"You really don't remember me?"
Marahan kong tanong nang makalapit sa kanya. He looked at me sideways, hindi ako tuluyang tiningnan. Muli niyang ibinalik ang tingin sa dagat.
"Of course I remember you," he said while looking away.
Ngayong hindi siya nakatingin ay malaya kong napagmamasdan ang kanyang mukha nang hindi nag-aalangan. Bagay na hindi ko magawa pag nakatingin siya. I know I've only met him and I think it's understandable if I feel awkward around him.
I turned to look at the ocean. Napangiti ako sa marahang tunog ng mga alon ha humahampas sa dalampasigan.
"Then why did you acted like you didn't know me?"
Nagkaroon din ako ng chance na itanong iyon sa kanya. I crossed my arms behind me and moved my body towards him. I got his full attention with what I did. Bahagyang umawang ang labi niya para magsalita ngunit pinigilan ang sarili. I looked at him curiously.
Was it because it wasn't significant? It wasn't import
Akala ko iyon na ang huling beses na mararamdaman ko iyon. Hindi ko alam na habang tumatagal na unti-unting naging malinaw sa akin ang lahat, pasakit din nang pasakit.He started asking about Aurora, kung ilang taon na siya, ano'ng course ang kinukuha niya, kung ano'ng mga gusto niyang gawin, paboritong pagkain, kulay, lahat na. Pikit-mata kong sinagot lahat ng tanong niya.At palagi, pilit kong kinokontrol ang emosyon ko, huwag niya lang makita ang totoo kong nararamdaman. Tuwing binabanggit niya ang pangalan ng best friend ko, para iyong matalim na kutsilyong humihiwa sa puso ko.I wanted to avoid him but I don't know how. Gayong sa sarili kong isip hinahanap-hanap ang presensiya niya. Kahit gaano kasakit na mapalapit sa kanya, at gaano kasakit marinig mula sa bibig niya palagi ang pangalan ng iba, ayos lang. It's fine as long as I get to see him. Pathetic and hopeless, right?Even during Aurora's eighteenth birthday, I was the one who's w
"It's because I love you! That it hurts so much seeing you. At nasasaktan akong marinig mismo mula sa iyo na may gusto kang iba." Driven by anger and pain, I just spat those words without thinking. Huli na nang maisip ko ang mga nasabi. Hindi ko na kaya pang bawiin. There I said it. Siguro naman matatahimik na siya at tigilan na ako di ba? He just stood there, stunned. What do I expect anyway? Tuluyang tumulo ang luha ko pero agad ko iyong pinalis. "But don't worry. I'm gonna continue avoiding you until I don't feel anything for you anymore. I'm gonna get rid of this, Rylle. Mawawala rin ito." My vision blurred because of tears and I don't know if I saw it clearly but I saw his eyes sparkle with pain. Tinalikuran ko siya at naglakad palayo. Ngunit hindi pa man ako tuluyang nakakalayo ay nahapit na niya ako palapit sa kanya. Not again! I looked at him angrily, not minding the closeness of our bodies. His hot breath makes me want to clos
Naging mas abala kami kahit palapit na ang Intramurals. Maganda sanang oportunidad ang papalapit na activities para makapag-enjoy naman kaming mga estudyante pero dahil papalapit na rin ang midterms, kailangang doble kayod. Iba pa ang mga kailangang gawin para sa nalalapit na Intrams."Eirene, may meeting daw mamayang five para sa lahat ng committee members. Sa student council lounge lang daw tayo. Alam mo na ba?"Si Katie habang inaayos ang mga telang nagkalat sa table niya. She's one of the few people I am close to in our batch. Major subjects na kasi ang kinukuha ko ngayong semester. Kung hindi mga senior namin na huling kinuha ang subject ay mga ka-batch ko naman ang mga kaklase.She smiled at me and handed some of the fabrics that I need. Inabot ko iyon at sinimulang tabasin."Hindi nga eh. Salamat sa info. Hindi na ako nakakapagbasa ng mga memos sa bulletin board. Masyadong abala para sa parating na midterms," ngiti ko."Ayos lang. Kita nalan
I was looking outside the window the whole ride. Kahit pa nananakit na ang leeg ko sa kakatingin sa labas. I busied myself looking at the city lights and the busy streets. Namamalayan ko ang paulit-ulit na paglingon ni Rylle sa direksyon ko pero binalewala ko iyon. I don't want to look at him. More so talk to him.Iyon na yata ang pinakamahabang tatlumpong minuto ng buhay ko. Nauna akong lumabas nang tuluyan naming narating ang bahay ko. I heard the other side of the door opened. Taka ko siyang tiningnan."I'll watch you go inside," malumanay na aniya. Malamlam ang mga matang nakatitig sa akin.Napalunok ako at nag-iwas ng tingin. Seeing him miserable hurts so much. Hindi ko kayang tagalan na tingnan siya nang ganito. Lalo lang akong mahihirapan. Lalong hindi ko makukumbinsi ang sarili ko na kahit papaano tama ang ginagawa kong pag-iwas sa kanya. Baka hindi ko mapigilan ang sarili kong bumalik sa dati ang turingan namin.I told him to forget
Totoo nga talagang nasa huli ang pagsisisi. Dahil iyon ang naramdaman ko pagkatapos. Hirap akong makatulog nang gabing iyon sa kaiisip kung paano'ng hinayaan ko ang sarili kong magpaubaya ng ganoon. Na hinayaan kong manalo ang mapusok na bahagi ng utak ko kaysa ang matinong bahagi.Maybe I was just carried away with his touch and our closeness. At kasalanan ko rin dahil kahit alam kong hindi dapat at lalo akong mahihirapan at masasaktan, hinayaan ko pa rin ang sarili ko.I can still feel my skin tingled with his touch. And how I went drunk with his kisses.Hindi ko alam kung paano ko siya pakikiharapan dahil sa nangyari. Iiwas ako? Iyon na nga ang ginagawa ko. Hindi ko siya ulit papansinin? Eh di lalo akong nagmukhang affected sa nangyari. Affected naman talaga ako pero ayaw kong lalo pang ipahiya ang sarili sa harap niya.Unsure of what I'm gonna do, I became more conscious of everything around me. Nagiging praning ako tuwing may papa
"What the hell did you do?!"Sigaw ko sa pagkataranta at marahas na lumapit sa pinto. Gulat niya akong tinitigan pabalik, nanlalaki ang mga mata sa sigaw ko."What?"Taranta kong pinihit ang doorknob pero hindi iyon bumubukas. Pero pilit ko pa rin iyong binuksan na para bang himala iyong bubukas kalaunan."Oh, no no no. This is not happening. Damn it!"I felt him behind me but he's my least concern now. The door's locked from outside! Ibig sabihin stucked kaming dalawa rito! I tried knocking sakaling may may makarinig sa labas but to no avail. I turned to Rylle and glared at him."Look what you've done! Paano tayo makakalabas ngayon nito?!" I shouted at him, angry and frustrated."I'm sorry. I didn't know."Nasapo ko ang noo sa kawalang-magawa. Kinapa ko ang bulsa para hanapin ang cellphone pero nanlumo lang nang maalalang nasa bag ko nga pala iyon."Did you bring your phone?" Tanong ko sa kanya, pilit kina
Malakas kong naitulak si Rylle at dagliang nag-ayos ng sarili. He brushed his hair and confidently look at whoever opened the door. Habang ako naman ay ramdam pa ang pamumula ng pisngi sa nangyari! Gosh, we almost got caught!"Eirene, ayos ka lang? Hindi ka na nakabalik sa gym kaya nag-alala ako. At... may kasama ka pala..."I sighed in relief nang malamang si Katie pala ang nagbukas ng pinto. She looked at Rylle hesitantly bago bumaling sa akin. I cleared my head and tried to compose myself."A-Ah, pasensya na Katie. Nasarado ko iyong pinto. Nakalimutan ko iyong bilin mo na sira ang door knob. Kaya hindi kami makalabas," aligaga kong paliwanag.She looked at me curiously. Gusto niya pa yatang itanong kung paano'ng nakasama ko si Rylle dito sa loob pero hindi niya itinuloy. I flashed a fake smile. Iminuwestra niya si Rylle na ipinagkibit-balikat ko nalang. I looked at her meaningfully.Nauna akong lumabas at sumunod naman kalaun
The Intramurals lasted for a week. Naging abala man sa pagiging facilitator ay nag-enjoy naman ako sa panonood sa iba't ibang events kapag tapos na ang mga laro sa table tennis. Madalas kaming magkasama ni Rylle sa panonood tuwing natatapos ang laro.He ended up being the champion for table tennis and I couldn't be more proud of him. Si Aurora naman ay second place over all. Not bad for a first timer like her.We decided to celebrate in a bar near our village. It's a restobar so it's more chill and relaxing than any bars around. Isa pa, we're all of legal age kaya wala namang problema. Balik sa normal classes na kasi sa susunod na linggo kaya naisipan naming gumala habang weekend.Masaya kaming nagkuwentuhan ni Aurora habang si Rylle naman ay nasa tabi ko at pinaglalaruan ang mga daliri ko. It's his favorite gesture. Naaaliw nalang din akong pagmasdan siya sa ginagawa niya."No hard drinks for you," he whispered against my hair.
Rylle I always think everything in life is pre-destined. May magbago man dahil sa mga desisyong ginagawa natin, those would always lead to the things meant for us. In a twisted way. That's what I believe growing up. I learned to live with the expectations or people from me. My parents expected us to follow their steps and I've got no problem with that. Maybe because I like what they want us to do too o hindi ko lang talaga alam kung ano ang gusto kong gawin. But when I met Eirene, that belief changed gradually. She is so sure of herself, her decisions and her passion. I have never met anyone before as passionate as she is. I remember the first time I saw her, she was crying while hugging her sketchpad. It was around six in the evening and a friend invited me at his house to play videogames. Nasa dulo ng subdivision ang bahay nila at may madadaanan pang maliit na parke. I stopped when I heard soft sobs from the children's park. S
I didn't think he would actually stay with me even in New York. Alam ko naman na abala rin siya sa negosyong pinamamahalaan niya kaya maiintindihan ko kung hindi niya talaga ako masasamahan. "No I'm not. I'm coming with you no matter what." He would always say that everytime I tell him to just go home for work. Wala nalang din akong magawa dahil hindi siya matinag sa desisyon niya. Isa pa, gusto ko rin naman talaga siyang makasama. "You have no plans in working for LHR again?" He caressed my fingers as he pulled me to his chest. Bukas na ang launch ng aking brand at kahit nasasanay na, hindi ko pa rin maiwasang kabahan. It was a long day of preparing for it and my eyes are a bit heavy. Maaga pa naman pero inaantok na ako sa sobrang pagod. "No, not yet. Hindi ko rin alam. Isa pa, si Santi na ang namamahala noon ngayon. Speaking of, I think he's more capable of handling LHR than me. And I see no reason why my parents won't e
"Akala ko uuwi ka rin?"He lifted his gaze on me. Mula sa laptop ay lumipat ang nanunuri niyang tingin sa akin.I continued checking the designs for the upcoming launch next week. Ang aking mga staff naman ay namamasyal sa iba't ibang tourist spots. Sinusulit ang natitirang mga araw ng pananatili namin dito bago tumulak pa-New York.Ayoko naman ipagkait sa kanila iyon. They worked hard for this fashion week. Alam ko rin ang stress at pressure na pinagdaanan nila, maging successful lang ang event. They should relax atleast bago naman sumabak sa trabaho."Hindi ba kayo sasama, miss? Plano sana naming kumain sa labas kasama kayo," si Len.I can also hear the other staffs' voices in her background, hinihikayat din akong sumama.I would love to come. Kaya lang nangako ako kay Denver na dadalo sa exhibit niya. I still have to prepare for that.Isa pa nandito rin si Rylle na akala ko'y uuwi rin ng Pilipinas pero nagkamali ako.
Warning: SPGI moaned against his lips as I try to cope up with his pace. He pushed me against the wall as his body brushed mine."Rylle... I thought we're going to talk?"Napasinghap ako nang bumaba ang mga halik niya sa leeg ko. He sucked on my skin roughly. I swear it's going to leave a mark there. Ang mga kamay niya'y marahang naglakbay sa katawan ko.He stopped. I almost groaned in protest. Hindi ko na mapirmi ang tingin. Lalo lang akong nalasing sa ginagawa niya.He stared at me intently. Passion and desire reflected his eyes sa kabila ng galit.Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa nakita. I pushed him away. Bakit ko nga ba nakalimutan? We were supposed to talk of why he's angry.Kaunting hawak at halik niya lang nawawala na ako sa katinuan. But not right now. I fought the urge of desire and anticipation of his touch. Kailangan naming mag-usap. Iyon ang nasa isip ko."Yes we will," he went near
Natatawa niyang sinalubong ang yakap ko. I was too shocked and overwhelmed to see him here. I never expected him to be here. Huli naming pagkikita ay noong bago ako umuwi ng Pilipinas para magtrabaho sa LHR. Though we communicate sometimes.Nakangiti kong pinagmasdan ang kabuuan niya. Malaki ang ipinagbago ng katawan niya. He became more bulky and of course masculine. Ang mestiso niyang balat ay mamula-mula. His facial features still the same but they became more define as he aged.My memories with him came in like a whirlwind. Kung paano niyang nakuha ang loob ko sa ilang beses na pag-aaya sa akin na kumain sa labas at magliwaliw.I would always reject him at first. I would always isolate myself from everyone. I was too afraid of getting attached to people again. I was so afraid of being betrayed again.Pero kahit ganoon ay hindi siya sumuko. Parati, pagkatapos ng eskwela, inaaya niya akong mamasyal. Nakukulitan na nga ako sa kanya noon. At
"Ladies and gentlemen, please help me welcome! The brilliant mind behind EL's Clothing Line, Miss Eirene Lopez!"That moment felt like a dream to me. Seeing my designs being worn and recognized by a lot of people, felt like a miracle. Ang akala ko noon habambuhay na magiging malayong panaginip ang tagpong ito. I can't believe here I am, actually living that dream.After I had closure with everything, I decided to chase my first love. I was hesitant in telling Rylle and my parents about it. Kay Rylle dahil alam kong magkakalayo kami pansamantala. At kina Mama at Papa dahil ang alam ko ay tutol sila noong una sa gusto ko."I won't stop you, Ei. Alam kong iyan ang magpapasaya at kukumpleto sa iyo. You have my support," Rylle whispered when I told him about my plan.Napangiti ako sa sayang naramdaman. I don't know if I would be able to endure being far from him. Pero ang nasa isip ko ay madali lang na lilipas ang apat na taon.Hindi na na
I can already feel the tension between my parents. Tila ba alam na nilang dalawa kung ano ang tinutukoy ko. I came here to talk about it with them.More than my eagerness to know the whole truth, I want to give my father the benefit of the doubt. Ayokong magpadalos-dalos at magalit agad without hearing his side of the story.Kung totoo man ang sinasabi ni Simon, na si Papa nga ang dahilan kung bakit na-depress at namatay ang mga magulang niya, I want my father to atleast explain his side."With your reactions, batid ko pong alam na ninyong dalawa ang tinutukoy ko..."I swallowed the lump on my throat. Pilit kong tinatagan ang sarili when I'm about to tell them what really happened in that place. At kung ano'ng mga nalaman ko habang hawak ako ni Simon."Simon told me what you did, Pa. Totoo bang niloko mo po ang tatay niya kaya ito na-depress at namatay?"I didn't even blink as I watched how his expression changed. Nagliko
Hindi ko man tuluyang maintindihan kung paano'ng si Rylle ang nandito ngayon at hindi si Simon, naging panatag ang loob ko. Knowing that everything ended, really, is a great relief.Inalalayan ako ni Rylle pabalik ng kubo. I have yet to ask the details. Hindi ko na yata magagawang maghintay kahit nanghihina pa ang katawan ko mula sa pagtakbo at pagtangkang lumangoy sa dagat."Did he hurt you?" His voice hostile, pigil na pigil ang galit.Sumagi sa isip ko ang ginawang pagpisil ni Simon sa kamay ko. Bukod doon ay wala naman na siyang ginawang pananakit physically sa akin."N-No," I lied.Alam kong hindi niya palalampasin pag sinabi ko ang ginawa ni Simon sa kamay ko. Tama na iyong nahuli na siya."How did you find me?"Marahan akong nakayakap sa kanya. Nakaupo kaming dalawa sa katre'ng hinigaan ko kani-kanina lang. He was caressing my back and my fingers. Kahit papaano ay nawala ang sakit sa mga kamay ko.I s
He continued pacing back and forth in front of me, laughing like a madman. He's more than crazy.I bowed my head as I try to sink in everything he just said. I can choose to not believe him pero ano pang magagawa niyon? I'm about to face my end. There's no point in trying to think wether to believe him or not.Whatever happens, I can't change it anymore. I was trying to console myself through saying that.Hindi ba ganoon naman talaga? Kahit gaano ko ipilit ang gusto kong mangyari, kung iyon ang itinadhana, wala na akong magagawa pa. I don't have the capacity to change anything just because it's not favorable to me.I lifted my gaze to look at him. Mariin siyang nakatitig sa akin habang nakapamaywang sa harap ko. His anger seething like nothing could ever tame it."Is that why you're doing this to me? For revenge dahil sa ginawa ng magulang ko sa iyo? Sapat na dahilan ba iyon para idamay mo ang mga inosenteng tao para lang sa pag