>>Jin Residence
AL CYRIEL'S POV:Matapos kong ihatid ang magkambal sa paaralan nila, saka na rin ako nagsimulang dumiretso sa aking pinagtatrabahunan.Ilang buwan na nga ba kami nanatili rito? Siguro apat na buwan na.Matagal-tagal na rin pala." Cy!" Biglang tawag sa aking palayaw ng manager ng restaurant nang buksan ko ang glass door.May kasama itong lalaki na matangkad. Medyo tanned ang kaniyang balat pero kahit na gan'on ay angat na angat pa rin ang kulay ng mga mata niya.Contact lenses lang ba ang nasa mga mata niya?Imposible kasi na may tao na may dilaw na kulay ng mga mata, napakabangis pa. Nakatitig kasi sa akin na parang anytime ay gusto akong lapain gamit lang ang kaniyang mga mata."Hello, Manager." Magalang kong bati rito sabay yuko pa sa harapan niya."Goodluck for today, Cy. And as you can see, this is Sinian, the new employee. Ikaw na ang bahala sa kaniya ng mga dapat gawin niya sa restaurant. Ayos lang ba? Kaya mo ba?" Sunod-sunod na tanong nito sa akin kaya tipid naman akong ngum
AL CYRIEL'S POV: "Sorry!" Hinging paumanhin ko kay Sinian nang mahismasmasan na ako sa nangyari. Saka bakit nga ba ako nagulat? "It's okay. Don't worry." Nakangiti niyang wika pero bakit parang may kakaiba sa pagngiti niya? Para kasing pamilyar? 'Tsk. Don't think too much, Al. You're just hallucinating.' Asik ng aking utak bago kami nagsimulang maglakad ulit papunta sa second floor ng building. Hanggang pangatlong palapag lang ang meron dito. Medyo may kalumaan na rin pero hindi naman masasabing panganib na sa buhay ng mga naninirahan dito. Mas matibay pa sa relasyon ng iba. Just kidding. "Gusto mong pumasok?" Alok ko rito nang makarating na kami sa mismong pinto ng apartment ko. "Later." Pahayag niya sa akin. Hindi siya nagsabi ng kahit anong dahilan niya kung bakit ayaw niyang pumasok. Yumuko siya matapos sabihin iyon at nagpaalam na rin sa akin na siya'y papasok na sa kaniyang apartment kaya wala na rin akong nagawa kundi sumang-ayon. "Dad, who are you talking to earli
AL CYRIEL’S POV:"Uncle Nian! Uncle Nian!" Tawag ng dalawang bata sa lalaking kumatok sa aming bahay kinaumagahan.Nakangiti siya sa mga anak ko pero napansin ko na may hawak-hawak siyang donuts na nakalagay sa lalagyan nito."Here's my peace offering for not coming with your dad." "Yey! Thank you, Uncle!""Thank you, Uncle!" Medyo nahihiya pa na turan ni Zefhan kay Sinian.Si Kidlat lang talaga ang walang hiya-hiya. Grab kung grab. As long as he know that person's well.Pero kahit na ganiyan siya, mas close pa ni Sinian si Zefhan kaysa kay Kidlat. Dahil ang gusto lang naman ni Kidlat sa kaniya ay ang mga ibinibigay niya na pasalubong.Pagkain is life ika nga!"Pupunta ba kayo ngayon sa kompanya?" Tanong nito sa akin nang mapansin na ayos ang suot namin."Yes.""Napapansin kong napapadalas na ang pagpunta ninyo ro'n. Why don't you relax?" May pag-aalala na turan nito. Pero napansin ko rin na parang may kakaiba sa ikinikilos niya o pananalita niya.Noon naman hindi siya ganiyan. Sa ka
AL CYRIEL'S POV:Sa paglipas ng mga araw matapos ang naging komusyon sa pagitan ng mga anak ko at sa magkambal na Jin. Ang akala ko na titigil na sila sa k-kapunta sa bahay ko ay hindi nangyari. Kung noon ay mas focus nila ako at kaunti lang sa anak ko. Ngayon ay naging pantay na. Kung anu-ano na lang ang pinagsasabi o alok ang ginagawa nila sa mga bata.Kahit na hindi sila pansinin ay wala pa rin sa kanila ang lahat. Hindi pa rin sila tumitigil.Napapagtanto ko na nga rin na mas napaparami pa ang oras nila sa amin kaysa ang magtrabaho.Kapag tinatanong ko naman ang dalawa sinasabi lang nila na hindi naman sila mawawalan ng pera. Kaya nila kaming buhayin nang walang problema.Kahit na bilhan pa nila ako ng magandang bahay ay kayang-kaya nila na gawin.'Eh, di kayo na!' Kaso nagmamayabang lang sila kapag nasa harapan din namin si Sinian. Para bang pinapatamaan nila ito o sadyang nag-de-deliryo lang ako.Noong una gan'on pero iba na talaga. Lalo na ngayon na nasa Disreywondercand kam
AL CYRIEL'S POV:"You didn't realize anything or just pretending to be blind?" Tanong ni Linran sa akin pero hindi ko pa rin maintindihan ang ipinupunto niya.Ano ba? Can he just be straight to the point?"Do I look like pretending? Hindi ako magtatanong kung may nalalaman ako. I thought you're the fathers, so I thought you will start to steal my kids." Mahabang paliwanag ko naman."Stealing your children? You don't need to think about that. We're not that evil. But you are." Nakangiting pahayag ni Linran pero nahihimigan ko sa huli niyang sinabi na seryoso siya ro'n.Anong tinutukoy niya na evil? Ako? "Evil? How come that I've become evil?" Malamig na turan ko.Kahit na gusto kong maging kalmado, hindi ako nasiyahan sa itinawag ni Linran sa akin."I don't know if you're just pretending to not know us or not knowing what you did back then. Even though I'm mad at the old you, I can't let slip this chance to know the other you." Para naman akong natuod sa aking kinauupuan. Ngayon ko l
AL CYRIEL'S POV:Ewan ko, hindi ko alam kung bakit, pero bigla na lamang pumasok sa aking utak ang mga memorya na meron si Dreiz (ang Original Owner ng katawang ito.)Kitang-kita ko kung paano nagkakilala si Dreiz at ang isang lalaki na hindi ko makita ang mukha dahil blurry. Pero sa kulay ng katawan at ng buhok parang may kaparehas siya.Tinulungan at dinala ng lalaking itim ang buhok si Dreiz sa pamamahay nila. Sa tingin ko ay nasa edad labing pito si Dreiz nito. Gan'on din ang lalaki, ata?Nakilala rin ang iba pa, sa tingin ko ay ang magkambal na Weilan at Linran. Halata sa dalawa na nag-a-adjust pa sa presensya ni Dreiz. Subalit kitang-kita rin na nagseselos si Weilan sa Dreiz na ito, lalo na't naaagaw nito ang atensyon ng kakambal.Kahit na gusto kong makita ang iba pang detalye ng pangyayari.Nagbago na naman ang eksena. Hindi pala tunay na tatlo ang asawa ni Dreiz, kundi 'yun lang na tanned ang kulay ng balat na lalaki. Kaso dahil sa pagmamahal na meron ang dalawang kapatid
AL CYRIEL'S POV:Simula ng malaman ko ang nakaraan ng katawang ito sa magkakambal na Jin. Ginawa ko na lang din ang lahat upang mapalapit ang magkambal sa dalawa. Malapit na malapit naman na ang loob nila sa ama nila kaya hindi na iyon problema.Noong una ay hindi nila gusto ang hinaing ko, kaya hinayaan ko sila, basta ang sabi ko lang ay kapag gusto nila na makilala pa sila, I'll let them be close with them.Ayokong pilitin ang mga anak ko sa bagay na hindi talaga nila gusto.Kaso hindi ko alam kung ano bang nakain ng mga bata, nag-ta-try sila na kausapin sina Jin Linran at Jin Weilan.Kaya ako naman na may alam kung ano ang ikinakabahala ng dalawa, sinabihan ko si Sinian na turuan sila kung paano ba mag-alaga ng mga bata.Kahit na alam kong hindi maganda ang ekspresyon nila sa isa't isa dahil sa Dreiz na iyon, siguro ito ring mga bata na ito ang magiging dahilan upang bumalik ang samahan nilang magkakapatid.Pili lang ang may ganito na samahan sa magkakapatid. Kahit na illegitimat
SANO'S POV: "Hey, Sano! Don’t you ever wonder about your younger brother?" Keith asked, his voice brimming with curiosity as he leaned against the wall, arms crossed. He was my childhood best friend and, as fate would have it, my doctor, too. I felt a familiar weight settle in my chest, a mix of nostalgia and sorrow. "Hmm… not this again. He’s been happy with his family," I replied, attempting to stave off the painful memories that threatened to surface. The image of my brother turning away from us—a door slamming shut—haunted me, lurking in the shadows of my mind. "Just for a moment? It’s hard to believe you didn’t even try for two decades. He’s still your brother, after all," Keith pressed, his brow furrowing as if he were unraveling a tangled knot of emotions in my head. "On paper, yes. But in reality, we’re like strangers," I admitted, bitterness beginning to seep into my tone. "And honestly, it’s our fault. If we hadn’t been so wrapped up in our business or made time to binge
AL CYRIEL’s POV:“The President of the Ying Group.” “Huh?” Sabay-sabay pa naming saad sa hindi inaasahang kataga na lalabas sa bibig ni Raize.Ako? Gustong makita ng President ng Ying Group? Para saan naman? Anong ginawa kong mali? Aalisin na ba nila ako sa village na ito kaya direkta na ako sa president talaga.Pero nawala lang ang pag-aalala ko nang marinig ang mahinang pagtawa ng kabilang linya.“Don’t overreact, we’re not a carnivorous people, so you don’t have to worry about your lives. We just wanted to talk with Al. Only him, so we hope everyone didn’t follow him. We already asked someone to pick him up. Oh! I think he’s in your door.” Mahabang salaysay ng lalaki na hindi mahahalataang matanda na ang boses.Parang ang tono ay pang-bata pa. Pero imposible rin naman. Sakto rin na pagkasabi niya noon ay may nag-doorbell na nga sa labas pintuan namin. Narinig ko pa ang pagsabi ng ‘I knew it’ ng tao sa kabilang linya bago magpaalam at hihintayin niya ako pagpunta ro’n.“I think I
AL CYRIEL's POV: "Al, what's happening? Who are they?!" bulalas ni Raize papasok sa kusina dala-dala ang laptop na kinuha niya sa akin. Nagluluto kami ngayon ni Sinian ng tanghalian namin. Samantalang ang dalawa namang Linran at Weilan, sila ang nakatoka sa pag-aalaga sa mga bata. Pinag-day off muna namin ang siya talagang nag-aalaga kina Zefhan at Kidlat. May magaganap na reunion sa pamilya nila kaya hinayaan na muna namin sila na mag-enjoy. Kaya na rin naman namin ito kasi hindi naman abusado ang mga sanggol. They were so behave and doesn't cry, if they do, it's time for their food. "About what?" Nagtatakang wika ko pero halata sa tono ng boses ko ang inis sa lalaki. "I'll continue this, go and find out," Sinian said, as he touched my waist. Napatango na lang ako sa sinabi nito at saka tuluyang pinuntahan si Raize na umupo sa lamesa sa loob ng kusina. Malapit lang sa lutuan. "These," Raize said before pointing out several comments from people who we didn't even know. But r
AL CYRIEL's POV: Sa loob nga ng isang linggo, may isang post na kumalat sa Social Media. Post kung saan binabatikos ako dahil sa ginawa kong paggamit sa mga bata para bumalik lang ako kay Red. At marami pang iba na may mga kasamang picture kasama ang tatlo. May edited version pa kung saan pumunta kaming hotel, nakita akong may hawak na sigarily* habang hawak si Zefhan, at kung anu-ano pa na bad images na mas lalong nagpasiklab sa galit ng mga netizens. Alam ko naman na iisa lang ang may alam sa kung saan ba ako nakatira. Maliban sa akin, sa manager ko, sa katulong, at sa tatlo. Si Red lang ang nakikitaan ko na may gawa nito. Alam kong nagbayad siya ng malaking pera para siraan ako sa publiko. Tama siya, maraming nagalit sa akin na mga dating fans ko. Kung anu-ano pang mga pangalan ang tinatawag nila sa akin. May mga ni-me-mention pa sila na mga public affairs para sa kaligtasan ng mga kabataan. Buong linggo na iyon patuloy pa rin ang pag-angat ng fake news sa Social Media. Per
AL CYRIEL'S POV: "Al," tawag ng taong kilalang-kilala ko ang boses, dahil sa aking narinig biglang napantig ang tenga ko. Agaran akong napatayo sa aking pagkakaupo. Nakita ko sa aking harapan ang lalaking may sumbrero. Naka-tshirt lang siya na puti at itim na pantalon. Ilang buwan ko na siyang hindi nakikita simula ng bumalik ako sa mundo na ito. Ngayon ko lang ulit napagmasdan ang kaniyang itsura. Matikas man ang kaniyang mukha, hindi pa rin maitatago ang pagkapayat niya. Hindi tulad noong nagsasama kami na palagi siyang malaman. Pero kung ano man ang pinagkakaabalahan niya noong wala na kami, wala na akong pakealam pa ro'n. I'm now content with my current life. Two kids and the right one for my life, Sinian, and their uncles, with whom I have become friends. Sakto na sa akin ang lahat. Wala na akong dapat pang isipin. Ang hindi ko lang maintindihan ay kung paano nalaman ni Red ang pamamahay ko? "What are you doing here?" Tanong ko rito nang may malamig sa aking tono ng bos
AL CYRIEL'S POV: "Al, are you there?" Tanong ng manager ko sa labas ng bahay ko. After I got discharged from the hospital, I also asked Raize to find me a house that is suitable for us, and for my future family. Ayoko ng manatili sa condo kung saan maraming memories kasama si Red. Napirmahan ko na rin ang divorced paper matapos kong magising. Isang buwan akong walang malay, pero sa mundong iyon humigit anim na taon na ang itinagal ko. Ibang-iba talaga. Umalis na rin ako sa Entertainment Industry dahil gusto kong mag-focus sa pag-aalaga sa mga anak ko. Marami man ang nadismaya sa pag-alis ko, alam kong naiintindihan din nila iyon. Hindi ko pa nasasabi sa kanila ang tunay na dahilan ko, saka na kapag malalaki na ang mga anak ko. Pero kung may pagkakataon man, babalik ako. "Yes? Come in." Unti-unti namang bumukas ang pinto at tumambad sa akin ang payat pero may katangkaran na si Raize. May salamin siya na suot at sa kaniyang kaliwang kamay naman ay cellphone na nakabukas.
AL CYRIEL'S POV: "He's now fine, he need rest. And also he need someone to be with for the time being. You already know what he did back then, so please stay with him." Dinig kong paalala ng doctor kay Raize, ang manager ko. "I'm going." Paalam ng doctor sa amin, napatango na lang ako at maging gan'on din si Raize. Dumating ang ilang minuto na walang nagsasalita sa amin. Ayoko rin namang magsalita. "Are you okay now, Al?" Tanong sa akin ni Raize. Napatango na lang ako. "How did you do that?" Muling usal nito, pero halata na nagdadalawang-isip pa siya sa tanong niya. Siguro ang tinutukoy nito ay ang pagtalon ko sa building dahil lang kay Red. I'm a fool back then, killing myself because of a stupid guy? But I'm happy too, 'cause I've met them. The person I wanted to be with. The person who promised me that he'd come with me. No matter what. All I did was to wait... wait... until they came. "Raize, can you do me a favor..." medyo namamaos kong saad sa lalaki.
AL CYRIEL'S POV: "Daddy, don't you love us?" Naiiyak na tanong sa akin ni Kidlat. "No... I love you. I love you, son. I do!" Gusto kong lumapit, gusto kong yakapin ang mga anak ko. Pero na-stuck lang ako sa direksyon na ito, hindi makagalaw, hindi magawa ang ninanais ko. "Then, why are you leaving us, dad? Why? Why?!" Matapos sabihin ni Zefhan ang lahat, narinig ko na naman ang malakas na palahaw na iyak niya, kasunod din nito ang pag-iyak ng bunso. [... 95% ...96%...] System, you're so d*mn selfish. Why?! Bakit ang bagal ng proseso mo? Bakit mas pinahihirapan mo ako? Nahihirapan kong singhal sa taong ito. Pinapakita sa kaniya kung gaano ako naiinis sa kaniyang ginawa. [... 98%...] "I'm sorry, I'm sorry, sons. Please forgive your father. I'm sorry. Patawad dahil lilisanin ko na ang mundong ito. Mahalin ninyo ang ama at tito ninyo, ibigay ninyo lahat ng atensyon sa kanila. Huwag kayong mawalan ng pag-asa. Sana lumaki kayong marangal at matikas na mga binata." Iyon na
AL CYRIEL'S POV: [ System's activating 1% ... 2% 5%... 27%... 35% ... 50% ... 67% ... 79% ... 86% ... 95% ... 99%...] [System's Complete] [System's Searching For Main Character's Punishment...] [Searching...] [Searching...] [Searching] [Searching Finished] [System: Main Character's Punishment, Returning To The Real World] [System: Punishment Activating...] [System: Denied] [System: Punishment Activating... Denied... Denied... Denied.] [System: Accessing 24 Hours Stay Before Returning...] [System Activated] [System: Main Character's 24 Hours Stay Begins] Habang naririnig ko iyon sa aking ulo, mabilis akong pumanhik sa banyo at doon umiyak nang tahimik. Mahina rin akong nagmamakaawa, nagmamakaawa na bigyan pa ako ng pagkakataon na manatili. Manatili sa tabi nila. Pero wala... Walang nangyari. The System only give me 24 hours to be with them. To be with the people I treasured and loved. Ang unti, ang ikli ng oras, kung alam ko lang na may System