sa ayos ang lahat. Natagpuan ko ang sarili ko na nakaupo pa rin sa upuan ko. 

‘Am I... hallucinating?’ naguguluhan kong tanong sa sarili ko. Tumayo ako at lumapit sa bintana. Dumungaw pa ako at nilibot ang tingin sa buong puno at sa baba pero ni anino nang lalaki na iyon ay wala. Hinaplos ko pa ang pisnge ko para kompirmahin kung may sugat nga ako pero wala namang galos o daplis sa balat ko.

“Ano ‘yon?” mahina kong tanong.

“Anong ‘ano ‘yon’?” Napalingon ako sa taong nagsalita sa likuran ko.

“I-I’m sorry, hindi ko sinasadyang pakielaman ang ginagawa mo. Kaso nagsasalita ka kasing mag-isa?” medyo nahihiya n’yang depensa nang makita ang seryoso kong mukha.

Tumikhim muna ako bago sumagot, “wala ‘yon, may napansin lang ako sa puno.” Bahagya pa n’yang nilibot ang tingin sa puno at saka binaling sa akin ang tingin at nginitian ako.

“Oh, okay. Ako nga pala si Persia, Persia Solace. Anong pangalan mo?” magiliw n’yang tanong.

“Historia Snape,” maikli kong sagot. 

“Nakahihiya man pero kakapalan ko na ‘yong mukha ko, pwede ba kitang maging kaibigan?” nahihiya n’yang saad habang nilalaro ang darili n’ya.

Sinuri ko ang kabuuan n’ya, mukha naman s’yang mahinhin tignan. Kapansin-pansin ang maputi n’yang kulay, itim at straight na buhok, green n’yang mata at mapulang labi. Napansin ko rin ang patch na nasa kwelyo n’ya. Isa iyong sumbrero na sa tingin ko ay ginagamit ng mga witch at wizard. Magkaiba kami ng patch dahil dalawang espada na naka-cross ang sa akin.

“Oo naman,” sagot ko at ginawaran s’ya ng maliit na ngiti.

“Great! Friends na tayo ha?” masigla n’yang turan na bahagya kong kinagulat. I didn't see that coming.

Tumango ako bilang pagsang-ayon. Natigil ang pag-uusap namin nang sunod-sunod pumasok ng classroom ang mga kaklase namin kasunod ang training teacher namin na si Sir Perci. Dumiretso na si Persia sa upuan n’ya habang ako ay bumalik na sa upuan ko.

“Take your sit and be quiet. Since mga bago kayo, ipaliliwanag ko kung bakit mahalaga at kung para saan ang Training subject.” Tahimik lamang ang mga kaklase ko at naka-focus lang sa sinasabi ni sir.

“Our school focus on sorcery and swords. Gaya nang sinabi ko, mga baguhan kayo. Kailangan n’yong matutong gumamit ng mahika at espada. Raise your hand if you already have your swords,” saad n’ya at nilibot ang tingin sa buong klase. May ilan na nagtaasan, kasama na ako ro’n. May ilan naman na hindi nagtaas ng kamay.

Tumango si sir bago nagsalita, “I see, since karamihan sa inyo ay hindi nagtaas kamay ay uunahin natin ang paghahanap ng espadang nakatalaga para sa kakayahan n’yo. Sa training ko mismo ipaliliwanag ang mga dapat n’yong malaman.” 

Sandaling nilingon ni sir ang kaniyang relo at nagsalita muli, “hindi ako ang araw-araw n’yong kasama sa training dahil busy pa kami sa faculty kaya sophomore ang hahawak sa inyo. Nasa kanila ang listahan ng mga pangalan n’yo. Twenty four students kayo rito kaya hinati kayo sa tatlong grupo na may walong miyembro.” Natigil sa pagsasalita si Sir Perci nang may kumatok sa pinto. 

“Nandirito na ang mga sophomore,” saad ni sir at dumiretso na sa pintuan at binuksan ito.

“Goodmorning sir, sorry we're late,” seryosong sagot ng isang lalaki na familiar sa akin, may kasama s’yang tatlong babae at dalawang lalaki. Tumango si sir at pinapasok na sila. Dumako ang tingin n’ya sa ‘kin at nagtama ang mga mata namin ngunit sandali lang. Ang mga mata n’ya ay nagpapahiwatig na wala s’yang paki sa mga tao sa paligid n’ya.

Nabaling ang pansin ko kay sir nang magsalita itong muli.

“I forgot, may kasama silang freshmen. We are not biased, don't say na malaki ang contribute nila na rito sa eskwelahan or malakas ang mga magulang nila sa eskwelahan na ‘to. No, simula nang sumampa sila ng toddler ay nag-aaral na sila kung paano gumamit ng mahika at espada. Some of their families are known as the swordmasters and great sorcerers. We need them to teach all of you their skills. Moving on, as you can see, anim sila at lahat sila ay magagaling sa mahika at espada. Since tatlong grupo lang kayo, dalawa ang trainer n’yo bawat grupo. Magpakilala muna kayo bago n’yo banggitin ang mga pangalan ng hahawkan n’yong estudyante.” Hinayaan ni sir na magpakilala muna ang anim na estudyante na nasa sa aming harapan.

“Xylem Shun, freshman.” Pagpapakilala ng babaeng may mahabang buhok at magaan ang kaniyang aura. She's cute, yeah. So, isa s’ya sa freshmen na binanggit ni sir.

“Derrick Peterson, sophomore.” Ito naman ay may salamin at seryoso ang mukha pero hindi ko ikakaila na may nakatagong kagwapuhan sa likuran ng kaniyang salamin.

“Euridice Keith, sophomore.” Nakangisi ito na animo’y nagpapahiwatig na hindi s’ya basta-basta lang. Kulot ang buhok n’ya na masyadong agaw pansin dahil sa paraan ng pagkakapuyod n’ya.

“Celestine Yamiro, sophomore.” Maarte itong magsalita at halatang fashionista dahil sa paraan ng pananamit n’ya. Nakalingkis rin ito kay Levi na parang isang ahas.

‘Sinabi ko bang ahas?’ tanong ko sa sarili ko. ‘Ano bang paki ko? Ghad!’

“Korne Marley, freshman.” Kumindat pa ito pagkatapos magpakilala. Sa tingin ko ay mahilig ito sa babae, kung susuriin s’ya ay mukha s’yang mapreskong lalaki.

“Levi Cruise,” maikli nitong pakilala. Napakaseryoso n’ya at lagusan ang tingin. Hindi n’ya ako nilingon or tinapunan man lang ng tingin. Napabuntong hininga ako, siguro ay nagha-hallucinate lang ako kanina. Hindi ko lang maintindihan kung bakit si Levi ang nakikita ko at anong ibig sabihin no’n? Winaksi ko ang iniisip ko at nagfocus na lang sa harapan.

“Okay students, lahat ng babanggitin nilang pangalan ay under sa kanila. Mag-re-report sila sa akin sa mga nangyayari sa training n’yo. Minus points sa mga makikitaan ng paglabag.” Tumango si Sir Perci sa kanila na nagpapahiwatig na pwede na silang magtawag ng pangalan.