Kabanata 3

Gulat na gulat kong pinagmamasdan ang hindi mabibiling painting na pinira-piraso. Nakaramdam ako ng pamamanhid sa buong katawan.

Nang dumapo ang tingin ni Julia sa walong milyong dolyar na piano pagkatapos, tinapunan ko siya ng malamig na titig. Naglakad siya patungo sa piano, ang kanyang tingin ay nakatuon sa makintab na ibabaw nito. Pagkatapos, pinasadahan niya ng kamay ang isang hilera ng mga piyesa. Umalingawngaw sa buong kwarto ang malamyos na tunog ng piano.

Lumukot sa galit ang mukha ni Julia habang papalapit sa akin. Hinawi niya ang buhok ko at sinipi ako nang paulit-ulit.

“Loka-loka! Ito ang paborito kong piano. Sinabi ni Claude na bibilhin niya ito para sa’kin, pero narito sa bahay mo!” sigaw ni Julia.

Muli akong bumagsak sa sahig nang bumaon sa akin ang kanyang mataas na takong. Ang tanging magagawa ko na lang ay pumulupot bilang depensa. Ikinuyom ko ang aking mga ngipin, iniisip kung anong uri ng hitsura ang makikita sa mukha ni Julia kapag nalaman niyang sinisira niya ang kanyang bagong bahay at piano.

Pero muli, hindi na niya kailangan ang bahay. Nangako ako na hindi ko siya hahayaang maging bahagi ng pamilyang Stark.

“Anong masasabi ninyo sa aktong inaapi ang mistress ng fiance? Masarap sa pakiramdam, hindi ba? Tandaan ninyo ang pangalan ng trapong ito, kayong lahat—Silvia Felton. Malaya kayong alamin ang tungkol sa kanya,” sabi ni Orla sa nakakainis na boses.

Akala ko hindi na ako mapapahiya pa. Ngunit pagkatapos, natagpuan nila ang aking pinakamahalagang pag-aari sa itaas.

“Julia, tingnan mo ‘to. Ano ‘to?”

Nang makita kong hawak nila ang velvet na kahon, nakalimutan ko agad ang lahat ng sakit. Sa totoo lang, sobrang nataranta ako kaya nabigo ako sa pagsasalita ko.

Binuksan ni Julia ang kahon, itinaas ang takip, at inilabas ang tropeo ng salamin na karaniwan kong hinahawakan nang buong ingat.

“Ang nakalagay ay ‘First Prize for Information Science.’ Ano ang espesyal sa murang trophy na ito? Nakalagay pa sa magarang kahon. Sirain natin!” sabi ni Julia.

Sumigaw ako, “Hindi! Huwag mong basagin!”

Habang itinataas ni Julia ang trophy sa kanyang ulo para basagin ito, hindi ko pinansin ang sakit ko at bumangon ako habang sumisigaw, “Sirain mo na ang lahat. Ibalik mo sa akin ang trophy na iyan, pakiusap.”

Magkasamang napanalunan ng nanay at tatay ko ang tropeo na ito. Ito ang pinakaprestihiyosong parangal sa bansa para sa siyentipikong pananaliksik.

Dahil sa pagkakaiba-iba ng kanilang mga gawaing pang-akademiko at magkasalungat na pananaw sa pamilya at pag-ibig, naghiwalay ang aking mga magulang nang maglaon. Kinuha ng tatay ko ang kapatid ko at pumasok sa negosyo. Sinamantala niya ang umuusbong na ekonomiya upang maitatag ang Stark Group.

Samantala, umalis ang nanay ko dala ang tropeo at lumipat sa Devenia. Doon, inialay niya ang sarili sa siyensya. Minsan ay hahawakan niya ang tropeo na ito at tinititigan ito, nalilito sa pag-iisip. Alam kong ipinaalala nito sa kanya ang aking tatay, dahil ang tropeo na ito ay sumisimbolo sa kanilang pagmamahalan.

Hindi na muling nag-asawa ang nanay ko. Pinalaki niya akong mag-isa habang nananaliksik. Namatay ang nanay ko noong taong naging freshman ako sa akademya. Ang tropeo na ito ay hindi lamang isang testamento sa mga nagawa ng aking mga magulang—ito ay isang simbolo ng kanilang pagmamahalan at ang huling alaala ng nanay ko para sa akin.

Sinulyapan ni Julia ang tropeo sa kanyang kamay, pagkatapos ay sa nanginginig, desperado kong ekspresyon. Ang kanyang mga sumunod na salita ay may kamandag.

Walang pakialam ninyang sabi, “Naku, parang pinahahalagahan mo ito nang husto. Kung gayon tiyak na kailangan kong sirain ito.”

Nang makita kong itinaas niya muli ang kanyang kamay, wala na akong maisip pa at nagmamadaling sumigaw, “Julia, iyan ang pinaka-iingatang bagay ni Claude! Kapag nabasag mo iyan, papatayin ka niya.”

Nag-alinlangan si Julia at binigyan ng maingat na tingin ang tropeo.

“Bakit masasangkot ang negosyante na si Claude sa anumang may kinalaman sa siyensya? Nagsinungaling ka na kanina sa pagsasabi mong kapatid ka niya. Ngayon, sinusubukan mo na namang gamitin ang parehong pakulo,” sabi ni Orla habang naaaliw na nakatingin.

Kumunot ang noo ni Julia at sumigaw, “Muntik mo na naman akong malinlang!”

“Nagmamakaawa ako. Gagawin ko ang lahat, huwag mo lang sirain iyan,” pagmamakaawa ko.

Sa pagkakataong iyon, nag-isip ako ng hindi mabilang na paraan para pigilan ang baliw na ito. Nakalulungkot, tila wala sa kanila ang gumana.

Tinitimbang ni Julia ang tropeo sa kanyang kamay habang namumuo sa kanyang mga labi ang mapang-asar na ngiti. “Gagawin mo ang lahat? Sige, lumuhod ka at tumahol na parang aso.”