"Masyado na kitang naabala baka magalit sayo si Rafael. Sige na puntahan mo na siya sa baba." Umiwas ng tingin si Ginang Letisha habang nanginginig ang kamay. Humakbang ako malapit sa kanya at ginaya siya sa kanyang kama. "Magpahinga na muna po kayo. Tatawagin ko na lang po si Rica." Tumango siya at sumandal sa kama. Tumalikod na ako at pahakbang sa pinto nang may maalala. "Alam ko po na wala ako sa posisyon na sabihin ito pero…" Inangat ko ang ulo ko at tiningnan siya sa mga mata. "Gaya po ng mga bulaklak na daisies inosente at dalisay po kayo. Wala kayo kasalanan sa nangyari noon kaya huwag niyo pong parusahan ang sarili niyo." Binuka niya ang bibig pero hindi nagsalita. Tumikhim ako at nagpatuloy. "Isa po kayong ina at hindi ko alam kong gaano kasakit mawalan ng anak pero sa tingin ko po…. Mahihirapan po ang anak niyo kong nararamdaman niya ang pighati niyo." Umiling siya at pumikit. "Sana nasa mabuting kalagayan siya." bulong niya sa hangin. "I hope you can face the present." b
Tumayo na si Matt at hindi na muli akong kinulit tungkol sa takot ko sa dugo. "Bakit ka nakaupo dyan? Magluto ka na at maglinis!" Humarap ako kay Rafael nang makapasok siya sa loob. Tumayo ako at hindi na lang sumagot. Dumiretso ako sa kusina at napahinto ng maamoy ang fried chicken at sinigang. Pagpasok ko nakasuot ng apron si Matt at sumisipol pang nagluluto. "Wow!" Hindi ko mapigilang sabihin. Humarap siya sakin at umiling."Di ba sabi ko magpahinga ka muna doon sa sala?" Kunot noo akong tumingin sa kanya. Hindi ko maalala kong may sinabi ba siya kanina. Di bale na lang. "Gutom na ko." Bulong ko."It is obvious." Komento niya at nilagay sa tray ang mga fried chicken. "Mauna ka nang kumain samin. Sigurado hindi ka papayagan mamaya ni Rafael na sumabay samin." Tumango ako at kumuha ng kubyertos at plato. Nilagay niya sa mesa ang mga ulam pati na rin ang isang mangkong ng kanin. Kumislap ang mga mata ko at hindi na sinayang pa ang oras.Makalipas ang ilang sandali. Inaantok na ko sa
Nakatingin pa rin ako sa pinto kahit wala na si Rafael doon. Ang galit na nagmumula sa kanya puso ay napakabigat. Tumayo ako at tumingin sa bintana. Kung ako ba ang nasa posisyon niya ano ba talaga ang magagawa ko sa ganitong sitwasyon?Ang nag-iisang kapatid niya namatay tapos malalaman na lang niyang hindi aksidente ang lahat. Am I going to feel wrath?Pumikit ako at ang mukha ni ate Diane ang na isip ko. Nakataas ang kilay habang pulang-pula ang mukha. Ang mga salita niya na tagos hanggang buto. Napalunok ako at dumilat. I fully understand Rafael, but differently. Anger gives a hole in someone's heart, but why can't I let myself feel this? Am I not normal?Ngumiti ako ng mapait at naglakad palabas ng silid. Tahimik na sa baba. Maingat ang mga hakbang ko sa hagdan upang hindi makagawa ng ingay. Nakarating ako sa sala ng tahimik ngunit na estatwa ako sa nakita. Si Rafael nakahiga sa sofa. Akmang tatalikod na ko ng may humila sakin sa kusina. Tinulak ko ito at kunot noo akong tumingin
Hinila ko ang papel sa gilid ng pinto. It is a piece of letter that was attached to the threshold. Hinipan ko ito para mawala ang alikabok. Sa sobrang lakas ng sara ko ng pinto kanina kaya lumabas itong sulat. Mabilis ko itong binuksan at binasa. Mga sulat ni James. Tumitig muli ako sa threshold. Hindi kaya nakatago dito ang mga iba pang sulat? Binuksan ko muli ang pinto at kinatok ang threshold. Hinila ko ang kahoy pero ayaw mabuksan. Sinubukan kong hilain ang nasa gilid at natanggal ito. May butas na lagayan sa loob. Ano kaya pwedeng pag-ilaw ko dito?"Diane, anong ginagawa mo? Bakit ang ingay mo?" Napa-angat ang ulo ko ng marinig ang boses ni Matt. Hindi pa pala siya tulog. Tumayo ako at inapakan ang threshold."May nahulog lang ako." Palusot ko."Ano naman yun?" Hindi ko alam anong isasagot. Lumunok ako at yumuko. "Fine. Check it tomorrow. Don't make any noise." Tumalikod na siya."Teka!" Sigaw ko. Pumihit siya paharap na salubong ang kilay. "Huwag kang maingay," bulong niya. "Wh
Sa kalahating oras na sinuklay ko ang balahibo ng kabayo nawala ang lungkot at inis ko. Hindi ako makapaniwala na takot na takot ako sa puting kabayong ito noon pero ngayon tuwang-tuwa ako sa kanya."Salamat!" Masayang kong sabi habang naghuhugas ng kamay sa gripo sa gilid nito. Pinunasan ko ang kamay ko at ang mukha. Pagtingin ko sa labas ng bahay na ka off na lahat ng ilaw. Siguro naman hindi ni-lock ni Rafael ang pinto kung hindi tatakas na talaga ako. Paakyat pa lang ako sa hallway ng biglang umilaw sa tabi ng mga bulaklak. Napahinto ako at tumingin sa paligid. Nakarinig ako ng yabag palapit sakin. Hindi na ko nag-aksaya ng oras at tumakbo sa loob ng bahay. "Wait!" Hinila ko ang pinto at sinara ng malakas. Huminto ako habang hingal na hingal. Ang lapit lang ng tinakbo ko pero ang lakas ng tibok ng puso ko. "Diane! Open the door!" Nanlaki ang mata ko. Si Rafael ang nasa labas. Yumuko ako at binuksan ang pinto. Hindi ako makatingin sa kanya. Tumalikod na ko at hindi na lumingon.
Pinunasan ko ang mukha ko at huminto sa pag-iyak. Tumayo naman si Matt at iniwan ako sa sala. Bakit nga ba ako umiiyak?Tumingin ako sa kamay ko. Hindi naman masakit at isa pa kasalanan ko naman. Alam kong hawak ko na ang bubog ng basag na baso, kinuyom ko pa rin ang kamay ko. Umiling ako at tumayo. Nakailang hakbang pa lang ako ng marinig ang tunog ng telepono. Lumapit ako dito at sinagot."Matt makes sure Diane will not go anywhere. Monica is in shock now." Nagbuga ako ng hangin. Ang babaeng yun talaga patuloy pa rin ang pagsisinungaling."Huwag po kayong mag-alala Sir, hindi po ako tatakas dahil wala naman akong kasalanan!" Sigaw ko sa telepono at binaba ito. Grabe talaga ang Rafael na iyon, mas pinaniniwalaan niya talaga si Monica kesa sakin. Sabagay sa mga mata niya pala ako ang pumatay sa kuya niya. Napaluha na naman ako. He was indeed playing my feelings. I will never believe in his words again. Pinunasan ko ang mga luha ko at tumakbo paakyat sa hagdan. Nakita ko bukas pa rin a
Yumuko ako at pilit pinapakalma ang tibok ng aking puso. Hinawakan ni Rafael ang baba ko at ini-angat ang ulo ko. Nagtama ang mga mata namin. Kumislap ang mga mata niya at ngumiti ng tipid. Hindi ko mabasa ang kanyang iniisip. Hinawi niya ang buhok ko na natatakpan ng aking mata. Lalong nagwala ang puso ko. Hindi ako makagalaw at ramdam ang pagpawis ng aking palad at noo."You're beautiful." bulong niya. Ano bang ginagawa niya? Pinapaasa na naman niya ako. Umurong ako at tinampal ang kamay niya."M-Magluluto na ko." nauutal kong sabi at patakbo pumunta sa bahay niya. Habol ko ang hininga ng makarating ako sa kusina at ni-lock ang pinto. Huminga ako ng malalim at tinuon ang atensyon sa mga gulay. Makalipas ang kalahating oras nawala na rin sa sistema ko ang init at kilig na binigay ni Rafael sakin. Kailangan hindi ako magpadali sa mga salita niya lalo na sa mga kinikilos niya. Basta kapag may nakita na akong ebidensiya aalis na ko. Pilit kong sinisiksik sa isipan ko. Bago lang ito sa
Buo na ang pasya ko. Inisip ko na kagabi ang dapat kong gawin. Sisiguraduhin kong hindi na papansinin si Rafael. Tango at iling ang dapat na sagot ko sa kanya. Maaga akong nagising para magluto at bumalik agad sa silid ko. Nang marinig ko na ang mga yabag niya sa tapat ng kwarto niya ni-lock ko na ang kwarto ko. Naglagay na rin ako ng mga notes sa refrigerator. Makikita naman ni Matt yun at sasabihin sa kanya.Pagkatapos ng isang oras sumilip ako sa bintana. Tama ang hinala ko aalis sila. Sabay silang pumasok ni Matt sa kotse. Humakbang na ko palabas ng silid. Nagsimulang maglinis sa hagdan at hallway. Tapos sinunod ang sala at kusina. Saktong tumunog ang tiyan ko ng matapos ako. Kumain ako at nanlaki ang mata sa nakita. Walang natirang pagkain! Nanghihina ako nagluto ulit at umupo muna sa tapat ng mesa. —"Diane!" May tumatapik sa kamay ko. Inalis ko ito at tinuloy ang tulog ko. Naalimpungatan ako ng maaninagan ang isang bulto ng lalaki. "Matt? Ang aga niyo nakabalik." Humikab ako
Michaela's Point of View Hindi ako makakilos nang marinig ang sinabi ng aking anak at biglang yumakap kay Rafael. Halatang nagulat siya sa narinig at nalito. Mabilis ko hinila si Raffy at pinapasok sa loob ng bahay. Akmang susundan ko ang bata ng tinawag ako ni Rafael. Pilit ako nakikiusap sa kanya na hayaan na niya si ate Diane pero mukhang mabibigo ako. Huminga ako ng malalim at lumuhod sa harap niya upang makiusap pero hinila niya ako patayo. Bago pa niya ako mayakap biglang dumating si Matt at si ate Diane ay yumuko sa harap niya. "Kung anong magiging hatol sa akin tatanggapin ko, Rafael. Marami akong naging kasalanan kay Michaela… at kinausap ko na siya tungkol dito." Sabi ni ate Diane sa pagitan ng mga hikbi niya. Sinalubong niya ang mga matatalim na tingin ni Rafael. "Minahal ko rin nang sobra si James. Patawad kong naging mahina ako at nahulog sa patibong ni Mackenzie." Hindi kumibo si Rafael pero hinawakan siya sa braso ni Matt. "What are you doing here?" Naiirita na sabi
Rafael's Point of ViewPatuloy ako sa pagtakbo at hindi alam kung saan ako dadalhin ng mga paa ko. Matapos kong marinig ang mga salitang iyon kay Matt para akong nabunutan ng tinik. Napahinto lang ako ng maalala ang bata, bumigat na naman ang kalooban ko. Tinanaw ko ang villa. Bakit nga ba siya nandito? Sino ba talaga ang batang iyon? Mabagal akong naglakad palapit at tumapat sa gate. Tinanaw ko ang bintana. May mga nagtatawanan sa taas at may boses lalaki rin. Hindi nga ako trinaydor ni Matt pero hindi pa rin maikakaila na may anak na siya. Nahilamos ko ang palad ko sa mukha ko at tumalikod."Sino po kayo?" Napalingon ako sa matinis na boses ng batang lalaki. Nanlaki ang mga mata ko sa nakita ko. Nagimbal ako ng makita ang mga mata niya na hugis oval at ang perpektong hugis ng mukha niya. Para kong nakikita ang sarili ko noong bata pa ko. Lumunok ako ng ilang ulit at hindi ko mahanap ang tamang salita. Nananaginip ba ko? Kumurap ako ng ilang ulit at ginaya naman ako ng bata. Lumapit
Rafael's Point of ViewFive years have passed, but the pain in my chest keeps nagging me to find her—the woman who stole my heart. I planned my revenge until I succeeded in abducting her, but in turn out, I fell for her. Sino ka nga ba talaga Michaela Clementon? Hindi ako makapaniwala na totoo lahat ng sinabi niya. Matapos ng may mangyari sa amin five years ago doon ako kinutuban na hindi nga talaga siya si Diane pero wala pa rin akong lakas ng loob harapin ang katotohanan. Pinili kong tumakas pero hanggang ngayon hinahabol pa rin ako ng katotohanan. Nakatanggap ako ng mensahe sa isang business partner ko sa Pilipinas na nahuli na raw si Mackenzie Cruz at kailangan kong umuwi upang sampahan siya ng kaso pagpatay sa kuya ko. Sa wakas makakamit ko na rin ang tagumpay ngunit nagimbal akong makita ang larawan na kasama niya si Diane. She is not the woman I love. The Diane in the picture has long blonde hair with a spoiled brat aura, and the woman I know has an innocent look with gleaming
Yumuko ako at nagmamakaawa kay Macky at ate Diane. "Please, huwag niyong idamay ang anak ko." Pakiusap ko sa kanila. Ngumisi si Macky at tinitigan si Raffy. Akmang lalapitan niya ito ng biglang kinagat ni Raffy ang lalaking may hawak sa kanya at nabitawan siya. Mabilis siyang tumakbo pero si Macky hinila niya ang baril sa tagiliran ng lalaking kasama niya. Hindi na ko nagdalawang isip pa at sinipa sa maselang bahagi ang lalaki may hawak sakin at tumakbo kay Raffy. Kasabay noon ang lakas ng putok ng baril at unti-unting lumabo ang aking paningin. "M-Mommy!" Umalingawngaw ang iyak ni Raffy sa garden at mabilis na dumating ang mga magulang ko. Bago ko pa makita ang buong pangyayari tuluyan nang bumigat ang talukap ng mga mata ko. I can give all for my little angel, even my life; I can surrender it for his safety. —Mabigat ang katawan ko ng magising ako. Lahat sa paligid ay puro puti at naramdaman ang maliit na ulo na nakadagan sa tiyan ko. Pagyuko ko si Raffy pala ang natutulog sa ta
Hindi ako makatingin ng diretso kay ate Diane. Mula ng pagdating niya kagabi hindi na siya umalis. Buti na lang mahaba ang pasensya ni mama at hindi siya pinapatulan pero si papa mukhang punung-puno na."Ano ba talagang ipinunta mo rito?" tanong niya kay ate Diane habang tahimik kaming nag-aagahan sa dining room. "Bakit Pa, bawal na akong pumunta sa inyo?" Tumawa siya na ikinagulat ni Raffy at yumakap sakin. Tinaasan siya ng kilay ni Diane. "Hello little kid, you must be Raffy. Alam mo bang kamukhang-kamukha mo ang mga Jones?" Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya pero mas lalo akong nagulat ng makita siyang naluluha na para bang may dinaramdam. "Alis na po ako." Biglang sabi niya at diretsong lumabas ng pinto. "Mukha may problema siya, hon." Sabi ni mama kay papa. Tumikhim lang si papa at umiling. Bumuntong hininga ako habang pinagmasdan si Raffy. Wala ngang duda na kamukha niya si Rafael. "Hayaan na lang natin siya. May tumawag sakin kanina. Naghiwalay na daw sila ng boyfriend n
Hindi ko ubod akalain na magiging ganito kasaya ang buhay ko. Nakangiti ang mama at papa ko habang nagtatago sa likod ng puno. Akala ko noon hindi na muli silang magkakaayos pero heto ngayon, masaya na muli kami bilang isang buong pamilya. Ngumiti ako hanggang nakita ko ang batang bersyon ni Rafael. Kahit wala na akong narinig tungkol sa kanya umaasa pa rin akong balang araw makikita niya ang anak namin."Granny, I can see you," Matunog na tawa ang binitawan ng aking anak na si Raffaello. Umiling ako. Kung gaano kasungit si Rafael ganon naman ang kabaligtaran ng anak namin. Masayahin siya pero sobrang pilyo. "Mommy! I caught lolo and lola," Masaya niyang sabi habang tumatakbo papunta sakin. Ngumiti ako at niyakap siya."Are you hungry?" Tumango siya. "I want fried chicken!" sigaw niya habang lumulundag."Nakakapagod nang makipaglaro sa apo natin ngayon," bulong ng papa ko sa mama ko pero rinig namin ang mga reklamo niya."Lolo!" maktol sabi ni Raffaello. "Raffy, don't shout to your
Halos dalawang linggo akong nananatili sa ospital dahil na rin sa request ni mama. Minsan natatawag ko pa rin siyang Ginang Letisha at nakikita ko ang lungkot sa mga mata niya. Dapat kasi pinilit ko na lang na operahan na lang ang braso ko at taihan para magaling na agad. "Ang lalim ng iniisip mo." Bulong ni Rica sakin. Lumingon ako sa kanya at ngumiti. Huminga ako ng malalim at pinagmasdan siya."Ano sa tingin mo?" Nagkibit balikat siya at kinuha ang bag sa kama."Sa tingin ko. Magpagaling ka muna bago mag-isip ng kung ano-ano. Tignan mo nga may sling pa rin ang braso mo. Kailangan mo pa daw magpahinga pero bakit ganun?" Kumunot ang noo ko sa biglang pagtataka niya."Anong ibig mong sabihin?" Lumapit siya sakin at tinignan ang braso ko."Di ba naka schedule ka para maoperahan. Bakit iniba nila kahapon? Bilin pa ng doktor na dapat hayaan na lang daw maghilom tapos dapat puro gulay at prutas na lang ang kainin mo. Pati mga gamot mo tinanggal." Lalo akong napaisip sa sinabi niya. Bago
Bumigat ang pakiramdam ko at hindi makatingin kay ate Diane. Ang mga tingin niya ay makahulugan at nanonoot parang may alam siya na napakahalaga. "Bakit hindi ka makasagot?" Taas kilay na sabi niya. "Alam mo bang na-kidnap ako?" Tanong ko. Nawala ang ngiti niya sa labi at tumingin sa malayo. "Bakit ikaw naman ngayon ang hindi makasagot?" Umiling siya at lumapit sakin. "Sa huling balita ko tungkol sayo, nag-enjoy ka naman dito." Tumawa siya ng malakas. Biglang kumabog ng malakas ang puso ko at ramdam ko ang pagpapawis ng kamay ko. "What?" Sita niya ng hindi ako makasagot. "Michaela, thank you." Dagdag niya at tuluyan ng naglakad papunta sa kotse nila. Nakatitig lang ako sa kanila at pinaandar na nila ang kotse. Ilang pulgada palang ang layo nila sakin ng biglang may dumating na mga pulis at hinarang sila. "Diane at Mildred Clementon, iniimbitahan namin kayo sa prisinto. May karapatan kayong manahimik at kumuha ng inyong abogado. Lahat ng sasabihin niyo ay maaaring gamitin laban sa
Tahimik lang ako nakamasid sa bintana habang tahimik na nagmamaneho si Lance. Nadaanan namin ang karatula ng villa Letisha at hindi ko mapigilan maluha. Hindi man lang ba ako magpapaalam kay Rica at Ginang Letisha?"Lance," Tumingin sa rearview mirror si Lance. "Pwede ba muna akong magpaalam sa kaibigan kong si Rica." Huminga siya ng malalim at hininto sa gilid ng kalsada ang sasakyan. Lumingon siya sakin."Saan ba siya nakatira? Akala ko bang magkasama kayo sa bahay na yun? Bakit lalaki ang kasama mo roon?" Salubong ang kilay niyang nakatingin sakin. Ngayon ko lang napansin ang gamit niya sa passenger seat. "Mamaya ko na sasagutin ang mga tanong mo. Huwag mong sabihin sakin matapos mo akong makausap kahapon agad ka nang nag-book ng flight pabalik dito sa Pilipinas?""Hindi pa ba obvious. Kausap pa lang kita kahapon agad na akong nag-book ng flight. Lalo na delikado ang buhay mo." Binulong niya lang ang huli niyang sinabi pero malinaw ko pa rin itong naintindihan."Anong alam mo?" t