Nanginginig sa takot si Eira. Matagal siyang nagtago mag-isa sa balkonahe bago siya kumalma. Hindi siya umatras pababa. Matapos ang ilang sandali, dumating ang ambulansya sa bahay, at bumalik na rin sina Delmont at Joy. Wala silang oras para malaman kung may iba pang bata sa bahay. Sinundan lamang ng lahat ang ambulansya at pumunta sa ospital.Mag-isa, nalimutan ni Eira ang mansyon. Sumakay siya ng bus at nagmadaling umuwi. Pagkarating niya sa pintuan ng kanilang inuupahang bahay, narinig niya ang pag-iyak at sigaw mula sa loob."Delmont Stevens, maldito ka! Walang hiya ka! Bakit hindi ka maglaho? Nag-alaga ka ba kay Eira kahit isang araw? Nagawa mo ba? Ngayon, bigla kang lumapit para hingin ang karapatan sa bata? Lumayas ka! Hindi ako may sakit, at wala akong karamdaman sa isipan. Huwag mo akong dalhin para ipatsek-up. Hindi ako may sakit. Ako'y normal. Kaya kong magtrabaho at alagaan ang aking mga anak. Huwag mo akong hulihin. Huwag..."Iyon ang boses ng kanyang ina habang sumisig
Malvolio ay tumingin kay Eira na nagtataka. "Ikaw... ano 'yan?"Binuksan ni Eira ang bag. "Malvolio, tingnan mo."Puno ang bag ng kumikinang na ginto at pilak na alahas. Agad naisip ni Malvolio ang isang bagay. "Eira! Sabihin mo sa akin, gumawa ka ba ng masamang bagay sa labas?"Ngumiti si Eira. "Malvolio, bakit hindi mo subukang isipin. Kahit gusto kong gumawa ng masama, saan ako pupunta para gawin ito? Kung gusto kong nakawin ang isang tindahan ng alahas, paano ko ito gagawin kung ako'y bata pa?"Naisip ni Malvolio na may punto ito. Sa huli, bata pa ang kanyang kapatid na babae. Pinalambot niya ang kanyang tono at tinanong, "Kung ganoon, saan mo nakuha ang lahat ng alahas na ito? Totoo ba ito? Laruan, diba?"Uminog ang ulo ni Eira. "Hindi, ang aking tatay... si Delmont ang nagbigay nito sa akin."Nagsalita ang nanay ni Eira, nanginginig at umiiyak. "Malvolio, Malvolio, hindi mo dapat hayaang kunin ng lalaking iyon ang iyong kapatid. Kailangan mong pakinggan ako. Hindi ako baliw
"Sa akin naman talaga dapat ang mga ito! Pwede nating isanla itong mga alahas na ‘to… Sigurado akong gawa ito sa totoong gold at silver! Pwede nating gamitin para sa hospital bills ni Lola sa katabi nating bahay at para bumili ng gamot para kay Nanay. Kung hindi, wala tayong pang-bayad sa kanila! Magrereklamo sila, tapos dadalhin nila si Nanay sa mental."Biglang nag-stop si Malvolio. Tama nga si Ate niya. Pagkatapos niyang pag-isipan, kumuha siya ng relo ng babae, at binigay ito sa pamilya ni Lola sa katabi. "Okay na 'to?"Lagi siyang walang pera, kaya wala siyang alam na 'yung relo ay worth more than tatlong daang libo. Nagulat 'yung sa kabila nang makita 'to. "Eira, regalo 'to ng Papa mo sa'yo, 'di ba?"Nagulat si Eira. Tapos, agad siyang kumalma at tumango. "Oo nga.""Okay na 'to! Patas na tayo. Di na namin kayo guguluhin." Mukhang okay kausap 'yung pamilya ni Lola.Narealize agad nina Eira at Malvolio na malamang mahal 'yung mga alahas na dala ni Eira galing sa bahay ng Stev
Si Eira ay napailing at pinilit manatiling kalmado. "H-Hindi ko alam kung bakit ka narito. Ano ang ginagawa mo sa bahay ko?"Ngumisi si Joy. "Eira, mas gusto mo bang pumasok ako sa bahay mo, upuan ang iyong sofa at pag-usapan ang isyung ito sa harap ng iyong ina, o mas gusto mo bang sumama sa akin palabas at pag-usapan ito?"Umiyak si Eira. "Hindi ako aalis. Tita Joy, pakibilisan at umuwi ka na. Hindi mo ba kailangang pumasok sa trabaho?""Hindi ko kailangan! Dahil nasaktan ang aking anak at nasa ospital pa siya ngayon! Hindi lang nasaktan ang anak ko, kundi ninakawan din ang bahay ko! Milyun-milyong halaga ng ginto at pilak ang nawala sa bahay ko!" Binigyang diin ni Joy ang salitang "ninakawan.""Maliit na haliparot! Alam mo ba ang kahulugan ng pagnanakaw? Mas mataas ang kaparusahan sa pagnanakaw kaysa sa pagnanakaw lang! Pagnanakaw ay may parusang kamatayan!""Hindi... Ayaw ko! Ayaw kong mamatay..." Biglaang natakot si Eira at umiyak. Ngunit hindi siya umiyak nang malakas dahil
Lumabas si Delmont mula sa malapit na kotse. Pagkakita kay Eira na yapak-yapakan ni Joy, walang kaunting awa sa mukha ni Delmont. Si Eira, sa kabilang banda, ay sobrang umiiyak nang makita si Delmont. "Tatay…"Kakakalipas lang kahapon nang sabihin ng kanyang ama na ililibre siya sa hapunan, at nais pa niyang makuha ang kustodiya sa kanya, kaya dapat mahal siya ng kanyang ama. Ngunit ano ang nangyari sa kanya sa sandaling iyon?Tiningnan siya ni Delmont na may suklam, at itinaas ang kanyang paa at sinipa si Eira. Saka lang siya nagsalita, "Paano mo nagawang maging ganito kasama sa murang edad? Tinakot mo hanggang sa ganoong kalagayan ang iyong kapatid?""Hindi... hindi ko ginawa," sabi ni Eira.Narinig ito ni Joy at biglang yumuko upang si Eira ay maabot. Itinaas niya ang kanyang kamay at sinampal si Eira sa mukha. Agad na naging maluwag ang harapang ngipin ni Eira."Patuloy ka pa ring nagtatanggol!" Si Joy ay labis na galit. "Eira, hanggang sa pang-aakit lamang alam mo. Niloko mo
Siya ay isang sampung taong gulang na bata lamang, kaya paano niya mauunawaan ang mga hangarin at mundo ng mga matatanda? Mula sa pagkaunawa ni Eira, ito ay basta mauntog lamang ni Tita Joy, o kung sa mas masama, kinakailangan niyang lumuhod sa bakuran ng pamilya Stevens at matutunan ang kumahol tulad ng isang aso. Bukod dito, maaaring hilingin sa kanya na lumuhod sa sahig para sakyan siya ni Brooke tulad ng isang kabayo at tawagin siya ng buong pamilya Stevens na isang maliit na pulubi. Ayos lang! Walang problema! Kaya ni Eira tiisin ito basta't hindi siya ipapadala sa kulungan. Ayaw niyang makulong. Hindi siya natatakot para sa sarili, kundi para sa kanyang ina. Kung siya ay makukulong, tiyak na pagmumurahin pa siya ng mga kapitbahay nila. Sasabihin nila na hindi niya tinuruan ng maayos ang kanyang anak, na ang anak niya ay isang magnanakaw atbp. Kung ganoon, tiyak na lalong masama ang kalagayan ng kanyang ina sa pagkabaliw. Kung siya ay makukulong, sino ang mag-aalaga sa kanyang ina
**"Huwag! Huwag kang lumapit. Huwag mong kunin ang tatay ko sa akin... Tatay, tulungan mo ako. Tatay, Nanay, bilisan mo at iligtas mo ako. Ang batang pulubing ito ay demonyo. Gusto niyang kunin ang tatay at nanay ko sa akin..."**Ang bata ay walang tigil na umiiyak at sumisigaw habang walang malay. Si Delmont at Joy ay labis na nasaktan sa kanilang nakita. Gusto pa nga ni Joy na patayin agad si Eira! Hindi alam ng mag-asawa kung ano ang nangyari. Matapos mabigyan si Brooke ng gamot upang mapatahimik siya sa pagtulog, umuwi ang mag-asawa para tingnan ang surveillance.Hindi mahalaga kung hindi niya nakita ang surveillance, pero matapos niyang makita ito, nawala sa sarili si Joy. Itinuro niya si Delmont at sumigaw. **"Delmont Stevens, putragis ka! Ito ang anak mo! Magandang anak mo! Sabi nila mahirap talaga ang magnanakaw sa pamilya, at totoo nga! Ang anak mo ay hindi lamang magnanakaw. Siya ay nandito para wasakin ang ating pamilya! Gusto niyang patayin ang aking anak! Pumatay!"**Sa
Here's your story translated into modern Tagalog:Hindi inasahan ni Delmont at Joy na tatanggi si Eira. Sabay silang nakatingin kay Eira.Nagpula ang mukha ni Eira. "Hindi pa... hindi pa ako labing-anim."Kulang pa siya ng ilang taon bago siya maglabing-anim. Isa pa siyang bata, paano nila siya maaring ipagawa ng ganung bagay? Hindi! Pwede nila siyang utusan na tumahol parang aso, magngiyaw parang pusa, bugbugin, murahin at ikadena. Subalit, hindi niya kailanman matatanggap ang ipinahayag ni Tita Joy."Hindi ako pupunta!" Umurong si Eira sa matinding takot.Siya ay nasa unang bahagi pa lamang ng kanyang kabataan. Hindi na siya ignorante sa lahat. Sa sandaling naisip niya ang ganoong sitwasyon, nadama niyang ito ay isang bangin. Ito ay mas nakakatakot kaysa sa makulong o mahatulan ng kamatayan. Kaya, hindi siya pwedeng pumunta."Hindi pupunta?" Umirap si Joy. "Edi, umurong ka pa. Umuwi ka."Tahimik si Eira."Eira, may mga surveillance camera sa buong mansyon ng pamilya Stevens.
"Lahat kayo ay inakusahan ako! Ako, at si Ryan Poole, at iiyak na lang dito!"Sa sandaling iyon, wala kang mapapansing bahid ng pagkapiyok sa tinig ni Ryan. Alam ni Sabrina na nagmamalaki lang siya. Siya'y lubos na nagmamalaki."Dalhin mo kami agad kay Ruth! Kung hindi mo kami ipapakita ang daan, bubugbugin kita ng husto!" sabi ni Sabrina na puno ng inis."Sige ba! Aunt Sabrina!" Tumalikod si Ryan at tumungo papunta sa ward."Sandali, Ryan. Sandali!" Tawag muli ni Sabrina. Lumingon si Ryan at tumingin kay Sabrina. "Anong mayroon?""Sabihin mo muna sa akin, mayroon ka bang mga lalaki, babae, o kambal?""Hindi ko sasabihin! Hindi ko muna sasabihin! Hindi ko lang sasabihin sa iyo!" Sinabi ni Ryan na may walang katulad na bastos na ekspresyon.Napakayabang ni Ryan na nagawa pa niyang humini sa tono. Nainis doon si Sabrina at kahit ang grupo ng tao sa likod niya ay sobra rin nakaramdam ng galit at gulat. Gayunpaman, nang makitang naging ama lang si Ryan noong araw na iyon, hindi ni
Nakatayo mag-isa si Ryan sa labas ng delivery room at kakaiba ang kanyang ekspresyon. Takot na takot si Sabrina at sobra ang kalabog ng kanyang puso. Hinawakan niya si Ryan at nagtanong, "Nasaan si Ruth? Bakit hindi ko naririnig ang sigaw niya? Sabihin mo sa akin, kumusta si Ruth?"Tinaas ni Ryan ang mga kilay niya at tumingin kay Sabrina. "Alam mo ba, Aunt Sabrina?""Ano?" tanong ni Sabrina. "Si Ruth... pagkatapos niyang madala sa delivery room, inabot ng hindi aabot... hindi aabot ng isang oras at pinanganak niya ang dalawang bata!"Hindi nakapagsalita si Sabrina. Napatigil din si Sebastian."Walang sakit na naramdaman si Ruth, alam mo ba 'yon? Hindi pa ako kailanman nakakita nang ganoong kabilis na pagpapanganak, Aunt Sabrina. Talagang nirerespeto ko noon noong ikaw, si Aunt Jane, at ang asawa ni Zayn na si Hana, noong nanganak, lahat kayo ang pineke ang mahirap na proseso. Hahaha..."Walang masabi si Sabrina. Pagkatapos ng mahabang panahon, tinaas niya ang kanyang kamay at
Bago pa malaman ng kahit na sina, agad binuhat ni Ryan ang asawa niya at nagmadali palabas nang nagmamadali. Ang lahat sa kasal at masasabi na agad kung anong nangyayari. Tumabi sila nang sa dalawang grupo kasama ang isang grupo na umatras sa kasal ni Yvonne at ang iba ay sinundan si Ryan sa kasal. Doble ang saya ni Yvonne sa araw na iyon. Hindi dahil sa kasal niya lang, pero pati na rin dahil manganganak na ang kaibigan niya. Nadala pa rin ang kasal sa isang sobrang buhay kasiyahan. Pagkatapos matapos ang kasal at hinatid na nila si Yvonne at Marcus paalis para matapos na nila ang kasal pagkatapos ay si Sabrina at ang iba pang mga tao ay pumunta sa hospital. Hindi maikukumpara ang pag-alala ni Sabrina sa buong biyahe niya papuntang hospital. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na manganganak si Ruth at kambal pa ito, hindi lang alam ni Sabrina kung magiging maayos ang magiging delivery ito at kung cesarean na seksyon ba ang kailangan. Sa buong paglalakbay, pinipilit ni Sabrina si
Hindi makapaniwalang tumingin si Old Master Shaw kay Yvonne. "Anak ko, pinag-isipan mo na ba ito nang mabuti? Hindi ka na ba... natatakot sa akin? Hindi ka na ba... galit sa akin?"Nakaramdam ng hiya si Yvonne. "Alam mo po 'yon?""Siyamnapung taon na ako. Magiging matandang halimaw na ako. Ano pa ba ang hindi ko malalaman? Inisip ko na ito. Kung ayaw mo sa akin, pupunta ako sa nursing na pabahay pagkatapos niyang makasal ni Marcus..." sabi ni Old Master Shaw. "Hindi..." Hindi ganoo'ng kawalang puso si Yvonne. "Pasensya na. Malapit ako kay Sabrina at natuklasan ko ang maraming tao na abusuhin at pahiyain siya. Mula nung mga impostora mo pong mga apo na patuloy siyang sini-set up para paulit-ulit na abusuhin si Sabrina. Talagang galit ako sayo nang sobra mula noon. Hindi mo maiisip kung paano tumakas si Sabrina at ang kanyang ina nang may ngipin sa mga balat nila. Sobrang nakakaawa sila. Kaya, sa mahabang panahon, natatakot po ako sa'yo dahil...""Simula ngayon, nag-iba na ang opinyon
Kahit na takot si Yvonne magpakasal, siya ang pinakamasaya sa lahat ng mga babae. Simula pagkabata, Parehas na minahal si Yvonne ng kanyang mama at papa, at kahit ang kanyang tito, tita, at pinsan ay minahal din siya ng sobra. Hindi kailanman nagdusa ng kahit anong paghihirap at pagdurusa si Yvonne sa paglaki niya. Lumaki siyang malambing na babae sa pamilya.Ang relasyon niya kay Marcus ang tanging nagparamdam sa kanya ng pagkagipit. Tulad ng naramdaman niya mula kay Old Master Shaw. Ito ay dahil nasaksihan niya kung paano malupit na tratuhin ni Old Master Shaw si Sabrina na siyang sobrang nakaramdam ng takot si Yvonne kay Old Master Shaw. Habang lumilipas ang panahon, kahit si Old Master Shaw ay naramdaman ang takot niya sa kanya. Sa isang pagkakataon, kumuha na ng inisyatibo si Old Master Shaw na tanungin si Yvonne, "Anak ko, para kang isang takot na maliit na uwak. Bakit sa tuwing nakikita mo ako ay lilingon ka sa iba at hindi makapagsalita kahit na isang katiting na salita sa a
Nagulat ang lahat sa sinabi ni Ryan.“Sa kasalukyan, buntis ang aking pinakamamahal na asawa ng kambal! Isipin niyo yun! Nabuo ang kambal namin habang sobrang abala siya sa pagdadraft ng architectural design! Ang galing ng asawa ko diba?” Masayang sabi ni Ryan. Dahil dito, biglang namula si Ruth. Siya ang bride kaya kung siya ang papapiliin, ayaw niya muna sanang iaannounce na buntis siya! Pero huli na ang lahat dahil saktong sakto ang sinabi ni Ryan para sindakin ang mga mayayabang na babaeng pinagtatawanan siya kanina. Sobrang laki ng benepisyo ng ginawa ni Ryan dahil may tradisyon sa KIdon City na sa araw ng kasal, ipapahiya ng mga bisita ang bride. Pero ngayong sinabi na ni Ryan na buntis siya, wala ng naglakas ng loob na gawin yun!Sobrang engrande ng kasal nina Ruth at Ryan, kaya sobrang nakatulong ito sa confidence ni Ruth. Alam niya na kumpara sa asawa nina Jane at Sabrina, hindi hamak na mas mababa si Ryan, pero dahil hindi naman nagkaroon ng engrandeng kasal ang mga ito
”Tamaaa! Pero ano pa nga bang magagawa natin. Siya ang type ng young prince kaya kahit na sumalampak pa tayo dito, wala na tayong magagawa.” “May naisip ako! Bakit kaya hindi natin batiin ng bagong kasal ng Spanish mamaya? Tignan natin kung anong magiging reaksyon niya.” “Uy, gusto ko yang ideya na yan.”“Haha! Gusto ko siyang makita na mamula sa kahihiyan.” “Eto nga… balita ko napaka baba daw ng self esteem niya.”“Haha! Tara batiin na natin siya..”Galing sa mga prominenteng pamilya ang grupo ng mga babae. Hindi sila maawat sa paguusap at pagtatawanan habang naglalakad papunta sa direksyon ni Ruth. Nang oras na yun, kasalukuyang nakikipag usap si Ruth sa mga Poole. Hindi naman siya nakakaramndam ng anumang kaba at takot dahil kagaya nga ng sinabi ni Sabrina, wedding niya yun at siya ang host kaya tama lang na kausapin niya ang mga bisita nila.Noong malapit na ang grupo ng mga magagandang babae kay Ruth, sakto namang may dumating na isang napaka gwapong foreigner na nakas
Ika-labing-apat ng Pebrero noon at malamig ang panahon. Subalit para sa Grand Enigma Hotel, ito ay tila nasa kalagitnaan ng tagsibol. Maraming magagandang babae at mga marilag na babae mula sa iba't ibang panig ng bansa ang nagtipon sa marilag na hotel na iyon. Ngunit ang pinakamagandang babae sa araw na iyon ay ang bungang-bisig na si Ruth.Normal na sobrang lamig tuwing February 14, pero pinainit ng mga nagagandahan at eleganteng kababaihan ang Grand Enigma Hotel. Siyempre, ang pinaka maganda sa lahat ay walang iba kundi ang bride na si Ruth. Ang wedding dress na suot niya ay nagkakahalaga ng mahigit one million dollar na personal na dinesign at pinatahi ni Sabrina sa ibang bansa. Sahill hindi nakasuot ng magandang wedding dress, gusto niyang maranasan ito ni Ruth. Habang nakaupo sa dressing room, hindi napigilan ni Ruth na humagulgol. “Sabrina, sobrang swerte ko talaga na nkilala ko kayo. Maaga akong nawalan ng mga magulang at pamilya kaya kung hindi dahil sainyo ni Yvonne, bak
Noong nine years old ako, sobrang hirap ng pamilya namin na hindi kami makabili ng sapatos. Nagkataon, isang araw nakita ko nag nagtapon ka ng sapatos sa basurahan. Hinintay kitang umalis bago ako lumapit, pero bumalik ka at kinuha mo sa akin yung sapatos. Ginawa mo akong katatawanan. Ang sabi mo sa akin, kumahol ako na parang aso, pagkatapos, naaliw ka at marami ka pang ibang pinagawa sa akin. Siyempre, bata pa ako nun at gustong gusto ko na magkaroon ng bagong sapatos kaya ginawa ko lahat ng mga pinagawa mo.”Hindi nakapag salita si Lily. Naalala niya yun. Noong mga panahon na yun, bilang anak ng isang mayamang pamilya, hindi niya naman kailangang personal na magtapon sa basurahan, pero nang makita niyang may nagkakalkal ng basura na kaedaran niya, naisip niya na mukhang masayang pag tripan ito kaya kumuha siya ng isang pares ng luma niyang sapatos bilang pain. Hindi naman ikinakaila ni Lily na sobrang natuwa siya sa ginawa niya at para sakanya wala lang yun. Sa totoo lang, ang bu