Sa halip, mas gumanda pa siya kaysa dati. Nag- ugat ang kagandahan sa kanyang kalmado, sa kanyang pagbubuntis, sa maliliit na pekas sa kanyang mukha at sa katotohanang wala na si Alex sa kanyang isipan. Noong magkasama pa sila, tinitingnan ni Jane si Alex na puno ng paghanga at pagmamahal -- walang hangganang pagmamahal; at ngayon, ang tanging natitira sa kanyang mga mata nang tumingin siya kay Alex ay defensiveness at determinasyon. Hindi man lang niya itinaas ang kanyang boses, ngunit ang kanyang kalmado ay kahawig ng nakakatakot na kapayapaan bago ang bagyo. Maging si Alex ay hindi nangahas na hilahin si Jane paakyat sa kanyang sasakyan sa mga sandaling iyon. Pinasadahan niya ng tingin si Jane bago mapansin ang bag ng mga natirang pagkain na hawak ni Jane sa kamay niya."Hindi na kailangan pang tingnan! Hindi ko binili ito ng pera. Mabait naman ang may- ari ng restaurant na iimpake ko ang mga natirang pagkain para dalhin."Nagkataon, ang buong restaurant ay na -book para sa hapon
Tumingala si Jane kay Alex nang may pang-aalipusta. "Anong sabi mo?"Pinigilan niyang hawakan si Jane, para hubarin ang sarili niyang jacket at isuot ito kay Jane at binuhat siya papunta sa sasakyan, dahil sa takot na maudyok siya, kalmado siyang sumagot, "Tama ka, Jane. Ilang araw na kitang sinusundan. Nag-aalala ako na baka matakot kita kapag nagpadalos-dalos ako. Sinasabi ko sa'yo ngayon, hindi ako nandito para patayin ka. Nandito ako para iuwi ka.""..." Tumingin si Jane kay Alex. Isang ngiti ang sumilay at nawala nang paulit-ulit bago niya binato na lang bigla ang mga tira-tira sa kanyang kamay papunta sa lupa.Agad nagsimulang tumilapon ang mga tira-tira palabas ng bag at napatingin si Alex pababa sa pagkain na nasa loob ng bag. May mga balat ng hipon, kalahati ng karneng nakasabit lang sa mga buto, at kahit ang isang piraso ng tinapay na halos nanguya na. Sumakit ang puso niya sa nakikita na parang may humihiwa rito. "Ito ang... Ito ang inuuwi mo para kainin? Hindi ba tinat
"Alam mo ba na gumugol ako ng dalawang oras kakatalon mag-isa taas at baba nang nakabuka ang mga hita ko sa banyo? Alam mo ba kung ilang beses ko nang hinugasan ang sarili ko mag-isa? Alam mo ba kung gaano karaming emergency, o mahabang gamitan ng contraceptive pills ang ininom ko? Nasanay na ang katawan ko sa mga 'yon, pero hindi ka pa rin gumagamit ng proteksyon! Hindi mo ba napagtanto kung gaano kadali akong mabuntis noong isa at dalawang taon? Gusto kong dalhin ang mga anak mo, Alex, pero sa punto na sikreto akong gumagawa ng mga bagay na hindi mo ako hahayaan, para lang matakot kita sa bata! Kasama mo ako ng halos walong taon! Kilala kita! Isang tinatanggi na hindi nasilang na bata, magiging maganda kung kukuyugin ka ng lahat! Iyon ang kamay na bakal na sinusundan ng mga elite sa komunidad! Mayro'ng matandang Master ilang dekada ang lumipas. Ang biyenan ni Sabrina Ford at ngayon naman, ikaw! Pare-parehas lang kayo! Kuha ko na, Alex! Hindi kita bina-blackmail gamit ang anak ko! Aks
Desperadong hinawakan ni Noah si Jane. "Gaano ka ba kakulit, Jane? Wala pang sinasabi si Mr. Poole na papatayin ka niya at gusto mo na agad patayin ang sarili mo. Iniisip mo ba yung bata sa sinapupunan mo?"Tumingin si Jane kay Noah nang lumuluha. "Alis! Umuwi ka na! Huwag mo akong guluhin. Hindi mo ako matutulungan dito!""Sa'yo ako! Ako ang lalaking papakasalan mo sa oras na manganak ka na! Paano kita maiiwanan dito??"'... Hindi ba alam ng dalawang 'to na nakatayo ako rito?' Isip ni Alex habang galit silang nilapitan at binuhat si Noah gamit ang isang kamay mula sa likod ng kwelyo niya.Mukhang maskulado si Noah habang mukha namang mas payat si Alex, pero sa paraan ng pag-angat niya kay Noah ay madali lang sa kanya na parang pumupulot siya ng maliit na sisiw. Walang awa niyang binato si Noah sa tabi at agad lumabas ang dugo sa gilid ng bibig ni Noah. Tumitig si Noah kay Alex nang may awa at takot. Alam niyang galing sa mayamang elite ang lalaking 'to sa Kidon City at narinig n
"Pero may kabayaran ang lahat ng 'yon. Wala akong ipagmamalaki kahit noon pa, at may kabayaran sa bawat pag-ikot ng buhay ko na parang isang tao, at sa pagdalo ng mga kasiyahan nang nakabihis na parang isang babae na may mataas na katayuan sa buhay. Bumalik ang ex-girlfiend niya at gustong patayin ako. Susuko na sana ako, Noah, sukong-suko na ako noon, pero natanto ko na ang tanging bagay na nagbibigay sa akin ng lakas ng loob para mabuhay ay ikaw at si Mom. Ikaw lang ang nagpakita sa'kin kung ano talaga ang isang asawa. Maaring hindi talaga tayo, pero sa tingin ko asawa kita mula sa kailaliman ng puso ko. At nandiyan si Mom, Nagkaroon ako ng sariling magulang noon, at maayos at buhay pa rin sila hanggang ngayon, pero hindi nila ako kailanman binigyan kahit katiting na init at pagmamahal. Ang mama mo lang ang nag-iisa na gumawa ng cotton na sapatos at pantalon para sa'kin. Dalawang buwan ang nakalipas, nagkaroon ako ng lagnat. Nag-alala si Mama na baka maapektuhan ang bata at, sa kabil
Nanlabo ang paningin ni Jane sa mga luha, pero hindi nagpapakita ng kahit anong takot ang ekspresyon niya patungo kay Alex. Umiling siya nang lumuluha at sabi, "Hindi... Hindi ko sinabi na masama ka, Master Alex. Nag... Nagmamakaawa lang ako na pakiusap ay pakawalan mo na si Noah. Wala siyang kinalaman dito. Wala talaga. May ina pa siyang kailangan niyang alagaan. Pakawalan mo na siya at sasama ako sa'yo. Sasama talaga ako, pinag-isipan ko na 'tong mabuti, sasama ako sa'yo... Pakiusap..."Ang kawalan ng pag-asa sa kanyang tinig ay walang hanggan, at si Alex, na humahawak sa kanyang baba, ay naramdaman ang pagdurog ng kanyang puso. Sa sandaling 'yon, nais niya nang labis na madurog niya ang babaeng ito hanggang sa kamatayan dito mismo. "Hayaan mong tanungin kita nito, sino ako?" pangngalaiti niya."Ikaw si Master Alex, ang kilalang Master Alex ng Kidon City," tumugon siya sa luha."Ikaw at ako, ano ba tayo? Ano tayo??"Tumulo ang mga luha sa mukha ni Jane papunta sa palad ni Alex.
"Mamatay ka na ngayon! Bugbugin ka sana ni Alex hanggang sa mamatay ka! 'Yang syota mo rin, parehas kayo!" Malupit na sabi ni Lily. Sa mga kalye, pansamantalang hinarang ang lugar, at ang mga tauhan lamang ni Alex ang naiwan sa pinangyarihan, para sa mga nagtataka pa rin sa nangyayari, nasisilip lang nila ang mga puwang ng kanilang mga pintuan.Sa kalye kung saan humihip ang hanging nagpapalamig ng buto, sina Alex, Jane at Noah, na nakahiga sa lupa, kasama ang mga tauhan ni Alex na nakapalibot sa kanila, ang tanging mga tao na natira. Narinig ng lahat si Jane nang tawagin niya si Alex na 'Hubby' nang malakas at malinaw.Kilala ng mga lalaking ito ang kanilang amo at masasabi niyang talagang galit si Alex at higit sa lahat, baliw na inggit. Sa sandaling iyon mismo, isa si Garrett sa mga taong nag-aalala nang husto tungkol kay Jane, ngunit ano ang kabutihan ng pag-aalala? Hindi nagdalawang isip ang kanyang amo na kumuha ng buhay. Ang kawalan ng awa ni Alex ay maihahambing sa kay Seba
Nang makitang hindi makasagot si Alex, naging sobrang miserable ang ngiti ni Jane. "Ikaw ang gumawa ng mga palatuntunin, Alex, at sinunod ko sa mga nagdaang taon. Alam mong tinatawag kitang 'Hubby' kapag nagtatalik tayo, at alam mo rin kung gaano kita kamahal, pero ganoon pa rin, tinapon mo ako ng walang babala, 'di ba? May kasabihan nga na sa araw na makagawa ng isang pagsasama ang mag-asawa doon lang sila magtatagal. Nagpakasal tayo nang walang mga titulo ng pitong taon, at asawa ang laging tingin ko sa'yo, at pamilya ang tingin ko sa pamilya mo. Pero ikaw? Asawa rin ba ang tingin mo sa'kin, kahit isang sandali lang? Kung nakita mo ako bilang asawa mo kahit sa isang maikling segundo, hindi ka tatahimik at tatanggi na gumawa ng kasunduan sa akin, 'di ba?""Hindi mo ba ako iniisip na isang laruan upang aliwin ka sa pagitan ng mga kumot mula sa araw na sinundan kita sa bahay? Hindi mo ba hinihintay ang ex-girlfriend mo sa buong oras sa puso mo? Sinubukan kong baguhin ang kalikasan ng r
"Lahat kayo ay inakusahan ako! Ako, at si Ryan Poole, at iiyak na lang dito!"Sa sandaling iyon, wala kang mapapansing bahid ng pagkapiyok sa tinig ni Ryan. Alam ni Sabrina na nagmamalaki lang siya. Siya'y lubos na nagmamalaki."Dalhin mo kami agad kay Ruth! Kung hindi mo kami ipapakita ang daan, bubugbugin kita ng husto!" sabi ni Sabrina na puno ng inis."Sige ba! Aunt Sabrina!" Tumalikod si Ryan at tumungo papunta sa ward."Sandali, Ryan. Sandali!" Tawag muli ni Sabrina. Lumingon si Ryan at tumingin kay Sabrina. "Anong mayroon?""Sabihin mo muna sa akin, mayroon ka bang mga lalaki, babae, o kambal?""Hindi ko sasabihin! Hindi ko muna sasabihin! Hindi ko lang sasabihin sa iyo!" Sinabi ni Ryan na may walang katulad na bastos na ekspresyon.Napakayabang ni Ryan na nagawa pa niyang humini sa tono. Nainis doon si Sabrina at kahit ang grupo ng tao sa likod niya ay sobra rin nakaramdam ng galit at gulat. Gayunpaman, nang makitang naging ama lang si Ryan noong araw na iyon, hindi ni
Nakatayo mag-isa si Ryan sa labas ng delivery room at kakaiba ang kanyang ekspresyon. Takot na takot si Sabrina at sobra ang kalabog ng kanyang puso. Hinawakan niya si Ryan at nagtanong, "Nasaan si Ruth? Bakit hindi ko naririnig ang sigaw niya? Sabihin mo sa akin, kumusta si Ruth?"Tinaas ni Ryan ang mga kilay niya at tumingin kay Sabrina. "Alam mo ba, Aunt Sabrina?""Ano?" tanong ni Sabrina. "Si Ruth... pagkatapos niyang madala sa delivery room, inabot ng hindi aabot... hindi aabot ng isang oras at pinanganak niya ang dalawang bata!"Hindi nakapagsalita si Sabrina. Napatigil din si Sebastian."Walang sakit na naramdaman si Ruth, alam mo ba 'yon? Hindi pa ako kailanman nakakita nang ganoong kabilis na pagpapanganak, Aunt Sabrina. Talagang nirerespeto ko noon noong ikaw, si Aunt Jane, at ang asawa ni Zayn na si Hana, noong nanganak, lahat kayo ang pineke ang mahirap na proseso. Hahaha..."Walang masabi si Sabrina. Pagkatapos ng mahabang panahon, tinaas niya ang kanyang kamay at
Bago pa malaman ng kahit na sina, agad binuhat ni Ryan ang asawa niya at nagmadali palabas nang nagmamadali. Ang lahat sa kasal at masasabi na agad kung anong nangyayari. Tumabi sila nang sa dalawang grupo kasama ang isang grupo na umatras sa kasal ni Yvonne at ang iba ay sinundan si Ryan sa kasal. Doble ang saya ni Yvonne sa araw na iyon. Hindi dahil sa kasal niya lang, pero pati na rin dahil manganganak na ang kaibigan niya. Nadala pa rin ang kasal sa isang sobrang buhay kasiyahan. Pagkatapos matapos ang kasal at hinatid na nila si Yvonne at Marcus paalis para matapos na nila ang kasal pagkatapos ay si Sabrina at ang iba pang mga tao ay pumunta sa hospital. Hindi maikukumpara ang pag-alala ni Sabrina sa buong biyahe niya papuntang hospital. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na manganganak si Ruth at kambal pa ito, hindi lang alam ni Sabrina kung magiging maayos ang magiging delivery ito at kung cesarean na seksyon ba ang kailangan. Sa buong paglalakbay, pinipilit ni Sabrina si
Hindi makapaniwalang tumingin si Old Master Shaw kay Yvonne. "Anak ko, pinag-isipan mo na ba ito nang mabuti? Hindi ka na ba... natatakot sa akin? Hindi ka na ba... galit sa akin?"Nakaramdam ng hiya si Yvonne. "Alam mo po 'yon?""Siyamnapung taon na ako. Magiging matandang halimaw na ako. Ano pa ba ang hindi ko malalaman? Inisip ko na ito. Kung ayaw mo sa akin, pupunta ako sa nursing na pabahay pagkatapos niyang makasal ni Marcus..." sabi ni Old Master Shaw. "Hindi..." Hindi ganoo'ng kawalang puso si Yvonne. "Pasensya na. Malapit ako kay Sabrina at natuklasan ko ang maraming tao na abusuhin at pahiyain siya. Mula nung mga impostora mo pong mga apo na patuloy siyang sini-set up para paulit-ulit na abusuhin si Sabrina. Talagang galit ako sayo nang sobra mula noon. Hindi mo maiisip kung paano tumakas si Sabrina at ang kanyang ina nang may ngipin sa mga balat nila. Sobrang nakakaawa sila. Kaya, sa mahabang panahon, natatakot po ako sa'yo dahil...""Simula ngayon, nag-iba na ang opinyon
Kahit na takot si Yvonne magpakasal, siya ang pinakamasaya sa lahat ng mga babae. Simula pagkabata, Parehas na minahal si Yvonne ng kanyang mama at papa, at kahit ang kanyang tito, tita, at pinsan ay minahal din siya ng sobra. Hindi kailanman nagdusa ng kahit anong paghihirap at pagdurusa si Yvonne sa paglaki niya. Lumaki siyang malambing na babae sa pamilya.Ang relasyon niya kay Marcus ang tanging nagparamdam sa kanya ng pagkagipit. Tulad ng naramdaman niya mula kay Old Master Shaw. Ito ay dahil nasaksihan niya kung paano malupit na tratuhin ni Old Master Shaw si Sabrina na siyang sobrang nakaramdam ng takot si Yvonne kay Old Master Shaw. Habang lumilipas ang panahon, kahit si Old Master Shaw ay naramdaman ang takot niya sa kanya. Sa isang pagkakataon, kumuha na ng inisyatibo si Old Master Shaw na tanungin si Yvonne, "Anak ko, para kang isang takot na maliit na uwak. Bakit sa tuwing nakikita mo ako ay lilingon ka sa iba at hindi makapagsalita kahit na isang katiting na salita sa a
Nagulat ang lahat sa sinabi ni Ryan.“Sa kasalukyan, buntis ang aking pinakamamahal na asawa ng kambal! Isipin niyo yun! Nabuo ang kambal namin habang sobrang abala siya sa pagdadraft ng architectural design! Ang galing ng asawa ko diba?” Masayang sabi ni Ryan. Dahil dito, biglang namula si Ruth. Siya ang bride kaya kung siya ang papapiliin, ayaw niya muna sanang iaannounce na buntis siya! Pero huli na ang lahat dahil saktong sakto ang sinabi ni Ryan para sindakin ang mga mayayabang na babaeng pinagtatawanan siya kanina. Sobrang laki ng benepisyo ng ginawa ni Ryan dahil may tradisyon sa KIdon City na sa araw ng kasal, ipapahiya ng mga bisita ang bride. Pero ngayong sinabi na ni Ryan na buntis siya, wala ng naglakas ng loob na gawin yun!Sobrang engrande ng kasal nina Ruth at Ryan, kaya sobrang nakatulong ito sa confidence ni Ruth. Alam niya na kumpara sa asawa nina Jane at Sabrina, hindi hamak na mas mababa si Ryan, pero dahil hindi naman nagkaroon ng engrandeng kasal ang mga ito
”Tamaaa! Pero ano pa nga bang magagawa natin. Siya ang type ng young prince kaya kahit na sumalampak pa tayo dito, wala na tayong magagawa.” “May naisip ako! Bakit kaya hindi natin batiin ng bagong kasal ng Spanish mamaya? Tignan natin kung anong magiging reaksyon niya.” “Uy, gusto ko yang ideya na yan.”“Haha! Gusto ko siyang makita na mamula sa kahihiyan.” “Eto nga… balita ko napaka baba daw ng self esteem niya.”“Haha! Tara batiin na natin siya..”Galing sa mga prominenteng pamilya ang grupo ng mga babae. Hindi sila maawat sa paguusap at pagtatawanan habang naglalakad papunta sa direksyon ni Ruth. Nang oras na yun, kasalukuyang nakikipag usap si Ruth sa mga Poole. Hindi naman siya nakakaramndam ng anumang kaba at takot dahil kagaya nga ng sinabi ni Sabrina, wedding niya yun at siya ang host kaya tama lang na kausapin niya ang mga bisita nila.Noong malapit na ang grupo ng mga magagandang babae kay Ruth, sakto namang may dumating na isang napaka gwapong foreigner na nakas
Ika-labing-apat ng Pebrero noon at malamig ang panahon. Subalit para sa Grand Enigma Hotel, ito ay tila nasa kalagitnaan ng tagsibol. Maraming magagandang babae at mga marilag na babae mula sa iba't ibang panig ng bansa ang nagtipon sa marilag na hotel na iyon. Ngunit ang pinakamagandang babae sa araw na iyon ay ang bungang-bisig na si Ruth.Normal na sobrang lamig tuwing February 14, pero pinainit ng mga nagagandahan at eleganteng kababaihan ang Grand Enigma Hotel. Siyempre, ang pinaka maganda sa lahat ay walang iba kundi ang bride na si Ruth. Ang wedding dress na suot niya ay nagkakahalaga ng mahigit one million dollar na personal na dinesign at pinatahi ni Sabrina sa ibang bansa. Sahill hindi nakasuot ng magandang wedding dress, gusto niyang maranasan ito ni Ruth. Habang nakaupo sa dressing room, hindi napigilan ni Ruth na humagulgol. “Sabrina, sobrang swerte ko talaga na nkilala ko kayo. Maaga akong nawalan ng mga magulang at pamilya kaya kung hindi dahil sainyo ni Yvonne, bak
Noong nine years old ako, sobrang hirap ng pamilya namin na hindi kami makabili ng sapatos. Nagkataon, isang araw nakita ko nag nagtapon ka ng sapatos sa basurahan. Hinintay kitang umalis bago ako lumapit, pero bumalik ka at kinuha mo sa akin yung sapatos. Ginawa mo akong katatawanan. Ang sabi mo sa akin, kumahol ako na parang aso, pagkatapos, naaliw ka at marami ka pang ibang pinagawa sa akin. Siyempre, bata pa ako nun at gustong gusto ko na magkaroon ng bagong sapatos kaya ginawa ko lahat ng mga pinagawa mo.”Hindi nakapag salita si Lily. Naalala niya yun. Noong mga panahon na yun, bilang anak ng isang mayamang pamilya, hindi niya naman kailangang personal na magtapon sa basurahan, pero nang makita niyang may nagkakalkal ng basura na kaedaran niya, naisip niya na mukhang masayang pag tripan ito kaya kumuha siya ng isang pares ng luma niyang sapatos bilang pain. Hindi naman ikinakaila ni Lily na sobrang natuwa siya sa ginawa niya at para sakanya wala lang yun. Sa totoo lang, ang bu