Chapter 1

Chapter 01- Poisoned Fire

Leviticus0001 Street.

The sun shines so bright. Sobrang liwanag ng paligid na para bang walang dilim na itinatago. Ang madilim at nakakamatay na sekreto ay tuluyang natakpan ng araw. Ang kadiliman ng nakaraan ay pilit tinatapakan ng malaki at maliwanag na araw.

Napatingin ako sa aking braso nang may kung anong dumapo rito. I saw a dry and dead leaf. I touched it and looked at it closely as I imagined its past. I can tell that this dry and dead leaf struggled before it died.

I smiled bitterly.

Why can't we have a peaceful life? Why do we have to die? Why can't we enjoy our life? Why we can't live in a normal life?

Normal life; no bullets, no guns, no knives neither daggers. Simple yet comfortable. I want that life. But then here in our city, having a gun is normal. Deadly weapons are visible.

Grenades, knives, daggers, and other weapons are visible. We are not a normal people who party at night, shop in mall and enjoy our day and night.

Unlucky me I was born in this world where weapons are the toys. 

I looked at the birds flying in the sky. Life…why are you so hard?

I bit my lower lip and looked down. People in our house were sent to training schools already. My older brother, Akiro, had finished his training days. People in high positions sent kuya every end of the year whenas the City War usually happens.

Our city is far different from my dream city. Our city is not peaceful. You wouldn't have a good sleep knowing that your enemies are everywhere. You wouldn't have a good day knowing that they're just there, alive and kicking.

Our city was divided into two; Leviticus and Zaviter. People who lives in Leviticus are called Leviticusian/s. While people in the other part of the city are the Zaviterian/s.

And I am a Leviticusian. Zaviterians are our enemies. Once we meet a Zaviterian, we should kill them or else they'll be the one who will do the pleasure.

Our place, Leviticus to be exact, are far different from the normal city. Government couldn't control us. Police officers couldn't touch us. Even the President here in our country couldn't do anything to stop us.

We break rules. We break bones. We shoot. We kill.

Our city is untouchable. Our city is unstoppable. Killings are everywhere, so as the bullets.

Back when I was young, my grandfather told me that this city was once a peaceful city. No guns, no knives, and no grenades. No any deadly weapons. Leviticus and the Zaviter are only one. They help each other because people in both places are good friends.

But then a storm came, ruined the city. The storm ruined the people's mind that causes an undying war between the two places that was once one.

Now… what's the reason?

Some says that it was when Leviticus stole something from the Zaviter. Some says that it was when a Zaviterian killed a Leviticusian. Some says that it was when Leviticusian raped a Zaviterian. Some says that Leviticus betrayed Zaviter.

Honestly, I don't know whom to believe anymore. Because I am one hundred percent sure that those are all lies.

No one knows the real reason.

Kuya Akiro said that it's all because of the positions. Both places loves position very much. To the point that they're willing to kill each other.

If kuya is right, then it's not all about those stupid lies. But it was all about jealousy. 

Mom was right when she said that jealousy can kill.

I once told mom when I was young that it wasn't the jealousy who killed. But the guns or the weapons she or he used. Mom chuckled that time and told me that I didn't understand what she said.

I missed mom. I should be home right now. I missed kuya. He must be calling me names right now.

My phone rang and I saw my kuya's name on the screen. I turned my phone off and put it back in my pocket.

Kuya's just over acting. Without me in just 1 minute, he will freak out. But I understand him though. Having an enemies around won't calm me down too. How more if your sister went missing for only few minutes?

My lips parted when I heard a weird noise. It sounds like someone's following me.

Lumingon ako sa aking likuran and I saw no one. Binalewala ko na lamang iyon.

Nagpatuloy ako sa paglalakad nang may narinig na naman ako.

Huminto ako at mas pinakinggan pa ang mahihinang kaluskos. Parang may nakasunod talaga sa akin. Iginala ko ang mga mata sa paligid at wala naman akong ibang nakita maliban sa isang drum ng b****a.

Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa muli ko na namang narinig ang mahihinang kaluskos.

Makipot ang daan at tanging dalawang tao lamang ang magkakasya. Lumiko ako pakanan at binilisan ang paglalakad.

I have no guns with me. I don't even know how to fight! I am unarmed and—

“Shit!” bulalas ko nang may isang lalake ang biglang lumabas mula sa isang sulok.

I don't know this man but I can say that he is my enemy. Titig niya palang sa akin ay parang hayop na gustong-gusto na akong patayin.

Aatras na sana ako nang may narinig akong yabag mula sa aking likuran.

Dahan-dahan akong lumingon sa aking likuran. May isang lalake rin. Kagaya ng isang lalake sa harapan ko ay galit na galit din ito sa akin.

Halos lumuwa ang mga mata ko nang maglabas ito ng isang maliit ngunit matalim na uri ng kutsilyo.

Now, there's only two choices. To kill, or be killed. I'm sure I wouldn't choose the latter.

Napalunok ako nang dahan-dahan itong lumapit sa akin. Tumingin ako sa aking harapan at nakitang nakatayo lang ang isang lalake roon habang may ngisi sa kaniyang labi.

“Kung susuwertehin ka nga naman. Isang kawawang daga ang pumasok sa teritoryo ng mga pusa,” nakangising sabi ng lalakeng nasa harapan ko.

Wala siyang kahit na anong bitbit sa kamay ngunit nakikita ko ang bukol na nasa tagiliran niya. Gun.

I understand what he means. Ako yung kawawang daga at sila ang mababangis na pusa. But what the hell?! This is not theirs!

“Anong inyong teritoryo? This place is still part of the Leviticus.” Kalmadong sagot ko.

Ngunit ang totoo ay halos mahimatay na ako sa takot. I still don't know how to fight! Not even familiar with the hand-to-hand combat!

“You know the Zaviterians, miss. Kung saan kami nakatapak, doon na rin ang aming lugar,” sagot pa niya.

Nanlambot ang tuhod ko nang inilabas niya ang kaniyang dalang baril.

Katapusan ko na ba?

“I can say that you're scared,” pang-aasar niya. Hindi matanggal-tanggal ang ngisi sa kaniyang labi.

Lihim akong nagdasal na sana ay magawa ko pang makatakas mula sa kanila. I can't die here! Not ever but never!

Pilit kong binabasa ang kilos nila. Ang nasa harapan ko ay hindi pa kumikilos, nakatayo lang at may hawak na baril. Samantalang ang lalakeng nasa aking likuran ay dahan-dahang lumalapit sa akin. Konting hakbang na lang at tuluyan na siyang makalapit.

Gumilid ako upang mas mapagmasdan ang mga galaw nila. I have to think wise! Kung hindi ay mamatay ako dito! I won't let nervousness be the cause of my death! I shouldn't panic. Or else I'll die here, right here and right now!

Bakit hindi man lang ako nagdala ng isang kutsilyo? Pero aanhin ko rin naman kung hindi ako marunong gumamit nito?

O di kaya'y isang baril? Mas lalong hindi pwede kasi hindi naman ako marunong umasinta ng target.

Kahit isang baseball bat lang ay hindi man lang ako nagdala. Magaling naman akong pumalo. Pinalo ko nga si kuya noon at nakatulog agad.

O di kaya'y stun pen? Or stun gun? Pwede ring pepper spray!

Ngayon lang talaga ako nakaisip niyan. Eh noong umalis ako ng bahay ay hindi man lang 'yan pumasok sa isipan ko.

Biglang lumapit ang lalakeng may dalang baril kaya umatras ako. Halos dumikit na ako sa pader at takot na takot na nakatingin sa kaniya.

Bigla na lang itong humalakhak na nagpakunot sa noo ko.

Nanlaki ang mga mata ko nang may mapagtanto. They were just playing with me! They know that I don't know how to fight back that's why they're playing with me! They're just scaring me!

Or so I thought…

The man at my left side, with a knife on his hands, suddenly attacked me. Umiwas ako nang akmang sasaksakin niya ako. Kada attack niya ay umiiwas lang ako. Akala ko palagi ko siyang maiiwasan ngunit nagkamali ako.

“F-Fuck…”

I held my stomach when I felt a pain. I looked at my hands and I saw a blood.

Muli siyang sumugod at pinaulanan ako ng saksak. Naiwasan ko pa ang iba ngunit nadaplisan pa rin ako.

Sa bawat daplis na nakuha ko mula sa kutsilyo ay paulit-ulit akong napapamura.

Hanggang sa nagkaroon ako ng lakas upang pigilan ang isang atake niya. When I got the chance to hold his wrist, I twisted it. I even heard the sounds of the cracked bones. The man groaned in pain.

This is the reason why kuya admired me. My strength. Malakas daw ako ayon sa kaniya.

Nabitawan ng lalake ang kaniyang kutsilyo at hawak-hawak ang kaniyang kamay.

Nakaramdam ako ng kirot sa aking tiyan dahil sa pagpwersa sa aking sarili.

Hawak pa rin ang tiyan ay bumaling ako sa isa pang lalakeng may dalang baril. Ikinasa niya ito at itinutok sa akin.

Wala na. Wala na akong magagawa. Walang silbi ang kutsilyong nasa sahig. Baka pasaksak pa lamang ako sa kaniya ay nakabaon na ang bala ng baril niya sa katawan ko.

Napalunok ako nang mas tumindi pa ang pagkirot sa aking tiyan. Hindi lang tiyan ang kumikirot sa akin. Pati na rin ang braso, hita, pisngi, at iba pang bahagi ng aking katawan.

Nasisiguro kong daplis lamang ang iba at tiyan ko lamang ang matinding napuruhan.

Pasimple ko itong tiningnan at nanlumo ako nang makitang maraming dugo ang lumabas mula rito. May patak na rin ng dugo sa maalikabok na semento. Ang kamay ko naman ay nababalutan na rin ng pulang likido.

Mukhang nakabawi yung lalakeng binalian ko ng buto dahil galit na galit itong lumapit sa akin.

Nang sinikmuraan niya ako ay napaubo na lamang ako ng dugo. Hindi na. Hindi ko na kaya pa. Unti-unti na akong nawawalan ng lakas dahil sa dami ng dugo na nawala sa akin.

Nanghihinang bumagsak ako sa sahig habang sapo pa rin ang aking tiyan. May saksak na nga ako sa tiyan, sinikmuraan pa ako.

Napasandal ako sa malamig na pader at nanghihinang tumingin sa kanila. Malabo na ang aking paningin dulot sa sobrang panghihina.

Lumapit ang lalakeng may dalang baril at muli itong itinutok sa akin. Ipinikit ko na lamang ang aking mga mata at unti-unting tinanggap na maaaring ito na ang aking katapusan.

Naghintay ako ng ilang segundo. Wala akong narinig na putok ng baril. Sa halip ay nabaling buto, nasasaktang ungol at nahihirapang huminga ang narinig ko.

“Traitor!” Narinig kong sigaw ng isang lalake.

Traitor? Who?

I opened my eyes and the blurry image of a man welcomed me. Bagsak na ang dalawang lalakeng umatake sa akin kanina.

Muntik na akong mapasigaw nang walang pag-aalinlangan at walang pasabing binuhat ako ng isang estrangherong lalake. Bridal style naman kaya hindi na ako nahirapan pa.

Ipinasok niya ako sa kung ano at agad itong pinaandar. Hula ko ay nakasakay kami sa isang sasakyan. Tiningnan ko ang lalakeng kasalukuyang nagmamaneho at nakita ko ang magagandang kulay brown niyang mga mata.

Dahan-dahan kong ipinikit ang aking mga mata nang hindi ko na talaga kaya pang manatiling nakadilat. May narinig pa akong tunog ng bumukas na pinto.

“You'll be safe.” Mahinang sambit ng estranghero.

Iyon ang huli kong narinig bago ako tuluyang nilamon ng kadiliman.