“Na-miss mo ba ako?” Hinawakan ni Shaun ang baywang ni Catherine. Marahang tignan ang mga mata at kilay nito. “Ang dami lang nangyayari nitong mga nakaraang araw. Hindi ako makaalis agad ng trabaho katulad ng iba kong mga empleyado.”“Hindi naman sa nami-miss kita kasi araw-araw naman tayong nagkikita… Aray…” Habang nagsasalita si Catherine ay pinisil ng lalaki ang kanyang baywang.Sumama ang kanyang tingin dito. “Ano’ng ginagawa mo?”“Hindi mo pala ako nami-miss, ha.” Matikas ang naging tono ng pananalita ni Shaun.“Gabi-gabi naman tayong nagkikita, bakit kita mami-miss?” Nag-pout si Catherine. Halos lumipat na nga siya sa Hill manor. Malaki rin naman iyong lugar, kaya’t mayroon silang sariling lugar ng mga bata. Hindi na niya kailangang mag-alalang harapin ang mga nakatatanda ng pamilya dahil kung tutuusi’y hindi pa sila pormal na hiwalay ni Wesley.“Ako ngang araw-araw kang nakikita ay nami-miss ka pa rin.” Habang nagsasalita si Shaun ay ginabay ng kamay nito ang baba ni Cather
“Bantay-bantayan mo ‘yang sasabihin mo, Shaun.” Galit na sinabi ni Catherine. “Mula sa aking nakikita, hindi mo lubusang kilala ‘yang kaibigan mo. Payuhan mo nang maayos ‘yan. Malapit na siyang ikasal. Kung may kailangan siya, lumapit siya kay Cindy. Huwag na niyang pestehin si Eliza.”Agad na umalis si Catherine matapos nitong magsalita.Nangati ang anit ni Shaun. Singgulo ng init ng panahon ang damdamin ng mga babae.Wala itong magawa kundi habulin si Catherine. “Sige na, Cathy. Huwag ka nang magalit. Mali ang aking sinabi. Tatanungin ko si Chester at kakausapin siya, okay? At huwag mo akong idamay sa nangyayari. Sa’yong sa’yo lang ako.”Sinulyapan lamang siya ni Catherine. “Shaun, lalaki ka. May kakaiba kayong paraan ng pag-iisip, subalit ako sigurado akong hindi gano’ng klaseng babae si Eliza. Alam kong hindi gano’n kumilos ang isang matalinong babae. Lumalaki ang kanyang pangalan sa industriya. Kapag nalaman ng mga taong nakikisama siya sa relasyon nang may relasyon, tiyak na
“Alam ko.”Inikot ni Chester ang hawak nitong panulat.Nauunawaan niya ang mga sinasabi ng kaibigan kahit na ilang beses pa siyang tanggihan ni Eliza.Kapag naiisip niya si Charity, naiisip niya ring layuan na sana si Eliza.Ngunit minsan talaga’y mayroong mga ganoong klaseng taong mahirap suyuin sa simula.Hindi rin lubos na maunawaan ni Chester kung bakit niya pinuntahan si Eliza noong umagang iyon.Ang alam niya lamang ay mula noong binugbog ni Eliza si Jacob, alam niyang hindi mapagpanggap si Eliza. Sa halip na matakot ay paghanga ang naramdaman niya sa babae.Ayaw ni Chester sa mga babaeng nagpapanggap na mahina sila. Nang kinuha ni Eliza ang kutsilyo upang ipangsaksak ito, narandaman din ni Chester na mayroong tumama sa kanya.Malinaw na siya ay isang mapanlinlang na babae, at pinakaayaw niya ang mga babaeng mapanlinlang.Subalit kakaiba si Eliza.Noong una’y hinalikan niya ito dahil sa ganda ng kanyang mga mata. Ngunit pagkatapos ay nahalina na siya sa pagkatao nito.
“Huwag mo ngang mababanggit si Charity.” Galit na sinabi ni Catherine. “Hindi ba’t pinaglaruan lang naman ni Chester si Charity noon? Noong nakuha na niya ang gusto niya, iniwan na niya.”“Hindi naman gano’n ang nangyari.” Bulong ni Shaun. “Noong sila pa ni Charity, naging pasensyoso siya. Kilala ko si Chester, wala siyang pasensya sa mga babae, ngunit si Charity lamang ang nakapagpabago no’n. Pagkatapos ay bigla na lamang silang nawala. Isa pa, iniisip ni Chester noon na binu-bully ni Charity si Sarah noong mga panahong iyon, kaya’t baka may kanya-kanya silang problema.”“At kailan naging bully si Charity kay Sarah? Matapos nating malaman lahat na si Sarah itong mahilig magpanggap na mahina upang isipin ng mga taong pinagtutulungan siya.” Nabibigong sagot ni Catherine.“Hindi natin alam noong mga panahong iyon.” Agad na hinawakan ni Shaun ang mga kamay ni Catherine. “Huwag na nga natin iyon balikan. Hindi pa ako nakain, Cathy, tara.”“Kung gusto mo kumain, marami kayong cook.” Tin
Saka lang bahagyang kumalma ang malamig na mukha ni Titus. Bumulong siya sa mga tainga ni Sheryl, “Pagbalik natin mamaya, sabihin mo mahal mo ‘ko.”Sheryl. “...”‘Di niya talaga matiis ang matandang lalaking ito na umaastang parang bata.Nagpanggap si Matthew na hindi niya sila nakikita. Sa kahit anong kaso, sanay na siya rito. Para sa mga magulang niya, isang libreng regalo lang siya.Walang ganitong isipin si Rebecca. Ang isipan niya ay magulo na ngayon. Hindi kailanman ay inasahan niya na may maaalala agad si Sheryl sa oras na ito siya sa Melbourne. Baka kaya hindi siya nakaalala dati dahil hindi siya pumunta sa mga pamilyar na lugar, pero kapag nanatili siya ng mas matagal dito at pumunta sa mga lugar na dati niyang tinirhan, baka mabalik ang alaala niya. Kapag nangyari ‘yun, malalaman niya na ang anak niya ay nagngangalang Catherine Jones. Kailangang pigilan ni Rebecca na manumbalik ang alaala ni Sheryl.Paano niya gagawin ‘yun?...Maya maya ay nakarating sila sa villa.
"Alaala?" Sandaling nanigas si Sally bago mabilis na tumango. "Syempre, syempre."...Pagkatapos ng tanghalian.Tinawag nina Jeffery at Sally si Rebecca sa study.Hininaan ni Sally ang boses niya at agitated na sinabi, "Rebecca, ano nangyayari? Hindi ba't sabi mo dati na wala siyang naaalala tungkol sa nakaraan? Kapag naalala niya, edi tapos na tayo. Tignan mo si Titus. Hindi siya isang tao na pwede natin ioffend.""Kasalanan mong lahat ito. Bakit kinailangan mong magsinungaling?" Halos mabaliw si Jeffery sa galit. "Inimpersonate mo pa si Catherine. Gusto mo bang mamatay?""Mom, Dad, kung hindi dahil sakin, kayong dalawa ay nakakulong pa rin," malamig na sinabi ni Rebecca. "Bukod pa rito, nakonsidera niyo na ba 'to? Kapag si Catherine ay balang araw nakilala ni Sheryl, ito'y magiging laro ng bata kung gusto niya 'kong harapin. Matotorture niya 'ko hanggang kamatayan.""Tanda, nakalimutan mo na ba kung paano binenta ni Shaun ang anak natin sa backwoods?" Pinigil ni Sally ang mga
Sandaling tahimik si Wesley bago nagtanong, “Magiging halata ba ang side effects?”“Kung hindi siya masyadong iinumin ito, hindi masyado magiging halata sa una. Pero kapag mahabang panahon niya na itong iniinom… wala akong masisiguro,” tapat na sinabi ni Sarah.“Mahabang panahon… Gaano katagal ang kalahati nito?”“Mga dalawa hanggang tatlong taon.”“Tama na ‘yan. Ibigay mo sa akin ang gamot.” Isang masamang liwanag ang kumislap sa mga mata ni Wesley. Ang dalawa hanggang tatlong taon ay sapat na para sa kanya na tumayo sa tuktok ng mundo.Bukod pa rito, ang taong pinaka pinagmamalasakitan ni Titus Costner ay si Sheryl. Kapag nagdusa si Sheryl sa isang nervous breakdown, talagang maaapektuhan si Titus. Nandun din si Rebecca, kaya maraming bagay silang mababago sa loob ng dalawa hanggang tatlong taon....Sa Melbourne.Sa nakaraang dalawang araw, dinala ni Jeffery sina Sheryl at Titus sa maraming lugar.“Sherry, ito ang lumang kumpanya ng pamilya natin, Summit Design. Dati, tinut
Tumango si Sheryl. “Wala ka bang kilalang tao rito? Tawagan mo nalang ang taong ‘yun.”“‘Yun din ang iniisip ko.”Ibinalot ni Titus ang mga braso niya sa babae. “Lilipad tayo papuntang Canberra bukas at kakain kasama ang taong ‘yun. Maliit na usapin lang ito.”Nakinig si Matthew sa kaswal na tono ng mga magulang niya at bahagyang sumimangot.Natural na alam niya ang pamamaraan ng ama niya. Si Titus ang may koneksyon sa iba’t ibang bahagi ng mundo.Hindi maganda ang impresyon niya kay Shaun, pero si Catherine…...Sumunod na araw.Sina Sheryl, Titus, Matthew, at Rebecca ay lumipad papuntang Canberra.Nang lumapag ang eroplano, huminga ng malalim si Rebecca.‘Canberra, nagbabalik ako.’ Sa taong iyon, tumakbo siya palayo mula sa lugar na ‘to sa isang kahabag-habag na estado. Ngayon, nagbabalik na siya.Hindi nagtagal, isang extended bulletproof na Rolls-Royce ang personal na nagdala sa kanila sa isang liblib at magandang courtyard house.Matapos ang isang kapistahan, dinala si
Ng ibaba ni Freya ang kanyang tingin, napagtanto niyang may nilagay na diamond necklace si Ryan sa kanyang leeg."Ikaw…""Ito ay isang regalo para sayo." Hinalikan siya ni Ryan sa noo. "Hindi pa kita nabibigyan ng regalo kahit na matagal na tayong nagde date.""Hindi iyan totoo. Lagi kang bumibili ng mga regalo ni Dani…”“Walang kwenta iyan. Ang pagbili ng mga regalo para sa aking anak na babae ay natural. Ang pagbili ng mga ito para sayo ay isang bagay din siyempre."Labis na naantig si Freya. Si Dani ay hindi anak ni Ryan, ngunit sinabi pa rin niya ang mga salitang iyon…Minahal niya talaga siya.Gayunpaman, siya ay napakahina at mahiyain."Kailan mo balak umalis? Ihahatid na kita sa bago mong tahanan," Sabi ni Ryan.“Balak ko lumipat bukas. Pupunta ang mga magulang ko sa Canberra kinabukasan. Magkakaroon tayo ng family dinner sa gabi."“Mm. Sasamantalahin ko ang pagkakataong manatili at kumain kapag pinapunta na kita, okay?" Hinawakan ni Ryan ang mukha niya at nagtanong.
Ibinaba ni Freya ang mga bagay na hawak niya. Lumingon siya at umikot sa baywang ni Ryan gamit ang dalawang kamay. "Walang tutulong dito. Kung patuloy akong mananatili dito, at patuloy kang... ganito, matutuklasan din tayo sa madaling panahon.""Tulad ng ano?" Ang malungkot na boses ni Ryan ay umalingawngaw mula sa kanyang leeg.“Basta... ganito. Gaya ng ginagawa mo ngayon." Namula si Freya. "Palagi kang naghahanap ng mga dahilan upang mapunta ako sa iyong lugar sa umaga o pumunta sa aking lugar pagkatapos ng trabaho sa gabi. May makakahanap na kakaiba sa madaling panahon. Kung lilipat ako, walang mga taong tumitingin sa bawat galaw namin. Magiging mas maginhawang mag date din sa labas."Ilang oras ding tinitigan ni Ryan si Freya. Siya ay napabuntong hininga. “Pero kailangan kong magtrabaho ng dagdag na oras ng madalas. Malalaman ng tatay ko kung hindi ako babalik pagkatapos ng trabaho. Kung madalas akong lumabas, maghihinala sila."“Huh?”Napakurap si Freya. "Anong gagawin natin?
...Sa parking lot sa ibaba.Nag thumbs up si Freya kay Catherine dahil sa paghanga. "President Jones, ang iyong dominanteng aura ay nag uumapaw ngayon lang. Napakasatisfying panoorin.”“Naiinis din ako kay Rodney. Hindi pa rin siya malinaw sa kanyang sitwasyon hanggang ngayon. Siya ay kumikilos na parang salamat sa kanya na nakuha namin ang Osher Corporation." Binuksan ni Catherine ang pinto ng kotse at pumasok."Tama iyan. Gusto niyang magpakita tayo ng respeto sa kanya? Sino siya sa tingin niya?"Isang harrumph ang pinakawalan ni Freya. Pagkasuot pa lang niya ng seatbelt ay tinawag siya ni Forrest. “Nakatakda na ang petsa ng paglipat sa villa. Sa susunod na Lunes na. Ang pamilya Lynch ay magkakaroon ng piging sa isang hotel at mag iimbita ng ilang kamag anak at kaibigan sa Canberra."Malapit na yan..." Nagulat si Freya."Diba sabi mo gusto mong umalis sa lalong madaling panahon? Kaya naman pinatrabaho ko ang mga contractor ng overtime. Ang pagsasaayos ay natapos na sa loob ng
Makalipas ang limang minuto, bumalik si Freya. Si Catherine at ang abogado ay tapos ng tingnan ang mga dokumento. "Walang problema. Pirmahan natin."Pagkatapos maglagay ng pirma nina Freya, Catherine, at Rodney, nagmamadaling sinabi ni Rodney, “Malaking araw ngayon. Payagan akong imbitahan kayong lahat na kumain sa malapit na restaurant. Kunin natin ito bilang isang pagdiriwang para sa tagumpay ng pagkuha ng Freycatheli—”“Sasamahan ka ni General Manager Hoffman mula sa aming kumpanya, President Snow. Si President Lynch at ako ay may ilang iba pang mahahalagang bagay na aasikasuhin mamaya." Magalang na tumanggi si Catherine ng hindi hinintay na matapos ni Rodney ang kanyang pangungusap."President Jones, ginagawa mo akong masama." Hindi masyadong maganda ang ekspresyon ni Rodney. "Dapat mong malaman na maraming mga lokal at overseas na kumpanya ang interesado sa pagkuha ng Osher Corporation. Gayunpaman, hindi ko sila pinansin. Unang pumasok sa isip ko si Freycatheli, at hindi ko sin
“Magaling iyan.”Naghiyawan ang lahat ng nasa meeting room.Sinabi ng tagapamahala ng departamento ng marketing, "Naisip pa namin na ang pagkuha ay tatagal ng ilang buwan. Hindi ako makapaniwala na makukumpleto sa loob ng isang linggo. Masyadong nakakagulat.""Ang Osher Corporation ay isang ginugol na puwersa. Ang paghawak ay magiging isang pag aaksaya lamang ng pera." Ngumiti ng mahina si Catherine. "Sige. Kapag matagumpay nating nakuha ang Osher Corporation, magkakaroon ng malaking pagbabago sa loob ng mga panloob na empleyado ng kumpanya. Syempre, tataas din ang katayuan ng Freycatheli sa Australia, kaya dapat maghanda ang marketing department. Ipaalam sa mga tagalabas ang tungkol sa pagkuha na ito, at linawin sa kanila na ang magiging boss ng Osher Corporation ay hindi na si Rodney kundi ang Freycatheli.""Pagkatapos ng acquisition, dapat bang tanggalin ang shop-in-shop ng Osher Corporation sa mga mall?""Hindi, ngunit baguhin ang lahat ng mga signage sa Freycatheli."“...”
Pagsakay ni Freya sa sasakyan ay nakonsensya pa rin siya.Ang pakiramdam ng pagiging malihim sa The Lodge ay tiyak na magpapahirap sa kanya sa kabaliwan maaga o huli.Hindi nagtagal, pinadalhan siya ni Ryan ng isang mensahe sa WhatsApp: [I miss you…]Halos itapon ni Freya ang phone niya sa message na iyon. Binabaliw siya nito.Pagkarating niya sa kumpanya, isang katulong ang nagdala ng bouquet sa kanya. "Manager Lynch, may nagpadala sayo ng bouquet."Ibinaba ni Freya ang test tube sa kanyang kamay, tinanggal ang kanyang gloves, at kinuha ang mga bulaklak na nakabalot sa pink na wrapping paper. Hindi lamang isang uri ng bulaklak ang naroroon. Sa katunayan, ang mga hydrangea, bellflower, tulips, at marami pang ibang uri ng magagandang bulaklak ay pinagsama sama. Ito ay napakarilag at mabango.May maliit na card sa bouquet. Binuksan ni Freya ang card, na nakasulat, "I miss you, my princess..."Wala siyang maisip na iba pang magsusulat ng ganoong katamis na salita maliban sa isang t
Laking gulat ni Freya kaya bumilis ang tibok ng puso niya. Napasilip siya sa pintuan ng kwarto. Ng mapagtanto niyang nakasara na ang pinto ay nakahinga siya ng maluwag.Gayunpaman, hindi siya ganap na komportable. Medyo kinakabahan pa rin siya.Paano kung biglang umakyat ang katulong?Paano kung…"Mangyaring manatiling nakatutok."Ang malalim at mahinang boses ni Ryan ay narinig mula sa kanilang manipis na mga labi.Hindi nakaimik si Freya. Paano siya mananatiling nakatutok?Palusot sila at nagmukha siyang magnanakaw.“Halika na. Na miss kita." Binigyan siya ni Ryan ng mahaba at malalim na halik habang kinulong ang mukha niya. Sa gitna ng mapusok na halik, paos ang boses ng lalaki na para bang may dumaan na kuryente sa kanya. Namamanhid ang buong katawan niya. “Na miss mo ba ako?”"...Bilisan mo."Hindi mapakali si Freya."Tinatanong kita kung na miss mo ba ako." Kinagat ni Ryan ang kanyang labi. "Kung hindi ka tapat sa akin, hindi kita bibitawan.""Namiss kita. Namiss kita
Matagal na rin simula nang makatanggap ng ganoong sampal si Heidi. Siya ay lumipad sa matinding galit. “Oo, problema ito ng iyong pamilya, pero si Freya ay aking goddaughter. Mangyaring umalis sa aming bahay ngayon din."Ng matapos siyang magsalita, kinaladkad ng ilang bodyguard sa likod niya si Rodney palabas ng The Lodge.Nagbabala si Heidi, “Tandaan mo siya. Hindi ko na siya gusto sa The Lodge."Galit na galit si Rodney. "Aunty Heidi, huwag kang snob.""Snob ako?" Si Heidi ay nadala sa pagkagalit.Sa kabutihang palad, hindi nagtagal ay naalis si Rodney.Medyo natulala sina Freya at Ryan. Hindi nila inaasahan na magiging ganoon ang mga bagay.Si Nathan, na napahawak sa gitna, ay nakaramdam ng pinaka naiilang. "Bakit galit na galit ka sa isang bata?""Hindi mo ba narinig kung gaano siya sarcastic?" Galit na sinabi ni Heidi, "Sapat na ako sa kanya. Ang ginawa niya ay nagdulot ng napakaraming problema para sa amin, ngunit kailangan naming ayusin ang kanyang gulo. Bukod dito, ang
Dinala nina Freya at Ryan si Dani sa harap ng bakuran para mag almusal.Si Dani, na nasa yakap ni Ryan, ay tumingin sa paligid gamit ang malaki at maitim niyang mga mata.Walang kahihiyang sumama si Rodney. "Dani, ihahatid kita sa bahay ni Lola, okay?"Agad na napalingon si Dani. Pinulupot niya ang kanyang mga kamay sa leeg ni Ryan na para bang si Ryan ang kanyang biological father.Nagseselos si Rodney. “Ryan, ibalik mo sa akin ang anak ko. Ibinabalik ko siya sa dating tirahan, at ngayon lang sinang ayunan ni Freya.""Maaari mo siyang dalhin doon pagkatapos kong umalis para sa trabaho." Seryosong sabi ni Ryan, “Ayokong makipaghiwalay si Dani sa akin ngayon. Kung pilit ko siyang ibibigay sayo, iiyak siya. Hindi na siya ang sanggol na walang alam. Maaari na siyang gumulong, at mayroon siyang sariling mga opinyon. Naiintindihan mo ba?""Naiintindihan ko, at iyon ang dahilan kung bakit gusto kong makipag bonding sa kanya." Naiinip na sinabi ni Rodney, “Ryan, sinusubukan mong maging