When I was younger, I loved to dress in pink colors and high heels. I was born as a man, but I always felt like a woman. And after many nights of thinking, I decided to tell Logan, my crush and best friend, my secret. I poured my heart out; I even confessed that I'm in love with him—big mistake. He laughed into my face and said it was disgusting to see me wearing a dress. According to him, I would never be a real woman. Those words broke me, and years later, even after I've gone through with my operation, my self-confidence is still in pieces. Logan broke me, and when fate puts him back into my life, I only have one goal in mind—revenge. He is the unknowing CEO, chasing the woman he can no longer recognize, and I will break his heart this time.
Lihat lebih banyakPasado alas nueve ng gabi nang makalapag sa airport ang sinasakyang eroplono ni Trixie Salvador.
Narito siya ngayon sa isang bansang estranghero sa kaniya sa kabila ng espesyal na araw niya ngayon. It's her 26th birthday today. Hindi siya narito para dito ipagdaos ang kaniyang kaarawan, kundi dahil sinusundan niya dito ang kaniyang mag-ama na tatlong buwan na niyang hindi nakikita. Nang buhayin niya ang kanyang cellphone, bumungad sa kaniya ang maraming pagbati mula sa mga kakilala. Napangiti siya dahil doon. Pero wala ang mensaheng mula sa taong dahilan kung bakit siya nasa bansang ito ngayon. Wala man lang mensahe mula kay Sebastian Valderama, ang asawa niya. Dahan-dahang nawala ang ngiti sa kanyang mga labi at napabuntong-hininga. No one even bothered to pick her up at the airport despite notifying them that she'll arrived today. Mabigat ang loob niyang kumuha na lang ng taxi dahil kung maghihintay siya ng sundo ay mamamatay na lang siya sa lamig sa bansang ito. This country is at zero degree celsius for fuck sake! Nang makarating siya sa mansiyon, lagpas alas-diyes na ng gabi. She's covered with snow nang makarating siya sa pintuan ng mansiyon. Walang nagbuhat ng mga gamit niya dahil maging ang driver na nasakyan niya ay ayaw nang lumabas sa sasakyan dahil sa marahas na buhos ng snow. Kaya naman laking gulat ni Nana Sela, ang mayordama ng mansiyon, nang makita siya. “Trixie, ineng! Bakit ka nandito? Hala, hindi namin alam na uuwi ka ngayon. Pasensiya na! Halika, tulungan na kita diyan sa bagahe mo." "Salamat po. Ah, nasaan po si Sebastian at Xyza?” “Hindi pa nakakauwi si Seb, nasa kwarto naman ang young miss, naglalaro nang huli kong silipin.” Hinayaan na ni Trixie ang kaniyang mga maleta kay Nana Sela at iba pang katulong, saka umakyat sa taas. Pagdating niya sa kwarto ng anak, nakita niyang nakasuot na ito ng pajamang pantulog. Pero malayo pa sa ito sa inaantok dahil nakaupo pa sa harap ng maliit niyang lamesa at abala sa kung anong ginagawa. Napaka-seryoso nito, kaya hindi na napansin ang kanyang pagpasok. “Xyza?” Napalingon si Xyza sa pinanggalingan ng boses, at agad na nagulat sa taong nasa pinto ng kaniyang kwarto. “Is that you, Mom?" "Yes, my baby. Give Mom hugs and kisses, please. Miss na miss na kita." Sumunod naman ang bata pero halos walang sigla lang itong humalik at yumakap sa kaniya. Pagkatapos ay bumalik ito agad sa ginagawa, at patuloy na paglalaro ng kung ano sa kanyang kamay. Medyo nakaramdam siya ng kirot sa dibdib dahil sa nakuhang reaksiyon sa anak. Pero hindi nito napigilan si Trixie. Baka pagod lang ang bata kaya siya na ang lumapit dito at yumakap ng mahigpit sa anak. Hinalikan niya ng paulit-ulit ang ulo at leeg nito ngunit nagulat siya sa sunod nitong ginawa nang itinulak siya nito palayo. “Mom, I'm still busy.” Tatlong buwan siyang nawalay dito kaya kahit paulit-ulit niya itong halikan at yakapin ay hindi pa rin sapat. Sobrang nangulila siya sa anak pero mukhang hindi ganoon si Xyza sa kaniya. Mukhang focus talaga ito sa ginagawa kaya ayaw na niyang gambalain pa ito. Nagkasya na lang siya sa pakikipag-usap dito. “Xyza, gumagawa ka ba ng kuwintas mula sa mga sea shells?” “Yes po!” Agad na lumiwanag ang mukha ni Xyza. Halatang excited ito. “Ipinaghahanda namin ni Dad ng regalo si Tita Mommy Wendy! There's only a week before her birthday! Do you know Mom, si Dad pa ang kumuha at nagpaganda ng mga shells na ‘to for her! Ang ganda po, ‘di ba?” Napalunok si Trixie, tila may kung anong bumara sa kanyang lalamunan. Alam niyang malapit ang half sister niyang si Wendy sa mag-ama pero hindi niya akalaing ganito na ang tawag ni Xyza sa babae. Bago pa siya makapagsalita, muling nagsalita ang anak habang nakatalikod sa kanya. “Nagpagawa rin si Dad ng ibang regalo para kay Tita Mommy Wendy. Tomorrow for sure—” Biglang nanikip ang dibdib ni Trixie. Hindi na niya napigilan ang sariling magtanong. “Xyza... naaalala mo ba ang kaarawan ni Mommy?” “Huh? Ano po?” Tumingala si Xyza sa kanya, pero agad ding bumalik sa pagkukumpleto ng kanyang kuwintas. “Mom, don't distract me please! Nagkakagulo ang pagkakasunod-sunod ng shells at beads because you keep on talking to me!” Kusang lumuwag ang yakap ni Trixie sa bata at hindi na nagsalita pa. Tumayo na siya mula sa pagkakaluhod para mapantayan ang anak, pero nangalay na lang siya sa kakatayo ay hindi na ito ulit nang-angat ng tingin sa ginagawa. Nang mapansing hindi man lang siya nilingon ng anak, dahan-dahan niyang kinagat ang labi, saka tahimik na lumabas ng kwarto. Pagbaba niya, sinalubong siya ni Nana Sela. “Trixie hija, tumawag na ako kay Seb. May inaasikaso pa raw siya ngayong gabi. Sabi niya ay mauna ka na lang magpahinga.” “Okay po.” Saglit siyang natigilan. Naalala niya ang sinabi ng anak kanina. Kinuha niya ang cellphone at tinawagan si Sebastian. Matagal bago nasagot ang tawag. Nang sumagot ito, bahagya lang ang tinig, parang walang kagana-gana magsalita. “I’m working with something. Tatawagan kita bukas—” “Seb, gabing-gabi na ah, sino ‘yan?” Sigurado siya. Boses iyon ni Wendy Bolivar. Napakuyom ng mahigpit si Trixie sa kanyang cellphone. “Just someone.” Bago pa siya makapagsalita, ibinaba na ni Sebastian ang tawag. Tatlo o apat na buwan na silang hindi nagkikita. Nakarating na siya dito sa America, pero ni hindi ito nagmadaling umuwi para makita siya. Kahit sa tawag, halatang wala itong ganang kausapin siya. Sa dami ng taon nilang mag-asawa, palagi na lang siyang ganito tratuhin ni Sebastian, malamig, malayo, at tila laging walang pakialam. Simula ng araw matapos ang kasal nila. Naging ganito na ito. Palangiti, pilyo, at mapagmahal si Sebastian noong mga college days nila. Kaya naman nahulog talaga siya dito. He would even let her call him Tres, that's his nickname before. Pero simula nang magbago ito, tila naging isang ipinagbabawal ng pangalan iyon. Mamumula ito sa galit at pagagalitan siya sa tuwing susubukan niyang tawagin siya sa ganoong pangalan. Ni hindi niya magawang magtanong dahil parang lagi itong sasabog sa galit. Hanggang sa dumating ang araw na natutunan niyang kalimutan na iyon. Kung dati pa ito nangyari, tiyak na tatawagan niya ulit si Sebastian, paulit-ulit na tatanungin kung nasaan ito at kung uuwi ba ngayong gabi. Pero siguro dahil sa pagod na rin siya ngayong araw, bigla na lang siyang nawalan ng ganang gawin iyon. Sanay na rin naman siya. Pagkagising niya kinabukasan, pinag-isipan niyang mabuti at muling tinawagan si Sebastian. 12 o 13 hours ang agwat ng oras sa pagitan ng America at Pilipinas. Kaya kung ang time zone ng US ang susundin, ngayon mismo ang kanyang kaarawan. Isa sa mga dahilan kung bakit siya pumunta rito, bukod sa gusto niyang makita si Xyza at si Sebastian, ay dahil sa simpleng hiling niya na magkakasalo silang tatlo sa isang masayang hapunan sa espesyal na araw na ito. Ito ang birthday wish niya ngayong taon. Pero hindi sinagot ni Sebastian ang tawag niya. Matagal pa bago siya nakatanggap ng mensahe. [May kailangan ka ba?] Trixie: [Libre ka ba mamayang tanghali? Pwede ba tayong magkasamang tatlo ni Xyza para kumain?] [Okay. Just send me the address of the restaurant.] Trixie: [Sige.] Pagkatapos niyon, wala nang sumunod pang mensahe mula kay Sebastian. Hindi ba talaga nito naalala na kaarawan niya ngayon? Kahit handa na si Trixie sa posibilidad na ito, hindi pa rin niya napigilan ang balutin ng lungkot. She thought she would be immune to his cold treatment, but she guessed wrong. Matapos maligo at mag-ayos, handa na siyang bumaba nang marinig niya ang boses ng kanyang anak at ni Nana Sela sa ibaba. “Trixie, halika rito. Mukhang malungkot ang young miss. Hindi naman siya nagsasalita kapag tinatanong ko.” “Mom! May usapan na kami ni Dad na sasamahan si Tita Mommy sa sea side bukas. Kung bigla kang sumama, nakakahiya naman sa kaniya. Could you not go, please? Please?” “Isa pa, masungit ka kasi, Mom. Palagi kang masungit kay Tita Mommy. I don't want to hurt her feelings. Hmp.” “Young miss, ang asawa ng Daddy mo ay ang Mommy mo. Huwag mong sabihin ‘yan. Masasaktan ang damdamin niya, naiintindihan mo ba iyon?” “I know that Nana Sela, pero mas gusto namin ni Dad si Tita Mommy. Hindi ba pwedeng si Tita Mommy na lang ang maging mommy ko?” “Xyza!” Hindi na narinig ni Trixie kung ano ang naging sunod na sagot ni Nana Sela sa anak. Siya mismo ang nagpalaki sa kanyang anak. Sa early years nito, mas marami silang oras na magkasama. Pero sa halip na maging malapit sa kanya, mas naging malapit pa ang anak niya kay Sebastian. May mga pagkakataong naiiwan lang ang dalawa sa kwarto ng bata na hindi siya kasama, marahil ay iyon ang naging mitsa para mas mapalapit ang dalawa. Noong nakaraang taon, lumipat si Sebastian sa America para sa negosyo. Kasama niyang lumipat si Xyza. Ayaw sanang payagan ni Trixie na lumayo ang anak niya, pero hindi rin niya matitiis na makitang malungkot ito. Kaya sa huli, pumayag na rin siya. Hindi niya akalaing magiging ganito ang resulta… Parang nanigas si Trixie sa kinatatayuan niya. Nanlamig ang kanyang mukha, at matagal siyang hindi nakagalaw. Pumunta siya sa America ngayong taon, hindi lang para makita ang asawa kundi para makasama rin ang anak niya. Pero ngayon, mukhang hindi na iyon kinakailangan. Mukhang hindi na siya kailangan ng anak niya. Tahimik siyang bumalik sa kwarto at ibinalik sa maleta ang mga regalong dinala niya mula sa Pilipinas. Mga handmade crochet iyon na naging libangan niya tuwing nangungulila sa mag-ama niya. She guessed all efforts she put into these things are all in vain now. Maya-maya, tumawag si Nana Sela. Ipinasyal daw niya si Xyza, at kung may kailangan si Trixie, tawagan lang siya. Agad siyang nagpasalamat dito. Naupo si Trixie sa gilid ng kama. Pakiramdam niya, parang bigla siyang nawala sa sarili. Iniwan niya ang trabaho niya, nagmadaling pumunta rito dahil sobrang excited siya. Pero parang wala naman palang naghahanap sa kanya. Parang biro lang ang pagdating niya. Matagal siyang nanatili sa kwarto, she let herself wallowed in pity. Ilang minuto pa bago niya napagpasiyahang lumabas. Naglakad-lakad siya nang walang direksyon sa estranghero ngunit kabigha-bighaning bansa na ito. Nang magtatanghali na, bigla niyang naalala ang napag-usapan nila ni Sebastian. Magkikita nga pala silang tatlo para kumain! Naisip niyang umuwi muna at kunin ang anak niya, pero bago pa siya makapagdesisyon, dumating ang isang mensahe mula kay Sebastian. [May mahalaga akong aasikasuhin ngayong tanghali. Just cancel our lunch.] Tiningnan lang ni Trixie ang mensahe. Wala siyang kahit anong reaksyon doon. Dahil sanay na siya. Manhid na ba talaga siya? Sa puso ni Sebastian, hindi kailanman siya nanalo sa kahit anong bagay. Trabaho, kaibigan, o kahit ano pa, mas mahalaga ang mga iyon sa lalaki kaysa sa kanya. Ilang beses na nitong kinansela ang plano nilang dalawa, nang hindi man lang iniisip kung ano ang mararamdaman niya. Kung bibilangin nga, siguro ay may daang beses na. Noon, nasasaktan pa siya. Pero ngayon? Wala na siyang maramdaman pa. Lalo siyang nalito. Dumating siya rito na puno ng saya at pananabik. Pero ngayon, malamig ang pakikitungo ng asawa niya, pati na rin ng anak niya. Hindi niya namalayan na napunta na siya sa isang pamilyar na lugar—ang restaurant na dati nilang gustong kainan ni Sebastian pero laging hindi siya pwede. Papasok na sana siya ng restaurant nang makita niyang naroon si Sebastian. And what hurts her the most? Nandoon na naman pala ang mag-ama niya, ang kaso nga lang ay hindi siya ang kasama. Magkakatabi sina Wendy at Xyza, tila malapit ang loob sa isa’t isa. Her daughter is even happily swaying her feet. Habang kausap ni Wendy si Sebastian, tinutukso rin niya si Xyza. Tumatawa ang bata, masayang iginagalaw ang mga paa, at paminsan-minsan ay kumakain ng tinapay na kinagatan na ni Wendy. Samantala, si Sebastian naman, nakangiti habang nilalagyan ng pagkain ang pinggan ni Wendy at Xyza. Pero ang mga mata niya… nakatuon lang kay Wendy, para bang wala nang iba pang mahalaga sa paligid niya. Ito ba ang sinasabi niyang may mahalagang aasikasuhin? Sabagay, tama nga naman. Wendy is damn important to him. Kahit pa nga ang anak niyang siya mismo ang nagsilang, ang anak na inalagaan niya ng siyam buwan sa kanyang sinapupunan, at inialay ang kalahati ng kanyang buhay—ngayon, mas malapit pa sa ibang babae? Ngumiti si Trixie na hindi umaabot sa kaniyang mga mata. Tahimik niyang pinanood ang tanawing iyon. Kung may makikita sa malayo, tiyak na iisipin ng taong iyon na isang masayang pamilya ang ngayon ay nagsasalo-salo. Pagkalipas ng ilang sandali, dahan-dahan niyang inalis ang tingin at tuluyang umalis. Pagbalik niya sa mansiyon, agad niyang inihanda ang kakailanganin sa desisyon niya. She's gathering all the paperwork needed for divorce. She will divorce Sebastian Klint Valderama. Noong bata pa siya, si Sebastian ang pangarap niya. Pero pagkatapos ng araw na iyon, kailanman ay hindi na siya muling nakita nito. Kung hindi lang dahil sa nangyari noong gabing iyon, maaari kayang asawa ang turing ni Tres sa kaniya ngayon? Tres… Parang napakatagal na simula nang pumasok sa isipan niya ang pangalang iyon. Dati, naniwala siyang basta magsikap siya, isang araw ay mapapansin na ulit siya ni Sebastian. Just like their teenage years. Pero sa paglipas ng mga taon, paulit-ulit na ipinakita sa kanya ng tadhana ang katotohanang hindi niya gustong tanggapin. Halos pitong taon na rin silang kasal. Ngayon na siguro ang panahon para magising siya sa katotohanan. Matapos ilagay ang mga inihandang papel sa loob ng isang sobre, iniabot niya ito kay Nana Sela. “Pakibigay po nito kay Sebastian,” mahina niyang sabi. Pagkatapos, kinuha niya ang kanyang maleta, lumabas ng bahay, at sumakay sa sasakyan. “Sa airport po tayo,” utos niya sa driver.Logan My fingers are interlocked with Elena's as we walk to the limousine waiting for us by the curb. Jared, my driver and personal investigator is leaning against the car together with Harper. Harper is grinning at us knowingly, holding up a drink she must have mixed up herself inside the car. There is a tiny umbrella in it, and I'm pretty sure she is wearing my shades. She takes another sip and then waves at us. "Look at you! Mr. and Mrs. Williams are walking hand-in-hand! You finally got your shit together, eh? About fucking time!" Elena momentarily freezes, and when I glance down at her, she blushes and averts her gaze. Cute. I turn my attention to Harper. "I didn't see you on the plane. Where were you?" The crazy woman shrugs. "I have connections—I was enjoying a cocktail inside the cockpit. The captain was an old classmate of mine." "Oh, I see..." I swear Harper is the most confusing woman I've ever met. I'm glad
ElenaMy breaths are heavy, and I jerk on top of the bedsheets, lost to the sensation of Logan's lips kissing the insides of my thighs. I'm sweaty and close to seeing stars.I wish for Logan never to stop.But as if having read my thoughts, he stops pleasuring me and murmurs against my skin. "Tell me, has someone ever kissed you down here?"I'm panting. "Why does it matter?" Continue to kiss and lick me! Why is he talking right now? I swear he is the devil!"Because I'm possessive, Elena—I have to make sure you're mine and kiss every inch of your body until you're claimed," his tone turns darker, thicker. "I want to own you. You're mine. Only Mine."His words are hot and scary at the same time. He sounds so dark and severe, like he means every word.Does he?I have no time to ponder. Logan dips down his head, and insane pleasure wrecks my body.Holy shit...His head is between my legs, a large hand gripping
Elena After I've shouted out my sentence, eerie silence and tension fill the atmosphere. Logan isn't speaking, and my chest painfully constricts—the fantasy I had about us getting our happily ever after crashes and shatters to pieces. But I can't run forever. Slowly, I open my eyes, daring to look up at Logan's face. I'm afraid of the emotions I might find there: disgust, loathing, maybe even hatred. Instead, I find Logan blinking at me. Seconds pass, and when his eyes narrow slightly, I get up from my seat. Panic is swirling inside of me, and the instinct to flee kicks in. I don't want to hear his thoughts, but he grabs my wrist as I try to pass his passenger seat, and his intense, blue eyes glare into mine. He looks angry, which is a given. I understand him for being mad at me, but I don't think I can handle it. His voice comes out as an order. "Sit." My heart squeezes at the coldness in his voice, and I sit back down on the
ElenaLogan gazes at me with furrowed eyebrows. His soft eyes are locked on mine, and guilt eats me up alive. I should tell him who he is about to marry, but I'm so afraid.I've tricked him into this—he might have asked me to marry him, but he doesn't know my true identity. The right thing is to tell him before the wedding, so he knows.He can decide what he wants to do after I've told him the truth. Logan will probably marry me either way since he wishes to keep his company and money, but the two of us will fall apart.The emotions in his eyes will fade to grey.His voice will grow cold.And he won't love me anymore.Tears burn in the corner of my eyes, and when one falls, Logan takes it away with his finger. He is so gentle with me that I quip for air and fall against his chest, wishing I didn't have to tell him."Hey, hey—" he whispers soothingly and hugs me to him, running his large hand down my back. "What is t
Logan We aren’t flying in first class. Elena refused to let me spoil her, and therefore, we are flying with other people. I hate every minute. A man hasn’t stopped to check out Elena’s legs from across our seat, and I’m the jealous type, so pretending to be happy is rather challenging when I want to hit him in the face. Eventually, I cross my arms over my chest and glare at him as if to tell him, “I know you’re salivating at the sight of my future wife,” and the fucker looks away. Perfect. I’ve won this round, but Elena is gorgeous, even if she doesn’t see it herself, so there will be other men trying to win her heart. But no one can have her because the woman is mine. I can’t wait until I’ve put an enormous diamond on Elena’s finger. I’ve had the biggest, most expensive one picked out, so no one can miss her wearing it. Call me obsessive; I don’t care, as long as she is mine. Everyone needs to know she is taken
Elena I'm about to marry Logan, and as I stare down at my custom dressmaker, the reality of things is finally sinking in. My childhood crush, not to mention my best friend of the past, is about to become my husband, and he doesn't know my true identity—I'm such an asshole. Gosh, should I go through with this wedding? Logan needs me to marry him so he can keep his company and money, but the idea of playing him and pretending to be a stranger is making my stomach roll in and out in anxiety. I'm a terrible person. My mind is spinning in circles. And I swear my brain cells are puking in the corner of my mind, desperately trying to keep up with everything that is happening in my life right now. I'm happy to marry Logan, excited to share a bed with the gorgeous, always-smiling man, but also terrified of him finding out the truth and rejecting me yet again. "You have a tiny waist—perfect for dresses," Monique, my dressmaker, beams up at me from the hewn of t
Elena After Logan rejected me in the past, I never imagined myself being close to him again. Today, I'm testing necklaces worth a fortune with his warm fingers intertwined in my hair. His fresh scent floats from his creamy skin, making it hard to focus as he stands behind me. I'm experiencing goosebumps, and I have the strangest desire to pinch my cheeks to make sure I'm not dreaming. I'm getting married to Logan. When did this even happen? How did it come to this? "You're beautiful. Stunning." Logan's body is large and reliable, much bigger than mine as he guards my back. "A braid will suit you, and don't worry—I've had enough sisters to deal with to know how to make one. I'm an expert." I love his gentleness, swooning as he works those rough fingers. I'm one lucky woman to receive so much attention and tenderness from a man who looks like an actor. Logan is such a gentle spirit when he wants to be. I hope it lasts. "You don't
Logan I've done many stupid things in my life; who hasn't done something they regret? I've jumped from scarily high cliffs while my friends waited on my yacht and eaten scorpions. Bungee jumped even though I'm afraid of heights. Everything was a rash, stupid decision. But me asking Elena to marry me? That felt right. I'm happy, and even though Elena is doing everything in her power to focus on the conversation she is having with Harper, I know she can sense my presence. Shivers are prickling over her flawless skin as I'm sitting ridiculously close to her in a McDonald's booth. It's been ages since I sat in one of these. Most women I've dated would have laughed at me coming here, saying it's too low class, but not Elena. I like that about her. For a long time, it's been like I've forgotten who I am, but with her, I relax and be myself. I thought she was easy prey in the beginning, and boy, was I proven wrong. My mother probably won't approve of
As I stare at Logan, I hear this whisper coming from my heart, telling me to take a chance. We have all read those billionaire romances where the guy needs to get married to inherit something, but experiencing it is a freaking trip. My knees go weak, and I'm unsteady, but there is no denying what the heart wants—Logan, and I rather it be me walking down the aisle with him than someone else. "Yes." I breathe heavily, smiling at the world taking momentum; this is where my life changes forever. "I will marry you." "Really?" The glint in Logan's eyes goes from surprise to happiness as he watches me and realizes I'm serious. "I thought I would have to bribe you somehow, but this is a pleasant surprise—I'm thrilled!" My body stiffens as I watch him approach me with that charming, curling smile. Was Logan always so gorgeous? I have the sudden urge to hug him but think better of it. I'm afraid of what I would do if I felt his hard body against mine. M
Welcome to GoodNovel world of fiction. If you like this novel, or you are an idealist hoping to explore a perfect world, and also want to become an original novel author online to increase income, you can join our family to read or create various types of books, such as romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel and so on. If you are a reader, high quality novels can be selected here. If you are an author, you can obtain more inspiration from others to create more brilliant works, what's more, your works on our platform will catch more attention and win more admiration from readers.
Komen