Chapter 3: Mukhang Pera

Pera lang ang iniisip ng nanay niya. Ito ang dahilan kung bakit naramdaman niyang malayo siya sa kanya.

Ibinaba niya ang kanyang damit at sinabing, "So, tool ba ako para kumita ng pera sa puso mo?"

"Kaunti lang ang kinikita namin ng tatay mo, umaasa kami sa dowry na makukuha namin sa kasal mo. Kailangan ng kapatid mo na mag-aral pagkatapos nito. Bibili tayo ng bahay para sa kanya at sa magiging manugang natin. Ako ang nagpalaki sayo. para tulungan kami sa hinaharap, at matutulungan mo lang kami kapag nagpakasal ka sa isang mayaman."

Napakagat siya ng labi at nag-isip. Bagama't alam niya ang tungkol dito, hindi niya inaasahan na sasabihin sa kanya ng kanyang ina na parang walang kwenta.

Labingwalong taong gulang pa lang siya!

"Tama na. Hindi ako magpapakasal." Aniya at saka nilagpasan ang kanyang ina at lumabas.

Hindi siya sumisigaw ng hysterically ngunit kakaibang kalmado.

Sa madilim na gabi, tinatakpan ng mga ulap ang maliwanag na liwanag ng buwan. 

Naglakad si Queenilyn Sanzhez sa malalim na eskinita. Pagbalik niya, umaga na. Itinulak niya ang pinto at nakita niyang maliwanag pa rin ang bakuran.

"Queenilyn, may isang karton sa cellar. Pumunta ka at dalhin mo sa akin." Sigaw ng kanyang ina.

Sanay na si Queenilyn kaya tumalikod siya at naglakad papunta sa cellar nang hindi nag-iisip.

Nagkaroon ng nakakapreskong lilim sa cellar. Binuksan niya ang madilim na ilaw at hinanap ang karton ng mahabang panahon ngunit wala siyang makita. Nang gusto na niyang lumabas at tanungin ang kanyang ina, bigla niyang narinig ang tunog ng mga tanikala. Siya ay ikinulong.

"Nanay?" Si Queenilyn ay sumigaw ng pagdududa, ibinaba ang kanyang mga gamit, at umakyat.

Ngunit ang pinto ng cellar ay naka-lock.

Sa kabilang panig ng pinto, narinig niya ang malamig na boses ng kanyang ina:

"Ang pamilya natin ay umaasa sa dote mo. Kailangan natin ito para pambayad sa tuition fee ng kapatid mo at para makabili siya ng bahay. Kung ayaw mong magpakasal, manatili ka diyan. Pagnilayan mo. Kapag pumayag ka nang magpakasal, iyon ang tanging oras na makakalabas ka!" Pagkasabi noon ay iniwan siya ng kanyang ina na nakakulong sa cellar.

Lalong nanlamig ang kanyang puso sa kanyang pamilya. Malakas niyang tinapik ang kahoy na pinto ng cellar, ngunit walang sumasagot.

Ang cellar ay malamig at mamasa-masa, nalulumbay, at halos hindi makahinga. Napatigil siya sa pagkatok sa pinto.

Nagkaroon siya ng claustrophobia. Nanginginig ang payat niyang katawan. Hinawakan niya ang mga dingding at dahan-dahang naglakad papunta sa sulok ng cellar saka pumulupot doon.

Ibinuka niya ang kanyang bibig at sinubukang magsalita, ngunit hindi siya makagawa ng ingay.

Sa kalaliman ng gabi, tanging mahaba at walang hangganang takot at kadiliman ang nakapaligid sa kanya. Ibinaon niya ang kanyang mukha sa pagitan ng kanyang mga tuhod, at ang kanyang mga mata ay nanlamig.Nawalan na siya ng pag-asang maaawa ang kaniyang ina ay palabasin siya doon.

Bakit nila ginawa ito sa kanya? Wala na ba talaga akong halaga kahit katiting man lang sa kaniya at kahit ikapahamak niya pa?Naisip niya.

Hindi niya alam kung gaano siya katagal doon. Nakaramdam siya ng lamig at pagkatapos ay nakaramdam siya ng init. Nawalan siya ng malay.

Pakiramdam niya ay iyon na ang pinakamahabang panahon sa kanyang buhay. Sa wakas, nakarinig siya ng mahinang tunog ng mga kadena, na sinundan ng sunod-sunod na yabag.

"Ah! Nasaktan ang asawa ko!"

Umabot sa tenga niya ang nag-aalalang boses ng lalaki, gusto niyang gumalaw, pero magaan ang ulo niya. Wala siyang lakas.Nanlalaki ang mga mata ni Lexber Griffin. Nakita niya ang asawa sa madilim na liwanag na nanginginig at nakakunot-noo sa sulok, malabo pa rin ang bibig at daldal ang pagsasalita.

Tumalikod siya at inutusan ang bodyguard sa likod niya,

"Tumawag ka ng doktor!"

Natulala si Zoe ng makita siyang ganyan. Agad naman siyang nag-react. Lumapit siya at mabilis na binuhat si Queenilyn at saka naglakad. Alalang alala siya na kung ano na ang nangyari sa batang dalaga. 

Parang nasusunog ang buong katawan niya, naisip ni Zoe.

Napatingin si Mady sa pila ng mga taong lumalabas sa cellar. Hindi pa siya nakakita ng ganoong eksena, na may mga bodyguard na naka-itim at magagarang sasakyan. Pagkatapos ay sinabi niya,

"Oh, may mga bisita. Hindi sinabi sa amin ng anak ko na bibisitahin mo siya, anong gusto mong kainin? Ipagluluto kita..." Napansing niyang maayos ang pananamit nila kaya as usual ang pumasok agad sa isip niya ay baka mayaman at tiyak na magkakapera na sila agad kapag mahuhuthutan kasi nga mukhang kaibigan niya ng anak niya.

Hindi pinansin ni Zoe ang nanay ni Queenilyn at diretsong dinala sa sasakyan. Dahan-dahang itinulak ng bodyguard sa likod niya ang wheelchair ni Lexber palabas.

Ang malamig na mga mata ng lalaki ay dumaan sa gitnang-gulang na babae, na masyadong maasikaso sa kanilang presensya. Pagkatapos ay sinabi niya sa isang mahigpit na boses,

"May sakit ang anak mo, wala ka bang pakialam?"

Ibinaling ni Mrs. Sanchez ang atensyon kay Lexber. Naramdaman niya ang aura ng malakas na lalaki. Kinabahan siya ngunit nagawa niyang sagutin siya.

"Oh, ang batang ito ay mapaglaro mula noong siya ay bata, at hindi siya marunong tumakbo sa cellar..."pagkukunwaring sabi ng ina niya at pilit pinagtatakpan ang pangyayari na siya ang may kagagawan.

Walang ekspresyon si Lexber sa sagot niya. Hindi niya halos maisip na may mga inang ganoon ang trato sa anak. Pagkatapos ay itinulak siya ng kanyang bodyguard palayo sa pinangyarihan.

Si Mrs. Sanchez ay may hitsura ng pag-aalinlangan at nakonsensya.

 "Sino ba itong aroganteng lalaking ito at siya lang ako medyo kinabahan pag kinakausap niya ako." mahinang sambit niya.

Medyo kumplikado ang mood ni Lexber.

***

Hindi alam ni Queenilyn kung gaano katagal siyang nawalan ng malay.

Nang magising siya, nakahiga siya sa isang malaking kama, malambot at komportable, at ang liwanag sa paligid ay medyo madilim, at hindi niya matukoy kung araw o gabi.

Itinagilid niya ang kanyang ulo at nakaramdam ng matinding sakit.

Malabo niyang naalala na bago siya mawalan ng malay, niloko siya ng kanyang ina sa cellar at saka ikinulong. Sa sobrang lamig sa basement, sunod-sunod na bangungot siya.