"By the way, I'm Jin Weilan. If I give you 5 million Yon, will you now share your name?"
Tanong nito kay Al nang may seryoso ang mukha. Lahat ng mga taong nasa direksyon niya ay nagulat at namangha. Sino bang hindi masisindak? Kung bibigyan ka ng gan'ong kalaki na halaga para lang sa pangalan mo. Subalit napaisip din sila na kulang pa ang pera na iyan para sa pangalan ng nag-iisang True Beauty sa harapan nila. Kaya nagsimula na rin ang iba na taasan ang presyo. Animo'y nasa loob sila ng isang entablado kung saan may mga produkto na nasa gitna ng mga tao at patuloy na nagtataas ng bid. Kapag wala ng nagtaas pa ay siya na ang panalo. "Thank you but I hope everyone respect my privacy. You can call me Cy..." "Why? May pinagtataguan ka ba?" Pananabat na naman ni Jin Weilan kay Al kaya natahimik siya. Lumakas din ang tibok ng puso ni Al dahil hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Gusto niyang isigaw sa mukha nito na; 'Oo, meron. Kayo iyon!' Pero kalmado lang siyang ngumiti sa lalaki at sinagot na nga ang tanong nito bago pa mag-isip ang lahat na baka nga gan'on na nga. "If I am, then I should wear mask or not working in this crowded place." "Yes, he's right!" "He's the same with us. We need privacy too." "Everyone wanted privacy. We should respect it!" "That's right. Whatever his reason is, it's not our business." Mga bulungan ng mga artista sa loob ng restaurant. Patango-tango pa sa sinabi nito dahil batid nila kung gaano ka-importante ang pribasiya. Lalo na kung nasa mundo ka ng Entertainment Industry. Pero hindi ibig sabihin na dapat kayo lang ang makaranas no'n. Maski na rin ang mga ordinaryong tao, katulad ni Al, na makaranas ng privacy. "I'm sorry." Hinging paumanhin ni Jin Weilan nang mapagtanto niya kung ano ang mali niya. Tumayo pa siya sa pagkakaupo at marahang lumapit kay Al. Samantalang si Al naman ay napatuod na lang sa kinatatayuan, hindi alam kung ano ang gagawin. Maglalakad ba siya palayo? Lilisanin ang lugar na ito upang hindi siya pansinin lalo ni Weilan o hayaan na lang. Hindi niya alam. Nanatili lang siya sa kaniyang kinaroroonan. Naghihintay sa gagawin nito. Pero hindi niya inaasahan na yumuko ito sa kaniyang harapan. Walang pakialam sa sasabihin ng tao. Kaya napaatras siya nang ilang hakbang subalit hindi pa rin nawawala sa kaniyang mukha ang pagiging kalmado. Kahit na sa isip-isip niya ay gusto na niyang sumigaw dahil sa kahihiyan. P'wede bang time-first?! "It's okay. I don't mind. Then, I need to go back." Yumuko rin siya sa harapan nito sabay lakad na rin pabalik sa kusina. Hindi na niya pinansin pa ang mga sinasabi ng mga tao. Ayaw niya ng makisalamuha sa kanila. Kung p'wede lang bang bilisan ang oras, gagawin niya. Dahil ayaw na niyang manatili sa lugar na mayroong Jin Weilan. But Al didn't know that after he left, Jin Weilan grinned in silence. *** The celebration of the 7th Anniversary in Entertainment Industry of Jin Weilan, continued till evening. But Al already said goodbye to others and to his manager when six in the afternoon came. Kahit na gusto pang panatilihin ng lahat si Al sa restaurant dahil nagagawa nito ang lahat ng mga utos ng mga bisita, pero hindi nila magawa dahil kawawa ang mga anak nito. Ayaw rin nilang masisi sila kapag may nangyari na masama kaya hinayaan na lang nila si Al na umalis. Pero sa paglisan nito sa selebrasyon, marami sa mga artista ang napapatanong na lang kung nasa'n si Cy. Bakit hindi na ito ang nag-se-serve sa kanila? At kung anu-ano pa. Ang tangi na lamang na di-na-dahilan ng mga kasamahan ni Al ay kailangan na talaga nitong umuwi dahil may gawain pa ito sa gabi. Ayaw rin nilang sabihin na may mga anak na ito kaya hindi na nagpagabi pa. Katulad nga ng sinabi ni Al sa mga bisita, we need to respect his privacy. That's why they will never disclose his secrets. "Sayang. Gustong-gusto ko pa naman ang bata na iyon. Bakit nga pala hindi pumunta si Jin Linran? May galit ba kayo sa isa't isa?" Tanong na naman ni Shen Yu sa kaibigan na hindi pa rin nagsasalita simula ng matapos ang pag-uusap nito sa waiter na iyon. Alam niyang ganito talaga ang ugali ng kaibigan. But Jin Weilan was the greatest actor in this generation without focusing on his usual attitude to others. Maamo ang mukha pero malamig ang pakikitungo sa iba. Lalo na't hindi naman kayo magkakilala. "We're not. We're brothers who stick together. Sharing what we have, even in relationship, we shouldn't be unfair to each other." "What?" Mabilis na nilapit ni Shen Yu ang kaniyang bibig sa tenga ni Weilan upang may ibulong. "You mean, if you have a girlfriend, then it's his girlfriend too? Am I right or wrong?" Pangkaklaro pa niya rito. Baka nagkamali lang siya ng pag-iintindi. Alam ni Shen Yu na may ganitong klase na tao na walang pakealam kung may gusto ang kapatid sa girlfriend niya o hindi kaya ay magkaroon din ito ng relasyon sa kasintahan. Pero hindi niya lang inaasahan na ang palagi niyang kasama ay ganito rin ang mindset. Akala ni Shen Yu stick to one person o Possessive type itong si Weilan. Subalit hindi rin pala. "Yeah. You're not wrong. We're twins, it's not a problem anyway." Kasuwal na tugon nito na ikinabuntong hininga na lang ni Shen Yu dahil ayaw niyang makisali sa business ng taong ito. Para sa kaniya, kahit na kapatid pa niya o kambal ito, kung siya ang nauna sa relasyon, dapat sa kaniya lang. Ayaw niya ng kahati. Ayaw niya ng may umaagaw sa atensyon ng mahal niya. That's why... Forget it! D*mn! Buhay nga naman ng mga bilyonaryo. *** Nang makauwi na si Al sa apartment na tinutuluyan pansamantala nilang mag-a-ama. Napansin niya sa labas ang isang lalaki na hindi nalalayo ang edad sa kaniya na nakatayo sa labas ng apartment nila. May hawak-hawak itong camera. Nakatanaw sa labas ng bahay habang malalim ang iniisip. Hindi napapansin ang pagdating ni Alrich sa kinaroroonan niya. "Hey, Mister. What are you doing in our house?" Tanong ni Al dito na naging sanhi para mapalingon ang lalaki sa likuran. Nakita nito sa harapan ang magandang lalaki na mahaba ang buhok na kumikinang, kahit wala namang ilaw. Malamig ang mga mata nito na nakatingin sa kaniya. Naghihintay sa sagot na hindi niya narinig dahil na-heartstruck siya sa gandang taglay na meron si Al. Kahit na naka-ordinary clothes lang ito, animo'y nagiging mamahalin ang suot nito dahil sa nagsusuot. Tamang-tama lang sa tunay na pakay niya. Pero pansin ni Yin Felix na kamukhang-kamukha nito ang magkambal na bata na pumasok sa loob ng bahay na ito. Alam niyang mali na kausapin ang mga bata, ngunit gusto lang talaga na alukin ni Felix ang dalawa na maging modelo sa kaniyang kompanya. At the age of 25, he finally achieve his goal to build a company that can provide modeling and filming. Naging sikat din ito sa iba't ibang bansa at marami ang gustong sumali sa kompanya niya. Kaso mapili talaga si Felix sa tatanggapin. Hindi niya kailangan ng ganda ng mukha mo kung balasubas ang ugali mo. Gusto niya 'yung modelo na kayang magpakumbaba at kahit na wala na sa mundo ng industriya, marunong pa rin itong rumespeto sa kompanya na nagpaahon sa kanilang buhay para na rin sa reputasyon. Dahil na rin sa pagiging picky niya na tao, isang taon lang tumatagal ang mga kontrata nila. Either because Felix terminated the contract or the other party breach the contract. Mainly reason; attitude, disrespect, and scandals. That's why Felix decided to give up recruiting and let the management do this instead. Siya ang magiging huling final judge sa mga nahanap nila. Parang wala pa ring pinagbago. Sa katunayan ay bumisita lang siya sa kindergarten upang kausapin ang kapatid na guro ng mga bata. Sa hindi inaasahan na maagaw ng atensyon niya ang dalawang bata na sobrang magkamukha sa isa't isa. Angat na angat ang ka-gwapuhan ng mga ito. Kapag tumatawa sila, nag-se-seryoso, o ngumingiti ay parang may anghel na bumababa sa lupa upang sabuyan ang dalawa ng magic dust kaya kumikinang silang dalawa. Masasabi niya na perfect na perfect ito sa bago niyang ipapalabas na mga fashion design for kids, na ginawa pa ng isa sa batikong Fashion Designer sa bansang F. Kaso kahit anong pilit niya sa mga bata ay ayaw nitong makipag-usap sa kaniya. Lalapit pa nga lang siya sa kanila ay kumaripas na agad ito ng takbo papalayo. Kaya naisipan niya na sundan ang dalawa upang kausapin ang mga magulang nito. Baka sakaling pumayag ito sa alok niya. Lalo na't halata sa pamumuhay ng mga ito na hindi gan'on kagandahan. Sinong hindi ma-te-tempt sa malaking sweldo? Ang hindi niya lang inaasahan na siya pala ang maaakit. Para siyang sinampal sa mukha nang makaharap na ng tuluyan ang mga ama nito. Ngayon niya lang din napagtanto kung saan ito nagmana. 'Sh*t! May ganito pa palang kaso na kuhang-kuha ng anak ang mukha ng ama nila. As in parang mini version niya lang ang dalawang bata. Ako kasi pagiging picky lang ang namana ko sa ama kong sumakabilang bahay.' Singhal ni Felix sa kaniyang sarili.Naghihintay nang ilang minuto pa si Al na makapagsalita ang nasa harapan niya. Baka nagulat niya ito dahil sa kaniyang pambubungad. Subalit kapansin-pansin na tulala pa rin ito sa kaniyang harapan. Hindi na alam ni Al ang gagawin, gusto niyang kamutin ang kaniyang ulo dahil sa pagkabalisa, kahit na hindi naman halata sa kaniyang mukha na kalmado."Hi, I'm asking you what are you doing here?" Muling tanong niya.Winawagayway pa niya ang kanang palad sa mukha ng lalaki upang makuha lang ang atensyon nito kaya napabalik ito sa diwa. Mabilis na yumuko upang humingi ng tawad sa naging asal nito sa kaniya."I'm sorry for coming into your house without notice. I am Yin Felix, younger brother of your twins' teacher. And I am also the owner of PRIME Mod & Film Incorporation. To tell you the truth, I was fascinated with your sons beauty, that's why I came here to talk to their parents." Paliwanag agad nito sa pagpunta. Isinama na rin nito ang pag-introduce ng pangalan nito sa kaniya.Napatang
Sumapit ang tatlong araw nang tawagan si Al ni Felix upang pumunta sila sa company nito. Binigyan sila ng address nito kaya naging madali lang sa mag-aama ang makarating doon.Halata sa dalawang bata ang kasabikan. Maski ang pagsisimula ng photoshoot, pagsuot ng mga pangbata na damit for summer, ay hindi pa rin nawawala ang ngiti sa kanilang labi.Kaya ang nag-pi-picture sa kanila ay nahahawa rin sa pagiging bibo nila sa camera. Gan'on din si Al. Sa katunayan ay nababahala siya, ang dami-daming bagay na pumapasok sa kaniyang isipan. Minsan ay sinisisi na lang niya ang sarili nang palihim.Kung may pera lang ba siya, gagawin pa rin ba ng mga bata ang ganito?May pumasok din sa kaniyang isipan na baka pinipilit lang nila na interesado sila sa ganitong pag-mo-model kahit sa totoo lang ay wala talaga.Pero ngayon napagtanto niya na mali ang kaniyang mga haka-haka.Kitang-kita talaga ang pagiging malapit ng dalawa sa mga nakikilala pa lang nila. Hindi naging mahirap sa photographer ang p
"If I gave you 20 million Yon, will you share your name with me?"Para namang gustong itapon ni Felix ang nainom niyang juice. Sakto kasi na umiinom siya ay saka naman nagsalita ang lalaking ito.Kung hindi lang ito sikat sa mundo ng Entertainment Industry, gan'on din ang kakambal nito, kanina pa sinaboy ni Felix ang nainom niyang juice sa pagmumukha nito.Sino ba naman kasi ang hindi magugulat? For only the name of his friend, magwawalgas ito ng gan'on kalaking pera?Kung hindi niya lang kilala si Al, iisipin niya na i-ga-grab na nito ang offer. Kaso hindi e'. Al respects his privacy.If not? Is he still willing to make an effort to take down that person who spread his half-naked body?"I'm Cy." "But that's not your real name. Just what Weilan's said." Nakangiting pahayag nito kay Al habang nakatingin pa rin kung paano ba siya kumain.Kitang-kita rin sa peripheral vision ni Al kung paano sumilay sa labi nito ang kakaibang ngisi.'Can they stop bothering me?' nakikiusap na wika ni A
>>Jin Residence
AL CYRIEL'S POV:Matapos kong ihatid ang magkambal sa paaralan nila, saka na rin ako nagsimulang dumiretso sa aking pinagtatrabahunan.Ilang buwan na nga ba kami nanatili rito? Siguro apat na buwan na.Matagal-tagal na rin pala." Cy!" Biglang tawag sa aking palayaw ng manager ng restaurant nang buksan ko ang glass door.May kasama itong lalaki na matangkad. Medyo tanned ang kaniyang balat pero kahit na gan'on ay angat na angat pa rin ang kulay ng mga mata niya.Contact lenses lang ba ang nasa mga mata niya?Imposible kasi na may tao na may dilaw na kulay ng mga mata, napakabangis pa. Nakatitig kasi sa akin na parang anytime ay gusto akong lapain gamit lang ang kaniyang mga mata."Hello, Manager." Magalang kong bati rito sabay yuko pa sa harapan niya."Goodluck for today, Cy. And as you can see, this is Sinian, the new employee. Ikaw na ang bahala sa kaniya ng mga dapat gawin niya sa restaurant. Ayos lang ba? Kaya mo ba?" Sunod-sunod na tanong nito sa akin kaya tipid naman akong ngum
AL CYRIEL'S POV: "Sorry!" Hinging paumanhin ko kay Sinian nang mahismasmasan na ako sa nangyari. Saka bakit nga ba ako nagulat? "It's okay. Don't worry." Nakangiti niyang wika pero bakit parang may kakaiba sa pagngiti niya? Para kasing pamilyar? 'Tsk. Don't think too much, Al. You're just hallucinating.' Asik ng aking utak bago kami nagsimulang maglakad ulit papunta sa second floor ng building. Hanggang pangatlong palapag lang ang meron dito. Medyo may kalumaan na rin pero hindi naman masasabing panganib na sa buhay ng mga naninirahan dito. Mas matibay pa sa relasyon ng iba. Just kidding. "Gusto mong pumasok?" Alok ko rito nang makarating na kami sa mismong pinto ng apartment ko. "Later." Pahayag niya sa akin. Hindi siya nagsabi ng kahit anong dahilan niya kung bakit ayaw niyang pumasok. Yumuko siya matapos sabihin iyon at nagpaalam na rin sa akin na siya'y papasok na sa kaniyang apartment kaya wala na rin akong nagawa kundi sumang-ayon. "Dad, who are you talking to earli
AL CYRIEL’S POV:"Uncle Nian! Uncle Nian!" Tawag ng dalawang bata sa lalaking kumatok sa aming bahay kinaumagahan.Nakangiti siya sa mga anak ko pero napansin ko na may hawak-hawak siyang donuts na nakalagay sa lalagyan nito."Here's my peace offering for not coming with your dad." "Yey! Thank you, Uncle!""Thank you, Uncle!" Medyo nahihiya pa na turan ni Zefhan kay Sinian.Si Kidlat lang talaga ang walang hiya-hiya. Grab kung grab. As long as he know that person's well.Pero kahit na ganiyan siya, mas close pa ni Sinian si Zefhan kaysa kay Kidlat. Dahil ang gusto lang naman ni Kidlat sa kaniya ay ang mga ibinibigay niya na pasalubong.Pagkain is life ika nga!"Pupunta ba kayo ngayon sa kompanya?" Tanong nito sa akin nang mapansin na ayos ang suot namin."Yes.""Napapansin kong napapadalas na ang pagpunta ninyo ro'n. Why don't you relax?" May pag-aalala na turan nito. Pero napansin ko rin na parang may kakaiba sa ikinikilos niya o pananalita niya.Noon naman hindi siya ganiyan. Sa ka
AL CYRIEL'S POV:Sa paglipas ng mga araw matapos ang naging komusyon sa pagitan ng mga anak ko at sa magkambal na Jin. Ang akala ko na titigil na sila sa k-kapunta sa bahay ko ay hindi nangyari. Kung noon ay mas focus nila ako at kaunti lang sa anak ko. Ngayon ay naging pantay na. Kung anu-ano na lang ang pinagsasabi o alok ang ginagawa nila sa mga bata.Kahit na hindi sila pansinin ay wala pa rin sa kanila ang lahat. Hindi pa rin sila tumitigil.Napapagtanto ko na nga rin na mas napaparami pa ang oras nila sa amin kaysa ang magtrabaho.Kapag tinatanong ko naman ang dalawa sinasabi lang nila na hindi naman sila mawawalan ng pera. Kaya nila kaming buhayin nang walang problema.Kahit na bilhan pa nila ako ng magandang bahay ay kayang-kaya nila na gawin.'Eh, di kayo na!' Kaso nagmamayabang lang sila kapag nasa harapan din namin si Sinian. Para bang pinapatamaan nila ito o sadyang nag-de-deliryo lang ako.Noong una gan'on pero iba na talaga. Lalo na ngayon na nasa Disreywondercand kam
SANO'S POV: "Hey, Sano! Don’t you ever wonder about your younger brother?" Keith asked, his voice brimming with curiosity as he leaned against the wall, arms crossed. He was my childhood best friend and, as fate would have it, my doctor, too. I felt a familiar weight settle in my chest, a mix of nostalgia and sorrow. "Hmm… not this again. He’s been happy with his family," I replied, attempting to stave off the painful memories that threatened to surface. The image of my brother turning away from us—a door slamming shut—haunted me, lurking in the shadows of my mind. "Just for a moment? It’s hard to believe you didn’t even try for two decades. He’s still your brother, after all," Keith pressed, his brow furrowing as if he were unraveling a tangled knot of emotions in my head. "On paper, yes. But in reality, we’re like strangers," I admitted, bitterness beginning to seep into my tone. "And honestly, it’s our fault. If we hadn’t been so wrapped up in our business or made time to binge
AL CYRIEL’s POV:“The President of the Ying Group.” “Huh?” Sabay-sabay pa naming saad sa hindi inaasahang kataga na lalabas sa bibig ni Raize.Ako? Gustong makita ng President ng Ying Group? Para saan naman? Anong ginawa kong mali? Aalisin na ba nila ako sa village na ito kaya direkta na ako sa president talaga.Pero nawala lang ang pag-aalala ko nang marinig ang mahinang pagtawa ng kabilang linya.“Don’t overreact, we’re not a carnivorous people, so you don’t have to worry about your lives. We just wanted to talk with Al. Only him, so we hope everyone didn’t follow him. We already asked someone to pick him up. Oh! I think he’s in your door.” Mahabang salaysay ng lalaki na hindi mahahalataang matanda na ang boses.Parang ang tono ay pang-bata pa. Pero imposible rin naman. Sakto rin na pagkasabi niya noon ay may nag-doorbell na nga sa labas pintuan namin. Narinig ko pa ang pagsabi ng ‘I knew it’ ng tao sa kabilang linya bago magpaalam at hihintayin niya ako pagpunta ro’n.“I think I
AL CYRIEL's POV: "Al, what's happening? Who are they?!" bulalas ni Raize papasok sa kusina dala-dala ang laptop na kinuha niya sa akin. Nagluluto kami ngayon ni Sinian ng tanghalian namin. Samantalang ang dalawa namang Linran at Weilan, sila ang nakatoka sa pag-aalaga sa mga bata. Pinag-day off muna namin ang siya talagang nag-aalaga kina Zefhan at Kidlat. May magaganap na reunion sa pamilya nila kaya hinayaan na muna namin sila na mag-enjoy. Kaya na rin naman namin ito kasi hindi naman abusado ang mga sanggol. They were so behave and doesn't cry, if they do, it's time for their food. "About what?" Nagtatakang wika ko pero halata sa tono ng boses ko ang inis sa lalaki. "I'll continue this, go and find out," Sinian said, as he touched my waist. Napatango na lang ako sa sinabi nito at saka tuluyang pinuntahan si Raize na umupo sa lamesa sa loob ng kusina. Malapit lang sa lutuan. "These," Raize said before pointing out several comments from people who we didn't even know. But r
AL CYRIEL's POV: Sa loob nga ng isang linggo, may isang post na kumalat sa Social Media. Post kung saan binabatikos ako dahil sa ginawa kong paggamit sa mga bata para bumalik lang ako kay Red. At marami pang iba na may mga kasamang picture kasama ang tatlo. May edited version pa kung saan pumunta kaming hotel, nakita akong may hawak na sigarily* habang hawak si Zefhan, at kung anu-ano pa na bad images na mas lalong nagpasiklab sa galit ng mga netizens. Alam ko naman na iisa lang ang may alam sa kung saan ba ako nakatira. Maliban sa akin, sa manager ko, sa katulong, at sa tatlo. Si Red lang ang nakikitaan ko na may gawa nito. Alam kong nagbayad siya ng malaking pera para siraan ako sa publiko. Tama siya, maraming nagalit sa akin na mga dating fans ko. Kung anu-ano pang mga pangalan ang tinatawag nila sa akin. May mga ni-me-mention pa sila na mga public affairs para sa kaligtasan ng mga kabataan. Buong linggo na iyon patuloy pa rin ang pag-angat ng fake news sa Social Media. Per
AL CYRIEL'S POV: "Al," tawag ng taong kilalang-kilala ko ang boses, dahil sa aking narinig biglang napantig ang tenga ko. Agaran akong napatayo sa aking pagkakaupo. Nakita ko sa aking harapan ang lalaking may sumbrero. Naka-tshirt lang siya na puti at itim na pantalon. Ilang buwan ko na siyang hindi nakikita simula ng bumalik ako sa mundo na ito. Ngayon ko lang ulit napagmasdan ang kaniyang itsura. Matikas man ang kaniyang mukha, hindi pa rin maitatago ang pagkapayat niya. Hindi tulad noong nagsasama kami na palagi siyang malaman. Pero kung ano man ang pinagkakaabalahan niya noong wala na kami, wala na akong pakealam pa ro'n. I'm now content with my current life. Two kids and the right one for my life, Sinian, and their uncles, with whom I have become friends. Sakto na sa akin ang lahat. Wala na akong dapat pang isipin. Ang hindi ko lang maintindihan ay kung paano nalaman ni Red ang pamamahay ko? "What are you doing here?" Tanong ko rito nang may malamig sa aking tono ng bos
AL CYRIEL'S POV: "Al, are you there?" Tanong ng manager ko sa labas ng bahay ko. After I got discharged from the hospital, I also asked Raize to find me a house that is suitable for us, and for my future family. Ayoko ng manatili sa condo kung saan maraming memories kasama si Red. Napirmahan ko na rin ang divorced paper matapos kong magising. Isang buwan akong walang malay, pero sa mundong iyon humigit anim na taon na ang itinagal ko. Ibang-iba talaga. Umalis na rin ako sa Entertainment Industry dahil gusto kong mag-focus sa pag-aalaga sa mga anak ko. Marami man ang nadismaya sa pag-alis ko, alam kong naiintindihan din nila iyon. Hindi ko pa nasasabi sa kanila ang tunay na dahilan ko, saka na kapag malalaki na ang mga anak ko. Pero kung may pagkakataon man, babalik ako. "Yes? Come in." Unti-unti namang bumukas ang pinto at tumambad sa akin ang payat pero may katangkaran na si Raize. May salamin siya na suot at sa kaniyang kaliwang kamay naman ay cellphone na nakabukas.
AL CYRIEL'S POV: "He's now fine, he need rest. And also he need someone to be with for the time being. You already know what he did back then, so please stay with him." Dinig kong paalala ng doctor kay Raize, ang manager ko. "I'm going." Paalam ng doctor sa amin, napatango na lang ako at maging gan'on din si Raize. Dumating ang ilang minuto na walang nagsasalita sa amin. Ayoko rin namang magsalita. "Are you okay now, Al?" Tanong sa akin ni Raize. Napatango na lang ako. "How did you do that?" Muling usal nito, pero halata na nagdadalawang-isip pa siya sa tanong niya. Siguro ang tinutukoy nito ay ang pagtalon ko sa building dahil lang kay Red. I'm a fool back then, killing myself because of a stupid guy? But I'm happy too, 'cause I've met them. The person I wanted to be with. The person who promised me that he'd come with me. No matter what. All I did was to wait... wait... until they came. "Raize, can you do me a favor..." medyo namamaos kong saad sa lalaki.
AL CYRIEL'S POV: "Daddy, don't you love us?" Naiiyak na tanong sa akin ni Kidlat. "No... I love you. I love you, son. I do!" Gusto kong lumapit, gusto kong yakapin ang mga anak ko. Pero na-stuck lang ako sa direksyon na ito, hindi makagalaw, hindi magawa ang ninanais ko. "Then, why are you leaving us, dad? Why? Why?!" Matapos sabihin ni Zefhan ang lahat, narinig ko na naman ang malakas na palahaw na iyak niya, kasunod din nito ang pag-iyak ng bunso. [... 95% ...96%...] System, you're so d*mn selfish. Why?! Bakit ang bagal ng proseso mo? Bakit mas pinahihirapan mo ako? Nahihirapan kong singhal sa taong ito. Pinapakita sa kaniya kung gaano ako naiinis sa kaniyang ginawa. [... 98%...] "I'm sorry, I'm sorry, sons. Please forgive your father. I'm sorry. Patawad dahil lilisanin ko na ang mundong ito. Mahalin ninyo ang ama at tito ninyo, ibigay ninyo lahat ng atensyon sa kanila. Huwag kayong mawalan ng pag-asa. Sana lumaki kayong marangal at matikas na mga binata." Iyon na
AL CYRIEL'S POV: [ System's activating 1% ... 2% 5%... 27%... 35% ... 50% ... 67% ... 79% ... 86% ... 95% ... 99%...] [System's Complete] [System's Searching For Main Character's Punishment...] [Searching...] [Searching...] [Searching] [Searching Finished] [System: Main Character's Punishment, Returning To The Real World] [System: Punishment Activating...] [System: Denied] [System: Punishment Activating... Denied... Denied... Denied.] [System: Accessing 24 Hours Stay Before Returning...] [System Activated] [System: Main Character's 24 Hours Stay Begins] Habang naririnig ko iyon sa aking ulo, mabilis akong pumanhik sa banyo at doon umiyak nang tahimik. Mahina rin akong nagmamakaawa, nagmamakaawa na bigyan pa ako ng pagkakataon na manatili. Manatili sa tabi nila. Pero wala... Walang nangyari. The System only give me 24 hours to be with them. To be with the people I treasured and loved. Ang unti, ang ikli ng oras, kung alam ko lang na may System