Noong siya ay masaya at maayos, magtatayo siya ng puwesto sa kalsada upang tumulong magtahi at mag-ayos ng mga damit ng iba para makatulong sa gastusin ng pamilya. Kapag siya ay hindi maayos, hinihingi niya sa kanyang dalawang anak na itali siya sa bahay dahil ayaw niyang makasakit ng kahit sino at ayaw niyang dalhin sa ospital para sa may sakit sa isip. Iyon ay dahil kapag siya ay dinala roon, mawawalan na ng ina ang kanyang dalawang anak. Wala nang uuwian ang dalawang bata. Kaya, tanging ang magkapatid na Malvolio at Eira lang ang may alam sa problema ni Eirwen sa isip.Ang unang pagkakataon na nagnakaw si Malvolio ay noong siya ay labing-walong taong gulang. Pumasok siya ng palihim sa isang ospital para sa mga may sakit sa isip para magnakaw ng gamot. Swerte na pagkatapos inumin ng kanyang ina ang nakaw na gamot, gumanda ang lagay niya at walang nangyaring episode ng mahigit kalahating taon. Mula noon, nagnanakaw na si Malvolio ng gamot para sa kanyang ina kapag walang tao. Dahil d
Si Eira ay nawalan ng masasabi. Sa hindi malamang na dahilan, naramdaman ni Eira ang isang di maipaliwanag na takot. Natatakot siya kay Joy at Brooke. Sa katunayan, nadama niya na siya'y lubos na inferior. Pakiramdam niya'y napakainferior niya at hindi siya makapagsalita. Sa kanyang subconscio, hawak niya ang kamay ng kanyang ama sa pag-asang mabigyan siya ng lakas nito. Sa oras na hawak niya ang kamay ni Delmont, narinig niya ang matinis na sigaw ni Brooke. "Ano ang ginagawa mo? Ang dumi ng kamay mo. Madudumihan mo ang kamay ng aking ama! Saang pamilya ka ba galing? Ang bastos mo naman! Pwede mo bang hawakan ang kamay ng isang estranghero?""Ito… Hindi ako estranghero. Ito…" Naguguluhan si Eira.Itinaas niya ang kanyang ulo upang tingnan si Delmont, at ito'y may napaka-irritating na ekspresyon. Maganda ang relasyon niya sa kanyang kasalukuyang asawa. Dumaan sila sa maraming pagsubok, at sa kanilang walong taong pagsisikap, nakamit nila ang kanilang katayuan at ang malaking kumpanya
"Tama 'yan! Bawat buhay ay mahalaga at karapat-dapat sa pagmamahal at pag-aaruga! Bilisan mo, lumapit ka at humingi ng paumanhin sa batang ito ngayon din!"Agad na lumapit si Brooke kay Eira. "Pasensya na. Hindi ko dapat naging masungit sa'yo. Alam kong ikaw ay talagang mahirap at kaawa-awa. Ngunit, gaano man kahirap, hindi mo pwedeng tawagin ang tatay ko na 'tatay' mo. Akin lamang si tatay. Wala nang iba pa. Kung kaawa-awa ka, pwede mong tawagin ang tatay ko na tito. Basta huwag mo na lang siyang tawaging tatay sa hinaharap, mapapatawad na kita. Patawarin mo na rin ako, ha?"Natahimik si Eira. Sa puntong iyon, parang sinasaksak ang puso ng walong taong gulang na bata. Bumuhos ang luha sa kanyang mga pisngi. Iyak siya nang iyak hanggang sa hindi na niya makita ang mga mukha ng mga tao sa paligid. Hindi niya alam ang gagawin. Hindi pa kayang magdesisyon ng maayos ng batang walo anyos. Napakawalang magawa niya. Kung andyan lang sana ang kanyang ina at kuya, magiging magaan sana ang lah
Ang paraan ng pagsasalita ng anim na taong gulang na si Brooke ay napaka-inosente. Ang kanyang hitsura na may nakatingala at malalaking mata ay may dalang kahinhinan at kagandahang walang kapantay.Nang marinig nila ang sinabi ni Brooke, sunod-sunod na tiningnan ng ilang manggagawa sa tindahan ng mga bata si Eira. Nakita nila ang isang batang babae na mas matangkad kaysa kay Brooke, ngunit masama ang kasuotan. Madumi at malagkit ang kanyang buhok, at marumi rin ang kanyang katawan. Nagbibigay siya ng impresyon na wala siyang pakialam sa kalinisan. Bukod dito, takot si Eira, kaya pareho niyang kinakalkal ang kanyang mga daliri, at puno ng dumi ang kanyang mga kuko. Nang makita ng ilang manggagawa ang ganoong kalagayan, agad silang nagpakita ng kadiri kay Eira. Lalo pang natakot si Eira. Kinagat niya ang kanyang labi at hindi siya makatingin sa kahit kanino."Diyos ko! Ang mga paa mo! Nadumihan ng sapatos mo ang aming tindahan!" masungit na sabi ng isang manggagawa.Agad na umatras ng
"Sige! Tunay ngang mabait ang munting prinsesa. Sa ganitong paraan, hindi mo lamang matutulungan ang pulubing ito, makakatulong ka pa sa amin na maibenta ang mga hindi mabentang kalakal. Tunay nga’t napakabait mo, munting prinsesa." Lalong nagustuhan ng tindera si Brooke habang tinitingnan ito."Ako’y naniniwala ring mabait ako," masayang sabi pa ni Brooke.Naghahanap ng pangit na mga kalakal ang tindera habang kausap si Brooke. Sa maikling panahon, nakakita na siya ng ilang set. Wala gustong tumulong kay Eira magpalit ng damit, kaya pinayagan siyang pumunta sa pampublikong palikuran para magpalit mag-isa. Dala-dala ng munting Eira ang mga damit at pumunta sa pampublikong palikuran. Bumalik siya pagkatapos ng maikling panahon.Nang makita siya, lahat ng nandoon ay na-shock. Ang walong taong gulang na bata ay sobrang marumi at mukhang napakapangit. Hugas na ang kanyang mukha, at linisin na rin niya ang dumi sa kanyang mga kuko. Nagsalok siya sa gilid ng toilet na ginagamit sa paghuhu
Sa sandaling iyon, hindi maipaliwanag ang sakit na nararamdaman ni Eira. Matagal na mula noong siya ay nagkaruon ng bagong sapatos, at ang pares ng sapatos na iyon ay bigay sa kanya ng kanyang kuya. Matagal na rin nitong binabantayan ang isang pamilya, at nang itapon na nila ang kanilang basura, dali-daling nilakad ito ng kanyang kuya para makakita ng mas maayos na sapatos para sa kanya. Dalawang taon niyang ginamit ang mga sapatos na iyon. Binigyan siya ng kanyang ama ng isang libong dolyar kada buwan, ngunit ito'y ginagamit para sa pagkain at inumin ng buong pamilya. Kailangang pumasok sa paaralan ng kanyang kuya, at hindi makapagtrabaho ang kanilang ina, kaya wala silang sobrang pera para bumili ng bagong sapatos para sa kanya.Bihiarang okasyon ito na nagsalita ang kanyang ama upang dalhin siya sa pamimili ng sapatos at damit. Sa huli, nadumihan lang ito ng kanyang kapatid na si Brooke. Lubos ang sama ng loob ni Eira kaya’t bigla na lang siyang napaluha.Pinalo ni Delmont si Broo
Agad na ngumiti si Delmont. "Yan ang magaling kong anak. Mas mabuti kung maunawain ka. Nang pakasalan ko ang Tita Joy mo, wala pa ang kapatid mo noon. Walang muwang ito. Sa kanyang nalalaman, ako'y mayroon lang siya at ang kanyang ina. Hindi pa siya ganap na natanggap ang ibang tao, kaya tinago ko ang katotohanan na umiiral ka. Ibig sabihin... Hindi alam ni Brooke na isa ka ring anak ko. Kung malalaman niya, malulungkot siya. Iba ka sa kanya dahil alam mo na siya simula nang isilang siya. Ngunit, si Brooke ay dumating ng mas huli, kaya hindi niya alam na umiiral ka. Si Brooke...ay napaka-inosente rin. Naiintindihan mo ba?"Tumango si Eira. "Naiintindihan ko, Dad.""Mm-hmm. Yan ang magaling kong anak.""Dad," tawag ni Eira."Oo, ano ang problema? Mayroon ka bang iba pang hiling? Sabihin mo sa akin. Gagawin ko ang lahat para matupad ito para sa'yo." Ramdam din ni Delmont ang labis na pagkakasala sa anak na ito.Kinagat ni Eira ang kanyang labi. "Dad, itinuturing mo ba akong anak mo?
Tumingin siya sa pamilyang may tatlong miyembro. Ano'ng saya at harmoniyosong pamilya ng tatlo. Sila ay isang pamilya samantalang si Eira, sa kabilang banda, ay tunay na isang pulubi. Tahimik siyang umikot at umalis.Nang si Delmont ay magbalak sabihin kay Eira na umuwi mag-isa, wala na ito. Ang walong taong gulang na bata ay hindi alam kung paano umuwi mag-isa. Matapos maglakad ng matagal, nakatagpo siya ng isang telephone booth. Nang maipaliwanag niya sa lalaki sa loob ng booth ang lahat ng rason na maisip niya, pinayagan na siyang tumawag. Hindi niya ikinikita ang pera sa bulsa dahil natatakot siyang manakaw ito. Ang perang iyon ay halos ang tanging pag-asa ng buong pamilya niya.Tumawag siya sa tindahan sa ibaba ng kanilang tirahan kung saan nakatira si Eira, ang kanyang kuya, at ang kanilang ina. Pagkatapos makuha ang tawag, agad sinabi ni Eira, "Ginoong Wilson, pwede po bang pakitawagan ang aking kuya?"Mabilis na bumaba ang kanyang kuya at sinagot ang tawag. Nang marinig na n
"Lahat kayo ay inakusahan ako! Ako, at si Ryan Poole, at iiyak na lang dito!"Sa sandaling iyon, wala kang mapapansing bahid ng pagkapiyok sa tinig ni Ryan. Alam ni Sabrina na nagmamalaki lang siya. Siya'y lubos na nagmamalaki."Dalhin mo kami agad kay Ruth! Kung hindi mo kami ipapakita ang daan, bubugbugin kita ng husto!" sabi ni Sabrina na puno ng inis."Sige ba! Aunt Sabrina!" Tumalikod si Ryan at tumungo papunta sa ward."Sandali, Ryan. Sandali!" Tawag muli ni Sabrina. Lumingon si Ryan at tumingin kay Sabrina. "Anong mayroon?""Sabihin mo muna sa akin, mayroon ka bang mga lalaki, babae, o kambal?""Hindi ko sasabihin! Hindi ko muna sasabihin! Hindi ko lang sasabihin sa iyo!" Sinabi ni Ryan na may walang katulad na bastos na ekspresyon.Napakayabang ni Ryan na nagawa pa niyang humini sa tono. Nainis doon si Sabrina at kahit ang grupo ng tao sa likod niya ay sobra rin nakaramdam ng galit at gulat. Gayunpaman, nang makitang naging ama lang si Ryan noong araw na iyon, hindi ni
Nakatayo mag-isa si Ryan sa labas ng delivery room at kakaiba ang kanyang ekspresyon. Takot na takot si Sabrina at sobra ang kalabog ng kanyang puso. Hinawakan niya si Ryan at nagtanong, "Nasaan si Ruth? Bakit hindi ko naririnig ang sigaw niya? Sabihin mo sa akin, kumusta si Ruth?"Tinaas ni Ryan ang mga kilay niya at tumingin kay Sabrina. "Alam mo ba, Aunt Sabrina?""Ano?" tanong ni Sabrina. "Si Ruth... pagkatapos niyang madala sa delivery room, inabot ng hindi aabot... hindi aabot ng isang oras at pinanganak niya ang dalawang bata!"Hindi nakapagsalita si Sabrina. Napatigil din si Sebastian."Walang sakit na naramdaman si Ruth, alam mo ba 'yon? Hindi pa ako kailanman nakakita nang ganoong kabilis na pagpapanganak, Aunt Sabrina. Talagang nirerespeto ko noon noong ikaw, si Aunt Jane, at ang asawa ni Zayn na si Hana, noong nanganak, lahat kayo ang pineke ang mahirap na proseso. Hahaha..."Walang masabi si Sabrina. Pagkatapos ng mahabang panahon, tinaas niya ang kanyang kamay at
Bago pa malaman ng kahit na sina, agad binuhat ni Ryan ang asawa niya at nagmadali palabas nang nagmamadali. Ang lahat sa kasal at masasabi na agad kung anong nangyayari. Tumabi sila nang sa dalawang grupo kasama ang isang grupo na umatras sa kasal ni Yvonne at ang iba ay sinundan si Ryan sa kasal. Doble ang saya ni Yvonne sa araw na iyon. Hindi dahil sa kasal niya lang, pero pati na rin dahil manganganak na ang kaibigan niya. Nadala pa rin ang kasal sa isang sobrang buhay kasiyahan. Pagkatapos matapos ang kasal at hinatid na nila si Yvonne at Marcus paalis para matapos na nila ang kasal pagkatapos ay si Sabrina at ang iba pang mga tao ay pumunta sa hospital. Hindi maikukumpara ang pag-alala ni Sabrina sa buong biyahe niya papuntang hospital. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na manganganak si Ruth at kambal pa ito, hindi lang alam ni Sabrina kung magiging maayos ang magiging delivery ito at kung cesarean na seksyon ba ang kailangan. Sa buong paglalakbay, pinipilit ni Sabrina si
Hindi makapaniwalang tumingin si Old Master Shaw kay Yvonne. "Anak ko, pinag-isipan mo na ba ito nang mabuti? Hindi ka na ba... natatakot sa akin? Hindi ka na ba... galit sa akin?"Nakaramdam ng hiya si Yvonne. "Alam mo po 'yon?""Siyamnapung taon na ako. Magiging matandang halimaw na ako. Ano pa ba ang hindi ko malalaman? Inisip ko na ito. Kung ayaw mo sa akin, pupunta ako sa nursing na pabahay pagkatapos niyang makasal ni Marcus..." sabi ni Old Master Shaw. "Hindi..." Hindi ganoo'ng kawalang puso si Yvonne. "Pasensya na. Malapit ako kay Sabrina at natuklasan ko ang maraming tao na abusuhin at pahiyain siya. Mula nung mga impostora mo pong mga apo na patuloy siyang sini-set up para paulit-ulit na abusuhin si Sabrina. Talagang galit ako sayo nang sobra mula noon. Hindi mo maiisip kung paano tumakas si Sabrina at ang kanyang ina nang may ngipin sa mga balat nila. Sobrang nakakaawa sila. Kaya, sa mahabang panahon, natatakot po ako sa'yo dahil...""Simula ngayon, nag-iba na ang opinyon
Kahit na takot si Yvonne magpakasal, siya ang pinakamasaya sa lahat ng mga babae. Simula pagkabata, Parehas na minahal si Yvonne ng kanyang mama at papa, at kahit ang kanyang tito, tita, at pinsan ay minahal din siya ng sobra. Hindi kailanman nagdusa ng kahit anong paghihirap at pagdurusa si Yvonne sa paglaki niya. Lumaki siyang malambing na babae sa pamilya.Ang relasyon niya kay Marcus ang tanging nagparamdam sa kanya ng pagkagipit. Tulad ng naramdaman niya mula kay Old Master Shaw. Ito ay dahil nasaksihan niya kung paano malupit na tratuhin ni Old Master Shaw si Sabrina na siyang sobrang nakaramdam ng takot si Yvonne kay Old Master Shaw. Habang lumilipas ang panahon, kahit si Old Master Shaw ay naramdaman ang takot niya sa kanya. Sa isang pagkakataon, kumuha na ng inisyatibo si Old Master Shaw na tanungin si Yvonne, "Anak ko, para kang isang takot na maliit na uwak. Bakit sa tuwing nakikita mo ako ay lilingon ka sa iba at hindi makapagsalita kahit na isang katiting na salita sa a
Nagulat ang lahat sa sinabi ni Ryan.“Sa kasalukyan, buntis ang aking pinakamamahal na asawa ng kambal! Isipin niyo yun! Nabuo ang kambal namin habang sobrang abala siya sa pagdadraft ng architectural design! Ang galing ng asawa ko diba?” Masayang sabi ni Ryan. Dahil dito, biglang namula si Ruth. Siya ang bride kaya kung siya ang papapiliin, ayaw niya muna sanang iaannounce na buntis siya! Pero huli na ang lahat dahil saktong sakto ang sinabi ni Ryan para sindakin ang mga mayayabang na babaeng pinagtatawanan siya kanina. Sobrang laki ng benepisyo ng ginawa ni Ryan dahil may tradisyon sa KIdon City na sa araw ng kasal, ipapahiya ng mga bisita ang bride. Pero ngayong sinabi na ni Ryan na buntis siya, wala ng naglakas ng loob na gawin yun!Sobrang engrande ng kasal nina Ruth at Ryan, kaya sobrang nakatulong ito sa confidence ni Ruth. Alam niya na kumpara sa asawa nina Jane at Sabrina, hindi hamak na mas mababa si Ryan, pero dahil hindi naman nagkaroon ng engrandeng kasal ang mga ito
”Tamaaa! Pero ano pa nga bang magagawa natin. Siya ang type ng young prince kaya kahit na sumalampak pa tayo dito, wala na tayong magagawa.” “May naisip ako! Bakit kaya hindi natin batiin ng bagong kasal ng Spanish mamaya? Tignan natin kung anong magiging reaksyon niya.” “Uy, gusto ko yang ideya na yan.”“Haha! Gusto ko siyang makita na mamula sa kahihiyan.” “Eto nga… balita ko napaka baba daw ng self esteem niya.”“Haha! Tara batiin na natin siya..”Galing sa mga prominenteng pamilya ang grupo ng mga babae. Hindi sila maawat sa paguusap at pagtatawanan habang naglalakad papunta sa direksyon ni Ruth. Nang oras na yun, kasalukuyang nakikipag usap si Ruth sa mga Poole. Hindi naman siya nakakaramndam ng anumang kaba at takot dahil kagaya nga ng sinabi ni Sabrina, wedding niya yun at siya ang host kaya tama lang na kausapin niya ang mga bisita nila.Noong malapit na ang grupo ng mga magagandang babae kay Ruth, sakto namang may dumating na isang napaka gwapong foreigner na nakas
Ika-labing-apat ng Pebrero noon at malamig ang panahon. Subalit para sa Grand Enigma Hotel, ito ay tila nasa kalagitnaan ng tagsibol. Maraming magagandang babae at mga marilag na babae mula sa iba't ibang panig ng bansa ang nagtipon sa marilag na hotel na iyon. Ngunit ang pinakamagandang babae sa araw na iyon ay ang bungang-bisig na si Ruth.Normal na sobrang lamig tuwing February 14, pero pinainit ng mga nagagandahan at eleganteng kababaihan ang Grand Enigma Hotel. Siyempre, ang pinaka maganda sa lahat ay walang iba kundi ang bride na si Ruth. Ang wedding dress na suot niya ay nagkakahalaga ng mahigit one million dollar na personal na dinesign at pinatahi ni Sabrina sa ibang bansa. Sahill hindi nakasuot ng magandang wedding dress, gusto niyang maranasan ito ni Ruth. Habang nakaupo sa dressing room, hindi napigilan ni Ruth na humagulgol. “Sabrina, sobrang swerte ko talaga na nkilala ko kayo. Maaga akong nawalan ng mga magulang at pamilya kaya kung hindi dahil sainyo ni Yvonne, bak
Noong nine years old ako, sobrang hirap ng pamilya namin na hindi kami makabili ng sapatos. Nagkataon, isang araw nakita ko nag nagtapon ka ng sapatos sa basurahan. Hinintay kitang umalis bago ako lumapit, pero bumalik ka at kinuha mo sa akin yung sapatos. Ginawa mo akong katatawanan. Ang sabi mo sa akin, kumahol ako na parang aso, pagkatapos, naaliw ka at marami ka pang ibang pinagawa sa akin. Siyempre, bata pa ako nun at gustong gusto ko na magkaroon ng bagong sapatos kaya ginawa ko lahat ng mga pinagawa mo.”Hindi nakapag salita si Lily. Naalala niya yun. Noong mga panahon na yun, bilang anak ng isang mayamang pamilya, hindi niya naman kailangang personal na magtapon sa basurahan, pero nang makita niyang may nagkakalkal ng basura na kaedaran niya, naisip niya na mukhang masayang pag tripan ito kaya kumuha siya ng isang pares ng luma niyang sapatos bilang pain. Hindi naman ikinakaila ni Lily na sobrang natuwa siya sa ginawa niya at para sakanya wala lang yun. Sa totoo lang, ang bu