Habang naglalakad palapit si Stephan, ang mga mata niya ay hindi maalis kay Sugar. Sa kabila ng nakakaakit na alindog ni Sugar, may halong kaba at kaguluhan ang nararamdaman niya. Si Sugar naman, nakatayo sa gilid ng set, nakabikini pa rin, at ang bawat kumpas ng kanyang katawan ay parang isang lihim na pag-anyaya."Napag-isipan mo na ba, Stephan?" tanong ni Sugar na may pilyong ngiti sa kanyang labi. Ang tono ng kanyang boses ay puno ng panunukso, parang isang hamon na mahirap tanggihan. Bahagyang inilapit niya ang kanyang katawan, ang kanyang mga mata ay tila naglalaban sa mga damdamin ni Stephan.Si Stephan ay tumigil sa harap niya, hindi makapagsalita agad. Ramdam niya ang pagtaas ng kanyang adrenaline habang nakatingin kay Sugar. Ang tanong niya sa kanyang sarili ay, "Kaya ko bang gawin ito? Kaya ko bang bitawan si Pia para sa kanya?""Hindi ito madaling desisyon, Sugar," sagot ni Stephan, ang boses niya ay may halong diin at pagkabalisa. "Hindi lang ikaw ang iniisip ko rito. Si
Pinili ni Sugar na gamitin ito bilang inspirasyon. Ang bawat ngiti, ang bawat galaw ng kanyang kamay, ang bawat baluktot ng kanyang katawan ay parang isang mensahe na ipinapadala niya kay Stephan. Tila sinasabi ng kanyang mga mata, "Tingnan mo ako, Stephan. Ako ang dahilan kung bakit ka narito ngayon."Napansin ito ng direktor at ng buong team. "Grabe, parang kinakausap niya ang camera!" bulong ng isang crew member. "Ang intense ng energy niya ngayon."Hindi napigilan ng direktor ang paghanga. "Sugar, you’re giving life to this campaign. Ang galing mo! Keep it up!"Ngunit sa gitna ng mga papuri, tanging si Stephan ang nasa isip ni Sugar. Ang mga mata niya ay tila naging daan upang ituloy ang laro na sinimulan niya. Tumindig si Stephan mula sa kinatatayuan, naglalakad papalapit nang bahagya, ngunit nanatili sa likod ng mga crew. Hindi niya kayang iwan ang eksena, parang bawat segundo ay mahalaga, bawat sandali ay nagtataglay ng kahulugan na hindi niya pa lubos maunawaan.Sa isang sagli
Habang papalayo si Sugar, naramdaman ni Stephan ang bigat ng mga salitang iniwan nito sa kanya. Parang isang hangin na tumama sa kanyang mukha, puno ng tanong at pangarap na hindi niya kayang iwasan. Ang mukha ni Sugar, ang mga mata nitong puno ng hamon, ay nag-iiwan ng bakas sa kanyang puso at isipan. Hindi siya makatingin ng diretso sa paligid, ang bawat hakbang ni Sugar ay nagsisilbing paalala sa kanya ng hindi natapos na kwento, ng mga bagay na hindi niya kayang ipaliwanag.Ang mga tanong ay patuloy na bumabalot sa kanyang isipan: Kaya ko bang iwan si Pia? Ano ang nais ko talaga? Hindi ba't may bahagi sa akin na matagal nang naguguluhan?Habang ang mga kaganapan sa paligid ay patuloy na umiikot, si Stephan ay natigil sa oras na iyon—natigil sa gitna ng mga nararamdamang magkasalungat. Hindi niya alam kung paano magsimula, kung paano haharapin ang katotohanan na unti-unting nagpapakita sa kanya.Naramdaman niya ang init ng katawan ni Sugar na nag-iiwan ng bakas sa bawat hakbang ng
Matapos ang tawag, hindi mapigilan ni Sugar ang mag-isip ng malalim habang naglalakad pabalik sa kanyang kwarto. Lahat ng bagay na nangyari sa Puerto Galera ay parang isang malaking pagsubok sa kanya—hindi lang bilang isang modelo, kundi bilang isang babae na hinahanap ang kanyang tunay na kalayaan. Ang pagmamahal ni Vash ay naging isang liwanag sa kanyang madilim na landas, ngunit ang mga saloobin kay Stephan at ang kahalagahan ng kanyang paghihiganti ay nagbigay ng matinding tensyon sa kanyang puso.Habang tinitingnan ang kanyang sarili sa salamin, nakita niya ang isang babaeng matatag—isang babaeng hindi natatakot sumubok at mangarap ng mataas. Ngunit sa kabila ng matibay niyang paniniwala, may takot ding sumisilip sa kanyang puso—takot na baka mawalan siya ng kontrol sa mga bagay na hindi niya kayang ayusin. Minsan, ang mga desisyon na ginagawa natin ay may mga konsekwewensya na hindi natin kayang sukatin agad.Ngunit isang bagay ang tiyak sa kanyang isipan—hindi siya titigil hang
Samantalang si Pia, matapos magtampo, ay hindi na kayang pigilan ang nararamdaman. “Hindi ko na kayang ganito lang, Stephan," sabi niya, ang boses ay naglalaman ng sugat at pagkabigo. “Kung ikaw ay napaka-obsessed kay Sugar, baka wala na tayong pupuntahan.”Samantala, si Pia ay tumatawag kay Stephan. Hindi siya nakasama sa Puerto Galera dahil kailangan niyang pumirmi sa opisina upang asikasuhin ang mga importanteng kliyente at proyekto ng kumpanya. Nag-aalala siya dahil magkasama sina Stephan at Sugar, na nagdulot na naman ng matinding pagseselos kay Pia."Andiyan ka na naman, Sugar! Napakaselosa mo! Andito ako para sa kompanya natin, hindi para lumandi," naiinis na sagot ni Stephan. "Bakit ang tagal mo sumagot sa mga tanong ko? Kasama mo ba si Sugar? Siguro naglalampungan kayo ngayon kaya di mo ako sinagot agad!" galit na sabi ni Pia, ang puso'y puno ng selos at pagdududa.Naramdaman ni Stephan ang bigat ng bawat salitang binitiwan ni Pia. Ang mga ito ay parang mga pako na tumama sa
Ang huling araw ng photo shoot ni Sugar ay puno ng saya at tagumpay. Ang buong crew ay nagkakaisa sa pagbibigay-pugay sa kanyang propesyonalismo at galing, lalo na sa pagpapakita ng kakaibang karisma na bumihag sa camera. Sa kabila ng lahat ng emosyonal na tensyon sa paligid, naging matatag si Sugar at ginampanan ang kanyang papel nang buong puso.Pagkatapos ng matagumpay na shoot, nagpasya ang buong grupo na magdiwang. Pumunta sila sa isang kilalang bar sa Puerto Galera, isang lugar na puno ng buhay at ingay mula sa musika at tawanan ng mga tao. Si Sugar ay nakasuot ng simpleng ngunit eleganteng damit—isang puting maxi dress na lalong nagbigay-diin sa kanyang natural na ganda. Ang mga mata niya ay kumikislap, ngunit ang ngiti niya ay tila may bahid ng lihim.Habang nagtitipon ang grupo, nag-umpisang magbiro ang direktor. "Sugar, ang galing mo talaga! Ikaw na yata ang pinakaperpektong modelo sa lahat ng nakatrabaho ko. Cheers para kay Sugar!""Cheers!" sabay-sabay na sagot ng lahat, h
Ang boses ni Sugar, ang hininga nito sa kanyang tainga, ang sensasyong dulot ng simpleng kilos nito—lahat ng iyon ay parang mga alaala na ayaw siyang pakawalan."Anong ginagawa mo, Stephan?" bulong niya sa sarili. Alam niyang mali ang lahat ng ito. Pero bakit parang hindi niya kayang umiwas?Habang naglalakad si Sugar pabalik sa grupo, ang kanyang bawat hakbang ay puno ng kumpiyansa, na parang isang reyna na nagwagi sa isang digmaan. Ang mahanging gabi sa Puerto Galera ay tila tumitigil para bigyang-daan ang kanyang presensya. Ang kanyang pulang dress na hapit sa katawan ay sumasabay sa bawat galaw niya, at ang mga tao sa paligid ay hindi maiwasang mapalingon sa kanyang direksyon.Ngunit sa kabila ng kanyang panlabas na kagandahan at kumpiyansa, may bahaging naguguluhan sa kanyang isipan. Alam niyang may plano siya, at sigurado siyang si Stephan ang magiging susi sa katuparan ng hustisyang matagal na niyang hinahanap. Ngunit bakit parang may bahaging nagtatanong sa kanya: Bakit ito n
Nag-doorbell si Stephan sa hotel room ni Sugar . Tiningnan ito ni Sugar at ngumiti ito ng pilyo . Agad niyang nilabas ang tinatagong sleeping pills at inilagay ito sa wine . Nagbihis siya ng sexy na lingerie at kumatok ulit si Stephan. Ngayon, pinagbuksan na ito ni Sugar upang maisakatuparan na niya ang plano - akitin ito at magpanggap na may nangyari sa kanila ni Stephan, upang mahawakan ito sa leeg at makuha ang matagal nang hustisya na tinatamasa niya para sa kanilang anak , na hindi man lang nasilayan ang mundo , at para sa kanya na pinagtaksilan ni Stephan noon, noong siya pa si Champagne .Habang tumunog ang doorbell, isang alon ng emosyon ang bumangon kay Sugar. Matapos ang mga araw ng pagpaplano, alam niyang ang pagdating ni Stephan ang magiging simula ng lahat. Hinayaan niyang maglaho ang lahat ng mga saloobin at iniisip kung paano niya tutuparin ang plano, pati na ang mga damdaming matagal na niyang ipinagkait sa sarili.Isang pilyo at matalim na ngiti ang sumik sa kanyang l
Kinabukasan, matapos ang lahat ng pag-eempake, tuluyan nang nilisan nina Amorsolo, Stephan, at Pia ang Miranda Mansion.Ang kaluskos ng mga kahon at ang ingay ng mga tauhan habang binibitbit ang natitirang ari-arian ay tila musika ng pagkatalo. Si Amorsolo, ang pinakamatanda sa kanilang tatlo, ay halatang nagmamadali. Mabilis ang bawat utos, walang sinasayang na segundo. Ngunit sa likod ng kanyang pagiging organisado ay ang halata niyang pagkasabik na makalayo sa lugar na iyon—isang lugar na puno ng eskandalo at pagkawasak.Ang mga natirang gamit na hindi maisakay sa truck ay ipinagkatiwala muna ni Amorsolo sa kanyang kaibigan. "Baka puwedeng dito muna ang iba kong gamit. Hindi naman siguro ito tatagal ng isang buwan," pakiusap niya habang nakatingin sa mga tauhan na nag-aayos. Ang kanyang boses ay malumanay ngunit nangingibabaw ang kaba.Pagdating nila sa hotel, ramdam ang tensyon sa kanilang grupo. Si Pia, bagamat abala sa pag-aayos ng kanilang reserbasyon, ay bakas sa mukha ang pag
Matapos nilang mag-empake, lumapit si Pia kay Stephan, ang mukha niya'y puno ng pag-aalala. "Paano ang transaction natin sa stocks sa kumpanya mo, Stephan? May mga assets pa na hindi nalilipat," tanong niya, ang boses niya'y nanginginig.Napabuntong-hininga si Stephan habang hawak ang isang maleta. Tila ba ang bigat ng lahat ng problema ay nakasandal sa kanyang balikat. "Hindi ko na alam, Pia," sagot niya, ang tinig niya'y puno ng pagod at panghihinayang. "Wala na akong oras para asikasuhin pa 'yan. Ang dami nang nangyari. Hindi ko alam kung paano pa ililigtas ang mga natira.""Pero, Stephan," giit ni Pia, inilapit ang sarili sa kanya. "Kung hindi natin ito maayos ngayon, baka lalo tayong malubog. Ang stocks at assets na 'yun ang natitirang paraan natin para makaahon. Hindi ba pwedeng ipasa na natin agad sa isang trusted partner?"Umiling si Stephan habang iniwas ang tingin kay Pia. "Trusted partner? Sa lagay ng sitwasyon natin ngayon, wala nang magtitiwala sa akin. At kung may makaal
Ang bawat salita ni Stephan ay tila tumama kay Amorsolo na nagsimula nang maghinagpis. "Hindi mo ba naiintindihan, anak?" sabi ni Amorsolo na may panghihinayang sa boses. "Gusto ko lang na magtagumpay tayo. Gusto ko lang na matutunan mong maging responsable at tanggapin ang mga pasanin ng pamilya. Ngunit hindi mo nakita ang bigger picture. Ang aking mga desisyon, ang mga hakbang na ginawa ko, lahat 'yon ay para sa atin.""Para sa atin?!" sigaw ni Stephan, ang mga mata ay nag-aalab sa galit. "Hindi ko nakikita 'yon, Pa! Para saan? Para sa anong magandang bukas na pinapangarap mo kung sa huli naman, masisira ang lahat dahil sa mga desisyon mong walang pakialam sa nararamdaman ng iba? Pati ako, pati si Champagne, pati ang pamilya nila—lahat kami ay nagiging mga saksi sa mga maling hakbang mo!"Si Amorsolo, na halos mawalan ng hangin, ay nanatili ng tahimik. Ang mga salita ni Stephan ay tumusok sa kanyang puso, at hindi niya alam kung paano tatanggapin ang mga pag-aakusa ng anak. Sa kabil
Habang patuloy na nag-iimpake sa loob ng mansion, si Stephan at ang kanyang amang si Amorsolo ay nag-uusap ng mabagsik. Ang tensyon sa pagitan nila ay mabigat, at ang mga salitang binitiwan nila ay tila mga talim na tumatama sa isa’t isa."Ikaw kasi, Pa," inis na sabi ni Stephan, habang ipinapalo ang isang maleta sa ibabaw ng lamesa. "Kung hindi mo ako pinilit na magpakasal kay Champagne, hindi tayo magkakaganito. Kung hindi mo ako pinilit na magtago, baka hindi ako mapilitan gumawa ng mga bagay na hindi ko gusto!""Ikaw ang nagdesisyon!" sigaw ni Amorsolo, ang mga mata niya’y nag-aalab sa galit. "Hindi ko ipinilit na gawin mong mga kalokohan ang mga ginawa mo! Ikaw ang nagtakda ng iyong kapalaran! At hindi ako puwedeng maging responsable sa mga kasalanan mong pinili mong tahakin."Si Stephan ay tumigil sa kanyang ginagawa at hinarap ang kanyang ama. Ang mga mata niya ay puno ng galit at pagsisisi. "Hindi ko na kayang itago pa, Pa. Hindi ko na kayang magsinungaling. Pati ang sarili ko
Habang dahan-dahang lumabas mula sa sasakyan, ang mga paa ni Sugar ay tila may bigat na hindi kayang alalahanin ng katawan. Sa harap niya ay ang mataas na gate ng mansion na siya na ngayong nagiging simbolo ng kanyang nakaraan—ang nakaraan ng isang buhay na nawawala, isang buhay na tinanggal sa kanya sa paraang hindi niya kayang ipaliwanag. Ang mga mata niyang naglalaman ng mga alaala ng pagkabata, ng pagmamahal, at mga pangarap na naiwan, ay ngayon nakatuon sa lugar kung saan nagsimula ang lahat. Dito siya lumaki, dito siya itinaguyod, at dito siya tinanggap ng mga magulang niyang hindi alam na siya'y nawawala.Ngunit ngayon, kahit ang pader ng bahay na iyon ay tila nagiging hadlang. Si Sugar ay nagnanais na lumapit, upang yakapin ang kanyang mga magulang, ngunit wala siyang lakas. Sa loob ng kanyang dibdib, puno ng tensyon, pagnanasa, at takot, siya’y naglalaban sa kanyang mga damdamin."Vash..." ang tanging nasabi niya, ang boses niya’y nanginginig sa bawat salitang bumangon mula s
"Bakit, pa, kasalanan mo rin ito kung hindi mo ako pinilit na magpakasal sa dabianang Champagne? Hindi magkaletse-letse ang buhay ko! Alam mo namang hindi ko mahal si Sugar. Kung sakim ako, mas sakim ka pa! Tinuruan mo akong maging ganito! Huwag mong isisi lahat sa akin!" Galit na sabi nito sa amang si Amorsolo.Si Pia naman, na tahimik na nagmamasid, ay muling nagsalita. "Bakit ba ako nandito, Stephan? Bakit tayo nagkaganto? May pagkakataon pa ba tayo para ayusin ito?" Ang mga mata ni Pia ay puno ng takot at pagsisisi.Si Amorsolo, na tumayo mula sa upuan, ay nagbigay ng isang matalim na tingin kay Stephan. "Nasa kamay mo ang lahat ng nangyari. Kung nagdesisyon ka nang tama, kung hindi ka naging sakim, baka hindi tayo nagkakaganito. Ngunit ngayon, wala na tayong magagawa kundi tanggapin ang lahat ng pagkakamali natin."Ang mga salita ni Amorsolo ay tumama kay Stephan tulad ng isang matalim na suntok sa kanyang dibdib. Tila ba ang bawat pahayag ni Amorsolo ay isang matinding dagok na
Ang mga salitang iyon ni Vash ay nagsilbing ilaw sa madilim na landas na tinatahak ni Sugar. Hindi na siya nag-iisa. Nagsimula siyang magtiwala sa proseso, magtiwala na darating ang oras na makikita rin siya ng kanyang magulang, at makakamtan nila ang hustisya.Habang ang kanilang plano ay nagsisimulang bumuo, si Sugar ay nagsimulang maglakad patungo sa isang landas na puno ng mga pagsubok at kahirapan. Ngunit sa bawat hakbang, ang tapang at determinasyon ay nagiging bahagi ng kanyang pagkatao. Ang liwanag na mula kay Vash ay nagbigay sa kanya ng lakas, at sa wakas, natutunan niyang magtiwala sa sarili, sa bawat hakbang na tatahakin nila.Tulad ng mga bituin sa madilim na langit, si Sugar ay nagsimulang magtiwala na may pag-asa pa sa gitna ng dilim.Matapos ang matinding pag-uusap sa harap ng abogado, si Herbert at si Mercy ay nagpasya nang umuwi sa kanilang tahanan, dala ang matinding galit at pagnanais na makamit ang katarungan para kay Champagne. Ang bawat hakbang na kanilang tinat
Habang binabaybay nila ang madilim na daan patungo sa hinaharap, alam ni Sugar na ang bawat hakbang ay magiging isang pagsubok ng lakas. Ngunit ang mga salitang binitiwan ni Vash ay nagbigay sa kanya ng isang matibay na dahilan upang patuloy lumaban."Paano tayo magsisimula?" tanong ni Sugar, ang kanyang tinig ay puno ng pagnanasa na muling makapiling ang magulang, ngunit alam niyang kailangan nilang maghintay."Sa bawat detalye," sagot ni Vash, ang kanyang tinig ay kalmado at seryoso. "Lahat ng nangyari, lahat ng hakbang na ginawa nila—si Stephan, si Pia, pati na ang mga taong kaugnay nila—kailangan natin silang subaybayan. Kailangan nating tuklasin ang mga sikreto nila, at kapag nakuha natin ang mga ebidensiya, doon tayo maghahanap ng pagkakataon."Ang bawat salitang binitiwan ni Vash ay tumalab kay Sugar, na nagsimulang makaramdam ng lakas. Hindi na siya nag-iisa. Hindi pa man siya handa, ngunit sa kanyang mga mata, may muling pag-asa at pagkakataon."Dahil sa iyo, Vash, nagsimula
Mabilis na lumapit si Vash, ang mga mata nito ay puno ng pag-aalala. “Sugar,” sabi niya nang malumanay, ngunit matindi. “Alam ko kung gaano kasakit ang makita ang mga magulang mo na naghahanap sa’yo, at alam ko rin ang iyong mga pangarap. Pero kung lalantad ka ng hindi handa, mas maraming buhay ang mawawala.”Napatingin si Sugar kay Vash, ang mga mata nito ay puno ng malasakit, ngunit ang mga salitang iyon ay parang isang suntok sa kanyang puso. “Paano mo nasabi iyon, Vash? Hindi ko ba kayang maghanap ng paraan para mapagtagumpayan ito? Hindi ko ba kayang ipakita sa kanila ang totoo?”“Mahal kong Sugar,” sagot ni Vash, ang tono ng kanyang boses ay malumanay ngunit puno ng takot. “Hindi mo kayang kalabanin ang mga tao na may kakayahang magtago ng mga sikreto at manakit ng iba. Alam mo ba kung gaano kalupit sila? Alam mo ba kung gaano sila kahanda upang protektahan ang mga kasinungalingan nila?”“Hindi ko na kaya!” sumigaw si Sugar, ang kanyang mga mata ay punong-puno ng luha. “Hindi ko