Chapter 4

Ate,” napalingon ako ng marinig ang malamyos na boses ng kapatid ko.

   May matamis na ngiting nakaguhit sa kanyang namumutlang mukha. Nakaupo ito sa kanyang wheelchair habang tulak-tulak ng personal nitong nurse.

“Agatha, ba’t lumabas ka ng kwarto mo. Baka mapagod ka? Dapat ay nagpapahinga ka lang,” nag-aalalang bigkas ko hustong makalapit siya sa akin.

“Okay lang ako, ate. Gusto kong makita kung gaano ka kaganda sa suot mong traje de boda.”

  Mapait akong nangiti. Ngayong araw ang nakatakdang pag-iisang dibdib namin ni Garett. Ang ibang babae ay labis ang nagiging kagalakan kapag dumarating sa ganitong pagkakataon ng buhay. Kabaligtaran iyong ng nadarama ko ngayon. Mas gusto ko pa ngang itim ang kulay ng wedding gown na suotin imbes na puti. Dahil ang puso ko ay mahahalintulad sa isang patay na naghihintay na maihatid sa kanyang libingan.

  Paulit-ulit akong nakiusap kay Mama pero nanatili siyang bingi sa aking hinaing. Ikinulong niya ako sa aking kwarto at ngayong araw na ito lamang pinayagang makalabas.

  “Ate.”

  “Ha?” gulat na sagot ko.

  “Nakikinig ka ba sa akin? Ang sabi ko ang ganda-ganda mo. Sana ay maranasan ko rin ang maikasal ng tulad mo. Pero mukhang imposibleng mangyari dahil sa sakit ko.”

  Nakaramdam ako ng awa para sa sariling kapatid. I reach for her hand and squeezed it.

  “Siyempre! Matutupad ‘yon. Ako pa mismo maghahatid sa’yo sa altar pag ikinasal ka sa lalaking pinapangarap mo,” pang-aalo ko.

   Aside from my stepmother, Agatha is the only family I have. Kahit na mahirapan ako ay gagawin ko ang lahat para sa kanya. Siguro nga ay tama si Mama. Maging misirable man ang buhay ko ay ayos lang basta maging maayos ang buhay ng kapatid ko.

“Gusto mo bang sumama sa simbahan? “alok ko para pasiglahin ang malungkot nitong mata.

  “Gusto ko, ate. Kaya lang ay mahigpit ang bilin na doktor na huwag muna akong lalabas. Kaya dito na lang ako ate. Hihintayin ko na lang ang pagbalik mo.”

  Mukhang epektibo naman ang mga sinabi ko rito dahil bumalik ang ningning sa mga mata nito.

I hugged her first before letting her go back to her room.

   Kasama si Mama ay tumulak na kami patungong simbahan. Nauna ng bumaba ng sasakyan sa akin si Mama.

Naiwan ako sa loob at naghihintay ng senyas mula sa wedding coordinator kung kelan ako bababa.

  “Senyorita, nais po kayong makausap ni Senyorito Garett,” ani sa akin ng driver sabay abot ng cellphone nito.

Bigla ang pag-ahon ng galit sa aking dibdib pagkarinig sa kanyang pangalan.

  “Hello,” nagtitimping sagot ko.

  “Elora, tandaan mo ang usapan natin. Hindi ka na pwedeng umatras. Sa oras na hindi ka tumuloy ay mamamatay ang mahal mong kargador. Hindi sa tinatakot kita. Nagpapaalala lang ako. At isa pa, tandaan mo, nasa mansiyon lang ang kapatid mo. Napapaligiran ng mga bantay. Hindi ka pwedeng tumakas dahil sa oras na gumawa ka ng hindi maganda, dalawang buhay ang mawawala.”

  Nanlamig ako at nanginig sa takot.

  Bago pa ako makasagot ay naputol na ang tawag.

  “Ma’am, baba na po kayo,” boses ng weeding coordinator ang pumukaw sa akin. Nilingon ko ang harap ng simbahan. Kanina ay nakatayo pa roon ang mga bisita at ilang kasama sa wedding entourage. Nakapinid na rin ang malaking pinto ng simbahan.

  Nagpatianod ako. Wala na ang atensyon ko sa nangyayari. Gusto kong tumakbo palayo pero hindi ko magawa. Gusto kong labanan si Garett pero hindi ko magawa. Gusto kong umiyak pero tila nanunuyong ilog ang aking mga mata.

  May ibinilin pa sa akin ang babaeng coordinator bago niya ako iniwang mag-isa. Yumuko ako at pumikit. Kung sana ay may iba pang paraan, sana hindi ako naiipit ngayon sa sitwasyong meron ako.

  “Elora…”

   Akala ko guni-guni ko lamang pero pagdilat ko ng aking mata ay nakita ko si Marcus na nakatayo sa aking harapan.

   Napahigpit ang hawak ko sa pumpon ng bulaklak na tangan habang ang puso ko ay di maawat sa malakas na pagtibok. Hindi ako nagsalita habang pinapasadahan siya ng tingin.

   Nanlalalim ang mata at magulo ang buhok habang ang mata ay puno ng sakit. Hindi ko halos matagalan ang nakikitang anyo nito.

  “Elora, huwag ka ng tumuloy. Sumama ka na sa akin. Sabay tayong lumayo. Sa akin ka magpakasal.”

  Gumuhit ang hapdi sa aking lalamunan at nanubig ang aking mata. I would want to but I can’t.

Umiling ako at malamig ang tinging ipinukol sa kanya.

  “Hindi pwede, Marcus. Ikakasal na ako. Iba na lang ang alukin mo,” matigas na sagot ko kahit ang totoo ay nanlalambot ang tuhod ko.

  “Parang awa mo na, Elora. Huwag mong gawin sa akin ‘to. Mahal na mahal kita.”

  Mahal na mahal din kita, Marcus kaya ko ito ginagawa.

  “Anong kailangan kong gawin para kumbinsihin kang sumama sa akin?”

    Gusto ng kumawala ng hikbi mula sa akin.

   “Isandaang milyon. Kung mabibigyan mo ako ngayon ng ganoong kalaking halaga ay sasama ako sa’yo,” walang kagatol-gatol kong bigkas kahit na ang aking labi ay nangangatal na.

   Marcus stared at me with pure disbelief in his eyes.

   “Wala akong ganyang kalaking halaga.”

  “ Kung gayon, umalis ka na at kalimutan mo ako. Ginagambala mo na ako masyado sa kasal ko. Umalis ka na bago ka pa makita ng magiging asawa ko. Ayoko ng gulo kaya kung pwede lang, lumayas ka n rito.”

    Mula sa pagkabigla ay napalitan ng poot na may halong sakit ang nabanaag kong emosyon sa kanyang mata.

   “Akala ko ay totoong mahal mo ako. Mali pala ako. Mukhang tulad sa mama mo ay pera pa rin talaga ang mahalaga sa’yo. Sinayang mo ang pag-ibig ko sa’yo!” puno ng hinanakit niyang sambit bago bagsak ang mga balikat na tinalikuran niya ako.

   Gusto ko siyang habulin o aluin pero ang mga paa ko ay walang lakas na tila napako na sa kinatatayuan.

  Watching him step away from me full of hatred makes me wants to take back every daggering words I have spoken. Pero mas maigi na ang ganito para sa kaligtasan mo, mahal ko.

   My heart is aching so much that I could feel it wanting to explode. Pero biglang bumukas ang enggrandeng pinto ng simbahan. Mabuti na lamang at may takip na mahabang belo ang aking mukha. No one will see nor notice my miserable state. Marahan akong lumakad habang pilit ang ngiting nakapaskil sa labi. L look straight into the altar, to the figure that is crucified in the cross while silently praying for a miracle that would end my journey of pain and misery.

    At tila nga isang himala na sinagot agad ang aking panalangin.

   Umalingawngaw ang sunod-sunod na putok mula sa labas ng simbahan.

  Napapihit ako paharap sa aking pinanggalingan. I saw Garett’s men exchanging gun fire with the police. Hindi ako agad nakagalaw. Namalayan ko na lamang ang malakas na pagtawag ni Mama sa pangalan ko kasunod ng pagbagsak nito sa aking bisig. Then hot red liquid flow down from her back that it quickly scattered to long skirt of my wedding gown. Nanginginig ang mga kamay na hinanap ko ang pinagmumulan ng umagos na dugo para sana ay pigilan ito sa patuloy na pagbulwak.

  “Elora…” naghahabol ng hiningang tawag ni Mama sa akin.

  “Dadalhin kita sa ospital, Mama.”

  She heaved out a deep sighed trying to prolong her breath.

  “Si Agatha…m-mangako ka, h-huwag mong pababayaan ang k-kapatid mo… mangako ka…”

  Tumango-tango ako.

   “Opo, pangako!” sagot ko.

   “ Patawarin mo ako , Elora…m-mahal na mahal ko k-kayo ni Agatha…” matapos ay umubo si Mama kasabay ng paglabas ng kulay pulang likido sa kanyang bibig. Isang huling sagap ng hangin bago pumikit ang kanyang mga mata at tuluyan nalagutan ng hininga.

    Then, the next thing I remember, I was screaming so loud while everyone around me turns into a chaos.