-Harve's point of view- Kinakabahan akong nagmamaneho papunta sa kung saan gustong makipagkita ni Rain sa akin. And what she said really makes me nervous. Literally nervous. Kulang na lang talaga ay mamutla ako sa nerbiyos. "Ano ba naman kasi ang naisipan mo at ngayon mo pa talaga gustong magsalita sa kambal. Rain naman, e. Sinabi ko naman sa 'yo na ihahanda ko muna ang sarili ko. Tapos, ito ang gagawin mo? Setting me up." Napasabunot ako sa sarili kong buhokHindi pa ako handa. Rain never fails to make me nervous. Alam nito kung paano gumanti sa mga kalokohang ginagawa ko. She's really a smart girl back then and up, until now. Kaya nga nakuha agad nito ang puso ko. Hindi ko tuloy maiwasang maalala ang pinag usapan namin nang nagdaang gabi. Sabayan pa ng biglaang pagpo-propose ko sa mall. T*ng'na! Akala ko nang mga oras na iyon ay mapapahiya ako at tatanggi siya. And I was really wrong. Hindi ko lubos maisip na ngingiti pa siya sa akin sabay sabing "yes". Nagdiwang talaga ang puso k
-Harve's point of view-Hindi ako makapaniwala sa nalaman ko. After that revelation--- nakiusap ako kay Rain na makikitulog ako sa kanila or sila ang matutulog sa condo ko.And he choose the latter for some reasons nga daw na hindi ko na tinanong pa. Choosy pa ba ako? Ngayon pa bang nagiging maayos na ang lahat sa pagitan namin? Nah... susunggaban ko lahat ng pagkakataon. And I have this feeling na unti-unti na akong nakakapasok sa buhay niya kahit na madalas itong magsuplada at hindi namamansin. Okay na sa akin ang ganoon. I deserve it for being a jerk years ago. So, kailangan kong bumawi. Hindi lang sa kanya kung hindi pati sa kambal. And I am proud of her for being strong and independent. "Hindi mo naman kami kailangang lutuan ng makakain. We can just order." "Gusto ko kayong ipagluto." "Pihikan ang mga bata, baka hindi nila kainin ang niluto mo. You'll be disappointed." Pagdidiscourage niya sa akin. "I may not be a good chef but atleast I know how to cook. At sisiguruhin kon
-Rain's point of view-Nanginginig ang bawat himaymay ng aking katawan. As much as I wanted to run away and left him here... ginawa ko na. Kaso, naguguilty naman ako. Pumayag akong maging asawa nito kaya kailangan kong umakto. At ito na rin daw ang pagkakataon para ipakilala niya ako bilang fiance niya. At ngayon na rin niya sasabihin ang tungkol sa nalalapit naming kasal. It was unexpected. My decision is based on my current situation. At tama nga naman ito. Maging praktikal ako sa magiging desisyon ko. I needed him to pay for my debts. Malaking halaga ang pinakawalan niyang pera at hindi ko iyon mahahanap sa isang buwang pakugit na binibigay ng owner sa akin.So, grinab ko ang offer niya. Not because for myself but for the botique and for my sons. Ayokong mawala ulit ng botique na pinaghirapan kong itayo sa nakalipas na taon. Ayokong magaya iyon sa nangyari sa botique namin noon na ibinenta namin sa pamilya ni Harve. At sa mga anak ko, they wanted to see their daddy everyday. Sim
"Sila ba?" Mom asked me, looking at Eros and Nero who are hugging Rain, tightly. Parang ayaw nilang kumawala sa kanya. I can see fear in their eyes. "Come on, my love... she is my mother and father," pagpapakilala ko. "They wanted to meet my handsome sons. Come on..." ini-umang ko pa ang kamay ko para abutin nila. But they are hesitating. Tinignan nila ang kamay ko saka ulit tumingin kay Rain. Rain kneeled infront of the twins and caress their face. "Sila ang mga magulang ng daddy Harve niyo. You two should atleast come near them and hug them. They are your lolo and lola. Mababait sila and like daddy, they love you." Narinig kong paliwanag ni Rain sa kanila. Hindi ko makita ang reaksiyon ng mukha niya dahil nakatalikod ito sa amin at ang kambal ang nakaharap sa aming gawi. "Hindi namin sila kilala, mommy. Daddy Harve is the only one we know." Pagrarason ni Eros at tumingin sa gawi namin pabalik kay Rain ulit. And this time, Eros is insisting on getting near us. Hindi ko sila masi
-Rain's point of view-I wanted our wedding to be as simple as we can. Nag usap naman na kami ni Harve at pumayag ito sa gusto ko, pero ang kinalabasan--- napakaengrande. Super bongacious na kasal ang magaganap on a week. Jusko! Hindi ko kinaya ang nagaganap. The wedding preparation is a very expensive one. To think na preparation pa lang ay tila luluwa na ang mata ko. Panay talaga ang angal ko kay Harve kaso nagkikibit lang ito ng balikat and telling me "I told you so."Nagsisi tuloy ako kung bakit pumayag ako na isama ang nanay niya sa preparation. And now, his mother is in-charge in everything. Dapat nga kasal na kami ni Harve kaso pina-move nila ang date at wala kaming nagawa. Akala ko nga noong una ay aabutin pa ng isa o dalawang buwan ang preparation kaso his mother pull all her strings. And it only took a week. Halos okay na lahat. Pati mga invitations, naipamigay na din. Ang huli na lang ay ang pagpipili ng menu at ang fitting ng gown ko. Hands on talaga ang nanay niya sa lah
-Rain's point of view-It's our wedding day. Maaga pa lang pero hindi na magkandaugaga ang mga tao sa paligid, lalo na sa labas ng hotel na pinaglagian ko. We agreed na sa isang hotel ako mag iistay at ang mga bata sa bahay nila Harve. Sabi ko nga kahit sa akin na sila tumuloy pero nagprotesta ang mga magulang ni Harve. And in the end, wala din akong nagawa. And now, busy ang make up artist sa pagpinta ng mukha ko at ang iba naman ay inaayos ang susuotin ko. Naging isa akong prinsesa sa araw na ito dahil wala akong ginawa kung hindi ang umupo at mag utos. Pikit dito, pikit doon. Apply dito, apply doon. Guhit dito, guhit doon. Hay naku. Kung sana simple na lang ang kasal--- hindi ganito na halos mapatid patid na ang mga tao sa loob pa lang ng kuwarto ko. "Musta ang anak ko?" Napangiti ako at tumingin sa salamin para tignan ang aking ama na nakasuot ng gray na suit. Papasok ito sa loob ng kuwarto. His suit fits him very well. Parang bumalik lang ang mga panahon na mayaman pa kami at
-Rain's point of view-Honeymoon....Yan ang ginagawa pagkatapos ng kasal. Siyempre, katatapos lang ng kasal kaya dapat lang na mayroon, pero sa sitwasyon namin ni Harve, hindi na kailangan ang ganyan dahil wala iyon sa pinag usapan namin. Wala iyon sa deal. Pero dang! Gusto kong magmura dahil sa inis. Harve is not listening. He's such a hardheaded man. He never changes a bit. Nagbook pala ito ng flight namin papuntang Paris. Huli ko na nalaman. Kung nalaman ko lang ng mas maaga ay tututol talaga ako. Hindi naman na niya kailangang gawin iyon. Ang rason niya ay baka magtaka ang pamilya niya kapag hindi kami umalis ng bansa para sa honeymoon daw namin. Napapapalatak na lang ako sa inis. Wala na naman akong choice. Hindi na naman niya ako tinanong or kinonsider man lang. Basta basta na lang siya nagdesisyon nang hindi man lang ako tinatanong. After niyang sabihin na mag impake ako ng gamito ko at binigay ang nakasobreng hawak niya--- agad na siyang lumayas. Hindi na nga niya hinintay
-Harve's point of view-Nagcheck in kami dito aa isang sikat na hotel sa Paris. Siyempre, gusto kong bumawi sa kanya kahit na wala ito sa plano. "Iisang kuwarto lang?" Gulat na tanong ni Rain sa akin na tinanguan ko at nagkibit balikat. . "Mag asawa tayo sa paningin nila, babi, alangan namang two rooms ang kunin ko? Magtataka pa sila." "Really?" Sarkastikong tanong nito at inilibot nito ang kanyang paningin sa kabuuan ng kuwarto. Sinigurado kong magugustuhan nito ang kinuha kong hotel toom. Pinili ko talaga ang napakagandang suite para sa kanya. Tanaw na tanaw nito ang nagkikislapang mga ilaw mula sa labas kapag gabi. I've been here before, so, I knew she'll love it here. "Pero hindi nila alam iyon kung hindi mo pinangalandakan." "Kahit hindi ko sabihin, babi, they'll know. Paris is the city of love. Nakakalimutan mo ba iyon?" Inirapan niya lang ako at dumiretso sa kama para umupo. I can feel that she's not comfortable with me around. Hindi ko naman siya masisisi. "Dito ako, sa
HARVE HINDI ko alam kung ano pa ba dapat ang gagawin ko. lalo na sa mga nalaman. Kahit anong kalma anv gawin ko y nananaig ang galit. That assh*le is trully a f*cking bastard. Kung pwede lang na ako na mismo ang kumitil ng buhay niya ay ginawa ko na. But I am not God, to get his f*cking useless life. "F*ck, f*ck, f*ck!" sunod-sunod kong mura ng ibigay ni Carlo sa akin ang envelope na naglalaman kung sino nga ba ang kalaban ko. "Al these years...." "May nasagap din ako mula sa mga source ko, na nagbooked daw siya ng plane tickets." Napatingin ako sa kausap dahil sa sinabi niya. "And they are leaving the country in about a week or two." "They?" kunot-noong tanong ko. "Yes, he's with your wife. And he changed the identity of your wife. Gumamit siya ng ibang pangalan para makaalis sila ng bansa," he explained. Napakuyom ako ng aking kamao sa galit. He's taking away Rain from us. I blow a loud breathe to calm myself down at para na din makapag isip ako nang tama. "What should
-Rain's point of view- STARING at Jeronel, I know that he really changed. Ang dating maamo nitong mukha ay napalitan na ng seryoso at nakakatakot na awra. Hindi ko alam kung ano ba dapat ang mararamdaman ko dahil sa nakikita. Jeronel changed and it hurts me. Hindi dapat niya hinahayaan ang sariling mabulag ng pagmamahal niya para sa akin.Akala ko ay tanggap na niya iyon---na hanggang kapatid at kaibigan lang ang kaya kong ibigay sa kanya... nagkamali pala ako. He has his plans on getting what he wants. Lalo na ang makuha ako. Sobrang nagtiwala ako sa kanya, to the point na iniiwan ko pa sa kanya ang mga bata at inilapit ko din siya kay tatay.And knowing na lahat pala ng mga nangyari ay naka-ayon sa plano niya, pati ang pagkakakilala naming dalawa. He planned all of that.Naalala ko ang araw na nagkakilala kami. It was a very traumatic one for me. And yeah, lingid din sa kaalaman ko na kilala niya pala ako at nag aral kami sa iisang paaralan way back in high school. And I was r
NAPAKABIGAT ng pakiramdam ko ngayong araw. I don't know why, but I feel odd. Hindi ko mapangalanan ang kabang nadarama. Kaba na may takot. I never felt like this before. Ngayon lang."Hey, are you okay?" I was back on my own reverie when Jordan asked me. Agad akong umiling. "I'm feeling a bit weird and I don't know why." sagot ko."Weird?" He chuckled. Akala siguro nito ay nagbibiro ako. "You never felt that not until just now." Sinamaan ko siya ng tingin na ikinatigil nito sa pagtawa at agad na tumikhim."So, ahmm... how weird?" he asked, making his self serious. Kahit na alam kong natatawa ito sa loob loob niya.I sighed."I don't know, I can't name it. Feeling ko parang may hindi magandang mangyayari." Napatayo ako sa aking kinauupuan at naglakad papunta sa glass panel. Pinakatitigan ko ang mga naglalakihan at nagtatayugang mga gusali sa aking harapan. "What do you mean by that?" Naging seryoso na ang boses nito.Nagkibit balikat ako, "hindi ko din alam, Jordan. Hindi ko maintin
Muli akong napapikit dahil sa kadiliman ng paligid. Hindi ko alam kung bakit nakapatay ang ilaw. Hindi ko naman iyon pinatay kanina."Brownout ba?" nakapikit pa ring tanong ko sa aking sarili. "Ha---" napatigil ako sa pagtawag sana kay Harve nang maalala kong hindi pwedeng mawalan ng kuryente ang hospital na kinaroroonan ni tatay. Dahan-dahan akong nagmulat at ibinaba ang paa sa matigas na kamang kinahihigaan ko. Sa kama palang ay nagtataka na ako. Wala namang matigas na higaan sa hospital dahil isa itong private room.Nag umpisa na akong kabahan dahil sa mga pumapasok na masamang senaryo sa aking isipan. Dahan dahan akong naglalakad habang kinakapa ang paligid. Nagbabakasakaling makapa ko ang switch ng ilaw.And I was scared, when I accidentally kicked something on the floor. At mas lalo akong natakot nang onti-onting nagfa-flashback ang lahat sa aking isipan. The man with that stinky handkerchief. Agad akong napaatras kahit na sobrang dilim pa ang paligid. At iisa lang ang gusto ko
-Rain's point of view-Mabilis na lumipas ang mga araw. At sa mga araw na dumadaan ay malapit na akong mawalan ng pag asa. Malapit ng manalo ang pagsuko sa aking sistema dahil sa araw araw na binigay ng Diyos--- nagiging komplikado ang lagay ng aking ama.Tinatanggihan na nito ang mga gamot na dapat ay pinasok sa katawan niya. Ayaw na rin nitong magpadialysis. Pinaparamdam nito sa akin na ginagawa niya lang na lumaban dahil sa akin, kahit na suko na ang katawan nito. Ang pinakamasakit sa akin ay ang marinig mula sa bibig ni tatay na napapagod na siya at gusto na niyang makasama ang nanay. That pains me a lot. Tila sinasaksak nang paulit-ulit ang puso ko. Ang sakit isipin na gusto ng magpahinga ni tatay at ako lang ang pumipigil sa kagustuhan nitong makasama ang nanay.I'm scared.Takot akong maiwanang muli. Takot akong maranasan ang mawalan ng taong importante sa puso ko. Takong akong maranasang muli ang sakit nang mawalan ng minamahal.Nang mawala si nanay ay gumuho na ang kalaha
-Harve's point of view-Pabagsak akong umupo sa sofa ng bahay. Nakakabingi ang katahimikan ng bahay. Dad and I, had an argument again and again. Nakakasawa at nakakapagod ang magpaliwanag sa kanila ni mom. Kahit anong paliwanag ang gawin mo--- maniniwala lang sila sa gusto nilang paniwalaan. Even if all the evidence are infront of them. I sighed a multiply times. I need air to breathe. Hanggang kailan ba sila magbubulagbulagan?Matatanda na sila and yet, they are acting lang teenagers or a kid that are hard to please. Sasabog na ata utak ko sa kakaisip ng kung ano ang dapat kong gawin sa mga magulang ko.Hindi nila makuha ang gusto kong iparating kahit na paulit-ulit kong ipoint out sa kanila.And for now... I wanted peace of mind. Malayo sa kanila at malayo sa mapanghusga nilang mga mata. Malungkot ako napangiti. Until now, ganoon pa din ang ugali nila. Sala sa lamig at sala sa init. Mabango ka kapag nagawa mo ng tama ang pinapagawa nila. At stupido ka kapag hindi. Just like tha
Lalapitan ko sana si tatay ng bigla itong magpaalam na may sasaglitin lang sa kumpare nito. Ang bilis niyang magtsinelas. Pinipigilan ko siya dahil may pag-uusapan kami, pero saglit lang daw at nagmamadali ng umalis.Umiiwas si tatay sa akin simula pa kaninang pagdating namin. I'm sure of it. Ayaw niyang magkasarilinan kaming dalawa. Alam ko na alam nito ang pag-uusapan namin kaya ganoon nalang siya umakto."Why is it hard for you to tell me, tatay?" tanong ko sa papalayong pigura niya. "Hindi ko pa kayang sundan niyo si mama. Hindi ko pa kaya. Gagawin ko ang lahat para manatili kayo sa tabi namin..." nangangakong bigkas ko at tumingin sa kisame para pigilan ang luhang gustong kumawala sa aking mga mata.I am frustrated by the way tatay confirmed everything. Mas nangingibabaw na ang katotohanang may sakit nga ito, ayaw lang tanggapin ng puso ko at lalong ayaw kong maniwala.Alam niyang nalaman ko na ang lahat. Base on his moves--- halatang sinadya nitong ipagsabi ang karamdaman. I kno
-Rain's point of view-Nakatanaw ako sa papalubog na araw sa kalangitan. Hindi ko mai-paliwanag ang nadarama ko. Harve is lying. Hindi ko alam kung ano ang dahilan nito para magsinungaling sa akin.Hindi niya kami ihahatid dito kina tatay ng ganoon-ganoon na lang. He has his reasons, yes, but I know something is off. Lalo na nang marinig ko siyang kausap si Jordan sa phone niya. And Harve is talking about some kind of evidence and proof."Something is not right..." mahinang bigkas ko at napaisip.I know Harve, when he's lying. Kaninang umaga--- sigurado akong nagsisinungaling siya. Malito ang kanyang mga mata at hindi makatitig ng diretso. Iniiwasan din nitong magkasarilinan kami. Hindi rin alam ni Harve na nakausap ko si tatay kahapon. Wala naman itong nabanggit tungkol sa pabor na sinasabi niya. Yun pa lang ay nagsisinungaling na siya. I tried searching for his phone. Tinignan ko kung anong mahahanap ko. But I found nothing, but sweet messages for me. Walang kalaman laman ang p
-Harve's point of view-Napakunot ang aking noo sa gustong tumbukin ni Jordan."Why didn't you tell me?" sermon nito. Nasa presinto kami at magkaharap na nakaupo. Siya ang tinawagan ko para puntahan si Rain sa sinabing hospital. "Gago!" mura ko, kung katabi ko lang siguro ito at nabatukan ko na siya. "Ano naman ang tingin mo sa akin? Adik? Baka gusto mong iplastic din kita at gawing pulbura?""Eto naman, hindi mabiro. Pero seryoso--- kaibigan mo ako at pwede mong sabihin sa akin ang lahat. Hindi kita huhusgahan." Sinamaan ko siya ng tingin. "Those are not mine. Remember, galling ako ng condo mo. And you know me too well, Jordan. Someone framed me up. Sigurado ako dun." "Actually, yan din ang iniisip ko kanina pa. Base na din sa biglang tawag na natanggap mo--- tapos wala naman pala doon ang asawa mo at nasa bahay niyo. I think alam ng nag frame up sa 'yo ang lahat ng kilos mo.""And to think na sinabi sa akin ng mga pulis na may nagtip sa kanila tungkol sa akin. And to the fact n