Please like, comments, gem votes, and rate this book. Thank you!
Luna’s POV Madilim na ang langit nang umalis kami sa Malate. Tahimik lang ako habang nakatingin sa labas ng bintana ng sasakyan ni Alexus. Ang ilaw ng mga poste at ang liwanag mula sa mga establisyemento ay naglalaro sa aking paningin, pero wala akong ibang makita kundi ang repleksyon ng sarili ko sa salamin—malungkot, pagod, at litong-lito. Sa tabi ko, si Alexus ay nakatutok sa pagmamaneho, ang mukha niya’y seryoso at walang emosyon. Pero kahit hindi siya nagsasalita, ramdam ko ang bigat ng presensya niya. Napabuntong-hininga ako. “Dapat na siguro akong umuwi,” mahina kong sabi. Hindi siya tumugon agad. Ilang sandali pa bago siya sumagot. “Bukas na.” Napatingin ako sa kanya. “Anong ibig mong sabihin?” Hindi siya tumingin sa akin. “Hindi kita ihahatid sa apartment mo ngayong gabi.” Napalunok ako. “Alexus, hindi na kita problema. Hindi mo kailangang—” Bigla siyang lumiko sa isang private road. Hindi ito ang daan papunta sa bahay ko. “Alexus—” “Hatinggabi na, Luna,” m
Luna’s POV Maagang nagising ang diwa ko, pero hindi ang katawan ko. Malagkit pa ang talukap ng mga mata ko habang nakahiga ako sa malambot na kama, pilit na iniintindi kung nasaan ako. Ilang segundo pa bago ko naalala ang nangyari kagabi—ang hindi ko planadong pananatili sa bahay ni Alexus, ang tensyonadong usapan namin sa kusina, at ang kanyang mga salitang paulit-ulit na umaalingawngaw sa isipan ko. Napabuntong-hininga ako at pilit na bumangon. Mas maigi pang umalis ako bago siya magising. Ayoko nang lumalim pa ang gulo. Dali-dali akong bumangon at inayos ang sarili ko. Paglabas ko ng kwarto, tahimik pa rin ang buong bahay. Walang kahit anong tunog—walang yapak, walang kaluskos. Naglakad ako patungo sa sala, balak kong lumabas nang hindi nagpapaalam. Pero bago ko pa maabot ang pintuan, may malalim na boses na pumigil sa akin. "At saan ka pupunta nang hindi nagpapaalam?" Napakurap ako at dahan-dahang lumingon. Si Alexus. Nakatayo sa may hagdan, suot ang isang itim na c
Luna's POV Bahagyang nagdilim ang tingin niya. “Tapos na?” Inilapit niya ang mukha niya sa akin, hanggang sa halos magtagpo ang mga paningin namin. “Hindi ba dapat ako ang mas may karapatang magsabi niyan? Hindi ba dapat ako ang magdedesisyon kung kailan matatapos ang lahat ng ito?” Napaurong ako. “Alexus…” Pinagmasdan niya ako, at sa unang pagkakataon, kitang-kita ko ang sakit sa mga mata niya. Hindi na galit. Hindi na poot. Kung 'di isang lalaking hindi pa rin matanggap na ang babaeng minahal niya ay hindi na bumalik sa kanya. Humakbang siya palayo, tila pinipilit pigilan ang sarili niya. Ilang segundo siyang hindi nagsalita, bago siya huminga nang malalim at muling hinarap ako. “Alam mo ba kung ano ang pinakamasakit, Luna?” Napakurap ako. Ngumiti siya—isang pilit na ngiti na mas lalong bumigat sa dibdib ko. “Na kahit limang taon na ang lumipas, hindi ko pa rin kayang ituring kang isang estranghero.” Napasinghap ako. At sa huling pagkakataon, tumal
Luna's POV Kinabukasan, maaga akong nagising, pero hindi dahil sa alarm clock ko kung 'di dahil sa bigat ng iniisip ko. Hindi ko pa rin matanggap ang sitwasyon ko—ang pagiging sunod-sunuran sa isang lalaking may matinding galit sa akin. Pero may magagawa ba ako? Pumasok ako sa banyo at mabilis na nag-shower, pilit na binabaling ang isip ko sa ibang bagay. Pero kahit anong pilit kong huwag isipin si Alexus, bumabalik pa rin siya. Kagabi, matapos ang pag-uusap namin sa text, hindi ako nakatulog nang maayos. Ano ang ibig sabihin ng banta niya? Ano ang gagawin niya kung hindi ako sumipot? At mas mahalaga, bakit siya biglang may pakialam sa problema ko? Pagkatapos kong magbihis, tinungo ko ang kwarto ni Bella. Mahimbing pa rin siyang natutulog, kaya’t marahan ko siyang hinalikan sa noo bago lumabas ng apartment. Alas-nuebe y medya ng umaga nang makarating ako sa gusali ng Del Fuego Aviation, ang kompanya ng pamilya ni Alexus. Malaki at moderno ang building, isang patuna
Luna’s POVNagpatuloy ang katahimikan sa pagitan namin. Tanging maririnig lang sa opisina ang marahang tiktak ng wall clock na nasa likod ni Alexus.Mabigat ang pakiramdam ko—hindi lang dahil sa presensya niya kundi dahil sa alok niyang hindi ko alam kung isang tulong o isang bitag.Personal flight attendant?Gusto kong matawa. Gusto kong isipin na nagbibiro lang siya. Pero ang lalim ng titig niya, ang seryosong anyo ng mukha niya—lahat ng iyon ay nagsasabing wala siyang sinasabi na hindi niya kayang panindigan.Bumuntong-hininga ako at pinilit ang sarili kong huwag panghinaan ng loob.“Huwag mong sabihin sa akin na gusto mong ako ang sumama sa mga private flights mo?” pilit kong nilagyan ng katatawanan ang boses ko, pero ni hindi siya ngumiti.“Hindi ko gusto.” Malamig ang sagot niya. “Gusto ko, wala kang choice kung 'di tanggapin.”Napanganga ako. “Seriously, Alexus? Hindi mo na ako pagmamay-ari para utusan kung saan ako pupunta.”Ngumiti siya. Isang nakakalokong ngiti na lalong nag
Luna’s POV Mula sa opisina ni Alexus hanggang sa parking lot ng airport, wala akong ibang naririnig kung 'di ang mga bulungan ng crew at piloto tungkol sa balita na kumakalat—ang pagiging personal flight attendant ko para kay Alexus. Hindi ko alam kung paano nila nalaman agad, pero alam kong mabilis kumalat ang tsismis sa industriya namin. At mas lalo lang lumalala dahil sa mga taong tulad ni Stephanie na tila sabik na makita akong bumagsak. Isang linggo lang ang ibinigay sa akin ni Alexus para maghanda sa bagong tungkulin ko. Isang linggo lang bago magsimula ang mga private flights namin. At sa loob ng isang linggong ‘yon, kailangan kong ihanda ang sarili ko—hindi lang sa trabaho kung 'di sa emosyon kong pilit kong ikinukulong. Bago ko pa man maisipang umalis, biglang nag-ring ang cellphone ko. Napakunot-noo ako nang makita ang pangalan sa screen. Tita Rosa. Agad akong sumagot. “Hello, Tita?” “Luna, hija. Nasa trabaho ka ba?” may halong pag-aalala ang boses ng tiyahi
Luna's POV Isang segundo siyang tumitig sa akin bago siya lumapit nang tuluyan. Hanggang sa ang pagitan namin ay halos isang hakbang na lang. Ang amoy ng kanyang pabango, ang presensya niya—lahat ng ito ay parang unos na muling bumalot sa akin. At sa unang pagkakataon, bumaba ang boses niya. "Alam mong ikaw lang ang gusto kong pahirapan, Luna." Napasinghap ako. Ang init ng hininga niya ay lumapat sa pisngi ko, at sa kabila ng matalim niyang mga salita, hindi ko maiwasan ang panginginig ng buo kong katawan. "Hindi mo ba naisip ‘yon?" may bahid ng panunuya sa boses niya. "Kahit gaano kita kamuhian, Luna, mas gusto kong makita kang nandito—sa tabi ko. Dahil sa ganitong paraan, masisiguro kong hindi ka makakatakas." Parang biglang sumikip ang puso ko. Ang sakit sa dibdib ko ay mas lalo pang lumalim. Dahil kahit sa gitna ng mga masasakit niyang salita, kahit sa galit niya—may isang bagay akong natitiyak. Hindi niya pa rin ako kayang bitiwan. Nang makaalis ako sa briefing roo
Luna's POV Pagkapasok ko sa bahay, agad kong isinara ang pinto at sumandal dito. Malakas ang pintig ng puso ko at hindi ko alam kung dahil ba iyon sa kaba o sa inis. "Hindi ako naniniwala na hindi mo pa rin ako mahal, Luna." Parang sirang plaka na umuulit sa isip ko ang mga salitang iyon. Napahawak ako sa dibdib ko, pilit pinapakalma ang sarili. Hindi. Hindi na ako dapat naaapektuhan sa kaniya. Mula sa kwarto ni Bella, naririnig ko ang mahina niyang hilik. Dahan-dahan akong lumapit at pinihit ang pinto. Sa loob, mahimbing na natutulog ang anak ko, niyayakap ang paborito niyang stuffed toy. Ang mahinang ilaw mula sa lampshade ang nagsilbing tanglaw sa inosenteng mukha niya. Dahan-dahan akong lumapit at umupo sa gilid ng kama. Pinagmasdan ko siya. Si Bella—ang pinakamahalagang tao sa buhay ko. Siya ang dahilan kung bakit ako lumalaban. Siya ang dahilan kung bakit hindi ako puwedeng bumalik sa nakaraan. Pero bakit? Bakit kahit anong gawin ko, hindi ko pa rin kayang takasan ang ani
Brent's POV Habang masaya silang nagkukuwentuhan sa ilalim ng araw sa tabi ng beach dito sa Batangas, palihim akong lumayo. Sa isang mas liblib na bahagi ng resort, kinuha ko ang cellphone ko at nag-dial. “Siguraduhin mong maibigay ang gamot kay Gabriel. Low dosage lang muna. Enough para hindi siya tuluyang manghina, pero sapat para mag-regain siya ng strength,” mahina kong sabi sa kausap. “Hindi ba delikado?” tanong ng kabilang linya. “Hindi kung tama ang dose. Gusto ko lang makabawi siya. Hindi ito tungkol sa kanya. Ito ay tungkol kay Bella. I want her to see that I’m not the kind of man who lets personal grudges get in the way of someone’s healing. Kahit pa siya ang dahilan ng lahat ng sakit ng kapatid ko… at ng pagkawasak ng maraming bagay.” “Noted, Doc. I’ll handle it carefully.” Binaba ko ang tawag at saglit na napatingin sa langit. There was something about the way the clouds moved—slow, unhurried, just like how I wished time would go when I’m with her. Pagbalik ko sa c
Bella's POV Tahimik ang buong bahay nang magising ako kinabukasan. Ang sikat ng araw ay mahinhing dumadaloy sa puting kurtina ng silid, halos parang yakap ng isang ina na pilit kang pinapakalma. Ngunit sa kabila ng ginhawang iyon, nanatili pa rin ang bigat sa dibdib ko—isang uri ng pagod na hindi kayang lunasan ng tulog o katahimikan. Bumaba ako nang marinig ko ang mahinang tunog ng kubyertos mula sa dining area. Ang aroma ng mainit na kape at freshly toasted bread ay agad na pumasok sa ilong ko. Pagliko ko sa kusina, bumungad si Brent—naka-apron, may hawak na kutsara habang tinitikman ang sauce ng niluluto niyang omelette. Sandali akong natigilan. Hindi ko inaasahan na sa kabila ng lahat, magagawa pa rin niyang ngumiti ng ganoon ka-payapa. Parang hindi kami kailanman nag-away, parang wala siyang tinagong lihim na kailanma au sumira sa tiwala ko. “Good morning,” bati niya, sabay turo sa pagkain sa mesa. “I made breakfast. You barely ate last night.” Hindi ko siya sinagot. Dahan-da
Bella's POV Madaling araw na. Tahimik ang paligid ng ospital, tanging huni lamang ng mga kuliglig at mahinang tunog ng mga sasakyang dumaraan ang maririnig sa labas. Halos mag-collapse na ang katawan ko sa pagod, pero mas mabigat pa rin sa dibdib ko ang laman ng isip ko. Habang inaayos ko ang mga gamit ko sa locker room, sumagi sa isip ko ang mukha ni Gabriel—mas maamo na ngayon, mahina pa rin ang katawan, pero unti-unti nang bumabalik ang lakas. Araw-araw ko siyang tinitingnan, binabantayan, sinisiguradong maayos ang gamot niya, ang pagkain niya, ang physical therapy. Ginagawa ko lahat, hindi para sa kanya kundi para sa sarili kong prinsipyo bilang doktor. Hindi ko pa rin kinakausap si Brent. Kahit araw-araw niya akong sinusundo. Kahit ilang beses na siyang nakiusap. Kahit nararamdaman ko na ang paninikip ng dibdib tuwing iniiwasan ko ang mga matang tila namamalimos ng kapatawaran. Pero hindi madali. Hindi madaling kalimutan na gumanti siya para sa akin ng may halong karahasan. Hi
Bella's POV Pagkatapos ng hapunan ay matagal akong nanatili sa sala, tulala sa kawalan. Ang mga ilaw sa kisame ay malambot na sumisinag sa mga dingding, ngunit hindi iyon sapat para palamigin ang tensyong nararamdaman ko sa loob ng dibdib ko. Ang katahimikan ng bahay ay para bang sumisigaw sa akin, inuulit-ulit ang mga tanong na kanina ko pa pinipilit isantabi. Tumitig ako sa basong may natirang red wine sa mesa, habang ang mga daliri ko ay hindi mapakali sa ilalim ng manipis na kumot na nakabalot sa akin.Hindi ko alam kung ilang minuto o oras na akong ganoon, pero naramdaman ko ang marahang mga hakbang papalapit sa akin. Si Brent. Dahan-dahan siyang naupo sa tabi ko, tila nag-aalangan, tila may gustong sabihin pero hindi alam kung paano uumpisahan.“Bella,” tawag niya sa akin sa tonong puno ng pag-aalala. “Are you still mad?”I turned to him slowly. Tiningnan ko siya sa mga mata, sinusubukang basahin kung may bahid ng kasinungalingan sa likod ng kanyang katahimikan. Pero masyadong
Bella's POVPagkatapos ng mahabang araw sa ospital—isang sunod-sunod na operasyon, emergency cases, at masikip na rounds—pakiramdam ko ay pagod na pagod ang buong kaluluwa ko. Pero hindi iyon sapat na dahilan para hindi maramdaman ang kakaibang tensyon na bumalot sa paligid. Pagkarating ko sa nurse’s station, naabutan ko sina Nurse Lanie at Dr. Castillo na pabulong ang usapan. Nang makita nila ako, agad silang napatigil. I frowned, my brows drawing together.“May problema ba?” tanong ko, habang inaayos ang clipboard sa harapan ko. “Parang ang bigat ng paligid.”Nagkatinginan sila at sa isang kisapmata ay nakita ko ang pag-aalinlangan sa kanilang mga mata. Si Lanie ang unang nagsalita, ngunit halatang pilit ang ngiti niya.“Wala naman, dok. Medyo napagod lang kami kanina. Alam mo na, ang dami ng pasyente ngayong araw.”Hindi ako agad naniwala. I’ve been working with them for years—kilala ko kung kailan sila nagsisinungaling.“Sigurado kayo?” mas mahina kong tanong. “Ayokong nakakaramd
Brent’s POV Bago pa man ako pumasok sa silid ni Gabriel ay sinigurado ko munang abala si Bella sa ibang pasyente. Ayokong may makakita sa akin. Ayokong may pumigil. At higit sa lahat, hindi ko kailangang maging doktor niya para lang masukat kung gaano kalaking kasalanan ang ginawa niya kay Bella. Hindi niya kailanman malalaman ang bigat ng sakit na dinanas ni Bella—pero sisiguraduhin kong mararamdaman niya ito ngayon. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng pribadong silid. Tahimik ang loob, malamig ang aircon, at ang tunog ng heart monitor ang tanging tunog sa paligid. Nakaupo na si Gabriel sa kama, nakasandal sa headboard, at tila naghihintay. Nang magtama ang aming mga mata, agad na nawala ang kulay sa mukha niya. “A-Anong ginagawa mo rito? Hindi naman ikaw ang doktor ko,” tanong niya, may bahid ng pagtataka pero mas nangingibabaw ang takot. Ngumiti ako. Isang malamig na ngiti na siguradong hindi niya inaasahan mula sa akin. Pinaglalaruan ko ang syringe sa pagitan ng mga daliri k
Bella’s POVPagkatapos ng mahigit apat na oras sa operating room, tuluyang natapos ang operasyon. Tagaktak ang pawis ko sa ilalim ng surgical cap, habang unti-unti kong tinanggal ang gloves ko. Nakayuko pa rin ako, pinagmamasdan ang katawan ni Gabriel na ngayon ay balot ng puting kumot, stable na ang vital signs at walang immediate danger. The ruptured spleen had been removed, the internal bleeding controlled, and his breathing had normalized. He was going to live.But what about me?Pakiramdam ko, ako ang naoperahan.“Vitals are good, Doctor,” sabi ni Nurse Flor habang kinukumpirma ang reading ng monitor. “Wala na pong active bleeding. Naka-transfer na rin sa recovery room ang pasyente.”Tumango lang ako at lumingon sa orasan. Alas-tres na ng hapon. The hospital corridors were starting to fall into silence, but my heart had not known peace all day. Tumindig ako at kinuha ang surgical gown ko, tinanggal isa-isa ang mga layer ng proteksyon na nakapaligid sa katawan ko, parang tinatangg
Bella's POV Mainit-init pa ang liwanag ng araw na tumatama sa salamin ng kwarto nang imulat ko ang aking mga mata. Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama habang pinipilit alalahanin kung nasaan ako—hanggang sa maalala kong nasa bahay ako ni Brent. O mas tama sigurong sabihing bahay na rin namin, ayon sa kanya. Napailing ako at napabuntong-hininga habang hinahaplos ang sariling sentido. I couldn’t believe I actually let this happen. Amoy na amoy ko ang bango ng tinapay, itlog, at brewed coffee. Sumabay pa sa amoy ang mahinang tunog ng sizzling mula sa kusina. Tumayo ako at lumabas ng kwarto suot pa rin ang malambot na pajama set na iniregalo ni Mommy noong nakaraang Pasko. Nasa kusina nga si Brent—nakasuot ng plain white shirt at gray na sweatpants, nakatali ang buhok, at abala sa pag-aayos ng mga itlog sa frying pan. "Good morning, my fiancee," bati niya nang mapansin ang presensya ko. Hindi siya lumingon, pero kita ko ang ngiti sa gilid ng labi niya. “Nagising ka ba sa ingay o sa
Bella’s POVPagkatapos ng buong araw ng rounds, paperwork, at ilang emergency consults, pakiramdam ko ay bibigay na ang mga paa ko. Kaya’t halos hindi ko na ininda ang bigat ng katawan habang naglalakad palabas ng ospital. Gusto ko lang umuwi, maligo ng mainit, at humilata sa kama. Ngunit bigla akong napatigil nang mapansing may humintong itim na kotse sa mismong harapan ko.Tahimik itong umusad at huminto eksaktong nasa tapat ko. Mabilis ang kabog ng dibdib ko. Kahit na may guard at ibang staff sa paligid, hindi ko naiwasang makaramdam ng kaba—lalo na sa biglaang pangyayaring ito.Bumaba ang tinted na bintana at bumungad ang pamilyar na mukha."Good evening, my fiancée," nakangising bati ni Brent, habang sabay na bumukas ang passenger door ng kotse, all automatic.Napalinga-linga agad ako. Diyos ko, sana walang makakita sa amin. Ayoko ng tsismis. Ayoko ng tanong. Ayoko ng espekulasyon. Lalo na ngayong hindi ko pa nga alam kung saan kami pupunta.“Pasok ka na,” dagdag pa niya, ngayon