Chantria“Mga dadalhin ko lang ‘to bukas sa trip,” sagot ko sa tanong ni Lorreine. “Kayo? Bumibili rin ba kayo para bukas?”“Syempre! Ang dami nga naming nabiling chichirya kasi panigurado maraming manghihingi sa byahe. Mga timawa kasi mga kaklase natin.”Natawa kami dahil sa sinabi niya. Hindi ko pa gaanong kakilala ang mga kaklase namin kaya hindi ko alam kung nagsasabi siya ng totoo. Malalaman ko naman iyon bukas mismo sa trip. Pero dahil halos kakilala at ka-close ni Lorreine ang lahat ng mga kaklase namin ay mukhang hindi malabong totoo nga ang sinasabi niya.Sabay-sabay kaming napatingin kay Iwatani na hinihingal na lumapit sa ‘min. Nang mapansin niyang hindi ako nag-iisa ay bahagya siyang napaatras at may kung anong tinago sa likod niya. Hindi ko na naitanong kung ano ‘yon dahil inulan na siya ng mga tanong ni Lorreine.“’Tapos na ba kayong mamili? Bakit hindi na lang kayo sumama sa ‘min ni Louella? Balak naming mag-lunch ‘tapos mag-aarcade kami. Kung hindi lang naman kayo busy
ChantriaHindi ko namalayang nakatulog na rin pala ako. Nagising lang ako nang marinig ko ang boses ng teacher namin. Hindi ko alam kung saang parte ako ng movie nakatulog pero dahil sa sobrang haba ng byahe ay hindi ko na rin natiis.Gising na si Iwatani nang dumilat ako at sa balikat na niya nakadantay ang ulo ko. Miski iyon ay hindi ko na naramdaman pero hindi ko na lang pinansin.Inayos ko na ang sarili ko dahil malapit na raw kami. Gustong-gusto ko nang makalabas dahil nagsisimula na rin akong mangalay sa pwesto ko sa sobrang tagal naming nakaupo. Sinubukan ko pang mag-inat dahil sa sakit ng katawan.“Oh no! Nakalimutan kong dalin ‘yong sunscreen ko,” rinig kong sabi ni Lorreine sa likod namin. “Naalala kong nilabas ko na sa plastic ‘yon eh. Nakalimutan ko yatang ilagay sa bag ko.” May narinig pa akong ingit galing sa kaniya kaya mahina akong natawa.Kinuha ko ang sunscreen sa bag ko at saka bahagyang tumayo para dumungaw sa kanila. “Here. Use mine. Marami naman ‘yang laman.”Nag
Chantria“Tapos na agad?” tanong ko nang magsimulang magbabaan ang mga kasama namin sa ride.Mahinang natawa si Gab sa gilid ko. “Yeah, sorry. You didn’t get to enjoy the ride because of me.”Mabilis akong umiling. “Hindi ah! Hindi mo kaya kasalanan. Ako nga itong madaldal eh.”Nauna siyang bumaba ng bangka habang nakasunod naman ako sa kaniya. He held out his hand for me. Agad ko iyong tinanggap at saka bumaba. He smiled and I did the same bago kami lumabas ng ride.Agad na hinanap ng mga mata ko sina Iwatani pero wala akong nakita. Mukhang nahuli sila sa ride dahil napuno iyon agad. Kaya naman napagdesisyunan kong bumili muna ng ice cream sa isang stand habang naghihintay. Medyo matagal kasi ang naging ride namin."Do you want one?" tanong ko."Sure." May dinukot siya sa bulsa bago inabot sa 'kin. "Here. Bayad ko."Mabilis akong umiling. "Huwag na. Libre ko na 'to."Inabot ko sa kaniya ang strawberry flavor na ice cream samantalang vanilla naman ang akin. Hindi ko inaasahang mahilig
Chantria“Hindi mo naman agad sinabing galing ka pala sa mayamang pamilya,” ani Lorreine habang nakahiga kami sa kama. Sa couch nakahiga si Louella at tahimik lang na nakikinig.“It’s just complicated. Alam niyo ‘yon? Some say being a rich kid is all that. Mabibili na nila kahit anong gusto nila. O hindi kaya naman, secure na ang future nila dahil may mayaman silang parents.”Napabuntonghininga ako bago nagpatuloy. “But we’re not all that. May problema rin kami. Tao lang din naman kami. That’s why I don’t tell anyone that my family is rich. Ayokong ma-discriminate. Ayokong kaibiganin lang ako dahil may pera ako.”“Well, it’ll be unfair if you don’t have problems like us. At least doon man lang ay alam nating fair lang talaga ang lahat sa kahit sino.”Tumango lang ako sa sinabi ni Lorreine hanggang sa lamunin na ako ng antok. Hindi ko alam kung nakatulog din ba silang dalawa dahil pagkagising ko ay nag-aayos na sila. Ayon kay Iwatani ay kumalma na kahit papaano sa amusement park. Ngun
Chantria“What’s that about a while ago?” tanong ko habang papauwi.“What do you mean?”Binaling ko ang tingin sa kaniya. “May nangyari ba sa inyo ni Gab na hindi ko alam? It feels like… there’s tension.”Hindi agad siya nakasagot sa tanong ko. O baka nag-iisip na siya ng kung anong kasinungalingan dahil ayaw niyang malaman kong mayroon ngang tensyon na namamagitan sa kanila.“It’s nothing, Seanne. Wala kang dapat ipag-alala.”“What? Is it a guy thing? Hindi ko ba pwedeng malaman kung ano ‘yon? Or are you hiding something from me?”“Like what I’ve said, wala ‘yon. Nag-o-overthink ka lang. We’re just competing with each other as a former member and a new member.”Tinitigan ko siya na para bang may hinahanap sa mukha niya. I don’t know what he’s thinking. But it feels like there’s really something. Or am I overthinking just like he said?“Really?” pagkukumpirma ko.“Really. Hindi ko rin alam kung paano nagsimula. I just thought, I can't bear to lose to him.”Pinasadahan niya ako ng ting
Chantria"What did you two talk about?" tanong ni Iwatani habang papuntang parking space."Nothing, really."Muli ko na namang naalala ang nangyari kanina dahil sa naging tanong niya. Muli na namang napuno ng mga katanungan ang isip ko.Nang makaupo siya sa driver's seat ay hinarap ko siya. "Say, someone tells you that he doesn't want to be your friend anymore. What are you going to do?"Kumunot ang noo niya sa tanong ko. "What are you saying?""Example lang naman. Anong gagawin mo kung may magsabi sa 'yo niyan?"Saglit siyang napaisip bago sumagot, "Nothing."This time, ako naman ang napakunot ang noo. "Nothing?""Yeah. Wala. It's not my loss if they don't want me to be their friend."Napabuntonghininga ako. Oo nga naman. This is Iwatani I’m talking about. Kahit wala ako rito ay mabubuhay siyang mag-isa. Kahit wala siyang kaibigan ay kaya niya ang sarili niya, unlike me.Kaya siguro ganito na lang din ang nararamdaman ko nang dahil sa sinabi ni Gab. Madalang akong makipagkaibigan sa
Chantria“Wala kaming mabilan ng malaking styro dito,” ani Erin sa kabilang linya.“Okay,” sagot ko. “Maghahanap kami rito ni Lorreine kung meron. Kumpleto na ‘tong mga binili namin. Bale, iyan na lang ba kulang niyo?”“Oo. Iyon na lang. Meron dito kaya lang maliit. Hindi magkakasya ‘yong gagawin natin.”“Sige. Tawag na lang ulit ako kapag nakahanap na kami.”Nang ibaba ko ang phone ay agad kaming naghanap ni Lorreine ng styro. Sinubukan kong tawagan si Gab para itanong kung may kailangan pa siya pero hindi siya sumasagot. Baka busy pa siya sa paghahanap at pag-aayos ng mga kailangan namin sa kanila.“Oh? Sige. Nandito pa naman kami sa mall. We’ll try to look for one.”Napatingin ako kay Lorreine na may kausap na sa phone. Agad akong lumapit sa kaniya. “May kailangan pa raw ba sina Erin?”Binalik niya ang phone sa kaniyang bulsa bago ako sinagot. “Si Gab ‘yon, tumawag. Wala na raw pala silang maliliit na turnilyo sa kanila kaya nagpapabili siya.”Napanguso ako dahil doon. Kanina ko p
ChantriaNang makarating ako sa bahay ay nagbihis na muna ako. Nangako ako kay Aling Tryna sa kanila mag-di-dinner kaya binilisan ko ang kilos. Though, lagi naman talaga ako sa kanila kumakain kaya hindi ko alam kung bakit kailangan ko pang mangako.Naabutan ko sa labas si Iwatani na nakatalikod sa gawi ko. Hindi ko agad nakita kung ano ang ginagawa niya kaya tinawag ko ang pangalan niya. Pagkalingon sa ‘kin ay may tinapon siyang kung ano sa sahig bago inapakan.Napakagat ako sa ibabang labi ko. “Naninigarilyo ka?”Napakamot siya saglit sa ulo niya. “Minsan. Kapag pagod lang naman.”“Alam mong hindi maganda sa kalusugan ‘yan, ‘di ba?”Tumango siya. “Yeah.”Sa hindi malamang dahilan ay biglang kumulo ang dugo ko. Bakit parang wala lang sa kaniya ang sinasabi ko?“Alam mo naman pala. Bakit ginagawa mo pa rin?”Napaawang ang bibig niya sa biglaang pagtaas ng boses ko. “Ahm… sorry. Kung nag-aalala ka sa second-hand smoke, hindi na ako maninigarilyo sa harap mo.”Napasinghal ako. “Hindi iy
ChantriaDahan-dahan kong dinilat ang mga mata ko pero agad rin napapikit dahil sa sakit ng ulo ko. Pero nang bumalik sa ‘kin ang lahat ng nangyari ay mabilis akong bumangon mula sa kama ko. Hindi ko na ininda pa ang kumikirot kong sentido dahil isa lang ang gusto kong makita ngayon.“Carleigh!” bulalas ko nang makarating ako sa sala ng bahay namin ni Chanel. Sabay na napalingon sa ‘kin sina Chanel at Iwatani na naglalaro ng xbox. Agad na hininto ni Iwatani ang nilalaro nila para kausapin ako.“She’s in the kitchen,” sagot ni Chanel. “She said she wanted to cook for you.”Hindi ko na tinapos ang sinasabi niya at kumaripas na ng takbo sa kusina. There I saw her back turned on me. Naghahalo siya ng kung ano sa kawali. Muli na namang tumulo ang luha ko sa mga mata. I can’t believe that she’s really here. Hindi panaginip ang lahat. Nandito nga siya sa harap ko.“Carleigh…”Napaharap siya saglit, gulat sa biglaan kong pagsasalita. “Chantria, you’re awake. Okay na ba ang pakiramdam mo? Na
Chantria “Woah! Woah! Calm down, princess,” ani Lance habang nakataas ang dalawang kamay sa ere. “Ang sabi mo kaibigan mo si Iwatani. You lied to me!” “Hindi ako nagsinungaling, binibini. Best friend ko si Iwatani.” “Kung kaibigan mo siya, bakit mo kasama ang isang ‘to?” Tinutok ko ang baril kay Gab na kalmado lang na nakatayo malapit sa isang sasakyan. Nakasandal pa siya roon habang nakatitig sa ‘kin na para bang hindi siya natatakot sa hawak ko. “Si Isaac? Bakit? Hindi ko siya best friend pero kaibigan ko rin siya. Kilala mo ba siya?” “Hindi ko lang siya kilala. Kilalang-kilala ko siya.” Napatingin siya sa kaibigan niya nang nagtatanong kaya sumagot si Gab. “Siya si Chantria, Lance. O mas kilala mo bilang si Seanne.” Nalaglag ang panga ni Lance at tila naestatwa sa kinatatayuan niya. “Ito ‘yong babaeng kinababaliwan mo? Hindi ko inaasahang ganito pala ang tipo mo.” Sinubukan kong huwag magpaapekto sa sinabi ni Lance. Baka nagsisinungaling siya. Hindi. Tiyak na nagsisinungali
Chantria Matapos ang mahabang araw ko sa trabaho ay dumeretso ako sa bahay namin ni Chanel. And yes, we’re still living together. Iyon nga lang, madalang kaming magkita bukod sa umaga bago pumasok. Pero nagulat ako dahil ang aga niyang nakauwi ngayon. “You’re early,” bungad ko. Sumalampak din ako sa sofa at dumukot ng kinakain niyang chichirya. “Para bago naman. I need a break.” Saglit kaming natahimik habang nanonood sa TV nang bigla siyang magsalita. “I heard the one who killed Carleigh is caught.” Mahina ang boses niya, sapat lang para marinig ko. “I don’t know yet. Pero ayon kay Lorreine, may kinalaman ‘yong lalaking nahuli nila sa nangyari. Hindi ko alam kung siya na ba ‘yong pumatay o may iba pa.” “Bakit parang nagdadalawang isip ka pa? This is what we’ve been waiting for, right? Ang mahanap ang killer.” “Hindi ko alam. I don’t think I can face him yet.” Pinatay niya ang TV bago ako hinarap. “Let me ask you something. Ano bang gusto mong gawin? Anong paghihiganti ba ang p
Chantria Binaba ko ang cap na suot ko para itago ang mukha ko kahit papaano. In-adjust ko rin ang pekeng salamin ko para makita nang maayos ang dinadaanan. Nagpatuloy ako sa pagtulak ng mga gamit panglinis papunta sa elevator. May ilan akong nakasabay na binati ko. Binati naman nila ako pabalik ngunit hindi na nang-usisa pa. I need to act as natural as possible. Ayokong mahuli ako matapos ang lahat ng ginawa ko para lang sa misyong ‘to. Hindi ako aalis sa hotel nang wala akong nakikitang ebidensya laban sa kanila. Nang makarating ako sa ikalabing-dalawang palapag ay bumaba na ako. Patuloy kong tinutulak ang mga panlinis papunta sa room ni Gab. Tumingin muna ako sa kanan at kaliwa bago pinasok ang card at nag-swipe. Pigil-hininga ko pa ‘yong ginawa hanggang sa tumunog ang lock hudyat na bumukas na ang pinto. Maaasahan talaga si Lorreine sa mga ganitong gawain. At tiyak naman babatukan ako ni Chanel kapag nalaman niya ‘to. Iwatani doesn’t want me to do these things too kaya hindi
ChantriaTulala ako habang nakatingin sa kawalan. Hindi pa rin mawala sa ‘min ang naging tagpo sa 7/11 kanina. Hindi ako makapaniwalang nakita ko ulit siya matapos ang maraming buwan.And he was not looking for me, he said. Hindi siya magpapakita kung ayaw ko siyang makita. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil sa sinabi niyang ‘yon o ano. But one thing is for sure, he still loves me. Chanel is right. He loves me. Well, hindi siya sigurado kung mahal ba talaga niya ako o hindi pero sabi niya, hindi nagbago ang nararamdaman niya.There’s something inside me, hoping na sana ay nagsasabi siya ng totoo. May parte sa ‘kin na naniniwalang wala talaga siyang kinalaman sa kung ano man ang ginagawa ng dad niya. Naipit lang siya.Ngayon, I just have to wait. Maghintay sa kung ano man ang plano niyang gawin. Hindi ko alam kung anong klaseng plano ang gagawin niya, but I will believe in him.“Akin na nga lang ‘yang ice cream mo.” Hinablot na ni Chanel ang hawak kong ice cream bago pa ako maka
Chantria“Congratulations on passing the interview,” ani HR manager na si Ma’am Dianne Guttierez. “From here on out, you’ll be assigned to different leaders to guide you. I want to introduce to you Miss Anna Marshall, the head of the marketing department.”Nagpakilala naman ang isang matangkad na babaeng may suot na eyeglasses. Matapos n’on ay pinakilala sina Lorreine at Louella na silang magiging apprentice ni Miss Marshall.“And Miss Yao Lu, the head of the general management.” Siya naman ‘yong mas maliit na babae na may suot ding eyeglasses pero mas makapal.Tumango naman kami ni Chanel nang tawagin niya ang pangalan namin. Sa kaniya kami naka-assign. Tanging si Ma’am Dianne lang ang nakakaalam kung sino kaming dalawa ni Chanel para na rin maiwasang ang favoritism sa kompanya. Ayaw rin namin magkaroon ng priviledge sa pagiging apprentice namin dito. Malaki na ngang tulong na nakapasok kami rito kahit na magkokolehiyo pa lang kami. Ayaw naman naming sagarin ang impluwensya namin. M
Chantria“Bakit naman gulat na gulat ka na makita ako?” tanong niya. “I told you I’m coming today, right? Nakalimutan mo ba?”Pinilit ko ang sarili ko na ngumiti pero hilaw ang kinalabasan n’on. “I–I’m just… yeah. I forgot.”Mahina siyang natawa. “That’s okay. I’ll wait for you here para makapag-ayos ka. We’re going somewhere, and you’re going to love it.”Tumalikod siya at akmang babalik sa sasakyan niya nang tawagin ko siya. Humarap siya sa ‘kin nang may nagtatanong na tingin.“What? May problema ba?” He ambled near me. Inilahad niya ang kamay niya sa ‘kin pero hindi ko ‘yon tinanggap.“Let’s not go today. I’m not feeling well.”Hindi niya pinansin ang hindi ko pagtanggap sa kamay niya at hinawakan na lang ang noo ko. “You don’t have a fever. Pero kung masama ang pakiramdam mo, let’s go there next time. Teka at bibilhan kita ng gamot.”Before I could stop him, nakaalis na siya. Napabuntonghininga na lang ako bago pumasok sa loob. Kailangan kong makaisip ng paraan para mapaalis siya
ChantriaHumigop ako sa baso ko na may kape bago humarap kay Iwatani. Narito kami sa sala para ipakilala sa ‘kin ang mga importanteng tao sa mundo ng business. Ito ang unang hakbang sa gagawin kong paghihiganti. Syempre, kailangan kong malaman kung sino ba ang mga makakabangga ko. Hindi naman pwedeng bangga lang ako nang bangga nang walang alam.“First of all, ang Zima Company. Ang kompanya ng dad mo.” Aangal na sana ako pero hindi niya ako hinayaan. “Kahit na ikaw ang tagapagmana nito, alam kong hindi mo pa kilala ang lahat ng mga tauhan ng dad mo. Tama ba?”Napaisip naman ako pero tama nga siya. Wala akong kilala. Alam kong si Joaquin ang sekretarya ni dad noon pero nang mawala siya ay hindi ko na alam kung sino ang pumalit. Miski ang member ng boards ay hindi ko pa opisyal na na-meet dahil din sa nangyari.Nilapag niya ang litrato ni dad sa mesa na agad kong dinungaw. “Philippio Geronimo Zima. Ang presidente at CEO ng Zima Corp. As you may know, may mga pag-aari siyang hotels, res
Chantria“So, who’s the other guy?” tanong niya habang nakatingin sa mga kaibigan ko na mukhang nakahinga na rin nang maluwag nang makitang hindi na tumataas ang tensyon sa pagitan naming dalawa.Napatingin ako sa mga kaibigan ko dahil hindi ko sigurado kung sino ang tinutukoy niya. “Who? Iwatani?”“The other one. The cute one.” Naningkit ang mga mata ko dahil parehong cute sina Iwatani at Gab. “The new one. I already met that Japanese-looking guy. The other one. The Spanish-looking one.”Napatango naman ako. “That’s Gab. My boyfriend.”Napataas ang isang kilay niya sa dereksyon ko. “I thought the other one was your boyfriend.”“No, he’s not. He’s my bodyguard. What about that guy? Your boyfriend?”Napairap siya. “My bodyguard, Chantria. Hindi lang ikaw ang binigyan ni dad ng bodyguard. And he’s annoying. There’s no way in hell he’s my boyfriend.”Natawa naman ako sa sinabi niya. “You two look cute together.”Napangisi naman siya dahil sa sinabi ko. “You and your bodyguard look cute t