Chapter 4:

"Ming, sumulat ka. 'Wag mo kaming kakalimutan," si Linda na nakasunod sa akin.

Hindi ko alam kung nasobrahan ba sa trabaho si Linda o sadyang sira na ang utak niya. Mangiyak-ngiyak kasi ito.

"Dalawang araw lang akong mawawala. Kung makapag sabi ka ng sumulat akala mo naman hindi na ako babalik." Napailing nalang ako sabay buntonghininga.

"Akala ko nag resign kana?" takang tanong niya.

Talaga namang kay hirap kuma-usap ng taong kasing bagal ng pagong ang takbo ng pag-iisip. Talagang sineryoso niya pa iyong sinabi ko. Paano na lang kung sinabi kong ikakasal ako sa mayaman na kano. Malamang paniniwalaan na naman niya iyon.

"Oo sana kaso kailangan raw ako ni Boss sa buhay niya k--"

"Ehem!"

Nakagat ko ang ibabang labi ko kasabay ng pag-iinit ng pisngi ko nang marinig ko ang tikhim na iyon ni Rex. Nasa likuran lang pala ito ni Linda.

"Ahh--hahaha!..N-nag bi--"

"Let's go,"putol niya sa sasabihin ko.

" Po?" maang kung tanong saka sumunod sa kanya.

"Robert! Open the gate,"utos niya sa driver nang makalabas kami ng bahay.

Naglakad ito palapit sa sasakyan niya'ng nasa garahe. Binuksan nito ang pinto sa driver seat at papasok na sana ito nang tumingin ito sa akin.

"What are doing there?" malamig na tanong nito saka pumasok sa sasakyan niya.

Tumabi naman ako dahil dadaan ang sasakyan niya sa kinatatayuan ko. Pero halos mabingi ako ng bumusina ito saka sumilip sa bintana.

"Ano pang ginagawa mo diyan!" May iritasyon sa boses nito. Lumingon pa ako sa likuran ko baka hindi ako ang kinakausap niya. Pero malayo naman sa akin si Aling Loleng at Linda. Hindi rin naman ako mahahagip ng sasakyan niya sa kinatatayuan ko. "I'm talking to you!" sigaw niya ulit. Nagtataka'ng itinuro ko naman ang sarili ko. Dumilim ang mukha nito kaya mabilis akong lumapit sa sasakyan.

"Hinihintay ko pong lumabas itong sasakyan ninyo Boss," sabi ko. Lalo namang nagdilim ang mukha nito.

"Damnit! Ihahatid kita sa terminal ng bus so better get your ass in side my car, bago pa magbago ang isip ko."

Napakurap-kurap pa ako habang di makapaniwalang nakatingin sa kakasaradong bintana ng sasakyan niya.

Tama ba ang pagkakarinig ko ihahatid niya ako?

Hindi niya naman kasi nililinaw ang sinasabi niya. Nang bumusina ulit ito mabilis akong lumapit sa pintuan ng backseat. Binuksan ko iyon at papasok na sana nang magsalita ito.

"I'm not your driver." sabi niya.

" Hindi ko naman po iniisip na--"

"God, Ingrid! Kailangan ko bang sabihin lahat ng dapat mong gawin. Dito ka sa tabi ko!"

Sa taranta ko mabilis akong pumasok at isiniksik ko nalang ang sarili ko sa pagitan ng driver seat at shotgun seat. Pagkaupo ko minaobra na nito agad ang sasakyan paalis ng garahe.

Ito ang unang beses na ihahatid ako ni Rex, ito rin ang unang beses kong sumakay sa sasakyan niya. May isa pa itong sasakyan pero si Kuya Robert ang nagmamaneho doon at ginagamit lang iyon pag mag-go-grocery si Aling Loleng at kung may iba pang inutos si Rex.

Kinikilig ako. Matinding pagpipigil ng sarili ang ginawa ko para hindi ako tumili sa sobrang kilig. Ayoko rin namang isipin ni Rex na nasisiraan na ako ng ulo.

Nang marinig ko ang pag-uusap nila ni Ms Camille nitong nag daang gabi. Sinabi ko sa sarili kong titigilan ko na ang pagpapantasya ko sa kanya, dahil alam kung walang patutunguhan iyon. Kaso paano ko papanindigan ang gusto kong mangyari kung ganitong siya lang ang nagbibigay ng ligaya sa puso ko. Kahit alam kung hindi niya masusuklian ang nararamdaman ko sa kanya.

"Salamat po boss." Nakangiting pasalamat ko bago buksan ang pinto ng sasakyan. Tumango lang ito habang nasa harapan ng sasakyan ang tingin niya. Napa-buntong-hininga na lang ako bago tuluyang bumama ng sasakyan niya.

Tumawid ako sa kabilang bahagi ng kalsada kung saan naka parada ang bus na pauwi sa amin. Sakto namang paalis na ito nang makalapit ako. Hindi pa man ako nakaka-hanap ng mau-upuan ko umandar na ang bus.

Sa pinakadulo ng kaliwang hilera ng upuan ako nakahanap ng pwesto.

Pagkaupo ko nilingon ko agad ang kinaroroonan ng sasakyan ni boss. Nasa labas ito ng sasakyan niya habang nakatingin sa bus na sinakyan ko. Kahit malayo na ito malinaw ko paring nakikita ang gwapong mukha niya. Hindi pa ako nakaka-uwi pero namimiss ko na agad siya. Hindi rin paawat ang puso ko sa mabilis na tibok nito.

Umayos na ako ng upo nang tuluyang makalayo ang bus at mawala na sa paningin ko si Rex.

Kukunin ko sana ang cellphone ko para tignan ang oras ng tumunog ito para sa text message. Numero lang ang nasa screen kaya may nagtataka ako nang buksan ko ang text.

"Be back after 2 days Ingrid."

Kahit unknown ang number ng nagpadala ng text alam kung kay Rex galing iyon. Nasapo ko ang dibdib ko dahil dumoble ang bilis ng tibok ng puso ko. Napangiti rin ako ng matamis habang inuulit na binabasa ang text nito.

Paano titigil ang puso kong mahalin siya kung siya lang naman ang sinisigaw nito?!

***

"Mamang! Papang! Kuya!"

Malakas na sigaw ko habang papalapit sa bahay namin. Nakita kung nagmamadaling lumabas si Mamang sa pintuan at sa likod nito si Papang na may hawak pang sandok.

Apat na oras lang ang biyahe kaya eksaktong pananghalian nang makarating ako sa lugar namin.

"Ming!"gulat at may halong tuwang salubong nila sa akin. Mabilis akong niyakap ni Mamang nang makalapit ako sa kanila.

"Kumusta po kayo? Miss na miss ko kayo." Mahigpit akong yumakap habang sinasabi iyon.

"Ayos lang naman kami. Miss na miss kana rin namin. Mabuti naman at naka uwi ka," si Papang.

Kumalas ako sa yakap ni Mamang saka isinunod ko namang niyakap si Papang.

"Amoy pawis ako, Anak. Nagluluto ako ng pananghalian,"natatawang sabi niya saka hinaplos ang ulo ko.

"Asus, Kayo ang may pinakamabangong pawis, Papang,"malambing kong sagot saka lalong hinigpitan ang yakap ko. Natawa naman ito.

"Pumasok na tayo. Tapusin mo na ang niluluto mo Mando,"si Mamang .

Walang pinag bago ang maliit naming bahay naroon pa rin ang mahabang upuan na gawa sa ratan na madalas kung tulugan sa tanghali. Ang pang isahang tao na upuan na gawa pa rin sa ratan. Isama pa ang lamesa na may plastic na bulaklak na nasa basong ginawang vase ni Mamang.

"Si Kuya, Mamang?"tanong ko nang maka-upo ako sa ratang silya at hindi ko mahagilap ang mala-Piolo Pascual na mukha ng kapatid ko.

"Nasa palengke. Tinutulungan ang Tito Ador mo sa pagtitinda ng mga inaning gulay. Mamaya narito na rin iyon."

Tumango lang ako saka nilibot ang paningin sa bahay. Sa wakas nakauwi rin ako.

Sinundan ni Mamang si Papang sa kusina kaya sumunod na rin ako para makainom ng tubig. Patapos na akong uminom nang marinig ko ang boses ni Kuya.

"Bunsoyyyyyyy!" Nasa pintuan ito papasok ng kusina.

" Kuya, Kailangan mo ba talagang sumigaw." Pinahid ko ang tumulong tubig sa gilid ng labi ko.

"Eto naman. Syempre namiss lang kita ilang buwan na rin kitang 'di nakikita," nakangusong sabi niya saka niya ako niyakap. Natawa naman ako ganoon din si Mamang at Papang habang nakatingin sa amin.

"Arghhh, Mag bihis kanga amoy suka ka, "sabi ko sabay tulak ng bahagya kay Kuya.

" Arte! Dati nga kahit hindi ako naliligo inanamoy mo pa rin kilikili ko," sabi niya saka inambang ipapaamoy ang kilikili niya sa akin.

"Kuya!" Pinalo ko ang balikat niya.

"Bakit ganyan kana sa akin? Siguro may boyfriend kana ano," parang batang sabi niya saka ito lumabi at kunwari ay na iiyak pa ito.

"Wag mo ngang artehan iyang kapatid mo Mark,"si Mamang.

" Oh, Bakit? Totoo bang may boyfriend kana Ming,"singit naman ni Papang.

Kararating ko palang pero ito na sila sa mga tanong nilang wala namang kabuluhan. Mabuti sana kung may boyfriend nga ako, kaso wala at sa kasamaang palad may mahal ng iba iyong gusto kong maging boyfriend.

"Wala po. Sino namang magkakagusto sa akin," sabi ko saka sumubo ng pagkaing naluto na ni Papang na nasa lamesa at para itago na rin pait sa tono ko.

"Natatakot lang siguro silang dumiskarte sayo. Kayo ng Mamang mo ang pinakamaganda sa mundong ito. Kaya paanong walang magkakagusto sa'yo, "si Papang saka ito lumapit sa akin at niyakap niya ulit ako.

"Oo nga .Sabihin mo sa akin kung may nagsabi sayong pangit ka. Ituro mo kay Kuya nang maupakan ko," sisiga-sigang sabi naman ni Kuya. Sinuntok pa nito ang kamao sa isang palad niya na animo'y nakahanda na itong makipag-suntukan.

"Kayong dalawa tigilan nyo nga iyang dalaga ko. Halah! ikaw Mark magbihis ka na at nang makakain na tayo," si Mamang na kumindat sa akin bago ito ngumiti.

Pagkatapos naming mananghalian tinulungan ko si Mamang sa pagliligpit ng kinainan namin. Habang naghuhugas ako at nagpupunas naman ito ng lamesa na tanong nito si Rex. Alam ni Mamang kung anong nararamdaman ko kay Rex, siya ang una kong sinabihan noon. Nasabi ko sa kanya na gusto ko nang pigilan itong nararamdaman ko habang maaga pa.

"Kaya ba umuwi ka rito?"

"Hindi naman po. Gusto ko rin kayong makita at gusto ko ring makapag isip-isip."

"Ikaw kung ano sa tingin mo ang tama at hindi mo pagsisihan sa huli kung ano man ang magiging desisyon mo."

Hindi ako umimik matapos sabihin iyon ni Mamang. Wala namang mali sa nararamdaman ko kay Rex, dahil hindi naman mapipigilan ang puso. Pero hanggang kelan ko siya kayang mahalin lalo na't alam kung hindi niya ako mamahalin pabalik.

Hanggang kailan ako aasa ng milagro na mababaling sa akin ang atensyon niya?

"Oh, Bakit nag-iisa ka dito? "si Papang.

"Nag papahangin lang Papang."Umupo naman ito sa tabi ko.

Nasa Teresa kami ng bahay. Tanaw mula doon ang malawak na sakahan na siyang pinagkukunan ng ikinabubuhay ng pamilya namin at ng iba pang taga rito.

"Mukhang malalim ang iniisip mo ah," sabi niya saka nito inihilig ang ulo ko sa balikat niya.

"Trabaho po, Pang."

"Ganoon ba."

Namayani ang katahimikan samin. Tanging ang malamig at sariwang hangin na pang-hapon ang maririnig. Alam kong sinasabi ni Mamang kay Papang ang mga napag-uusapan namin kaya nasisiguro kong alam ni Papang kung ano o sino talaga ang iniisip ko.

"Anak, kung sa tingin mo ay nahihirapan at hindi mo na kaya itigil muna. Pero kung sakaling kaya mo pa at handa kang tiisin ang lahat. Nandito lang kaming susuporta sayo."Napayakap na lang ako kay Papang.

Ganun ba talaga ang mga magulang. Kahit hindi mo sabihin malalaman pa rin nila ang nararamdaman ng anak nila.

Kinagabihan habang kasarapan ng tulog na alimpungatan ako sa tuloy-tuloy na pag tunog ng selpon ko. Sa sobrang antok ko, hindi na ako nag abalang tignan kung sino ang tumatawag.

"H--"

"Camille."

Napadilit ng wala sa oras ang kanina lang ay antok na antok ko pang mga mata. Nang marinig ko ang lasing na boses ni Boss Rex.

"Kaya kung maghintay. Pero iyong makita kang may ibang kasama, ibang usapan na iyon. Mahal na mahal kita Camille. Pero bakit ginagawa mo sa akin 'to! Why Camille? Anong pagkukulang ko?!"

Naitakip ko ang isang palad ko sa bibig ko habang pinapakinggan ang mga sinasabi ni Rex. Natatakot akong baka kumawala ang hikbi ko at marinig iyon ni Mamang na nasa tabi ko. Ang sakit marinig kung gaano niya kamahal si Ma'am Camille. Pero ang lalong nagpapasakip sa puso ko ay nasasaktan siya. Alam kong katangahan na mas gugustuhin ko pang masaya siya sa piling niya kesa ganitong nasasaktan siya.

"Sir, lasing na po kayo," boses ni Aling loleng iyon. May mga ingay pa akong narinig bago naputol ang linya.

Hindi na ako dinalaw ng antok. Gusto ko na agad mag umaga para makabalik na ako sa kanya.