-Rain's point of view-Bigla akong naalimpungatan. Pagtingin ko sa tabi ko, wala si Harve sa kinahihigaan niya. Dahan dahan akong tumayo at hinanap ito sa loob ng kuwarto.I found him outside our room, in our terrace. May kausap ito sa cellphone niya. He's mumbling something. Hindi ko iyon maintindihan. Halatang ayaw nitong may makarinig sa sinasabi niya sa kausap. Naglakad pa ako palapit sa gawi niya at nagtago sa likuran ng kurtina. I don't want him to know that I was eavesdropping. Para kasing nakapa-importante nang pinag uusapan nila at naku-curious ako.He can talk inside the room, pero mas gusto nito sa labas at parang bumubulong na nga lang kung magsalita. Halatang ayaw nitong iparinig ang pinag uusapan nila."Huwag kang kikilos hangga't hindi ko sinasabi." He said with finality in his voice. "No! Tumahimik ka! Mapapahamak ka sa ginagawa mo. Hindi siya basta basta. He has his connections too. Umayos ka." Saglit na nanahimik si Harve bago muling nagsalita."Huwag mo siyang ga
-Harvey's point of view-Malakas akong napabuntong-hininga habang pinagmamasdan ang kambal na natutulog. They are sleeping peacefully and very innocent. Hindi ko malaman kung ano ba dapat ang maramdaman ko. But one thing is for sure... I'm scared. Never akong natakot, kahit na masangkot pa ako sa gulo. Ngayon--- sobrang takot ang nararamdaman ko. Hindi para sa sarili ko, kung hindi para sa kaligtasan ng mga anak ko. Hindi ko sila kayang protektahan bawat segundo o minuto. "If only I can stay with you every seconds, gagawin ko mga anak. I will do everything just to make you safe even if it will cost my life. Hindi ako magdadalawang isip. Para sa inyo--- itataya ko ang buhay ko nang walang pagdadalawang isip." I whisper as I caress their hair, gently.Sa mga oras na ito--- I am torn in two things. Dalawang bagay na kung maa-ari lang ay gusto kong pagsabayin. Iyon ay ang makasama sila at protektahan sila. As much as I wanted them beside me--- alam kong hindi iyon maa-ari. Hindi ko si
-Harve's point of view-Gusto kong mapamura sa nangyayari. This isn't what I wish for. Simula nang bumalik sa buhay ko si Rain--- nag iba lahat ng pananaw ko sa buhay. Lahat ng kagaguhan at kabulastugan ko ay biglang nabago.I want the best future for my sons. And I wanted a happy family. Pamilyang buo at priority ang pamilya kaysa sa trabaho. Hindi gaya ng pamilyang kinalakhan ko. Ayokong iparamdam sa kanila ang naramdaman ko ng bata pa ako. So, as much as possible--- I will be there, no matter what.Sa pagitan naman namin ni Rain--- alam ko namang simula't sapul ay wala siyang gusto sa akin. Ako lang itong mapilit dahil sa mga kapritso ko. Ayokong mawala ang posisyon ko sa kompanya at mas lalong ayaw kong mawala ang mamanahin ko. At para hindi iyon mangyari, we made a deal. Pumayag siya dahil sa kagipitan niya sa pera at dahil na rin sa mga pangongonsensiya ko. And yeah, kinasal kaming dalawa because of a deal. But everything has changed. Nag-iba ang pananaw ko sa buhay nang makas
-Harve's point of view-Napakunot ang aking noo sa gustong tumbukin ni Jordan."Why didn't you tell me?" sermon nito. Nasa presinto kami at magkaharap na nakaupo. Siya ang tinawagan ko para puntahan si Rain sa sinabing hospital. "Gago!" mura ko, kung katabi ko lang siguro ito at nabatukan ko na siya. "Ano naman ang tingin mo sa akin? Adik? Baka gusto mong iplastic din kita at gawing pulbura?""Eto naman, hindi mabiro. Pero seryoso--- kaibigan mo ako at pwede mong sabihin sa akin ang lahat. Hindi kita huhusgahan." Sinamaan ko siya ng tingin. "Those are not mine. Remember, galling ako ng condo mo. And you know me too well, Jordan. Someone framed me up. Sigurado ako dun." "Actually, yan din ang iniisip ko kanina pa. Base na din sa biglang tawag na natanggap mo--- tapos wala naman pala doon ang asawa mo at nasa bahay niyo. I think alam ng nag frame up sa 'yo ang lahat ng kilos mo.""And to think na sinabi sa akin ng mga pulis na may nagtip sa kanila tungkol sa akin. And to the fact n
-Rain's point of view-Nakatanaw ako sa papalubog na araw sa kalangitan. Hindi ko mai-paliwanag ang nadarama ko. Harve is lying. Hindi ko alam kung ano ang dahilan nito para magsinungaling sa akin.Hindi niya kami ihahatid dito kina tatay ng ganoon-ganoon na lang. He has his reasons, yes, but I know something is off. Lalo na nang marinig ko siyang kausap si Jordan sa phone niya. And Harve is talking about some kind of evidence and proof."Something is not right..." mahinang bigkas ko at napaisip.I know Harve, when he's lying. Kaninang umaga--- sigurado akong nagsisinungaling siya. Malito ang kanyang mga mata at hindi makatitig ng diretso. Iniiwasan din nitong magkasarilinan kami. Hindi rin alam ni Harve na nakausap ko si tatay kahapon. Wala naman itong nabanggit tungkol sa pabor na sinasabi niya. Yun pa lang ay nagsisinungaling na siya. I tried searching for his phone. Tinignan ko kung anong mahahanap ko. But I found nothing, but sweet messages for me. Walang kalaman laman ang p
Lalapitan ko sana si tatay ng bigla itong magpaalam na may sasaglitin lang sa kumpare nito. Ang bilis niyang magtsinelas. Pinipigilan ko siya dahil may pag-uusapan kami, pero saglit lang daw at nagmamadali ng umalis.Umiiwas si tatay sa akin simula pa kaninang pagdating namin. I'm sure of it. Ayaw niyang magkasarilinan kaming dalawa. Alam ko na alam nito ang pag-uusapan namin kaya ganoon nalang siya umakto."Why is it hard for you to tell me, tatay?" tanong ko sa papalayong pigura niya. "Hindi ko pa kayang sundan niyo si mama. Hindi ko pa kaya. Gagawin ko ang lahat para manatili kayo sa tabi namin..." nangangakong bigkas ko at tumingin sa kisame para pigilan ang luhang gustong kumawala sa aking mga mata.I am frustrated by the way tatay confirmed everything. Mas nangingibabaw na ang katotohanang may sakit nga ito, ayaw lang tanggapin ng puso ko at lalong ayaw kong maniwala.Alam niyang nalaman ko na ang lahat. Base on his moves--- halatang sinadya nitong ipagsabi ang karamdaman. I kno
-Harve's point of view-Pabagsak akong umupo sa sofa ng bahay. Nakakabingi ang katahimikan ng bahay. Dad and I, had an argument again and again. Nakakasawa at nakakapagod ang magpaliwanag sa kanila ni mom. Kahit anong paliwanag ang gawin mo--- maniniwala lang sila sa gusto nilang paniwalaan. Even if all the evidence are infront of them. I sighed a multiply times. I need air to breathe. Hanggang kailan ba sila magbubulagbulagan?Matatanda na sila and yet, they are acting lang teenagers or a kid that are hard to please. Sasabog na ata utak ko sa kakaisip ng kung ano ang dapat kong gawin sa mga magulang ko.Hindi nila makuha ang gusto kong iparating kahit na paulit-ulit kong ipoint out sa kanila.And for now... I wanted peace of mind. Malayo sa kanila at malayo sa mapanghusga nilang mga mata. Malungkot ako napangiti. Until now, ganoon pa din ang ugali nila. Sala sa lamig at sala sa init. Mabango ka kapag nagawa mo ng tama ang pinapagawa nila. At stupido ka kapag hindi. Just like tha
-Rain's point of view-Mabilis na lumipas ang mga araw. At sa mga araw na dumadaan ay malapit na akong mawalan ng pag asa. Malapit ng manalo ang pagsuko sa aking sistema dahil sa araw araw na binigay ng Diyos--- nagiging komplikado ang lagay ng aking ama.Tinatanggihan na nito ang mga gamot na dapat ay pinasok sa katawan niya. Ayaw na rin nitong magpadialysis. Pinaparamdam nito sa akin na ginagawa niya lang na lumaban dahil sa akin, kahit na suko na ang katawan nito. Ang pinakamasakit sa akin ay ang marinig mula sa bibig ni tatay na napapagod na siya at gusto na niyang makasama ang nanay. That pains me a lot. Tila sinasaksak nang paulit-ulit ang puso ko. Ang sakit isipin na gusto ng magpahinga ni tatay at ako lang ang pumipigil sa kagustuhan nitong makasama ang nanay.I'm scared.Takot akong maiwanang muli. Takot akong maranasan ang mawalan ng taong importante sa puso ko. Takong akong maranasang muli ang sakit nang mawalan ng minamahal.Nang mawala si nanay ay gumuho na ang kalaha