Tumingin siya sa pamilyang may tatlong miyembro. Ano'ng saya at harmoniyosong pamilya ng tatlo. Sila ay isang pamilya samantalang si Eira, sa kabilang banda, ay tunay na isang pulubi. Tahimik siyang umikot at umalis.Nang si Delmont ay magbalak sabihin kay Eira na umuwi mag-isa, wala na ito. Ang walong taong gulang na bata ay hindi alam kung paano umuwi mag-isa. Matapos maglakad ng matagal, nakatagpo siya ng isang telephone booth. Nang maipaliwanag niya sa lalaki sa loob ng booth ang lahat ng rason na maisip niya, pinayagan na siyang tumawag. Hindi niya ikinikita ang pera sa bulsa dahil natatakot siyang manakaw ito. Ang perang iyon ay halos ang tanging pag-asa ng buong pamilya niya.Tumawag siya sa tindahan sa ibaba ng kanilang tirahan kung saan nakatira si Eira, ang kanyang kuya, at ang kanilang ina. Pagkatapos makuha ang tawag, agad sinabi ni Eira, "Ginoong Wilson, pwede po bang pakitawagan ang aking kuya?"Mabilis na bumaba ang kanyang kuya at sinagot ang tawag. Nang marinig na n
"H-hello, a-ako ay narito para magdala ng tanghalian para sa aking kuya. Nakakaabala ba ako sa inyo?" Ang maliit na bata ay sobrang natatakot kaya hindi siya makatingin ng diretso. Hindi pa siya nakakapasok o nakalabas sa mga ganitong klaseng mataas na lugar bilang isang mamimili. Pakiramdam niya ay sobrang kaba.Subalit, ngumiti nang maamo ang pianista. "Talaga bang gusto mo yung piyesa kanina?"Tumango si Eira. "Mm-hmm.""Ano ang nararamdaman mo matapos mong marinig yun?" tanong ulit ng pianista.Naging kaunti nang hindi natatakot si Eira sa pianista. Mukhang mabait ang pianista, kaya itinaas niya ang kanyang ulo at buong tapang na ipinaabot ang kanyang nararamdaman. "Eh, para bang may batis na dahan-dahang dumaloy. Sobrang…sobrang nakakarelax."Kakaunti lang ang mga adjective na naisip ng bata, pero sapul na sapul ang kanyang deskripsyon. Iyon ay dahil ang piyesang tinugtog ng pianista kanina ay "Ang Panaginip ng Nieve." Tunay ngang nakakaramdam ng ganitong masaya at nakakarela
"Saan ka kukuha ng pera kung bata ka pa?" agad na tanong ni Malvolio."Malvolio, mahaba ang mga daliri ko." Mukhang wala ito sa konteksto.Tiningnan ni Malvolio ang manipis at magandang mga daliri ng kanyang kapatid at siya'y nadurog sa loob. "Kapag nakakita ako ng maraming pera, ipapadala kita para matutong mag-piano. Gusto mo ba talaga yang piano?" tanong niya, habang itinuturo ang piano.Tumango si Eira. "Mm-hmm."Itaas niya ang kanyang ulo upang tumingin sa kanyang kuya. "Malvolio, hihingi ako ng pera kay tatay."Orihinal na gusto niyang sabihin na mahaba ang kanyang mga daliri, kaya maaari siyang gumamit ng mahabang mga daliri upang magnakaw mula sa kanyang ama. Bagamat hindi pa alam ni Eira kung saan ang mga taong may mahabang daliri ay maaaring maging mandurukot at magnakaw, nadama niya na tiyak na tama ang sinabi ng elegante pianista. Mukha siyang edukado, kaya kung sinabi niya na ang kanyang mahabang daliri ay nababagay para sa pagiging mandurukot, tiyak na siya'y makakag
Si Eira ay tumango habang tumutulo ang kanyang mga luha. Mula noon, tuwing makikita niya ang mayroong kinakain, tinitingnan niya lamang ito at lumalaway. Hindi na siya kumukuha ng anumang bagay mula sa iba.Pinagbawalan siya ng kanyang kuya na magnakaw. Kung siya ay magnanakaw, sisirain daw ng kanyang kuya ang kanyang mga binti. Iniisip niya ito habang siya ay pauwi. Dumating siya sa kanilang bahay nang tahimik habang iniisip iyon. Pag-uwi niya, nakita niya ang kanyang ina na nakakuyom sa gilid ng kama."Ma, Ma, ano ang nangyari sa'yo?" tanong ni Eira habang lumalapit."Eira, hindi na ako makakakuha ng pera. Wala na ang ating maliit na kubo. Hindi ko na mabibili ang jacket na panglamig para sa'yo. Magyeyelo ka." Yakap ng mahigpit ng ina ni Eira siya.Masakit sa pakiramdam ni Eira ang mahigpit na yakap ng kanyang ina, ngunit hindi siya gumalaw. Hindi siya pumalag o tumakas. Alam niyang mahal siya ng kanyang ina. Ang kanyang ina na unang naka-recover, ay muling nagkaroon ng karamdama
Itaas ni Eira ang kanyang ulo at tiningnan si Delmont, ngunit hindi siya nagsalita.May itsura ng takot si Delmont. Hindi niya kayang kilalanin si Eira. Kahit mahal na mahal niya sa puso niya si Eira, hindi niya ito makilala sa puntong iyon. Tatlong araw lang ang nakalipas, may pulong sa pagitan ng mga magulang at guro sa klase ng kanyang anak na si Brooke. Noong panahong iyon, sumulat ang bawat estudyante ng sanaysay na may pamagat na "Aking Ama." Pinuri ni Brooke, ang kanyang ama, na mabait at mapagbigay. Ang pinaka-importanteng bagay ay binanggit ni Brooke sa kanyang sanaysay na siya ang tanging anak na babae. Siya ang munting prinsesa at ang lihim ng puso ng kanyang mga magulang. Sa dulo ng kanyang sanaysay, binigyang-diin pa ni Brooke na nakita niya ang maraming bata mula sa mga pamilyang may isang magulang o muling binuo na hindi gaanong masaya. Naramdaman niya na ang mga bata ay dapat na pinaka-masaya kapag sila ay kasama ang kanilang orihinal na pamilya. Pinakamahusay kapag hi
Nang marinig ni Eira ang tawag sa kanya ni Delmont at Brooke na maliit na pulubi, tunay siyang nalungkot. Subalit, sa tuwing naiisip niya ang dahilan ng kanyang pagdating noong araw na iyon, hindi niya magawa kundi pigilan ang kanyang emosyon at ipilit ang isang ngiti sa kanyang mukha. Tiningnan niya si Brooke at Delmont. "Ginoo Stevens at Ginang Stevens, hindi ako narito upang humingi ngayon. Dumating ako upang magpasalamat. Dalawang taon na ang nakakaraan, binigyan ninyo ako ng dalawang bagong damit at isang pares ng bagong sapatos. Hindi ko iyon nakalimutan. Laging nais ko sanang suklian ang inyong kabutihan. Ngunit, alam kong wala kayong kakulangan sa anumang bagay, kaya hindi ko alam kung paano kayo pasasalamatan. Kaya naisip ko na maari akong maglingkod kay Ginang Stevens. Una, ito ay para suklian ang inyong kabutihan. Pangalawa, upang kumita ng kaunting pera, sapat na ang makatugon sa aking mga pangunahing pangangailangan."Tiningnan ni Eira si Brooke. Ang anya ni Eira sa sanda
"Bulag ka ba? Paano mo masusubukang pasukin ang pintuan nang ganyang kadumi ang iyong mga paa? Hindi mo ba alam na dapat kang pumunta doon at punasan muna ang mga paa mo?" Ang matinis at galit na pagsigaw ni Brooke ay agad na bumawi kay Eira mula sa kanyang pagmumuni-muni.Mabilis na inurong ni Eira ang kanyang paa. Sumunod siya sa paspas sa gilid at masusing pinunasan ang kanyang mga paa. Pagkatapos ay may pag-aalinlangan siyang sumunod kay Delmont papasok sa bahay.Pagkapasok niya, tiningnan siya ni Joy, na tila nawawala, at malamig na sinabi, "Dahil dito ka upang paglingkuran si Brooke, sundan mo siya at gawin ang inuutos niya. Kailangang mag-ensayo si Brooke sa piano pagkatapos ng klase, kaya tumayo ka lang at alagaan siya. Kung nauuhaw si Brooke, ibigay mo sa kanya ang isang baso ng tubig. Kung siya'y gutom, dalhan mo siya ng meryenda. Kung pagod o inaantok, magmasahe ka ng marahan. Naiintindihan mo?""Naiintindihan ko," tugon ni Eira. Sumunod siya kay Brooke papunta sa silid n
Sa totoo lang, kahit magkano pa ang basong 'yon, hindi ito kayang bilhin ni Eira. Una pa lang, gusto niya lang sanang makapasok nang tahimik, kumuha ng konting pera, at umuwi agad para makabili ng gamot para sa kanyang ina. Sa ganoong paraan, hindi na kailangang magpagod nang sobra ang kanyang kuya. Pero hindi niya inasahang magiging ganito ang takbo ng mga pangyayari. Alam niyang hindi niya puwedeng payagang magsumbong si Brooke sa kanilang tatay. Hindi rin siya puwedeng mapunta sa presinto. Sampung taon na siya at alam niya kung paano ang trato sa mga taong dinadala roon. Pero sa kanyang pananaw, wala siyang ginawang masama. Hindi rin niya sinasadyang mabasag 'yung baso. Habang nag-iisip siya tungkol dito, biglang hinabol ni Eira si Brooke at naabutan niya ito sa may hagdanan.Nang mga panahong 'yon, hindi na si Eira natatakot. Bigla niyang hinawakan si Brooke at sinabing, "Miss Stevens, promise, hindi ko sinasadya. Totoo, naaksidente lang. Napaso kasi ako, kaya hindi ko nasalo ng
"Lahat kayo ay inakusahan ako! Ako, at si Ryan Poole, at iiyak na lang dito!"Sa sandaling iyon, wala kang mapapansing bahid ng pagkapiyok sa tinig ni Ryan. Alam ni Sabrina na nagmamalaki lang siya. Siya'y lubos na nagmamalaki."Dalhin mo kami agad kay Ruth! Kung hindi mo kami ipapakita ang daan, bubugbugin kita ng husto!" sabi ni Sabrina na puno ng inis."Sige ba! Aunt Sabrina!" Tumalikod si Ryan at tumungo papunta sa ward."Sandali, Ryan. Sandali!" Tawag muli ni Sabrina. Lumingon si Ryan at tumingin kay Sabrina. "Anong mayroon?""Sabihin mo muna sa akin, mayroon ka bang mga lalaki, babae, o kambal?""Hindi ko sasabihin! Hindi ko muna sasabihin! Hindi ko lang sasabihin sa iyo!" Sinabi ni Ryan na may walang katulad na bastos na ekspresyon.Napakayabang ni Ryan na nagawa pa niyang humini sa tono. Nainis doon si Sabrina at kahit ang grupo ng tao sa likod niya ay sobra rin nakaramdam ng galit at gulat. Gayunpaman, nang makitang naging ama lang si Ryan noong araw na iyon, hindi ni
Nakatayo mag-isa si Ryan sa labas ng delivery room at kakaiba ang kanyang ekspresyon. Takot na takot si Sabrina at sobra ang kalabog ng kanyang puso. Hinawakan niya si Ryan at nagtanong, "Nasaan si Ruth? Bakit hindi ko naririnig ang sigaw niya? Sabihin mo sa akin, kumusta si Ruth?"Tinaas ni Ryan ang mga kilay niya at tumingin kay Sabrina. "Alam mo ba, Aunt Sabrina?""Ano?" tanong ni Sabrina. "Si Ruth... pagkatapos niyang madala sa delivery room, inabot ng hindi aabot... hindi aabot ng isang oras at pinanganak niya ang dalawang bata!"Hindi nakapagsalita si Sabrina. Napatigil din si Sebastian."Walang sakit na naramdaman si Ruth, alam mo ba 'yon? Hindi pa ako kailanman nakakita nang ganoong kabilis na pagpapanganak, Aunt Sabrina. Talagang nirerespeto ko noon noong ikaw, si Aunt Jane, at ang asawa ni Zayn na si Hana, noong nanganak, lahat kayo ang pineke ang mahirap na proseso. Hahaha..."Walang masabi si Sabrina. Pagkatapos ng mahabang panahon, tinaas niya ang kanyang kamay at
Bago pa malaman ng kahit na sina, agad binuhat ni Ryan ang asawa niya at nagmadali palabas nang nagmamadali. Ang lahat sa kasal at masasabi na agad kung anong nangyayari. Tumabi sila nang sa dalawang grupo kasama ang isang grupo na umatras sa kasal ni Yvonne at ang iba ay sinundan si Ryan sa kasal. Doble ang saya ni Yvonne sa araw na iyon. Hindi dahil sa kasal niya lang, pero pati na rin dahil manganganak na ang kaibigan niya. Nadala pa rin ang kasal sa isang sobrang buhay kasiyahan. Pagkatapos matapos ang kasal at hinatid na nila si Yvonne at Marcus paalis para matapos na nila ang kasal pagkatapos ay si Sabrina at ang iba pang mga tao ay pumunta sa hospital. Hindi maikukumpara ang pag-alala ni Sabrina sa buong biyahe niya papuntang hospital. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na manganganak si Ruth at kambal pa ito, hindi lang alam ni Sabrina kung magiging maayos ang magiging delivery ito at kung cesarean na seksyon ba ang kailangan. Sa buong paglalakbay, pinipilit ni Sabrina si
Hindi makapaniwalang tumingin si Old Master Shaw kay Yvonne. "Anak ko, pinag-isipan mo na ba ito nang mabuti? Hindi ka na ba... natatakot sa akin? Hindi ka na ba... galit sa akin?"Nakaramdam ng hiya si Yvonne. "Alam mo po 'yon?""Siyamnapung taon na ako. Magiging matandang halimaw na ako. Ano pa ba ang hindi ko malalaman? Inisip ko na ito. Kung ayaw mo sa akin, pupunta ako sa nursing na pabahay pagkatapos niyang makasal ni Marcus..." sabi ni Old Master Shaw. "Hindi..." Hindi ganoo'ng kawalang puso si Yvonne. "Pasensya na. Malapit ako kay Sabrina at natuklasan ko ang maraming tao na abusuhin at pahiyain siya. Mula nung mga impostora mo pong mga apo na patuloy siyang sini-set up para paulit-ulit na abusuhin si Sabrina. Talagang galit ako sayo nang sobra mula noon. Hindi mo maiisip kung paano tumakas si Sabrina at ang kanyang ina nang may ngipin sa mga balat nila. Sobrang nakakaawa sila. Kaya, sa mahabang panahon, natatakot po ako sa'yo dahil...""Simula ngayon, nag-iba na ang opinyon
Kahit na takot si Yvonne magpakasal, siya ang pinakamasaya sa lahat ng mga babae. Simula pagkabata, Parehas na minahal si Yvonne ng kanyang mama at papa, at kahit ang kanyang tito, tita, at pinsan ay minahal din siya ng sobra. Hindi kailanman nagdusa ng kahit anong paghihirap at pagdurusa si Yvonne sa paglaki niya. Lumaki siyang malambing na babae sa pamilya.Ang relasyon niya kay Marcus ang tanging nagparamdam sa kanya ng pagkagipit. Tulad ng naramdaman niya mula kay Old Master Shaw. Ito ay dahil nasaksihan niya kung paano malupit na tratuhin ni Old Master Shaw si Sabrina na siyang sobrang nakaramdam ng takot si Yvonne kay Old Master Shaw. Habang lumilipas ang panahon, kahit si Old Master Shaw ay naramdaman ang takot niya sa kanya. Sa isang pagkakataon, kumuha na ng inisyatibo si Old Master Shaw na tanungin si Yvonne, "Anak ko, para kang isang takot na maliit na uwak. Bakit sa tuwing nakikita mo ako ay lilingon ka sa iba at hindi makapagsalita kahit na isang katiting na salita sa a
Nagulat ang lahat sa sinabi ni Ryan.“Sa kasalukyan, buntis ang aking pinakamamahal na asawa ng kambal! Isipin niyo yun! Nabuo ang kambal namin habang sobrang abala siya sa pagdadraft ng architectural design! Ang galing ng asawa ko diba?” Masayang sabi ni Ryan. Dahil dito, biglang namula si Ruth. Siya ang bride kaya kung siya ang papapiliin, ayaw niya muna sanang iaannounce na buntis siya! Pero huli na ang lahat dahil saktong sakto ang sinabi ni Ryan para sindakin ang mga mayayabang na babaeng pinagtatawanan siya kanina. Sobrang laki ng benepisyo ng ginawa ni Ryan dahil may tradisyon sa KIdon City na sa araw ng kasal, ipapahiya ng mga bisita ang bride. Pero ngayong sinabi na ni Ryan na buntis siya, wala ng naglakas ng loob na gawin yun!Sobrang engrande ng kasal nina Ruth at Ryan, kaya sobrang nakatulong ito sa confidence ni Ruth. Alam niya na kumpara sa asawa nina Jane at Sabrina, hindi hamak na mas mababa si Ryan, pero dahil hindi naman nagkaroon ng engrandeng kasal ang mga ito
”Tamaaa! Pero ano pa nga bang magagawa natin. Siya ang type ng young prince kaya kahit na sumalampak pa tayo dito, wala na tayong magagawa.” “May naisip ako! Bakit kaya hindi natin batiin ng bagong kasal ng Spanish mamaya? Tignan natin kung anong magiging reaksyon niya.” “Uy, gusto ko yang ideya na yan.”“Haha! Gusto ko siyang makita na mamula sa kahihiyan.” “Eto nga… balita ko napaka baba daw ng self esteem niya.”“Haha! Tara batiin na natin siya..”Galing sa mga prominenteng pamilya ang grupo ng mga babae. Hindi sila maawat sa paguusap at pagtatawanan habang naglalakad papunta sa direksyon ni Ruth. Nang oras na yun, kasalukuyang nakikipag usap si Ruth sa mga Poole. Hindi naman siya nakakaramndam ng anumang kaba at takot dahil kagaya nga ng sinabi ni Sabrina, wedding niya yun at siya ang host kaya tama lang na kausapin niya ang mga bisita nila.Noong malapit na ang grupo ng mga magagandang babae kay Ruth, sakto namang may dumating na isang napaka gwapong foreigner na nakas
Ika-labing-apat ng Pebrero noon at malamig ang panahon. Subalit para sa Grand Enigma Hotel, ito ay tila nasa kalagitnaan ng tagsibol. Maraming magagandang babae at mga marilag na babae mula sa iba't ibang panig ng bansa ang nagtipon sa marilag na hotel na iyon. Ngunit ang pinakamagandang babae sa araw na iyon ay ang bungang-bisig na si Ruth.Normal na sobrang lamig tuwing February 14, pero pinainit ng mga nagagandahan at eleganteng kababaihan ang Grand Enigma Hotel. Siyempre, ang pinaka maganda sa lahat ay walang iba kundi ang bride na si Ruth. Ang wedding dress na suot niya ay nagkakahalaga ng mahigit one million dollar na personal na dinesign at pinatahi ni Sabrina sa ibang bansa. Sahill hindi nakasuot ng magandang wedding dress, gusto niyang maranasan ito ni Ruth. Habang nakaupo sa dressing room, hindi napigilan ni Ruth na humagulgol. “Sabrina, sobrang swerte ko talaga na nkilala ko kayo. Maaga akong nawalan ng mga magulang at pamilya kaya kung hindi dahil sainyo ni Yvonne, bak
Noong nine years old ako, sobrang hirap ng pamilya namin na hindi kami makabili ng sapatos. Nagkataon, isang araw nakita ko nag nagtapon ka ng sapatos sa basurahan. Hinintay kitang umalis bago ako lumapit, pero bumalik ka at kinuha mo sa akin yung sapatos. Ginawa mo akong katatawanan. Ang sabi mo sa akin, kumahol ako na parang aso, pagkatapos, naaliw ka at marami ka pang ibang pinagawa sa akin. Siyempre, bata pa ako nun at gustong gusto ko na magkaroon ng bagong sapatos kaya ginawa ko lahat ng mga pinagawa mo.”Hindi nakapag salita si Lily. Naalala niya yun. Noong mga panahon na yun, bilang anak ng isang mayamang pamilya, hindi niya naman kailangang personal na magtapon sa basurahan, pero nang makita niyang may nagkakalkal ng basura na kaedaran niya, naisip niya na mukhang masayang pag tripan ito kaya kumuha siya ng isang pares ng luma niyang sapatos bilang pain. Hindi naman ikinakaila ni Lily na sobrang natuwa siya sa ginawa niya at para sakanya wala lang yun. Sa totoo lang, ang bu