Chapter 30 [Argument]

A phone call waked me up from a weird dream.

Inabot ko ang selpon ko sa ilalim ng aking unan. Pagtingin ko, nagtaka ako. I never put my ringtone on sound. Laging nakavibrate or silent ang phone ko. That way, hindi ako maistorbo. Saka parang natutulele kasi ang tainga ko kapag may naririnig akong tunog na tawag. I love music, though.

"Who set the f*cking disturbing ringtone?" Yamot na yamot kong saad at tinignan kung sino ang tumatawag. Nang makita ko kung sino--- agad ko iyong sinagot.

"Hey, what's up? Namiss mo ako?" Pumupungay na naupo ako sa kama. "Sorry about that. Yeah, nakauwi na ako. Biglaan kasi and it's an emergency." Naalala ko na naman ang mga anak ko. "Yeah and they are okay now. Don't worry. I'm sorry talaga."

It's Jero, who called. Akala niya nasa Paris pa rin ako. Gusto niyang magkita kami ulit. Bumaba na ako ng kama habang nakikinig sa sinasabi nito. Ang kaninang inis ko ay napalitan na ng sigla.

"What is taking you so long to go home?" Tanong ko at napanguso sa kanya