Chapter 4: Unang Gabi as wife

Pagkagising niya ay agad siyang umupo at luminga-linga sa paligid, nakita niya na isa pala itong maluho at maluwang na kwarto. Napakadilim ng paligid. Simple at eleganteng floor lamp lang ang nagniningning sa tabi ng kama.

Tinanggal niya ang kubrekama at gustong bumangon sa kama. Gayunpaman, sa sandaling dumampi ang kanyang mga binti sa sahig, narinig niya ang malamig na boses.

"Ano ang sinusubukan mong gawin?"

Nabigla siya.

Isang pamilyar na pigura ang lumitaw sa pintuan. Si Zoe ang pumasok na may dalang gamot.

Binuksan niya ang mga ilaw.

Mukha siyang naguguluhan. Napansin din niya ang lalaki sa kanto.

Lumapit sa tabi ang lalaking naka-wheelchair.

Tumingin siya sa asawa, at nagsimulang tumibok ng mabilis ang puso niya. Naguguluhan ang puso niya.

Hinawakan ni Lexber ang kanyang ulo gamit ang kanyang kamay, marahang hinawakan ang kanyang noo, napansin na may sakit pa siya, kumunot ang kanyang noo.

"Bakit ang init pa rin niya?"

Tumingin siya kay Zoe.

Natigilan si Zoe sa inasal ng pangulo ng mga sandaling iyon.

Nag-aalala ba ang pangulo sa batang babae? Napaisip siya.

"Gusto mo tawagan ko ulit si Dr. Damino?" Sinabi niya.

"Hindi na kailangan." sagot ni Lexber. Sabay kuha ng cellphone sa bulsa ng suit niya at tinawagan ng personal si Dr. Damino.

Napanganga si Zoe sa kanyang amo.

Pagkatapos ng tawag sa telepono, mabilis na pumasok ang isang babaeng doktor, mahusay na kinuha ang temperatura ng kanyang katawan, at sinuri ang kanyang katawan.Siya ay sinusuri, at si Lexber ay tumingin sa kanila na may nagtatampo na mukha. Tahimik ang buong silid, at si Zoe sa gilid ay natatakot na lumabas sa kapaligiran.

"Sir, paano mo ako nahanap?" Kinalikot siya ng doktor at tinanong si Lexber sa gilid niya.

Hindi siya sumagot, pero nagsalita si Zoe sa gilid.

"Mula ngayon, ikaw na si Mrs. Griffin. Kasama mo sanang mag-aalmusal ang asawa mo kaninang umaga, pero buong araw mo kaming hindi nakontak. Akala namin nakatakas ka na, kaya pumunta kami sa lugar mo para hanapin ka. para lang malaman mong nakakulong ka sa cellar."

Napatingin siya sa mukha ni Lexber at hindi nagsalita.

"Kailangan ba ng lalaking ito ng asawa?" Matapos mag-isip tungkol dito, hindi pa rin siya naglakas-loob na sabihin ito.

"Ngunit paano ka nakarating sa cellar, ginang?" tanong ni Zoe.

Naalala niya ang lahat ng uri ng mga bagay noong gabing iyon, nagbigay ng isang mapait na ngiti, at hindi sumagot.

Wala siyang gustong sabihin kundi ang pagmasdan ang mukha ng asawa, nakita na nito ang lahat.

Pagkatapos ng kanyang checkup, tinawag ng doktor si Zoe para uminom ng gamot. Walang laman ang silid, naiwan silang mag-asawa.

"You are Mrs. Griffin now. No one can bully you. Take care of yourself. If you encounter a problem, find me, and I will solve it for you." makahulugang sabi ni Lexber habang nakatitig sa kanya.

Hinawakan niya ang kubrekama, alam niya ang ibig sabihin nito, ngunit ang kanyang pagpapahalaga sa sarili ay nagdulot ng kaguluhan. Kaya sabi niya,

"Salamat, Sir, pero walang nambu-bully sa akin."

Eccentric lang ang Nanay niya to the point of selfishness. Dahil nakita niya siya bilang isang taong kasangkapan, hindi na niya kailangang pangalagaan ang labis na pagmamahal.

"Samantalahin mo ang pagkakataong makatakas sa pamilya Sanchez. Kung hindi, maaari na lang akong maging paving stone para sa buhay ng aking nakababatang kapatid sa buong buhay ko." Napaisip siya.

"Uuwi ako bukas at mag-aayos ng mga gamit ko." Sa wakas ay sinabi niya.

Dahil ayaw niyang aminin, tumango siya. "Sige, hayaan mong ipadala ka ni Zoe doon bukas."

Pagkapasok na pagkapasok niya sa bahay nila, tinulak ng Nanay niya si Zoe palabas, saka hinawakan ang tenga niya at sumigaw.

"You dead girl, napunta ka sa isang mayaman at iniwan mo ang pamilya natin? Pinalaki kita ng napakaraming taon. Kung hindi mo bibigyan ng bahay at pera ang kapatid mo, kalimutan mo na ang pamilya natin!"

Napatakip ang tenga niya, at nasasaktan siya. Hinawakan niya ang pulso ng kanyang Ina para makawala. Hindi niya alam kung saan niya nakuha ang lahat ng lakas.

Tumakbo siya pabalik sa kanyang silid, maayos na kinuha ang kahon na inimpake niya noong isang araw, at handa nang umalis. Sino ang nakakaalam kung ano ang pinaplano ng kanyang Ina? Naisip niya.

Nakita siya ng kanyang ina na hawak ang kahon. Galit siyang pumunta sa kanya at sumigaw,

"You still dare to go? Ako ang nagpalaki sayo! I have so much money on you. And you want to leave?" sabi ng kanyang ina.

Nag-alinlangan si Mrs. Sanchez  na pakawalan siya.

"Kung gusto mong umalis, maaari mong ibalik sa akin ang perang ginastos ko sa iyo. Hindi mo na kailangang bumalik sa tahanan na ito sa hinaharap, ngunit kailangan mong bayaran ang kalahati para sa kasal ng iyong kapatid sa hinaharap."

Kinuha niya ang cellphone niya at walang ekspresyong kumatok.

"I'm talking to you. You, dumbass. Hindi mo ba ako narinig?"

Sa oras na iyon, nakatanggap siya ng isang mensahe, at ito ay mula kay Alipay.

"Two hundred thousand, para sayo lahat." She said, then she walked out of the room without glaring back.

Lumabas si Lexber sa hallway. Laking gulat niya nang makita siya doon.

Mataas na ang boses ng kanyang ina. Dapat narinig niya lahat.

Iniyuko niya ang kanyang ulo, at malayang tumulo ang kanyang mga luha sa kanyang mga pisngi. Mabilis niyang pinunasan iyon at saka tumakas palabas ng bakuran.

Gusto sana siyang habulin ni Zoe pero pinigilan siya ni Lexber. "Dalhan mo ako ng isang blangkong tseke." Sabi niya kay Zoe.

Gusto niyang linisin ang kinahinatnan ng asawa.

Pagkabalik sa The Griffin family, dumiretso si Queenilyn sa guest room sa ikalawang palapag.

Dahil doon siya nagtrabaho noon, pamilyar na pamilyar siya sa kwarto.

Pumasok siya at sinundan siya ni Zoe. Tumingin ito sa kanya at sinabing, "Madam, you will share a room with Mr. Griffin. Now I will have someone move your things there."

She muttered in a low voice, "I don't want to live with him."

Paano naging posible na sila ay kasal? Nilaktawan nila ang lahat ng mga proseso at namuhay nang magkasama. Napaisip siya.

"Madam, nagbibiro ka ba?" Seryosong sagot ni Zoe.

Gusto pa lang niyang ipagpatuloy ang pagkukumbinsi sa kanya, biglang narinig ang boses ni Lexber mula sa pintuan. Napalingon silang dalawa at nakita nilang tumigil si Lexber sa pintuan.

"Go out. Sasabihin ko sa kanya."

Tumango si Zoe at tinignan siya ng makahulugan na parang sinasabing, "Wag mo nang pakialaman si Mr. Griffin! Please!"

Pagkaalis ni Zoe, sinulyapan niya si Lexber Griffin sa pintuan at saka tumayo.

"Ano ang maipaglilingkod ko sa iyo, Mr. Griffin?"

Akala niya ay hahayaan din siya ni Lexber na lumipat, ngunit hindi niya inaasahan ang susunod na sinabi nito.

"Babalik ako sa ancestral home ko sa The Griffin family bukas. Pack up your things and go back with me."

"Ok." Malabo niyang sagot at agad na nag-react. "Kailangan ko bang lumipat sa bahay mo?"

"Bahala ka." Pagkatapos magsalita ng malamig na salita, umalis si Lexber griffin.