-Rain's point of view-Naiwan ni Harve ang kanyang cellphone. Nagpaalam ito kasama ng mga bata. Pupunta daw ito ng dalampasigan. Nag aya kasi ang kambal na maglalakad lakad sila. Balak ko ding sumunod sa kanila, nagbihis lang ako.Ito kasi ang namimiss ko kapag umuuwi kami ng Manila. Masarap kasi sa pakiramdam na damhin ang ihip ng hangin habang naglalakad ka sa mababaw na parte ng dagat.I was about to step outside when his phone rang on the top of the table. Nagdadalawang isip pa ako kung sasagutin ko ba ang tawag o hindi. I know what privacy means.Kaya hinayaan ko lang na magring hanggang kusang mamatay. Kaso nagring ulit sa pangalawang pagkakataon. Tinitigan ko lang ang cellphone nito at hinayaang muli. Nagring ulit sa pangatlong pagkakataon, and that's when I decided to pick it up. Baka importante ang tawag. Ipupunta ko na lang sa kanya.Kakalagay ko palang sa tenga ko nang mapangiwi ako sa lakas ng boses ng nasa kabilang linya."D*mn it, Harve!" Nanggagalaiti ang nasa kabilan
Napakatagal at napakabagal ang takbo ng oras sa mga panahong kami na lang tatlo ang naiwan sa probinsiya. Nang araw na kausap nito si Jordan, nagpaalam din ito na uuwi na dahil gaya ng sinabi ni Jordan--- marami nga silang problema na dapat solusyonan.At siyempre, dumating na din ang araw ng pag uwi namin sa Manila. Mahirap man pero kailangan. Matagal tagal na din kasi ang isang buwan na inilagi namin sa probinsiya na dapat ay dalawang linggo lamang. Napa- extend kami ng sobra dahil na rin sa kagustuhan naming maisama si tatay. Pero nagawa ko na ang lahat pero ayaw pa din niya. He wanted to stay kaya wala talaga akong magawa. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin para mapa-oo ko si tatay na sumama sa amin. Lahat na ng pamimilit ay nagawa na naming mag iina--- waepek pa din.Ang lagi nitong sagot sa akmin ay ayaw niya iwang mag isa ang alaala ni nanay. He was tied on nanay's memories. Maski ako, madami akong alaala sa kanya sa lugar na iyon. Hindi naman kasi porke't umalis ak
-Harve's point of view-Nakatulala lang ako sa mga papeles na nasa aking harapan. Hindi ko magalaw ang mga iyon dahil lumilipad ang isip ko. Hindi ko man aminin sa aking sarili ay alam kong namimiss ko na sila. Ang kambal at lalo na si Rain.Dalawang linggo na rin mahigit silang nasa probinsiya. At sa dalawang linggo na iyan--- ilang beses ko lang silang nakakausap. At kapag kausap ko ang kambal at hahanapin ang mommy nila--- laging may ginagawa at ayaw paistorbo. Halatang iniiwasan niya ako. Hindi naman ako manhid para hindi iyon mapansin.Iniisip ko na lang na parusa iyon para sa akin. Dapat sinasamahan ko sila pero nandito ako ngayon at hindi man lang makabawi sa kanila. At kahit gusto ko silang puntahan ay hindi ko magawa dahil hindi ako makaalis dito sa opisina.It's all because of that bastard.May usapan kasi kami na kapag may importante siyang aasikasuhin--- I need to take place. Kahit nasa gitna pa kami ng bakasyon ay hindi ko siya natanggihan dahil iyon lang ang araw na nak
-Harve's point of view-Napabuntong hininga na lang talaga ako habang pinapanood si Rain na payapang natutulog. Hindi ko naman inaasahang paparoon sila sa opisina. I thought nasa probinsiya pa sila. If only, I am with them. Hindi sana mangyayari ang ganito. I would've protect and take carr of her. Kahit sinabi na nang doctor na maayos naman ang lagay niya at okay naman ang ibang test results nito. Bahagya akong kumalma at gumaan ang kahapon pang napakabigat kong dibdib. At para tuluyan nang umokay ang aking kalooban, dapat ay lumabas na ding okay ang iba pa. I hate this feeling. Pakiramdam na wapa akong magawa habang nakaratay at walang malay ang asawa ko sa hospital na ito. I really hate this. Hindi talaga ako madasalin pero ngayon tila minu-minuto akong nagdarasal para sa kaligtasan ni Rain.Mag isa ko na lang na naghihintay na magising si Rain. Pinasama ko muna ang kambal kina Mom para kumalma sila. Panay pa din kasi ang iyak nila habang nasa tabi ng nanay nila. At isa pa iyon s
-Rain's point of view-Almost four days din ako sa hospital dahil hindi pa din nila ma-diagnose kung bakit ako nahilo that time. And Harve is giving me a hard time. Ilang beses ko bang ipapaliwanag at sasabihin sa kanya na okay lang ako. Na dahil lang sa pagod at stress kaya ako nahimatay, kaso ayaw pa rin niyang maniwala. He wanted a second opinion. And take note. Sa ibang bansa nito gustong magpasecond opinion. That is just absurd!Paulit-ulit kong sinasabi at pinapaliwanag sa kanya ang lahat pero waepek pa din. He's overreacting. Tapos idinamay niya pa ang mga magulang nito sa ka-oa-han niya. And she made them believe na may problema ako sa kalusugan ko. D*mn that Harve. Huli ko na kasing nalaman na kinausap niya ang pamilya niya na lilipad kami pa-America as soon as possible. They even buy a private jet. Para daw may gamitin kami. Makakalbo ata ako sa kunsumisyon kay Harve.Buti na lang talaga at maaasahan din minsan si Harve. Hindi nito sinabi ang nangyari kay tatay. Kung hindi
-Harve's point of view-Nawalan na ako ng ganang bumalik pa sa sarili naming sala. What for? Para makita ko silang masaya na nagkukwentuhan? Nah, I'm cool in this study room. And that f*cking hugging incident between Rain and that bastard--- baka kung ano pa ang magawa ko sa lalakeng iyon sa loob ng pamamahay ko. Ang lakas ng loob niyang yakapin si Rain na parang walang nakakakita. And I knew that he saw me. I saw his f*cking smirk. Thay bastard doesn't have any decency in his body. He dares to go here even if he's not welcome. I made that very, very clear to him.Binalaan ko din siya nang paulut ulit pero parang wala ata itong pakiramdam dahil nandito siya. Actually, nananadya pa ata ang g*go. Buong akala ko ay naintindihan na niya ang mga sinabi ko nang huli kaming magkausap. Inulit ulit ko iyon sa mukha niya. May saltik lang ata ang g*go dahil tumango tango pa ito. And now, heto siya!F*ck him! Ang g*go niya! I swear, I wanted to twist his neck off his head. D*mn it! Ngayon l
-Rain's point of view-Ang balak ko lang naman talaga ay ang tanungin ito tungkol sa naging usapan nila ni Jero. Alam ko sa sarili ko na galit ako ng mga oras na iyon, pero hindi ko iyon pinairal. Gusto kong ipaintindi sa kanya na mabuting tao si Jero. But it turns out real bad. I was mad, then suddenly--- it reversed. Siya na tuloy ang galit sa akin.Napabuga na lang ako nang marahas na buntong hininga habang pababa ng hagdan pabalik sa salas. Umalis na si Jero bago pa man ako umakyat sa study room.It was suppose to be a comfrontation, but it ended up bad. Mas nagalit pa ito kay Jero. Trumiple pa ata. Ang gusto ko lang naman talaga ay ang makilala niya si Jero at maging kaibigan. Hindi ko na tuloy alam ang gagawin dahil na rin sa mga binitawan nitong salita against Jero. If only I could do something...Kinuha ko na lang ang mga natirang gamit sa sala at iniakyat na sa kuwarto. Mag iisip ako ng paraan para magkaayos sila.~~~~Kinabukasan, niyaya ng mga bata si Harve na mamasyal
-HArve's point of view-He wanted to talk to me. Tsk. Akala naman niya ay papakinggan ko siya. Sino ba siya sa akala niya? Saka, kasama ko ang mga anak ko. They are too more important than that b*stard. Gulo lang ang dala niya. As per Rain, I'm sure she's happy being with him. Ayos na ako sa mga anak ko. They can roam around if they want. Basta umalis sila sa nahahagip ng mga mata ko, baka hindi ako makapagpigil."Are you and Tito Jero are fighting, daddy?" Napabaling ako kay Nero sa biglaang tanong nito na hindi ko inaasahan. "Napansin kasi namin daddy na masama ang tingin mo kay Tito Jeronel. Why po? Did he do something bad to you?" Eros asked. "I just... don't trust him." Hindi ko kailangang magsinungaling sa mga anak ko. At mas lalong hindi ko kailangang sabihin sa kanila na okay kami kahit hindi naman. "But why, daddy?" Eros asked, still confuse. "I don't know..." I lied. "I just don't trust him.""But he's mommy's friend and mommy trust him." Saad ni Nero. If only I can