Tumingin si Delmont kay Eira, at sa puntong iyon, magulo ang kanyang damdamin. Sa totoo lang, ayon sa kanyang pagkakakilala kay Eira, hindi siya naniniwala na itutulak ni Eira si Brooke sa hagdan. Subalit, kung naniniwala siya o hindi ay hindi na mahalaga pa. Ang mahalaga ay si Brooke! Iniisip iyon, tumingin si Delmont kay Eira. "Lahat ito ay dahil sa'yo! Kung may masamang mangyari kay Brooke, Eira, huwag mong isipin na magkakaroon ka ng magandang buhay! Umuwi ka na at wag ka nang bumalik dito!"Matapos sabihin ni Delmont iyon, agad siyang sumunod kina Joy at Brooke. Sa oras na iyon, si Brooke lang ang nasa isip niya. Wala siyang pakialam kay Eira. Mabilis silang umalis patungong ospital. Nang makita ni Joy na dinala sa emergency room ang kanyang anak, umiyak siya at sinisigawan si Delmont habang may luha sa kanyang mga mata."Delmont, pagkatapos ko mag-aral sa ibang bansa, bata pa ako at hindi pa kasal. Kung hindi dahil sa'yo, maganda sana ang hinaharap ko! Dahil mahal kita, pinakas
Nasa ospital sila, kaya nang biglang sumigaw si Delmont ng ganoon, agad siyang pinansin ng mga tao sa paligid. Nahiya si Delmont at madaliang naupo."Delmont, bakit ka ba nagpapakadrama? Talaga bang mahal mo ang babaeng 'yun sa puso mo? Huwag mong kalimutan na kahapon lang, binagsak niya si Brooke sa hagdan. Kung hindi mo siya paparusahan, sino ang magsasabi kung ano pa ang kayang gawin niya sa susunod? Bukod pa rito, hindi ba't mas masakit para sa kanya ang makitirang kasama ng kanyang ina? Eh di mabuti. Mayaman ang pamilya ni Ginoong Qualls. Kapag naging sila, hindi na ba siya mag-aalala sa buhay? Sabi pa nga ni Ginoong Qualls, gusto lang niya ng kasamang bata sa bahay niya ng ilang araw. Pagkatapos nating ipadala si Eira, maliligtas natin ang kompanya. Delmont, ayaw mo ring makita na ang kompanyang pinaghirapan natin sa loob ng maraming taon ay mawawasak dahil lang dito, diba?" tanong ni Joy ng may pwersa habang tinitignan si Delmont."Kung hindi mo kaya siyang ipadala, pag nagkap
Tulog na tulog si Eirwen sa kama. Sobrang lala ang kanyang kalagayan sa mga nakaraang araw, kaya tuwing natutulog siya, matagal bago siya magising. Pagkagising, magulo ang kanyang isipan.Tiningnan ni Eira ang gusot na kumot na tinatakip sa kanyang ina. Yumuko siya at pinunasan ang kanyang mga luha. Pagkatapos, inayos niya ang pagkakahiga ni Eirwen. Sa totoo lang, alam ni Eira na ang kumot ay matagal nang ginagamit at hindi na makapagbigay init. Mas maayos pa ito sa ngayon. Kung lalong lumamig, tiyak na magiging malamig ang kanyang ina at kapatid. Kulang sa maraming bagay ang kanilang bahay, at hindi sapat ang gintong pendant. Hindi niya maaaring hayaang ang kanyang kapatid lamang ang magdala ng lahat ng pasanin. Kailangan niyang tumulong. Kailangan niyang kumita. Magandang simula ang gintong pendant na nakuha niya.Pagkatapos ayusin si Eirwen, tumingin si Eira sa kalangitan sa labas. Hinihintay niya ang kanyang kapatid na umuwi. Excited siyang ibahagi ang kasiyahang ito sa kanyang k
Hindi inaasahan ni Eira na sasabihin iyon sa kanya ni Delmont. Ang mga luha na pinipigil niyang bumuhos ay agad na tumulo sa kanyang mga pisngi sa oras na iyon. Nakatayo siya sa harap ni Delmont at tinawag siyang "tatay" na may pamumuo sa kanyang lalamunan. Gusto talaga ni Eira yakapin si Delmont, ngunit hindi siya naglakas-loob. Tumayo lamang siya doon at umiyak hanggang matakpan ng luha ang kanyang mukha. Sa kanyang hitsura, itinaas ni Delmont ang kanyang kamay at dahan-dahang pinunasan ang mga luha sa kanyang mukha. Pagkatapos noon, sa unang pagkakataon, inabot niya ang kanyang mga braso at niyakap ang kanyang anak. Lahat ng tinago at pinigil na damdamin ni Eira ay tuluyan nang bumuhos. Kumurap si Eira sa mga braso ni Delmont at sumabog sa pag-iyak. "Tatay, Tatay, sobra kita namimiss. Talagang namimiss kita..."Nang makita ni Delmont ang hitsura ni Eira sa oras na iyon, bukod sa bumuntong-hininga, hindi niya alam ang gagawin. Kaunti lamang ang oras na ginugol niya sa anak na ito, k
Sobrang nagulat si Eira sa naging papuri sakanyai. Tanong niya kay Delmont na may pag-aalinlangan, "Tatay, ano ang sinabi mo?""Huwag kang uuwi ngayon at mag-stay ka lang muna dito sa akin. Dapat mong malaman na ito rin ay bahay mo. Papaglinisin ko ng kwarto para sa'yo sa kasambahay, okey?" sabi ni Delmont.Wala sa sarili si Eira. Hindi niya maisip na ganun ang trato sa kanya ng kanyang ama. Matagal na siyang may pag-aalinlangan sa kanyang ama, at halos wala siyang nararamdaman na pagmamahal para rito. Subalit, sa sandaling iyon, bigla siyang napaluha. "Tatay, sa totoo lang, matagal ko nang nais maging malapit sa'yo."Nadama ito ni Delmont. "Alam ko…"Punasan ni Eira ang kanyang mga luha. "Pasensya na, Tatay. Hindi ako makakatira dito. Kailangan kong bumalik sa bahay upang samahan si Inay sa gabi. Hindi na maayos ang isip niya, kaya kailangan kong alagaan siya. Tita Joy, maraming salamat sa mga bagong damit. Maraming salamat talaga. Kailangan ko na pong mauna ngayon, pero darating
Sinundan siya ni Delmont.Si Brooke lang ang kumakain sa bahay. Hindi niya nakita ang kanyang mga magulang na bumalik. "Ma'am, hindi ko kukunin ang pinakamalaking piraso ng baboy sa kalderetang baboy. Mahal na mahal ng tatay ko ang baboy, kaya itatabi ko ito para sa kanya."Yumuko ang katulong. "Sige, munting prinsesa.""Tapos na ba ang sopas ng kabute para sa mama ko? Kailangan ito araw-araw. Gusto niya ang antioxidants para protektahan ang kanyang balat laban sa mga guhit at mapanatili ang kanyang kagandahan," tanong ni Brooke na masaya."Tapos na, munting prinsesa.""Haha. Mahal na mahal ako ng tatay at mama ko," sabi ni Brooke.Si Delmont at Joy, na nasa pintuan, ay tumingin sa isa't isa. Pareho silang may luha sa mga mata. Gabing iyon, si Delmont ay nagmuni-muni buong gabi. Ang negosyo, na itinayo niya sa tulong ng maraming pagsisikap, ay hindi lamang maaaring mawala dahil sa malaking krisis pang-ekonomiya. Ang matandang lalaki na si Qualls ay talaga namang may gustong sobra
Napatalon si Eira sa sobrang gulat. Paglingon niya, nakita niya si Brooke. "Ikaw... di ba may piano practice ka ngayon? Bakit nandito ka sa bahay?"Matinis ang boses ni Brooke. "Magnanakaw ka! Masamang tao ka! Alam ko na kung bakit mo kailangang pumunta dito sa bahay ko. Palaging kang palaboy at magnanakaw, di ba? Matagal mo nang tinitingnan ang bahay ko! Pinakiusapan mo ang tatay at nanay ko, at pinakiusapan mo rin ako na payagan kang tumira sa bahay namin! Napakabait ng mga magulang ko! Magnanakaw! Ninanakaw mo ang gamit ng nanay ko!"Halos magkapareho ang taas ni Brooke at Eira, pero mukhang mas malakas si Brooke kaysa kay Eira. Hindi siya kailanman natakot kay Eira, at lalo pa't nasa kanyang bahay, mas lalong hindi siya natatakot kay Eira. Patuloy niyang sinasaktan si Eira habang galit na sumisigaw, "Magnanakaw! Burglar! Palaboy! Napakabait sa iyo ng aming pamilya, at gusto mong nakawin ang gamit ng nanay ko. Patayin kita! Patayin kita! Palaboy! Marumi kang nilalang. Mas mataas p
Nanginginig sa takot si Eira. Matagal siyang nagtago mag-isa sa balkonahe bago siya kumalma. Hindi siya umatras pababa. Matapos ang ilang sandali, dumating ang ambulansya sa bahay, at bumalik na rin sina Delmont at Joy. Wala silang oras para malaman kung may iba pang bata sa bahay. Sinundan lamang ng lahat ang ambulansya at pumunta sa ospital.Mag-isa, nalimutan ni Eira ang mansyon. Sumakay siya ng bus at nagmadaling umuwi. Pagkarating niya sa pintuan ng kanilang inuupahang bahay, narinig niya ang pag-iyak at sigaw mula sa loob."Delmont Stevens, maldito ka! Walang hiya ka! Bakit hindi ka maglaho? Nag-alaga ka ba kay Eira kahit isang araw? Nagawa mo ba? Ngayon, bigla kang lumapit para hingin ang karapatan sa bata? Lumayas ka! Hindi ako may sakit, at wala akong karamdaman sa isipan. Huwag mo akong dalhin para ipatsek-up. Hindi ako may sakit. Ako'y normal. Kaya kong magtrabaho at alagaan ang aking mga anak. Huwag mo akong hulihin. Huwag..."Iyon ang boses ng kanyang ina habang sumisig
"Lahat kayo ay inakusahan ako! Ako, at si Ryan Poole, at iiyak na lang dito!"Sa sandaling iyon, wala kang mapapansing bahid ng pagkapiyok sa tinig ni Ryan. Alam ni Sabrina na nagmamalaki lang siya. Siya'y lubos na nagmamalaki."Dalhin mo kami agad kay Ruth! Kung hindi mo kami ipapakita ang daan, bubugbugin kita ng husto!" sabi ni Sabrina na puno ng inis."Sige ba! Aunt Sabrina!" Tumalikod si Ryan at tumungo papunta sa ward."Sandali, Ryan. Sandali!" Tawag muli ni Sabrina. Lumingon si Ryan at tumingin kay Sabrina. "Anong mayroon?""Sabihin mo muna sa akin, mayroon ka bang mga lalaki, babae, o kambal?""Hindi ko sasabihin! Hindi ko muna sasabihin! Hindi ko lang sasabihin sa iyo!" Sinabi ni Ryan na may walang katulad na bastos na ekspresyon.Napakayabang ni Ryan na nagawa pa niyang humini sa tono. Nainis doon si Sabrina at kahit ang grupo ng tao sa likod niya ay sobra rin nakaramdam ng galit at gulat. Gayunpaman, nang makitang naging ama lang si Ryan noong araw na iyon, hindi ni
Nakatayo mag-isa si Ryan sa labas ng delivery room at kakaiba ang kanyang ekspresyon. Takot na takot si Sabrina at sobra ang kalabog ng kanyang puso. Hinawakan niya si Ryan at nagtanong, "Nasaan si Ruth? Bakit hindi ko naririnig ang sigaw niya? Sabihin mo sa akin, kumusta si Ruth?"Tinaas ni Ryan ang mga kilay niya at tumingin kay Sabrina. "Alam mo ba, Aunt Sabrina?""Ano?" tanong ni Sabrina. "Si Ruth... pagkatapos niyang madala sa delivery room, inabot ng hindi aabot... hindi aabot ng isang oras at pinanganak niya ang dalawang bata!"Hindi nakapagsalita si Sabrina. Napatigil din si Sebastian."Walang sakit na naramdaman si Ruth, alam mo ba 'yon? Hindi pa ako kailanman nakakita nang ganoong kabilis na pagpapanganak, Aunt Sabrina. Talagang nirerespeto ko noon noong ikaw, si Aunt Jane, at ang asawa ni Zayn na si Hana, noong nanganak, lahat kayo ang pineke ang mahirap na proseso. Hahaha..."Walang masabi si Sabrina. Pagkatapos ng mahabang panahon, tinaas niya ang kanyang kamay at
Bago pa malaman ng kahit na sina, agad binuhat ni Ryan ang asawa niya at nagmadali palabas nang nagmamadali. Ang lahat sa kasal at masasabi na agad kung anong nangyayari. Tumabi sila nang sa dalawang grupo kasama ang isang grupo na umatras sa kasal ni Yvonne at ang iba ay sinundan si Ryan sa kasal. Doble ang saya ni Yvonne sa araw na iyon. Hindi dahil sa kasal niya lang, pero pati na rin dahil manganganak na ang kaibigan niya. Nadala pa rin ang kasal sa isang sobrang buhay kasiyahan. Pagkatapos matapos ang kasal at hinatid na nila si Yvonne at Marcus paalis para matapos na nila ang kasal pagkatapos ay si Sabrina at ang iba pang mga tao ay pumunta sa hospital. Hindi maikukumpara ang pag-alala ni Sabrina sa buong biyahe niya papuntang hospital. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na manganganak si Ruth at kambal pa ito, hindi lang alam ni Sabrina kung magiging maayos ang magiging delivery ito at kung cesarean na seksyon ba ang kailangan. Sa buong paglalakbay, pinipilit ni Sabrina si
Hindi makapaniwalang tumingin si Old Master Shaw kay Yvonne. "Anak ko, pinag-isipan mo na ba ito nang mabuti? Hindi ka na ba... natatakot sa akin? Hindi ka na ba... galit sa akin?"Nakaramdam ng hiya si Yvonne. "Alam mo po 'yon?""Siyamnapung taon na ako. Magiging matandang halimaw na ako. Ano pa ba ang hindi ko malalaman? Inisip ko na ito. Kung ayaw mo sa akin, pupunta ako sa nursing na pabahay pagkatapos niyang makasal ni Marcus..." sabi ni Old Master Shaw. "Hindi..." Hindi ganoo'ng kawalang puso si Yvonne. "Pasensya na. Malapit ako kay Sabrina at natuklasan ko ang maraming tao na abusuhin at pahiyain siya. Mula nung mga impostora mo pong mga apo na patuloy siyang sini-set up para paulit-ulit na abusuhin si Sabrina. Talagang galit ako sayo nang sobra mula noon. Hindi mo maiisip kung paano tumakas si Sabrina at ang kanyang ina nang may ngipin sa mga balat nila. Sobrang nakakaawa sila. Kaya, sa mahabang panahon, natatakot po ako sa'yo dahil...""Simula ngayon, nag-iba na ang opinyon
Kahit na takot si Yvonne magpakasal, siya ang pinakamasaya sa lahat ng mga babae. Simula pagkabata, Parehas na minahal si Yvonne ng kanyang mama at papa, at kahit ang kanyang tito, tita, at pinsan ay minahal din siya ng sobra. Hindi kailanman nagdusa ng kahit anong paghihirap at pagdurusa si Yvonne sa paglaki niya. Lumaki siyang malambing na babae sa pamilya.Ang relasyon niya kay Marcus ang tanging nagparamdam sa kanya ng pagkagipit. Tulad ng naramdaman niya mula kay Old Master Shaw. Ito ay dahil nasaksihan niya kung paano malupit na tratuhin ni Old Master Shaw si Sabrina na siyang sobrang nakaramdam ng takot si Yvonne kay Old Master Shaw. Habang lumilipas ang panahon, kahit si Old Master Shaw ay naramdaman ang takot niya sa kanya. Sa isang pagkakataon, kumuha na ng inisyatibo si Old Master Shaw na tanungin si Yvonne, "Anak ko, para kang isang takot na maliit na uwak. Bakit sa tuwing nakikita mo ako ay lilingon ka sa iba at hindi makapagsalita kahit na isang katiting na salita sa a
Nagulat ang lahat sa sinabi ni Ryan.“Sa kasalukyan, buntis ang aking pinakamamahal na asawa ng kambal! Isipin niyo yun! Nabuo ang kambal namin habang sobrang abala siya sa pagdadraft ng architectural design! Ang galing ng asawa ko diba?” Masayang sabi ni Ryan. Dahil dito, biglang namula si Ruth. Siya ang bride kaya kung siya ang papapiliin, ayaw niya muna sanang iaannounce na buntis siya! Pero huli na ang lahat dahil saktong sakto ang sinabi ni Ryan para sindakin ang mga mayayabang na babaeng pinagtatawanan siya kanina. Sobrang laki ng benepisyo ng ginawa ni Ryan dahil may tradisyon sa KIdon City na sa araw ng kasal, ipapahiya ng mga bisita ang bride. Pero ngayong sinabi na ni Ryan na buntis siya, wala ng naglakas ng loob na gawin yun!Sobrang engrande ng kasal nina Ruth at Ryan, kaya sobrang nakatulong ito sa confidence ni Ruth. Alam niya na kumpara sa asawa nina Jane at Sabrina, hindi hamak na mas mababa si Ryan, pero dahil hindi naman nagkaroon ng engrandeng kasal ang mga ito
”Tamaaa! Pero ano pa nga bang magagawa natin. Siya ang type ng young prince kaya kahit na sumalampak pa tayo dito, wala na tayong magagawa.” “May naisip ako! Bakit kaya hindi natin batiin ng bagong kasal ng Spanish mamaya? Tignan natin kung anong magiging reaksyon niya.” “Uy, gusto ko yang ideya na yan.”“Haha! Gusto ko siyang makita na mamula sa kahihiyan.” “Eto nga… balita ko napaka baba daw ng self esteem niya.”“Haha! Tara batiin na natin siya..”Galing sa mga prominenteng pamilya ang grupo ng mga babae. Hindi sila maawat sa paguusap at pagtatawanan habang naglalakad papunta sa direksyon ni Ruth. Nang oras na yun, kasalukuyang nakikipag usap si Ruth sa mga Poole. Hindi naman siya nakakaramndam ng anumang kaba at takot dahil kagaya nga ng sinabi ni Sabrina, wedding niya yun at siya ang host kaya tama lang na kausapin niya ang mga bisita nila.Noong malapit na ang grupo ng mga magagandang babae kay Ruth, sakto namang may dumating na isang napaka gwapong foreigner na nakas
Ika-labing-apat ng Pebrero noon at malamig ang panahon. Subalit para sa Grand Enigma Hotel, ito ay tila nasa kalagitnaan ng tagsibol. Maraming magagandang babae at mga marilag na babae mula sa iba't ibang panig ng bansa ang nagtipon sa marilag na hotel na iyon. Ngunit ang pinakamagandang babae sa araw na iyon ay ang bungang-bisig na si Ruth.Normal na sobrang lamig tuwing February 14, pero pinainit ng mga nagagandahan at eleganteng kababaihan ang Grand Enigma Hotel. Siyempre, ang pinaka maganda sa lahat ay walang iba kundi ang bride na si Ruth. Ang wedding dress na suot niya ay nagkakahalaga ng mahigit one million dollar na personal na dinesign at pinatahi ni Sabrina sa ibang bansa. Sahill hindi nakasuot ng magandang wedding dress, gusto niyang maranasan ito ni Ruth. Habang nakaupo sa dressing room, hindi napigilan ni Ruth na humagulgol. “Sabrina, sobrang swerte ko talaga na nkilala ko kayo. Maaga akong nawalan ng mga magulang at pamilya kaya kung hindi dahil sainyo ni Yvonne, bak
Noong nine years old ako, sobrang hirap ng pamilya namin na hindi kami makabili ng sapatos. Nagkataon, isang araw nakita ko nag nagtapon ka ng sapatos sa basurahan. Hinintay kitang umalis bago ako lumapit, pero bumalik ka at kinuha mo sa akin yung sapatos. Ginawa mo akong katatawanan. Ang sabi mo sa akin, kumahol ako na parang aso, pagkatapos, naaliw ka at marami ka pang ibang pinagawa sa akin. Siyempre, bata pa ako nun at gustong gusto ko na magkaroon ng bagong sapatos kaya ginawa ko lahat ng mga pinagawa mo.”Hindi nakapag salita si Lily. Naalala niya yun. Noong mga panahon na yun, bilang anak ng isang mayamang pamilya, hindi niya naman kailangang personal na magtapon sa basurahan, pero nang makita niyang may nagkakalkal ng basura na kaedaran niya, naisip niya na mukhang masayang pag tripan ito kaya kumuha siya ng isang pares ng luma niyang sapatos bilang pain. Hindi naman ikinakaila ni Lily na sobrang natuwa siya sa ginawa niya at para sakanya wala lang yun. Sa totoo lang, ang bu