Brent's POV.Napakalamig ng hangin nang lumabas kami ni Bella mula sa restaurant. Tahimik lang siyang naglakad sa tabi ko, pero ramdam ko ang bigat ng damdamin niya sa bawat hakbang. Hindi man niya sabihin nang direkta, alam kong apektado pa rin siya sa pagkikita nilang muli nina Danica at Gabriel. Hindi iyon isang bagay na madali niyang matatakasan.Nang marating namin ang kotse, agad siyang pumasok at isinara ang pinto nang may kaunting diin. Pinagmasdan ko siya sandali bago ako sumakay sa driver’s seat.Tahimik. Masyadong tahimik.Sa paningin ng iba, baka isipin nilang pagod lang siya, pero ako? Alam kong may bumabagabag sa kanya.Pinaandar ko ang sasakyan, pero hindi pa man kami nakakalayo, narinig ko na ang mahina niyang paghikbi.Napakapit ako sa manibela, bahagyang napapikit.Ayokong makita siyang umiiyak."Bella," mahina kong tawag.Hindi siya sumagot.Napatingin ako saglit sa kanya, at kitang-kita ko kung paano niya hinayaan ang luha niyang bumagsak sa pisngi niya. Mahigpit n
Brent's POV Maingat kong inakay si Bella papasok sa silid niya, pilit pinipigilan ang tawa habang kung anu-ano na lang ang lumalabas sa bibig niya."Bakit ba ang dami mong sinasabi?" natatawang tanong ko habang sinusuportahan ang katawan niyang halos hindi na makatayo ng maayos."Because…" Lumingon siya sa akin, namumungay ang mga mata. "Dapat mo akong pakinggan!""Okay, I’m listening," sagot ko, pero halos hindi ko na maintindihan ang sinasabi niya."Kasi, Brent…" Pumikit siya saglit at parang nag-iisip ng malalim. "Ikaw ang pinaka-annoying na taong nakilala ko sa buong buhay ko!"Napahinto ako, sabay napakunot-noo. “Wow. I feel so honored.”Nagtaas siya ng isang daliri sa harap ko. "Pero…" Bumuntong-hininga siya, saka ngumiti. "Nakakatuwa ka rin minsan."Napangiwi ako. "Minsan lang?""Oo, minsan lang." Tumawa siya ng mahina. "Pero ngayon… siguro, mga twice."Napailing ako, patuloy siyang inalalayan hanggang sa marating namin ang kama niya. Inihiga ko siya nang dahan-dahan, pero bag
Bella's POV Napapikit ako habang pinipigilan ang sarili kong mapahinga nang malalim.Sa harapan ko, nakatayo si Mommy at si Daddy, parehong may nakapamulsa at seryosong tingin sa akin. Sa tabi nila, parang batang tahimik na naghihintay si Brent, pero alam kong sa loob-loob niya, natatawa na siya sa sitwasyon ko ngayon."Bella," panimula ni Mommy, "wala namang masama kung subukan mong makasama si Brent nang mas matagal. Hindi naman masamang lalaki 'yan.""Ma, hindi naman ako nagsabing masamang tao siya," sagot ko, pilit na inuunawa kung bakit ba parang ang dali lang para sa kanila na i-push ako kay Brent."Anak, hindi ka na bumabata," dagdag ni Daddy. "Kailan mo pa balak kilalanin si Brent kung lagi mong lalayuan?"Napabuntong-hininga ako."At saka," dagdag pa ni Mommy, this time may kasamang nakakalokong ngiti, "maganda ang lugar. Sa rest house ng mga Cordova sa Palawan. Fresh air. Good food. Tahimik. Romantic. Hindi ka ba nae-excite?"Tumawa ako nang walang gana. "Romantic? Ma, ang
Bella's POV Maaga akong nagising sa kwartong inilalaan sa akin ni Brent sa rest house nila. Kahit pa pilit kong ipinaalala sa sarili kong wala akong balak mag-enjoy sa trip na ‘to, hindi ko mapigilang humanga sa tanawin mula sa balcony. The sun was rising over the crystal-clear waters, and the salty breeze was refreshing against my skin.Pero bago pa ako makapag-moment ng tuluyan, may kumatok sa pintuan ko.Knock. Knock."Bella, get up. May pupuntahan tayo."Napairap ako. "Brent, hindi pa ako nag-aalmusal.""Hindi rin ako kumain," sagot niya. "Pero kung ayaw mong mahuli sa itinerary natin, mas mabuting bumangon ka na."Umiling na lang ako bago tuluyang bumangon at nag-ayos.Paglabas ko ng villa, naghihintay na si Brent sa labas, nakasandal sa isang buggy. He looked effortlessly cool in his white linen shirt, sleeves rolled up, and a pair of beige shorts. Nakasuot din siya ng dark sunglasses, pero kahit natatakpan ang mga mata niya, alam kong may pang-aasar na naman siyang iniisip."R
Bella's POV Muli akong napatingin kay Brent.Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang hawakan sa braso para pigilan siya, o hayaan siyang ilabas ang matagal nang kinikimkim niyang sakit.Parang naninikip ang dibdib ko sa bigat ng sitwasyon.Ngayon ko lang nakita ang totoong lalim ng sugat na iniwan ng babaeng ito sa kanya.Si Claudia ay tahimik lang na nakatayo sa harap namin, namumula ang mga mata, para bang gustong ipaliwanag ang sarili pero hindi alam kung paano magsisimula."I never meant to hurt her," mahina niyang sabi, pero halatang hirap na hirap siyang bitawan ang mga salitang iyon.Biglang bumigat ang paligid."Pero nasaktan siya, Claudia," malamig na sagot ni Brent. "At hindi lang siya. Nawala siya. Dahil sa’yo, hindi na siya bumalik."Napasinghap ako.Hindi ko alam kung paano ko hahawakan ang sitwasyong ito. Hindi ko rin alam kung paano ako dapat mag-react.Ang alam ko lang ay hindi lang ito ordinaryong away ng dating magkasintahan.Ito ay sugat ng nakaraan na hindi pa gumag
Luna’s POVNapalingon ako sa cellphone ko nang mapansing may tumatawag. Agad kong sinagot ang tawag nang makita ko ang pangalan ng aking pinsan na si Cara.“Luna, nasaan ka?” Nanginginig ang boses ni Cara.“Papunta na ako riyan sa ospital. Katatapos lang ng training namin. Bakit?” Uminom ako ng tubig. Katatapos lang ng training ko. Kaunting tiis na lang, magiging ganap na akong flight attendant. Bumuntong-hininga ako nang mapagtantong may posibilidad na makakahinto ako sa training namin kapag lumubo na ang tiyan ko. Dalawang buwan na akong buntis. Hindi pa alam ng mga pamilya namin ni Alexus ang tungkol sa pagbubuntis ko dahil pareho kaming natatakot sa magiging reaksiyon nilang lahat.Malaki ang tiwalang binigay nila sa amin na magtatapos kami sa pag-aaral at makakamit namin ang pangarap naming mga trabaho. Iniisip ko rim si Mama. May sakit siya sa puso at kasalukuyan siyang naka-confine ngayon sa isang public hospital. Habang ako naman ay working student at umaasa lang sa schola
Luna’s POVNanatili lang ako sa labas ng silid ni Mama. Nawalan ako ng lakas magpakita nang makita ko siyang kumakain habang masayang kinakausap ng pinsan kong si Nadine. Nag-text si Cara sa akin kanina habang pabalik ako sa ospital. May date daw siya at dumating na si Nadine, na papalit muna sa kaniya. Tumayo ako nang mapansin ang pagbukas ng pinto. Nakita kong lumabas si Nadine. “Nandito ka na pala. Kumusta ang practice ninyo?” tanong niya sa akin. “Katatapos lang kumain ni Tita Yassi ng hapunan. Hinahanap ka niya at si Tito James.” Hindi ako umimik. Nanatili lang akong nakatitig sa sahig. Masyadong magulo ang isipan ko ngayon. Buntis ako at hindi ko alam kung paano aaminin kay Mama.Napatay ni Papa ang ama ni Alexus at nagnakaw siya sa bangko. “Ayos ka lang ba?” nag-aalalang tanong ni Nadine sa akin. Hinawakan niya ang aking noo. “Magbihis ka muna dahil basang-basa ka sa ulan. Dinalhan kita ng ekstrang damit.” Tumango ako. Ngayon ko lang napansin na basang-basa pala ako sa u
Luna’s POVFive years later… Ang lambot ng upuan sa crew station ay halos hindi ko na maramdaman. Sa kabila ng pagod mula sa biyahe, ang puso ko ay puno ng pananabik. Sa bawat segundo ng pagbaba ng eroplano, parang mas umiikli ang distansya ko sa anak ko. “Cabin crew, prepare for landing,” sabi ng captain mula sa cockpit. Tumayo ako, sinigurong nakasarado ang overhead bins at nakaayos ang mga pasahero. Lahat ay tila abala sa kani-kaniyang ginagawa, ngunit ang utak ko ay nakatuon lang sa iisang bagay—ang yakapin si Bella. Nilingon ko ang bintana. Ang mga ilaw ng lungsod sa gabi ay parang alahas na nakahiga sa kadiliman. Malapit na talaga. Naramdaman ko ang bahagyang pag-iling ng eroplano habang bumaba ito nang tuluyan. “Ma’am, are we almost there?” tanong ng isang pasaherong nanay na may dalang sanggol. Ngumiti ako sa kaniya, ang ngiting puno ng sariling pangungulila. “Yes, Ma’am. Just a few more minutes,” sagot ko. Sana nga ganito rin kabilis ang lahat—ilang minuto na
Bella's POV Muli akong napatingin kay Brent.Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang hawakan sa braso para pigilan siya, o hayaan siyang ilabas ang matagal nang kinikimkim niyang sakit.Parang naninikip ang dibdib ko sa bigat ng sitwasyon.Ngayon ko lang nakita ang totoong lalim ng sugat na iniwan ng babaeng ito sa kanya.Si Claudia ay tahimik lang na nakatayo sa harap namin, namumula ang mga mata, para bang gustong ipaliwanag ang sarili pero hindi alam kung paano magsisimula."I never meant to hurt her," mahina niyang sabi, pero halatang hirap na hirap siyang bitawan ang mga salitang iyon.Biglang bumigat ang paligid."Pero nasaktan siya, Claudia," malamig na sagot ni Brent. "At hindi lang siya. Nawala siya. Dahil sa’yo, hindi na siya bumalik."Napasinghap ako.Hindi ko alam kung paano ko hahawakan ang sitwasyong ito. Hindi ko rin alam kung paano ako dapat mag-react.Ang alam ko lang ay hindi lang ito ordinaryong away ng dating magkasintahan.Ito ay sugat ng nakaraan na hindi pa gumag
Bella's POV Maaga akong nagising sa kwartong inilalaan sa akin ni Brent sa rest house nila. Kahit pa pilit kong ipinaalala sa sarili kong wala akong balak mag-enjoy sa trip na ‘to, hindi ko mapigilang humanga sa tanawin mula sa balcony. The sun was rising over the crystal-clear waters, and the salty breeze was refreshing against my skin.Pero bago pa ako makapag-moment ng tuluyan, may kumatok sa pintuan ko.Knock. Knock."Bella, get up. May pupuntahan tayo."Napairap ako. "Brent, hindi pa ako nag-aalmusal.""Hindi rin ako kumain," sagot niya. "Pero kung ayaw mong mahuli sa itinerary natin, mas mabuting bumangon ka na."Umiling na lang ako bago tuluyang bumangon at nag-ayos.Paglabas ko ng villa, naghihintay na si Brent sa labas, nakasandal sa isang buggy. He looked effortlessly cool in his white linen shirt, sleeves rolled up, and a pair of beige shorts. Nakasuot din siya ng dark sunglasses, pero kahit natatakpan ang mga mata niya, alam kong may pang-aasar na naman siyang iniisip."R
Bella's POV Napapikit ako habang pinipigilan ang sarili kong mapahinga nang malalim.Sa harapan ko, nakatayo si Mommy at si Daddy, parehong may nakapamulsa at seryosong tingin sa akin. Sa tabi nila, parang batang tahimik na naghihintay si Brent, pero alam kong sa loob-loob niya, natatawa na siya sa sitwasyon ko ngayon."Bella," panimula ni Mommy, "wala namang masama kung subukan mong makasama si Brent nang mas matagal. Hindi naman masamang lalaki 'yan.""Ma, hindi naman ako nagsabing masamang tao siya," sagot ko, pilit na inuunawa kung bakit ba parang ang dali lang para sa kanila na i-push ako kay Brent."Anak, hindi ka na bumabata," dagdag ni Daddy. "Kailan mo pa balak kilalanin si Brent kung lagi mong lalayuan?"Napabuntong-hininga ako."At saka," dagdag pa ni Mommy, this time may kasamang nakakalokong ngiti, "maganda ang lugar. Sa rest house ng mga Cordova sa Palawan. Fresh air. Good food. Tahimik. Romantic. Hindi ka ba nae-excite?"Tumawa ako nang walang gana. "Romantic? Ma, ang
Brent's POV Maingat kong inakay si Bella papasok sa silid niya, pilit pinipigilan ang tawa habang kung anu-ano na lang ang lumalabas sa bibig niya."Bakit ba ang dami mong sinasabi?" natatawang tanong ko habang sinusuportahan ang katawan niyang halos hindi na makatayo ng maayos."Because…" Lumingon siya sa akin, namumungay ang mga mata. "Dapat mo akong pakinggan!""Okay, I’m listening," sagot ko, pero halos hindi ko na maintindihan ang sinasabi niya."Kasi, Brent…" Pumikit siya saglit at parang nag-iisip ng malalim. "Ikaw ang pinaka-annoying na taong nakilala ko sa buong buhay ko!"Napahinto ako, sabay napakunot-noo. “Wow. I feel so honored.”Nagtaas siya ng isang daliri sa harap ko. "Pero…" Bumuntong-hininga siya, saka ngumiti. "Nakakatuwa ka rin minsan."Napangiwi ako. "Minsan lang?""Oo, minsan lang." Tumawa siya ng mahina. "Pero ngayon… siguro, mga twice."Napailing ako, patuloy siyang inalalayan hanggang sa marating namin ang kama niya. Inihiga ko siya nang dahan-dahan, pero bag
Brent's POV.Napakalamig ng hangin nang lumabas kami ni Bella mula sa restaurant. Tahimik lang siyang naglakad sa tabi ko, pero ramdam ko ang bigat ng damdamin niya sa bawat hakbang. Hindi man niya sabihin nang direkta, alam kong apektado pa rin siya sa pagkikita nilang muli nina Danica at Gabriel. Hindi iyon isang bagay na madali niyang matatakasan.Nang marating namin ang kotse, agad siyang pumasok at isinara ang pinto nang may kaunting diin. Pinagmasdan ko siya sandali bago ako sumakay sa driver’s seat.Tahimik. Masyadong tahimik.Sa paningin ng iba, baka isipin nilang pagod lang siya, pero ako? Alam kong may bumabagabag sa kanya.Pinaandar ko ang sasakyan, pero hindi pa man kami nakakalayo, narinig ko na ang mahina niyang paghikbi.Napakapit ako sa manibela, bahagyang napapikit.Ayokong makita siyang umiiyak."Bella," mahina kong tawag.Hindi siya sumagot.Napatingin ako saglit sa kanya, at kitang-kita ko kung paano niya hinayaan ang luha niyang bumagsak sa pisngi niya. Mahigpit n
Bella's POV Nakatitig lang ako sa screen ng cellphone ko habang tumutunog ang tawag ni Mommy. I knew I had no choice but to answer it. Kahit pa pakiramdam ko, wala na akong ibang naririnig kundi ang pintig ng sariling puso kong puno ng inis at pangamba.Napabuntong-hininga ako bago ko tuluyang sinagot."Mom?""Bella, hija," bungad ng ina ko, ang tono ay pormal pero may bahid ng awtoridad—isang klase ng boses na alam kong hindi puwedeng pagtanggihan. "May family dinner tayo mamayang gabi. You need to come, at isama mo si Brent."Napapikit ako habang napakuyom ang isang kamay. Sa dami ng taong puwede kong isama, bakit kailangang si Brent?"Mom, I don't think—""Bella," putol ng Mommy ko, mas lalong tumalim ang tono. "This is not up for discussion. I already told everyone that you’re bringing Brent. You will be there, understood?"Napakagat ako sa labi. Sa loob-loob ko, gusto kong sumigaw. Bakit ba itinutulak ako ng pamilya ko sa lalaking halos hindi ko kilala? Pero kahit anong galit a
Bella's POV Mas bumigat ang ekspresyon ni Gabriel. “I know, and I’m sorry. Pero hindi gano’n kasimple ang lahat.” Natawa ako, pero puno ng pait. “Gano’n ba? At ano namang komplikasyon ang pinagsasabi mo? Dahil wala akong oras sa 'yo? Dahil mas pinili kong mag-focus sa career ko kaysa sa 'yo?” He didn’t respond. Instead, he just sighed and ran a hand through his hair. Tumingala ako, pinipigilan ang pag-apaw ng emosyon. Hindi ko ito hahayaang maging drama scene. Hindi ko ibibigay kay Gabriel ang kapangyarihang saktan ulit ako. “So that’s it?” I asked, my voice was cold. “Dumating ka lang para sa isang ‘I’m sorry’? Para sabihin sa akin na hindi ito ang iniisip ko? You want to ease your guilt, is that it?” “Bella, please—” “No.” Tumayo ako nang tuwid, hinigpitan ang kapit sa braso ko. “Tapos na tayo, Gabriel. And I don’t care about your excuses anymore.” Tahimik lang siyang nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung nasaktan siya sa sinabi ko, pero wala na akong pakialam. I turned ar
Bella's POV "Mauna ka nang umuwi, Brent. May duty pa ako." Mabilis kong sinabi iyon habang inaayos ang ID ko. Kailangan kong bumalik sa rounds ko, at wala akong balak makipagtagisan ng tingin sa kanya sa loob ng ospital na ito. Tumikhim siya, tila hindi sang-ayon. “Sigurado ka? Pwede kitang hintayin.” Umirap ako. “Kaya ko na ang sarili ko. Hindi ko kailangan ng yaya.” Nagtaas siya ng kilay pero hindi na nagsalita pa. Ipinatong niya lang saglit ang kamay niya sa likod ko bago siya tumalikod para umalis. I was about to head to the nurse’s station when— "Aba, aba! Sino 'yang pogi mong kasama, iha?" Napapikit ako nang mariin sa malakas na boses ng tiyahin kong si Brielle. She was my father’s elder sister—isang retired nurse na ngayon ay namamahala ng ospital. Kilala siya sa pagiging straightforward, at walang filter ang bibig. “Tita Brielle,” mahina kong sabi habang dinadama ang paparating na kahihiyan. "Hindi mo naman ako pinapakilala sa fiancé mo," aniya, malakas ang boses at
Bella's POV Nagising ako sa tunog ng malakas na ringtone ng cellphone ko. Halos mabulunan ako sa pagbangon habang kinakapa ang phone sa gilid ng kama.“Hello?” garalgal pa ang boses ko.“Bella! Nasa’n ka? Emergency case ‘to—kailangan ka namin sa operating room ASAP!”Agad akong natauhan sa sigaw ng isang resident doctor mula sa kabilang linya.“Oh, my god. On my way!”Napabalikwas ako ng bangon, hindi na ininda ang bigat ng katawan ko matapos ang stress kahapon.Shit. Late na ako.Dali-dali akong nag-ayos. Isang mabilisang hilamos, suklay, at pagkuha ng bag ang ginawa ko bago nagmamadaling bumaba.Pagdating ko sa sala, bumungad sa akin si Brent, nakaupo sa sofa at nakatutok sa balita sa TV. Kahit sa simpleng gray na shirt at sweatpants, hindi maitatangging nakakainis pa rin ang pagiging composed niya. Samantalang ako, mukhang sabog.“Brent, may emergency case ako—”“Hindi mo ba balak maligo?” putol niya, hindi man lang nilingon ako.Napangiwi ako.“Wala na akong oras! Kailangan kong